بندات پہ اللہءِ نامءَ
لبزانکءِ گیچن

نبشتہ کار: حافظ عطا اللہ آسکانی

اگاں ما بہ جیڑاِیں ءُ وتی چپءُ چاگردءَ جوانیں چمشانکےءَ رند پگرشانکے ھم بہ دےاِیں تہ ما اے چیزءَ زبر ماراِیں کہ ہمک چیزءِ دو دو رنگ یا انگتءَ گیشتر رنگ اَنت ، بنی آدمءِجندءِ چنچو رنگ اَنت؟ ھچ زانگ نہ بیت، کلیں بنی آدم وتءَ انسان گوْش اَنت ، بلے ھمک جیڑوک سرپداِنت کہ کلیں بنی آدم انسان نہ اَنت، پدءَ ھم ھمے کہ انسان گندگ بہ اَنت ھمے ھم دو

بہرءَاَنت ، یکے پدل انسان اَنت ءُ دومی انسان دروشم اَنت کہ انسانی رنگ اِش وتءَ کتگ ۔
ھمے رنگءَ ہمک چیزءِ تہءَ اسلیءُ نکلی ھست ، بازیں منگلیءُ دُر ھست کہ جوڑ کنوکءَ وتی سرجمیں ھنر کارمرز کتگءُ ھنچو جوڑ کتگ کہ ھمک کس زانت نہ کنت کہ اے سھرے یا نہ؟ بلے یا وَ وھد آئیءَ پدر کنت یا زانت ، چہ دورءَ دکانءَ ایریں سھر یا سھرآپ وارتگینءِ دگری زانگ نہ بیت بلے زانتکار ھمنچو کہ نزیک ترءَ رؤت آئی زانت وتی کراماتاں پیش داران بیت۔
چونائیءَ ہم گوْش اَنت کہ زانتءُ زانگءُ دربرگءِ بازیں گام اَنت، اولی ھمیش اِنت کہ مردم بندات کنت ، دومی ھمیش اِنت کہ مردم چیزکے دربارت ءُ ہمے ھما وھداِنت کہ مردمءِ دلءَ من سک باز زان آں ،سَیمی ھمیش اِنت کہ مردم زانت کہ من نہ زان آں یا وَ سک کم زان آں، ھمیش اِنت ھما وھد کہ مردم زانگءَ بندات کنت، آدوئیں مرحلہ وقتی اَنت کہ زوت رواَنت ، بلے الم نہ اِنت کہ کل ہنچوش بہ بہ اَنت ، اے وش بہت اَنت کہ اشانی پگر ردوم زورگ ءَ اِنت پرچا کہ جیڑاَنت، بلے لہتے ھست ھمااَنت کہ ھمااَنت ۔
گوش اَنت کہ شیکسپیئرءَ گوْشتگ کہ ( وھدے کہ من نودربرے بوتگ آں من ھچے نہ بوتگ آں ، نوں کہ من وانینگءَآں من زان آں کہ نوں من نودربرے آں) شیکسپیئرءَ ھم اے گپ باز دیرءَ زانتگ ، ھما وھدءَ کہ آ وانینگءَ بوتگ نوں آئی زانتگ کہ زانتءِ شھراہءَ وَ ھمیش اِنت کہ نوک من گام ایر کتگ اَنت ،پدلیں نودربری ھما وھدءَ بندات بیت کہ مردم وتی نودربری امبرءِ مردمانی وانینوک بیت۔
ءُ سقراطءَ ھم گوْشتگ کہ منیءُ آیانی میانءَ دگری ھمیش اِنت کہ من زان آں کہ من نہ زان آں بلے آ نہ زان اَنت کہ آ نہ زان اَنت۔
گوستگیں روچاں واجہ لیاکت امینءِ نبشتگیں منی چماں کپت اَنت کہ واجہءَ گوْشتگ اَت کہ بازیں مردم ھست کہ دلوں گوْش اِیت کہ آیاں بگوْش کہ شما لچہ کار نہ اِت ، اے گالرد وَ آئی نہ اَنت کہ من نبشتگ اَنت، بلے آئی دریں گپتارانی ھمبزانت اَنت ،اے ھم یک راستیں گپے کہ باز ادب دوستیں سنگت ھست کہ چہ وتی دپءَ مستریں لنکہ چست کنگءَ اَنت ، من ادءَ ھاس کسےءَ گوْشگءَ نہ آں ، بلے راستیں چمے اگاں ما بچاراِیں تہ ما درست اے چیزءَ گندگءَاِیں چشیں مردم ھست کہ کَولءِ جون ایلیائیگءَ آیاں وانگ لوٹ اِیت بلے آ نبیسگءَ اَنت ، گپ ایش اِنت کہ اےچیز لبزانکءَ تاوان دات کنت یا نہ؟ منی ھیالءَلبزانکءَ مزنیں تاوان دات نہ کنت بلے وتءَ زوال کنت پرچا کہ لبزانک وتی چیزءَ وَ وت پجاہ کاراِیت، اے چیز چو دروگءِ وڑءَ بوت کنت داں کسانکیں وھدءُ مدّتےءَ کور پھمانی تہءَوتا جاگہ دنت بلے آسرئِے نیست ، آسر ساپءُ پلگاریں چیزءَ بیت کہ لبزانکءِ ساہ اِنت ، لبزانک آئیءَ چہ وتا دور بوگءَ وت نئیل اِیتءُ آئی سرءَ وتی مھرءَ وت جنت، لبزانکءِ میدانءَ مزنیں ھَورءُ ھارے بیت ءُ ھارانی تہءَ مزنیں گُجءُ بے نپیں چیز مان بیت بلے درست گارءُ بیگوہءُ بے توار بہ اَنت ، مان اِیت ھمک ھما چیز کہ نپ ئِے مان، ھمے رنگءَ سھرءِ جنگءِ وھدءَ ھم مزنیں لنشءُ پتارءُ گجے در کَیت بلے مان اِیت چے؟ ھما کہ زگریں سھرے! ایدگہ چیزاں ھچ ارزشتءُ بستار نہ بیت ،
پیگمبرءِ دریں گپاتارانی پولکاریں نامی ئیں امام ، امام مالکءِ بابتءَ کَیت کہ آئی دَورءِ ھمک اے پڈءِپولکارءَ وتی کتابءِنام مؤطا کتگ گڑا یکےءَ امام مالکءَ گوْشتگ کہ واجہ ھرکسءَ وتی کتابءِ نام مؤطا کتگ تو پہ وتی کتابءَ دگہ نامے درگیج، گڑا امام مالکءَ گوْشتگ کہ یاد بکن اِت بس ھما مان اِیت کہ ھاس پہ اللہءَ اِنت، بزاں ھما کہ زگراِنت ، ھما کہ آئی تہءَ دگہ نامءُ توارءُ زاھری نپءُ سیتءِ نیت مہ بیت ،مروچی نیکراہی زانتکارانی گوْرا کسے بگوْش اِیت مؤطا ،کسی پگر آ دگہ مؤطایانی نیمگءَ نہ رَوت ، ھمے رنگءَ لبزانک ھم آدگرانی ھشکیں باراں بڈءَ نہ کنت ، نوں کہ لبزانک وتی گیچنءَ زوراِیت گڑا پَشت نہ کپ اِیت ھچ ابید چہ زگرینءَ۔
منءَ یات اِنت کہ یکرندے یک چکاس بندےءِ سرءَ من ھم لھتے پیشرد یکجاہ کت ءُ لچہ دروشمیں چیزے دیمءَ آؤرت یا چو بگوْش کہ لھتے گال یکجا کتءُ لچہءِ پوشاکوں گوْرا دات اَنت ، منءَ بازیں واہ واھے رس اِت ، بلے یک بانکےءَ منءَ گوْشت کہ نارزا مہ بو بلے تو لچہ کاریءَ گیش ( قافیہ بندی) کتگ !بزاں پیش رد دپ ماں دپ کتگ اَنت!
منءَ اے گپءَ سک توراِت ، من وتی دلءَ گوْشت کہ اشیءَ پر من زھر کَیت ، بلے کم کمءَ من جیڑاِت کہ شر ! اشیءَ پر من پرچا زھر کَیت ، اشیءَ چے رس اِیت ؟ من ھما وھد وتی دیمءَ آؤرت کہ من نشتگ اِت آں پہ ھمے چکاس بندءِ سرءَ وتی دستونکءِ سرجم کنگءَ داں راستیءِ بندیں دروازگ پہ من یک یکءَ پچ بوان بوت اَنت ، منءَ چو بوت کہ اے راست گوْشءِ گالاں تائیدءِ رنگءَ گُٹءَ بندءُ لونجان کن ،کہ اشاں منءَ منی جند پیش داشتگ ، اشاں منءَ گوْشتگ گوں کہ زرءَ جان شودگءَ پیسر چے چے کنگ لوٹ اِیت ، من ھم بندات کتءُ نوں منی گیشریں وھد تیابءَ ماں زرءِ جھلانکیاں اوژناگ کنوکانی اوژناگریءِ ندارگانی چارگءَ گوْزگءَاِنت ءُ من سدک آں کہ یک روچے من ھم اوژناگ کت کن آں، بلے بس برے برے منءَ ترس اِیت کہ من اے جھلانکیاں باریں اوژناگ کت کن آں یا نہ؟ پدءَ منی ھبءُ واھگ منءَ پسو دنت کہ اوژناگ اگاں تو مہ زان ئے ھم بلے اوژناگرانی اوژناگریءِ وشیں ندارگانی تامءَوَ چَش ئے، اے زانا کم اِنت؟
چہ درستاں المی تریں چیز ایش اِنت کہ ھر چیزءِ پجارءَ ھنچوش دیمءَ بیار کہ دیمءِ مردمءِ واستا آ یک آدینکے بہ بیت ، ءُ اگاں کسے کہ چم پچے گڑا آوتءَ ھمے آدینکءِ تہءَ وش گنداِیت ، بوت کنت کہ بنداتءَ بازینے وتی پدلیں رنگءِ گندگءَ گوں ابکّہ بہ بیتءُآئی منّگءَ جاڑیگ مہ بیت، آ گمان کنت کہ آدینک ھراب اِنت یا منی چم ھراب اَنت ، بلے کم کمءَ الّم زانت کہ وَیل چےءِ تہءَاِنت ، نوں گڑا اولی رندءَ آ زانت کہ ھمیش اِنت نوک منی گام جنگءِ وھد آتکگءُ آ کہ من دیستگ آ وَ یک دروہ آپے بوتگ ، انگتءَ دوراِنت منزل!گڑا منزلءِ دوریءءُ نزیکی آئی گوْرا بے مانا بیت ، وھدے کہ آ راستیں راہءِ وشیں زیدءُ ندارگانی تامءَ چش اِیت گڑاھمک گام وت یک منزلے بیتءُ ھمک منزل یک نوکتریںءُ وشتریں راھےءِ بندات ، نوں اے ھلاسیءِ نامءَ نہ زانت ، راہی پہ روگ سیر نہ کنت بلے دم نہ بارت ، اگاں دم بارت گڑا بس یک چیزے، زندگی!