ھپتمی بہر…… سپرنامگ
(من ھم لانچءِ سرا دبئیءَ رواں) رفیق چاکر

بُرزءَ سبزیں آزمانءُ جَہلءَتُرسناکیں دریاءَ منءَ پہکءَ دلپروش کُتگ اَت کہ نوں من کدی ھم وتی جندے گُلزمینءَ وتی پاداں ائیر کُرت نہ کناںءُ اینکسیں راھےءَ واتر بوت نہ کناں.روچ دیم پہ وتی منزلءَ روان اَت.ما برے وابءُ برے نیم آگاہ گوں گیمُرتگیں دلءَ نِشتگ اِتاں. پاد چہ مُدامی کونڈ کنگءَ چو ھُشکیں دارءَ اِتاں.جانشوءَ کدی کدی یکدار ٹپ اِتگ اَتءُ بلاہ بلاہیں ماہیگاں چہ آپءَ سر چِست کُرتگ اَتءُ پدا وتارا آپءِ تہا دور داتگ اَت.کسان کسانیں دَرپانی آپ ھم چہ روچءِ تُرندیں برانزاں گرم بوتگ اِتاںءُتندوری ائیر کُرتگیں نان ھم ھُشکءُ رپسک بوتگ اِتاں. لہڑیں آپ کہ ما دپءَ کُرتگ اِتاں گُڈا لاپ ھم وش وش نہ بوتگ اَت.
ھما کہ ما سوار بوتگ اِتاں جانشوءُ ناخُدا ھما بوتگ اَت کہ تریاک گِلّلڈ کنگءُ ورگءَ اِتاںءُ چہ بازیں ورگءَ نوں آ دوئیں مدام ہوکلگءُ شانگءَ اِتاں.روچ کہ دیم پہ وتی گُڈی منزلءَ جُنزانءُ برکت بوان اَت گُڈا جانشوءُ نا خُداءِ طبیعت ھم گیشترناساز بوتگ اَت.چہ روچءِ رُژنائیءِ ھلاس بوگءَ مئےتُرسءُ بیم یکرندے پدا مئے چپءُچاگردءَ تالان بوان اَت ءُ ابیتکی گیشتر بیان اَت. من کہ مدام وتی پُشتی نیمگءَ چہ یکدارءِ لمبءَ دریا چار اِتگ اَت منءَ چہ آپءَ بیم بوتگ اَتءُ دلءَ وھم کُرتگ اَت کہ اگاں من پُشتی نیمگءَ سر لیٹ اِتاں گُڈا اے بلاہیں ماھیگ منءَ تَل تَل کناںءُ ور اَنت.
شپءِ تہاریءَ پہ مئے تیوگیں سنگت ودار کنگءَ اِتاں کہ 24کلاکءَ چہ پد ھرکسءَ آپ دستءُ لانک بوج کنگءِ واھگ اَست اَت.چوشکہ چہ روچءِ رُژنائیءَ ھرکسءَ کمے لج ھم کُرتگ اَت.ھمک مردمءَ وتی ھاجتءِ سرجم کنگءَ یکدارءِ پُشتمی نیمگءَ نِشتگءُ وتی ھاجت پوراکُرتگ اَت.
شپ لُنجءُ تہار ماھی اَت.چہ دو دپار نانءُ پیمازءِ ورگءَ چہ پد ما تیوگءَ یک یکءَ واب کپان بوتاں. برے وابءُ برے بُست کنگ برجاہ اَت کہ مئے یکدارءِ تہا جانشوءُ ناخُداءِ شانگءُ ھوکلگانی توارءَ مارا چہ وابءَ چہ پَچ دراھینتءُ ما کُل پاد اتکاں.چاراں تاں آ دوئیناں اَنچوش شانتگ اَت کہ نا کہ جانشو وتی سُدءُ کیفتءَ اَت نا کہ نا خُدا. دوئیناں شہار داتگ اَتءُ یکدار وتی پیمءَ چولانی بڈءَ اَت.بشیر توکل کُرتءُ یکدارءِ واگ ءُ مہار وتی دستاں کُرتاں.آئی منزل نہ زانتگ اَت بلے دیم پہ روچ برکتی نیمگءَ آئی یکدار تاب دیان کُرتءُ رھادگ بوت.ما آ دوئینانی چماں آپ پِر ریچگءَ چہ ابید دستءُ پادانی پِرینچگ بندات کُرتگ اَت.کسانیں وھدےءَ چہ پد آیانی جبینءَ کمے ساہ کپتءُ نا خُداءَ بشیر کمے سوجءُ سر کنان کُرتءُ دیم پہ منزلءَ رھادگ کُرت.ھمے گَڈءُ منجانی تہا بامءَ داتگ اَتءُ کمے چہ دور لیٹانی رُژنائی پیداک اَت.نا خُدا ھمے گُشگءَ اَت کہ مئے منزل ھمے لیٹ اَنتءُ مارا ھمے تیابءَ ائیر کپگی اِنت.نوں گوں رُژنائیءِ گِندگءَ ناخُداءَ کمے توکل کُرتگ اَتءُ وتی یکدارءِ واگ داشتگ اِتاں. مئے منزل سک دور نہ اَتءُ ما وداریگ اِتاں کہ تیاب کدی کیتءُ ما ائیر بہ کپاںءُ دیم پہ منزلءَ جُنزان باں بلے ھمے وھداں مئے یکدار گوں یک ماھورےءَ اڈیتگ اَتءُ مئے یکدار پہکءَ اوشتاتگ اَت.ناخداءُ جانشوءَ ماھور گیشینگءِ باز جُہد کُرتگ اَت بلے آ سوبمند نہ بوتگ اِتاں.گیشیں ودار مئے واستہ شَر نہ اَتءُ جانشوءَ چہ یکدارءِ تہا کسانیں کارچے کَش اِتءُ ماھور بُرّانءُ دور دیان کُرت.یکدار پدا روان اَت دیم پہ تیابءَ.
ماھرکسءَ وتی پُتینک بند دستءَ کُرتگءُ پہ دور کنگءَ ودار کنگءَ اِتاں. ناخُداءَ باز جُہد کُرت کہ آ مارا شریں تَلگیں جاگہے ائیر بکنت بلے ھمک نیمگءَ تار جتگ اَتءُ یکدار ءَدومی نیمگءَ شُت نہ کُرتگ اَت.چپءُ چاگردءَ چہ بازیں گردینگءَشریں راہءُ در آرا گِندگءَ نیاتکءُ جانشوءَ مارا ھکل دات کہ دیمءَ راہ نیست ءُ بامءَ ھم داتگ اگاں ما گیشتر پہ شرتریں راھےءَ ودار بہ کناں ما کُل گِرگ باں.ما ھم پہ دور کنگءَ وتی لانک بستگ اَتءُ شلوار ھم تاں کونڈاں لانچتگ اَت.یکدار یک جاھے اوشتاتءُدور کنگ بندات بوت.شیرو پیسرا گوں ھمراھاں دور کُرتءُ ما آئی پدءَ ھم دور کُرت.اے جاگہءَ کہ ما دور کُرتگ اَت آپ انگت جُہل اَت.آپءَ مارا تاں پونزءَ گِپتگ اَتءُ ما اوژناگ کنان بوتءُ تاں تَلگیءَ وتارا سَر کُرتگ اَت بلے ھمے تارءُ سیماں چہ وتارا گیشینگءَ مئے شلوارءُ جامگ تَل تَل بوتگ اِتاں. دریاءِ تہا رُستگیں کاشءُ ڈنگراں ھم مئے پاد تَل تَلءُ نُکُت نُکُت کُرتگ اِتاں.
تنے وھدی اَنگت تہار اَت چہ مئے پاد برمشءُ نرم نرمیں گالواراں کُچکاں ھم ھولگءُ وَکّکگ بندات کُرتگ اَت.شیرو پہ ساریءُ ما پہ دُمبءَ تُرند تُرندءَ روان اِتاں کہ زوت چہ شہرءَ چہ در بیاھاںءُ کوہءَ سر بہ باں. ھمک دمکءُ درانی گوانز کنگءَ گوں چہ شہرءَ درکپگے ھچ راہءُ در گِندگ بوگءَ نہ اَت.
بامءَ داتگ اَتءُ رُژنائی کم کمءَ تالان بوتگ اَت.دمکءُ درانی تہا مردم دیم پہ مسیتانی نیمگءَ پہ نمازءَ روگءَ اِتاں.چہ مردمانی اگالءُ کندورھاں ما سرپد بوتگ اِتاں کہ ما مشکتءَ سر بوتگاں.ما سر پہ دُمب دمک پہ دمک اے سڑکءَ چہ دور کن دومی نیمگءَءُ دگءُ سڑکانی سرا چو گنوکءَ گوانز کنان اِتاں. مئے پشکءُ شلوار دریاءِ سوریں آپءَ ھنچو کُرتگ اِتاں کہ پُچانی کَپِشک کَپِشکاں تیوگیں آتراپ سرا زُرتگ اَت.ما ھرچی کہ دمکانی تہا گوانز کُرتگ اَت تاں کوہَ ما سر بوت نہ کُرتگ اَت.کُچکاں اے دمکانی تہا مارا اَنچش انگیر کُرتگ اَت کہ ما جنجالانی آماچ اِتاں بلے مئے ٹولیءِ مردمانی بازیءَ کُچکاں پہ ما ھُجُمب نہ کُرتگ اَت.روچءِ رُژنائی دمکانی تہا شریءِ سرا تالان بوتگ اَت.نمازءَ بوتگیں مردم تبزی کشانءَ دیم پہ وتی لوگاں روگءَ اِتاں. ھرکسءَ مارا گوں نیم چلونگیں پُچّاں دیستگ اَت آ ھُشکءُ ھیران اِتاں بلے ھرکس سرپد اَت کہ اے مساپر بنت.بازیں مردماں ھمے زانتگ اَت کہ اے کار والا مردم بنت.چہ سڑکانی سرءُ دمکانی تہا گردگءَ چہ پد ما زانتگ اَت کہ نوں دیم پہ کوہءَ روگ مئے واستہ نہ بوتگیں گپے بیت. ما روگءِ تہا وت ما وتءَ ھمے شورءُ سلاح کُرتگ اَت کہ ھمے شہرءِ تہا جاگہے وتارا چیر دیاںءُ روچ کہ مگرب تہار بیت پدا دیم پہ کوہءَ جُنزان باں. پہ تَگءُ دور ما وتارا ھمے آتراپءَ یک بلاھیں باگےءَ سر کُتگ اَت.ما تیوگیں سنگت ھمے باگءِ تہا درچکانی چیرا وتارا چیر دیگءِ جُہد کُرتگ اَت.ما ھمے زانتگ اَت کہ مارا ھُرماگ، دانکو،کیک، بسکوتءُ دگہ وردنی سامان گون اِنتءُ ورگی آپ ھم مارا گون اَت.اگاں مارا ھمے درچکانی چیرا کس مہ گِندیت ما وتءَ چیر دات کناں. ما بیستءُ دو مردمءَ وتارا دو ٹولیانی تہا بہر کُرتءُ درچکانی چیرا وتارا چیر دات.مئے ٹولیءِ تہا شیرو گوں ھمراھاں،من،بشیر،رسول بخش،نعیم،نثار،لیاقت ھوار اِتاں. ما ھمدا درچکانی چیرا وپتگءُ تُک ءُ نُک اِتاں.اگاں کسےءَ ورگ ورگی اَت گُڈا ھنچو پُتینک بند پَچ کُرتگءُ وارتگ اَت کہ دومی ھمراہ سرپد نہ بوتگ اَت.لیاقت مئے کستریں ھمراہ اَت کہ آرا وابءَ سک گِپتگ اَت.ما مدام لیاقتءُ آدگہ ھمراہ سرپد کُرتگ اِتاں کہ اے درچکانی چیرا ما وپت نہ کناں کہ ساھگ سک کسان اَتءُ درچکانی تاکءُ شاھُڈانی چیر پہ نِندوکائی ما وتارا چیر داتگ اَت.ماجُہد کُرتگ اَت کہ پہ نِندوکائی اگاں یک سنگتے واب کپیت ھم پرواہ نیست.بلے دیر نہ گوست کہ بزاں لیاقتءُ نثار واب کُپتگ اِتاںءُگوں واب کپگءَ آیانی پاد چہ درچکانی چیرا تچوکیں آپءِ تہا ڈنءَ گِندگ بوتاںءُ ھمے باگءَ کار کنوکیں بنگالیءَ آیانی پاد دیستگ اِتاں.اے وھداں پیشیم بوتگ اَتءُ ما دیگرءُ مگربءِ ودارءَ کنگءَ اِتاں کہ مگرب تہارءَ کہ تہاری مانشانیت مادر کپاں دیم پہ کوہءُ اگاراں.گوں لیاقتءُ نثارءِ پادانی تچک بوگءَ کار کنوکیں بنگالی تچکءَ مئے کِرا اتکگ اَت.
گوں بنگالیءِ آیگءَ ما سرپد بوتگ اِتاں.ما بنگالی وتی نیمگءَ توار کُرتءُ وتی بزگیءُ لاچاریءِ گپ گوں آئی جتگ اَت کہ ما پہ بزگیءَ درپہ دری سرسر جنان بوتگءُ اتکگاں پہ لاپءِ وڈالاں. شپ کہ بیت ما درکایاں رواں دگہ نیمگے.بنگالیءَ وتی سر سُرینتگ اَت کہ ھچ نہ بیت.ما وت ماں وتءَ سلاحءُ مشورہ کُرتگ اَت کہ مارا اے بنگالی پہ ملام ٹاھینگی اِنت چوش مہ بیت کہ مئے کاراں ھراب بہ کنت.ما بنگالیءَگوں گپ جتگ اَت کہ ما ترا چیزے زر ھم دیاںءُتئی منتوار باں اگاں مئے ھالءَ تو کسءَ سرپد نہ کنے.بنگالیءَ مارا ھان داتگ اَت.ما ھمے درچکانی چیرا پہ گُنگکائی وت ماں وتءَ مشورہ کُرتگ اَتءُ پہ بنگالیءَ زر یکجاہ کُرتگ اَت.سک منءَ یات نہ بیت بلے مردمے دوسدءُ سے سد کلدار ما جم کُرتگ اَتءُ بنگالیءَ داتگ اَت.زر واجہءَ وتی نیپگءَ مان جتگ اِتاںءُ رھادگ بوتگ اَت.
ما گوں وژدلی نِشتگءُ ودار کنگ بندات کُرتگ اَت کہ نوں ما وتارا چیر دات کناں.اگاں بنگالیءَ مارا دیستگ بلے ما آرا ٹاھینتگءُ وتی جنجالءُ جیڑھانی بابتءَ سرپدی داتگ ءُ نوں وھد ھم اتکگءُ دیم پہ ھلاسیءَ سر بوتگ.دیگرءِ بانگءِ واستہ ما وتی گوش داشتگ اِتاں.مئے گیشتر ودار پہ تہاریءَ اَت کہ ما تہاریءَ درکایاں.
گوں بنگالیءِ روگءَ مارا کمے تاھیر رستگ اَت کہ نوں مارا دگہ کس نہ گِندیتءُما پہ وشی وتی منزلءَ جُنزاں باں.چہ درچکانی تاکءُ شاھُڈانی نیامءَ ما باگءِ تہا تیوگیں نِدارگ دیستگ اِتاںءُ چہ باگءَ ڈن گاڈی سائیکلءُ روکیں مردمانی توار یک یکءَ مئے گوشاں کپان اَت.دیگرءِ وھد ھم اتکگ اَتءُ چہ مسیتاں ملاھانی بانگءِ توار ھم پیداک اَت.چہ نمازءَ چہ پد مئے روچ برکتی نیمگءَ باگءِ دپی نیمگءَ لہتیں گاڈیءِ توارءُ مردمانی وت ماں وتءَ گالوار مئے گوشاں کپان اِتاں کہ آ مئے نیمگءَ جُنزان اِتاں.گوں مردمانی مئے نیمگءَ آیگءَ گاڈیانی دروازگانی بند بوگءِ توار ھم پیداک اَت.دیر نہ گوست تاں دو ورنائیں سُپاھیگ گوں وتی سرکاری پوشاکاں مئے نیمگءَ پیداک اِتاں.
روان اِنت…………….