آزمانک
بستار
چندن ساچ
آ مُدام وتی اوتاک ءَ ایوک اَت۔ آئی ءِ نزینک ءَ کسے ہم نہ شتگ ات۔ بَلے من ءُ نذر مُدام شتگ اتیں ءُ آئی ءِ گپ گوش داشتگ اتنت۔ آ وتی چاگرد ءَ چہ سک دلپروش ات۔ برے برے آئی ءَ ہنچیں گپ کتگ ات کہ ما ہم تکانسر بوتگ اتیں۔ یکروچے آ گُشگ ءَ ات کہ ’’منی دل گشیت وتی جاہ ءَ بدل کن۔ مردم من ءَ چہ بے زار اَنت۔ کس منی نزینک ءَ نئیت۔ مردم چے لوٹنت؟ من چے بہ کناں کہ مردم منی نزینک ءَ بیا اَنت۔ اگاں دگہ لہتیں روچ ہمے وڑ بہ گوزیت گڈا من اے میتگ ءَ یلہ کنان ءُ دیم دگہ نیمگے رواں۔ من ءُ نذر ءَ آ دلبڈی داتگ ات کہ چو مہ کن۔۔۔۔ نا امیت مہ بو اے وہد ھنوں گوزیت۔۔۔

یک ہنچیں وہدے کئیت کہ مردم ترا پجہ کارنت ءُ تئی چاریں نیماں مُچی بیت ءُ تو نہ زانئے کہ من کئی گپاں گوش بہ داران ءُ کئی جستانی پسواں بہ دئے آں۔ دلپروش مہ بو۔ اگاں تو دلپروش بوت ئے گڈا تئی واب وت کُشی کن انت۔ ءُ اے گپ ءَ تو ہم زان ئے کہ تئی وابانی وت کشی گڈا تئی ھستی ءِ مرگ انت۔۔۔۔۔
چیزے وہد گوست۔۔۔۔ یکروچے من ءُ نذر مراگشے ءَ بہر زرت۔ ھو تاں مئے ہما دلپروشیں دوست انت کہ اسٹیج ءِ سرا اوشتاتگ ءُ گشتانک دیگ ءَ اِنت۔ ما پُشت ءَ کُنڈے ءَ نشتیں ءُ آئی ءِ گپاں گوش دارگ ءَ بوتیں۔ من ءُ نذر آئی ءِ چاریں نیماں مردمانی مُچی دیست تاں مارا باز وشی بُوت۔ آ ہم جوانیں وڑے ءَ گپ ءَ ات۔ اناگہ ءَ آئی ءِ چم مارا کپت انت، مئے گندگ ءَ گوں آئی ءَ وتی گشتانک داشت ءُ مارا روک روک ءَ چارگ ءَ بوت۔ ما گشت بگندئے مئے ہمراہ داری ءِ منت ءَ گیپت۔۔۔۔ بَلے آئی ءَ چُش نہ کُت۔۔ ءُ مئے نیمگ ءَ دست ٹال کنان ءَ گُشت کہ
’’ ہما کہ منی کوہنیں ہمراہ بوتگ اَنت من آیانی شکلانی چارگ ءَ چہ سک بے زاراں۔ دگہ برے کوہنیں مردم منی گپانی گوش دارگ ءَ میاینت‘‘
اے گپانی اش کنگ ءَ پد نذر ءَ منی نیمگ ءَ چار ات۔۔۔۔۔ ءُ من وتی لنٹ گٹ پاتک اَنت ءُ سر جہل کُت۔۔۔ ہنچو منی چمانی ارس شیپ گپت اَنت۔۔۔ گماں بوت تاں منی اندر ءِ مردم گشگ ءَ ات۔۔۔
’’وہد ہرکسی بستار ءَ گیشین ایت‘‘