“ کسّ بے اَرزِشت نہ اِنت”

گلزار گچکی

سبزل سامگی زیملی مراگش6 اکتوبر 2018 ءِ بندات بوگءَ کساس نیم کلاک پشت کپتگ اَت کہ مئے چمّ کامریڈ ارشادءَ کپتنت کہ اسٹیجءِ کشءُ گوراں گردَگءَ اَت۔ ما کُل پریشان بوتنت کہ کامریڈ بیشکاری یے مکنت۔ یکّےءَ گشت کہ “کامریڈ مراگشءِ نیامءَ مہماناں پریشان کنت۔ وسّریں گپّ کنتءُ ساچءَ لُرد کنت”.

گواچنی پہ بندءُ بستی کمیٹیءَ پریشان بوگ اَبرمی اَت۔ءُ چمّا ہریکّےءَ سوجے دات کہ چون کامریڈ چہ مراگشءَ ڈَنّ دَرکنگ ببیت تنکہ مراگشءَ مہماناں پریشان مبنت ۔ یکّے ءَ گُشت، “گاڑیءَ سوارئے کن اِتءُ لوگءَ سرئے کن اِت”. دگہ یکّےءَ پسّہ گردینت، ” اِے پدءَ کَیت”. اِے گپّءُ باوستانی، دزگٹّیءُ تچءُ تاگانی نیامءَ کامریڈ اِنگو آنگو بوتءُ ما چہ کامریڈءَ پہّک پراموش بوتیںءُ مراگش بندات بوتءُ میزاں میزاں گرم گران بوت۔

کمودیراں پد یکّےءَ منءَ جست کت کہ” آپ اَست؟”۔ گورئے جُستءَ منءَیات اَتک کہ ہَو مہمان آپءُ تام کنگ لوٹ اَنت۔ چوناہانما آپءُ تامءِ واستہ اسٹالےءِ بندءُ بست کتگ اَت بلے اسٹال کمّو پَسِنداَتءُ من گوں مہماناں دزگٹّ اِتوں۔ رزاکاراں چہ یکّےءَ را توار کت کہ آپ بیاراِیت بلے لائوڈ اسپیکرانی توارءَ منی گوانک چیر ترّاِینت کہ اِے دمانءَ ناکو سبزل ءِ سَوتانی سرا صحبتے مَنڈّ اِتگ اَت کہ کسّ کسّیگ نہ اَت۔ ورنائیں رزاکار گش ئے چہ قرناں ہمے ساعتءِ ودارءَ بوتگ اِتنت ءُ مرچی وتی دیدءُ گوشدارگءِ تُنّءِ پروشگ ءَشرّی ءَدزگٹّءُ دزگلائش اِتنت۔

اَناگہءَچمّ پہ کامریڈءَ کپتنت کہ منرل آپءِ لہّتیں بوتلے دستءَ اَت پمّا پیداک اَت۔ اِے وہداں منی وتی نُکّ ہُشّک اَتءُ آپءِ سکّ تَلَب بوگءَ اَت۔ کامریڈ اَتک مارا یکّ یکّ بوتلے آپے داتءُ وتی اسٹائلءَ چندیں دانکے گشت کہ منی سمجا نہ یتک اَنت۔ بلے کامریڈ اِے وہدءَ آپ پجّارینگءِ حدائی وسیلہ یے اَت۔ ما آپ وارتءُ کامریڈءَ پُشت مان داتءُ شُت۔
کمؤدیراں پد یکّےءَ منءَگُشت کہ” اِزمکارآپ لوٹگءَ اَنت”۔ من وتی کشءُ گوراں چمّ شانک داتنت کہ ورنائیں رزاکارئےءَ را گشیں کہ آپ بیاراِیت بلے دیستوں کہ ارشاد ءَ آپ گون ءُ ملّءُ ٹلّ پیداک اِنت۔ منی چمّ مُردنی یکّبرے پدءَ رژناہ بوتنت کہ آپءِ حدائی وسیلہ اَتک۔ ارشادءَ گُشگءِ پدءَ آپ زُرتءُ دیم پہ اسٹیجءَ شُت۔

مراگش وتی ورنائیءِ بامءَ سراَتءُ جکاجیک اَت۔ ہرکس گوں اِزمکارءُ آہانی سَوتاں وشنود بوگءَ اَتءُ کامریڈءَ چہ دُروہ پراموش بلکنہ یکّ ہسابےءَ وشّ اِتنت کہ کامریڈ بِلّے ہمدءَ اِنت کہ بے کامریڈ مراگش کربلا بیت چہ تُنّ۔
نوں سہّت سہّتُکءَ کامریڈ مہمانانی کرّءَ اَتک, زَرّے پچ گپت بلے ہمے زَرّئے کیسگءَ نہ کتنت، بلکنہ چمئے زَرّاں چہ اسٹالءَ آپے بہازُرت ءُ اَتک مہمانءُ اِزمکاراناں دات ئے۔

یکّ دمانےءَ پد من دیست کہ کامریڈءَ نوں ڈسپوزل پیالہانی تہءَ چاہ گون ءُ مہمانان دیگءَ اِنت۔ کامریڈءَ مراگشءَ یکّ اَنچیں ہذمتے کتگ کہ ماکسّءَکت نہ کتگ کہ کسّ چہ اسٹیجءِ دیمءَ پادآہگءُ دور بوگءَتیارنہ بوتگ کہ وشّیں سَوتءُ صحبتءِ یلہ کنگ پہ دُرساں سکّ گران بوتگ۔ گُڈیءَ منی چمّے کپتنت کہ چار کسانیں بوتل “الیس” ایرانی دوگے(شیر) گونءُ دیم پہ اسٹیجءَروگءَ اِنت۔ دوگے اسٹیجءَ نندوکیں (ہمودءَ ڈاکٹر غفورشاد نشتگ) یکّ ورناہے کہ من پجّا نیارت، داتنت ئے، گپّے کت ئے ءُنپُشتے مان داتءُ شُت۔

مہمانءُ ازمکاراں پہ کامریڈ اے ہذمت گوں لبزاں بیان نبیت کہ 5:30 بگر داں شپءِ 1:40 ءَ یکشلہ اسٹیجءَ چہ وردنی اِسٹالءَروآءُ کشّءُ ڈلّ آسانیں کارئے نہ اِنتءُ یکّ ہسابےءَ اِے داہلِ پاد اوشتگ والا گپّ اِنت۔

کامریڈ ناں رزاکارئے اَت ننکہ کَسےءَ گوانک جتگ اَت، بلے کامریڈ ءَ وتی ابدالی جاگہءَ مراگش ءِ بندات ءَ بگر داں شپءِ نیمءَ وت زنبل کشی یے کتءُ مہّلوک دلگوش بوت بلکیں وشنود بوہان بوت۔

کامریڈ ارشادبلوچ ءِ سبزل سامگی زیملی مراگشءِ شپءِ اِے مزنیں زنبل کشّی گیرآرگ کرزاِیت گوں اِے پگرءُنلیکہاں کہ دُگنیاءَ ہچّ چیز، ہچّ انسان بے اَرزشت، بے کارءُ بے نپ نہ اِنت۔ہرکسی وتی ہذمتءُ جہدءُجپاہ اَنت۔ بس کسّہ ہمنچک اِنت کہ کَسے ساڑاہگءِ اوشامءِ اوشامءَ گپتگ ءُ کَسے چہ ساڑاہگءُ دادءُ انامءَ پہّک بے نیاز اِنت۔ءُ ما وَت ماں وتا گشت کہ شَرّ بوت ماکامریڈ لوگءَ سرنہ کت کہ اِے کار کہ کامریڈے کنگَ اِنت کسّءَ کت نہ کتگ اِتنت۔ ءُ کامریڈءَ ہچّ چُشیں عملءُہرکتءُ گپّے نہ کت کہ کَسّے پریشانءُ بیزاری ببیت۔

کامریڈءِ اِے ہذمتءَ چہ اِے گپّءَ را توان رس اِیت کہ” کس بے اَرزِستءُ بیکارنہ اِنت”. ہمکّ انسانءِ وتی وتی صلاحیتءُ شرّی بنتءُ اَلمّ ہرابی اوں، بلے برے برے کہ شرّیں ڈکّے گیپت گڑا ما زانیں کہ مئے لیکہ آئیءِ بابتءَ رد بوتگ اَنت۔ کامریڈءَوتی ہکّ پہ نزانتکاری پیلوکت پہ چاہءُ آپءُ تام کنگءَ ءُ مارا لاچارکت کہ ما آئیءَ بہ ساڑائیں۔ مراگشءِ بندءُ بستی کمیٹی کامریڈءِ اے ہذمتّانی دیمءَ ہچبر دَراَتک نکنت۔ منتوار کامریڈ ارشادبلوچ۔