گڈبڈشاہ

ھسا بجّار

اے راستے کہ هر زمانگ ءُ دور ءَ همُک راجانی تها سر ودی بنت ءُ پہ هما راج ءِ گهتری ءَ جُهد کن انت.
آ همے کدّا بودناک بنت کہ آهانی بود همُک مردم ءَ مان بوت نہ نکت ءُ آهانی پگر ءِ شاهگانی ءَ چہ آهانی همک کارانی بُنگیجی پرایاں هزاب جوڑ بنت ءُ هما راج آهانی زند ءِ دُژمنی ءَ باڑه بنت ءُ آهاناں بد ءُرد گُش انت اتہ کہ آهانی مرگ ءِ جار ءِ جنگ ءَ هم چک ءُ پد نباں.
چُش پمشکہ بیت کہ بنی آدم ءِ ابرم ءَ مان انت کہ آ روایتانی بنیاد ءَ زند گوازینگ ءَ دوست داریت.
الهن کہ آ هما روایتانی تها کہ زند گوازینگ ءَ انت آ هم همے وڑا یک سرے ءِ پیداک کتگینے ، بلے چُش کہ آ نی رواج گپتگ آئی ءِ پت ءُ پیروکانی دور ءَ چہ پیداکیں پمشکہ آ همے هساب ءَ هیلدار بوتگ ءُ آ نو همے پهمیت کہ زند گُزاران ءِ شرتریں وڑ ءُ پیم همیش انت کہ من زندگی کنگایاں.
آ وتی زند گُزران ءِ رستگیں همے داب ءَ همے کدا دوست داریت . کہ اگاں اشی ءِ چپ ءَ کسے گپ بجنت. تہ آ تُرسے ءِ آماچ بیت ءُ همے پهمیت کہ اے مرد گڑبڑ کنگ ءَ انت، چو مہ بیت کہ منی زند ءِ رستگیں همے وشی آں آ چمن پُلگ لوٹگایں، اگاں من اشی ءِ رندگیری ءَ بکناں چہ همے لزتان زبهر باں.
پرچہ کہ آئی ءَ وتی گوست ءِ مردماں چہ همے هیل گپتگ ءُ کئیت ، هر نوکیں چیز آی ءَ گُڑینت ءُ آ شور کنت.
انچو کہ ما نوک پیداک بوتگیں چُک ءَ گندیں کہ مات ءِ لاپ ءَ لگوشگ ءُ اے دنیا ءِ آیگ گوں آ شور کنگ ءَ لگیت ، آ همے ماریت کہ منی جاگہ منا چہ پُلگ بوت الم ادا گڑبڑے بوهگ ءَ انت.
زند گُزران ءِ کجام هم تک ءَ ما چماں کہ شانک دہیں مارا “سر” دست کپ انت. نیکراهی بہ بیت کہ سائنس، فلسفہ بہ بیت کہ لبزانک، هما سر کہ آیانی ودی بوهگ ءَ هما تکانی کہ مردم بوتگ انت اُودا اشاں الم وتی پگر ءُ مارشتانی بنیاد ءَ چہ وتا پیش ءِ رواج گپتگیں چیزانی تها پہ همایانی گهتر کنگ ءَ کار کنگ بندات کُتگ .ءُ آیانی همے کار پہ استیں دور ءِ مردماں نوک بوتگ انت ءُ آیانی پهم ءَ نہ ئیتکگ کہ چے بوهگایں، پمشکہ آیانی نِزّ ءَ اے مردم گڑبڑ کنگایں ءُ پما زوالے آرگ ءَ انت.
چناها بنی آدم ءِ میار هم نہ انت کہ اے بزگیں مهلوک کدرت ءِ دست ءَ باز ازیّت هم کنگ بوتگ ، بازیں ڈکُ ءُ تکلیپی ے ءَ پد نو یک پُرتاهیریں منزلے ءَ رستگ ءُ اشی ءِ ببادیهگ ءَ هچ وڑا تیار نہ انت .هر کجا کہ آئی ءِ هیال کہ نہ شُتگ آ چیز آئی ءَ پہ وتا یک زوالی یے لیک اتگ ءُ آی ءِ بگیری ءَ ڈاه ءُ شورے کتگ.
پمشکہ اے وڑیں جاور ودی بوتگاں ما کجام هم دورے ءَ کجام هم تکے ءَ هما پیداک بوتگیں سرانی، سرا کہ چمشانک دہیں، تہ مارا همے گندگ ءَ کئیت کہ آ سرانی گوم ءَ هما دور ءُ نوبتان هما راج ءَ کجام وڑیں کردار نہ کتگ ءُ آهاناں ازیّت نہ داتگ اِش.
اے اهّد سازیں سرانی زانتکاری ءُ کواسی بوتگ کہ هما راج ءَ آهانی جَنّگ ءُ کُشگ ءَ پد کہ هوش کتگ یا آیانی سر کہ پِر بوتگ پشومان بوتگ انت ءُ پدا هماهانی رندگیری کُتگ اِش.
مهتر ایسا بیت کہ واجہ سُکرات، یا دگنیا ءِ تها اے دگہ بازیں سرے کہ روایت ءُ جاهلی ءِ دیناں شُتگ انت کُل انچیں سر بوتگ انت کہ آیاں چہ وتی استیں دور ءِ مردمانی پگر ءُ مارشتاں چہ دیما تر هیال کتگ کہ آ مهلوک ءِ پگر اُودا سر نہ بوتگ ءُ پہ آ مهلوک ءَ آیانی درانگازی پهک نوک بوتگ، آ مهلوک ءِ مجگ ءَ آ چیز نہ نشتگ انت ءُ آیاں اے سر وتی دُژمن لیکتگ انت ءُ آ کُشتگ انت یا وا درانڈه کتگ انت.
پیگمبر بہ بنت یا سائنسدان، فلسفی بہ بنت یا کلمکار، جتگ، کُشتگ یا و بد رد کتگ ءُ گلینتگ انت، بلے وهد ءِ گوزگ ءِ همراهی ءَ وهدے کہ آ راج ءِ مجگ ءَ کار کتگ پدا هما سرانی لیکہ منِّتگ انت ءُ وتی زندگُزران ءِ چیز همایانی لیکهانی بُنیاد ءِ هساب ءَ ترتیب داتگ انت.
اے هم بنیادم بوتگ انت کہ آیاں دگنیا ءِ نزام مٹ کتگ ءُ بنی آدم ءِ گهتری ءَ پہ وتی پگر ءُ مارشتانی وسیلہ، چینُچک هزاب سگ اتگ پہ راست ءُ تچکیں، بلے پہ هما دور ءِ مردمان نوکیں لیکہ ءِ منّارینگ ءَ وتی جان ندر کُتگ انت.
اے دِرچ داں روچ ء مروچ هم برجاه انت ءُ مانیت ، پرچہ کہ داں اے دگنیا است انت اِلم هم استیں ءُ اِلم انچیں شے ے کہ مدام ودان انت ءُ همے هساب سر هم پیداک بوان انت.
پیریگیں سُکرات ءُ ایسا ءُ زیکیں نطشے ءُ گالب
کجام دور ءِ تها کجام هم تک ءَ کہ سر ودی بوتگ انت هما دور ءَ هما راج ءِ تها هما سر سکیں مُهر ءُ مهکمیں ءُ سکسریں مردم بوتگ انت کہ وتی راجانی کل شے سگ اتگ انت اش ءُ پرایاں نوکیں راه در پٹتگ ئے.
همے درچ ءَ وهدے کہ من وتی بلوچی لبزانک ءِ سرا چمشانک دیاں تہ هما پگر ساچیں ءُ لیکهی مردماں چہ دو ملنگیں “گڑبڑ شاه” هم دست کپیت کہ آیاں وتی راج ءِ دست ءَ چینچک هزیّت سگ اتگ ءُ پہ بلوچی لبزانک ءَ نوکیں راه ءُ در بوتکگ کجام زاه ءُ بد ءُ رد کنگ نہ بوتگاں داں زندگ اتان برے نامے ءَ توار کنگ بوتاں.
بلے مروچی بلوچی لبزانک بید ء سید ءُ اتا ءَ نیمبُندگ زانگ ءُ مارگ بی ، هر هما مردم کہ بلوچی لبزانک ءَ کہ زانگ لوٹیت تہ اول چہ همے دوئیں مردمان بنداتے کتت.
همے وڑا اے استیں دور ءَ کہ ما گوزگایں ادا هم یک گڑبڑ شاهے گندگ بوهگایں کہ ڈاکٹر حنیف شریف ءِ نام ءَ زانگ بیت.
اے هما دوریں کہ بلوچی لبزانک ردانک ءِ تک ءَ نوکی وتی گاماں تاتوپادیں انگت تو بگو اشی ءِ گام بُری هم نہ بوتگ ، ءُ اشی ءِ پحیگ ءَ بلوچ راجی جُنز هم نوک گامیں.
بلوچ چاگرد یک هساسیں دور ے ءَ گوں دوچاریں ، لبزانک بی بیت کہ سیاست هر دُکانی چمگ ءَ کپتگیں بلوچ راج همینجک تکان سُر ءُ چژ انت کہ آی ءِ سر دَر رَوگ ءَ نہ انت ، هاس همایانی کہ چہ وتی دودمان ءُ زندگُزران ءَ چہ پهک بیگانگاں ، نہ بلوچ ءَ واکوب انت ،نہ بلوچی ءَ نہ وتی کلاسیک ءَ ، بس گون کپتگ ءُ همرایاں ءُ بہ بکڑ انت.
گلامی ءِ دور ءِ نیمشلونگ ءُ ناسرجمیں پگرانی واهُندیں ملا ءُ میاه ءُ نیم بلوچ انت ، ءُ
هنُچش چژ انت کہ آیانی هیالاں هر کس ءَ کہ هُدا ءُ جنین ءِ نام گپت بزاں آ کابل ءِ کُشگ انت –
اے بزگ هینچک هم سرپد نہ انت کہ بلوچ ءِ گورا جنین ءُ مردین ءِ پرک ءِ جند چو کہ اسلام ءِ مزهب ءِ تها است آ رنگ ءَ نہ انت.
بلوچ کدیم دودمان ءَ کہ ما سر کشیں ما نہ بُرکہ گندیں ءُ نہ کہ موجری ، بلوچ جنین یا زالبول وتی مردین یا نرینگ ءَ گوں همکوپگ انت . کشت ءُ کشاری بی کہ زند ءِ اے دگہ تک شپانکی بی کہ گوالالی ءُ مالداری یا سوداگری، بلوچ زالبول زند ءِ هرتک ءَ پہ جوانی ءَ میلانک انت چاے جنگ بی بیت یا اِشک.
جنین ءِ نام ءِ گرگ یک گناهے جوڑ بوتگ ءُ جنین ءَ چیزء دگرے مارگ چُنیں دانشمندی ے….؟ ءُ جنین ءِ دُومی نام گیرت ایر کتگ ءُ همے ڈکوسلہیں گیرت ءِ پُشت ءَ جنین ءِ هک جنی هم بوهگایں ءُ همے گیرت ءِ جند دروگیں مزهب ءِ پیداک کُتگینے ءُ پہ زور بلوچ ءِ سرا مُشتگنے پہ بلوچ ءِ پُشت ءَ پشت گیجگ ءِ هاترا.
منا ترا چہ گیش زیکیں بلوچ ءِ گورا جنین گیشتر شرپدار تر بوتگ .یک گپے ترا هال دیان کہ تی اسلام ءَ پیش بلوچ جنین آدم وت ستر بوتگ ءُ گون وتی مردینان هم دیوان بوتگ نہ شتگ لوگے ءِ کُنج ءَ نہ زُکُرتگ ءُ موجر نہ بوتگ مروچی هم اگاں تو کُوچگے ءَ روے اگاں مردین مہ بیت تہ بلوچ زالبول وت در کیت تی دیما ترا وش اتک کنت گون تو همنیاد بی . ترا دیوان دنت ترا مهمانی کنت آیا آ بزاں بے گیرتے.
استیں دور ءِ “گڑبڑشاه” تنیگت ءَ دو رند ءَ بد ءُ رد کنگ بوتگ اولی برا هدا ءِ مردمان بزاں ملایان بد ءُ رد کتگ ءُ آی ءِ کُشگ ءِ جار اش هم جتگ.
دُومی رند ءَ وسریں گیرت منداں ءُ پدا هما گیرت منداں کہ نہ بلوچ انت ءُ نہ بلوچی ءِ سنچ اش انت .وسریں گیرت مند ، من پمشکہ گُشت کہ وت گیرت ءِ نام ءَ گراں پدا شرپمندیں بلوچ زالبولاں دُژمان هم دی انت ، بے سنچیں بلوچ من پمشکہ گُشت کہ اے انگت ماں بلوچ چاگرد ءَ بلوچ زالبول ءِ کدر ءَ سرپد نهاں ، اشانی گورا ڈاکٹرحنیف پمشکہ کُشگ لوٹیت کہ حنیف ءَ پرچہ گُشتگ کہ بلوچ زالبول گون من همنیاد بہ بنت.
اشانی هساب ءَ هر هما مردیں یا جنین کل بے گیرتان کہ یکے دُومیگ ءَ گوں همنیاد بی بیت ، اے کج ءِ گیرت مندی انت –
بلوچ زالبول مہ وانیت بلوچ زالبول سیاست مکنت، بلوچ زالبول پگر مکنت، بلوچ زالبول اشک مکنت ، بلوچ زالبول چاگرد ءِ بهرے مہ بیت، بلوچ زالبول بس لوگ ءِ کُنج ءَ بہ کپیت کمپان ءَ چہ ڈن درمئیت بس پہ تو نان بہ پچیت ءُ چُک پیداک بہ کنتت.
اجبیں پگرے شُما اے بیگانہ ءُ نیمشلونگیں پگرانی واهتدیں ملا ءُ نیم بلوچان داشتگ.
شمے ماں فیسبک ءَ اے زاه ءُ بد ءُ کوکاراں منا اُمیتیں چو هما ملایانی دیوالانی سر ءِ هوراں کروتگیں نبشتگان گوات بارت
اے اهّدسازیں گڑبڑشاه وتی گڑبڑا کنت بلوچ زالبول ءِ آجوی ءَ پہ وتی پگر ءُ هیالان منّارینیت ءُ روت انچو کہ بلوچی لبزانک ءِ تها وتی نکشے ایرکتگاں یا بلوچی تامر ءِ تها وتی کردار پیشداشتگ ءُ هما روایت
پروشتگ ءُ بلوچی تامر ءَ را یک نوکیں رنگے بکش اتگ مرچی هر کس کہ تامر ءِ جوڑ کنگ ءَ کیمره ءَ دست ءَ کنت گڑا هزار برا پگر کنت.
بالاچ ءَ بگر داں زاراب ءَ بیا اے همے گڑبڑ شاه ءِ بدولتیں کہ بلوچی تامر چہ خاکہ ءُ کوچرای آں کش ات ءُ یک گران ءُ سنگینی یے بکشات.
منا امیتیں کہ آ بلوچ زالبول ءَ چہ اے دکیانوسیں ءُ ڈکوسلا ءُ وساچیں گیرت ءِ ڈب ءَ کشگ ءَ هم سوبین بیت ءُ اے کار ءَ هم کنت ءُ نی هُرسند بی ءُ نندیت. البت انگت اے تک ءَ کار باز کنیگی انتے انگت دگہ باز زاه ءُ بد ءُ ردے سگگی ایں اے سِنگیں ءُ سکسریں بامرد ءَ انگت دگہ باز گڑبڑ کنگی انت پہ وتی اشک ء لاهاسل ءِ مُراداں بوهگ ءَ…..

بلوچ ءُ بلوچی گوں وتی گڑبڑ شاهاں زندگ بات
بلوچ سرڈگار آجو بات