آذمانک " سرڈگار" شمے تچکیں چمشانک ء وداریگ. . . .عندلیب گچکی

[Andalib-Gichki]

Sardagar

[Andalib-Gichki]

Sardagar

[Andalib-Gichki]

Sardagr

[Andalib-Gichki]

Sardagar

[Zahida Raees Raji]

بانوکیں گہار عندلیب،

وش ءُ سلامت باتئے

تئ اے آزمانک تئ پیسریگیں آزمانکانی رنگ ءَ مزاھمتی  انت۔ باز وشیں رنگ ءَ تؤ وتی آزمانک دیما بُرتگ۔ بلوچستان ءِ توکا بئیگ ءِ سوب ءَ  زگریں بلوچی گالاں پہ شری سرپد ئے ءُ تؤ وش کارمرز کُتگ انت۔ تئ آزمانکاری ءِ وتی جتائیں دروشم  ءُ تام انت ۔ تئ لبزانکی باندات ءَ من سک دیما گندگایاں۔ مدام سوب مند باتئے۔

گوں نیکیں واھگاں

تئ گہار

[blh_baloch]

 
باز جوانیں آزمانکے گھار عندلیب گچکی ئے بُنگپ باز جوانیں بلئے اے رندی بانکیں گھار ءَ وتی آزمانک ئے کردار شرّیں وڑی ءَ گپ پرمات نہ کتگاں۔ کسّہ ھم بے آسریں جاگھے آسر کتگ کسہ ءَ انگت دیم ءَ روگ ئے گنجائش پشکپتگ۔
دومی بانکیں گھار ءِ آزمانکانی لھتے کمزور اَنت کہ آ انگت چو پیشیگیں وڑا است اَنت بائدین تنی وھدی اے نزاوری درتکیناں من نزاناں گھار مئے چمشانکاں اھمیت دیگ ءَ نہ اِنت یا آ وت یک انچیں مقامی ءَ سربیتگ کہ آئی ءَ اے چمشانکانی ضلورت نہ اِنت۔ منی جند ءَ باز براں آ نزوری زاھر کتگ اَنت تانکہ دیمترا آ اے نزوریانی سرا بہ گیپت گوں بلئے منا انگت ھما نزوری گندگ پیداک اَنت۔ باز جاہ ءَ انچیں لوز آگ بیتگ کہ آ لوز بزانت ئے جند ءَ بدل کن اَنت ءُدگے نیمگے براَنت۔
بانُک تو سر سرا آزمانک ئے اولی کردار منصور وت یک انچیں وڑی ءَ پیشداشتگ کہ آئی ئے جنین الّم شکّے آماچ بیت۔ ءُ تو پدا انچیں جاھی ءَ جنین ئے شکّ ءَ پدّر کنگائے کہ اودا چشیں شکّ ئے گُنجائش ھم نیست۔ پرچی کہ اے شکّ ئے کہ تو گپ ءَ جنگائے اے چہ مردین ئے حرکتاں زانگ بیت اے چیز ءَ زانگ نہ بیت کہ آ دیر ءَ لوگ ءَ کئیت آ پہ وھد لوگ ءَ نئیت آ مردین ئے لازم ڈن ءَ رؤت باز براں آ پہ وھد ھم لوگ ءَ اتک نہ کنت ایشی ءَ چے جنین اے وڑین شک وتی دل ءَ آؤرت نہ کنت۔ آ شکّے کہ تو گپّائے آ شک ءَ جنین ھما وھد ءَ کنت کہ جنین وتی مردین ئے ھرکتاں پہ دگے دروشم ئے گندیت۔ پدا تو وت ھم گشئے کہ ماھین چشیں نزانتکارے نہ اِنت آئی ءِ گپّاں چہ پدّراِنت کہ آ یک زانتکار ءُ سوھویں جنین ئے۔ ادا آزمانک نزور گندگ پیداکیں۔ پدا دومی نیمگ ءَ تو ماھین ءَ انچو بے سما کن ئے کہ آ 3 مردم ئے نان ئے جاہ ءَ 30 مردم ئے نان ءَ پچیت اے وڑ ھم بیت نہ کنت جنین ھر وڑیں شکّی ئے آماچ بہ بیت 3 مردم ئے نان ئے جاہ ءَ 30 مردم ئے نان ءَ نہ پچیت تو آئی ءَ انچو بے سما کنگائے پورا شکّے آماچ نہ اِنت آ یقین ایں اے چیز ءَ کہ منصور ئے دیر ءَ آھگ دگے مکسدے داریت۔ ءُ پدا تو ماھین ءَ زانتکار ئے ھم کن ئے آئی ئے گپّاں ھمے پدّر اِنت۔ ءُ سیمی نیمگ ءَ وھدے کہ منصور لوگ ءَ کئیت وھدے کہ ماھین ئے جستانی بُکچہ پچ بیت باز آسانیں پسّھاں آئی ئے شَک دیر کئیت۔ اینچو وھد ءَ مردین ءُ جنین یکیں لوگاھاں یکیں جاھایاں جنین ءَ اینچو ھم سما نہ بیت کہ منصور چی کنگائیں؟ آئی ءِ فکر کجامیں؟ آ پہ کجام نیّت ءَ بے وھد لوگ ءَ کئیت؟ لھتے چیزاں کہ آزمانک اِش نزور کتگ۔
چارمی نزوری تئ لبزانی نزوری ایں کہ بازیں جاھاں لبز پشت ءُ دیم اَنت انچو کہ
‘‘ماھین گشئے کَرّ اَت ءُ آئی ءِ چم دروازگ ءَ پسیل ءِ سکّ اِتاں‘‘
اگاں اے جاہ ءَ تو اے وڑ نبشتہ بکوتیں
‘‘ماھین گشے کرّاَت آئی ءِ چم پسیل ءِ دروازگ ءَ سکّ اِتاں‘‘
گروک ھم شھم جنت تو شم نبشتہ کتگ شم دگے بزانت ئے داَنت ءُ شھم دگے بزانت ئے ادا لبزانی بزانت دگے نیمگے رواَنت۔
اگاں مشن ئے جاہ ءَ تو جھد نبشتہ کتیں جلواہ ناک بیتگ ءَ یا کہ تو مزنیں جھد نبشتہ کتیں وشرت اَت چہ مشن ءَ مشن اردو لوز ئے اردو لبز ما ھما جاہ ءَ آؤرت کنیں کہ آئی ئے واستہ بلوچی ءَ لبز مہ بیت۔
منصور یک جاھے ماھین ءَ گشیت کہ ‘‘ ماھین من زاناں کہ دو حرفانی زبر ءُ زیرانی وانگ ءَ سرڈگار ءِ ھب وھدی نہ بیت‘‘
ادا وھدی دگے بزانت ئے(معنا) دنت اے جاہ ءَ من زاناں کہ تو ودی نبشتہ کتگ بلئے نزاناں تو بیھال بیتگے یا ودی ءَ تو وت انچو نبشتہ کنے بلئے در اسل ءَ ‘‘ ودی ‘‘ اے وڑ نبشتہ بیت۔ ءُ حرفانی جاہ ءَ تو لبزانی نبشتہ کتیں جوان تر اَت۔ دگے لبزے تو وسواس ئے جاہ ءَ نبشتہ کتگ ‘‘ ودواس‘‘ من اے لبز ءَ نوک گندگاھاں من وسواس دیستگ بلئے ودواس ندیستگ پمیشکا من ھچ نہ گشاں بیت کنت کہ وسواس ئے واستہ ودواس نبشتہ بیت۔
بس گھار تئ آزمانکے تھا ھمے نزوری ءُ ردی استاں ایشاں بچار لازم نہ ایں انچو من گشتگ انچو بکن بلئے من ھمینچو دیستگ ھمینچو نزوری مارتگ ترا گشتگ۔ امّیت کناں وتی اے نابزانتیں برات ءَ پھل کنے۔ من تئ جھد ءَ سلام کناں وتی گاماں رواں کن انشااللہ منزل ءَ سر بئے۔ سوبین باتے۔

[blh_baloch]

 

 



باز جوانیں آزمانکے گھار عندلیب گچکی ئے بُنگپ باز جوانیں بلئے اے رندی بانکیں گھار ءَ وتی آزمانک ئے کردار شرّیں وڑی ءَ گپ پرمات نہ کتگاں۔ کسّہ ھم بے آسریں جاگھے آسر کتگ کسہ ءَ انگت دیم ءَ روگ ئے گنجائش پشکپتگ۔
دومی بانکیں گھار ءِ آزمانکانی لھتے کمزور اَنت کہ آ انگت چو پیشیگیں وڑا است اَنت بائدین تنی وھدی اے نزاوری درتکیناں من نزاناں گھار مئے چمشانکاں اھمیت دیگ ءَ نہ اِنت یا آ وت یک انچیں مقامی ءَ سربیتگ کہ آئی ءَ اے چمشانکانی ضلورت نہ اِنت۔ منی جند ءَ باز براں آ نزوری زاھر کتگ اَنت تانکہ دیمترا آ اے نزوریانی سرا بہ گیپت گوں بلئے منا انگت ھما نزوری گندگ پیداک اَنت۔ باز جاہ ءَ انچیں لوز آگ بیتگ کہ آ لوز بزانت ئے جند ءَ بدل کن اَنت ءُدگے نیمگے براَنت۔
بانُک تو سر سرا آزمانک ئے اولی کردار منصور وت یک انچیں وڑی ءَ پیشداشتگ کہ آئی ئے جنین الّم شکّے آماچ بیت۔ ءُ تو پدا انچیں جاھی ءَ جنین ئے شکّ ءَ پدّر کنگائے کہ اودا چشیں شکّ ئے گُنجائش ھم نیست۔ پرچی کہ اے شکّ ئے کہ تو گپ ءَ جنگائے اے چہ مردین ئے حرکتاں زانگ بیت اے چیز ءَ زانگ نہ بیت کہ آ دیر ءَ لوگ ءَ کئیت آ پہ وھد لوگ ءَ نئیت آ مردین ئے لازم ڈن ءَ رؤت باز براں آ پہ وھد ھم لوگ ءَ اتک نہ کنت ایشی ءَ چے جنین اے وڑین شک وتی دل ءَ آؤرت نہ کنت۔ آ شکّے کہ تو گپّائے آ شک ءَ جنین ھما وھد ءَ کنت کہ جنین وتی مردین ئے ھرکتاں پہ دگے دروشم ئے گندیت۔ پدا تو وت ھم گشئے کہ ماھین چشیں نزانتکارے نہ اِنت آئی ءِ گپّاں چہ پدّراِنت کہ آ یک زانتکار ءُ سوھویں جنین ئے۔ ادا آزمانک نزور گندگ پیداکیں۔ پدا دومی نیمگ ءَ تو ماھین ءَ انچو بے سما کن ئے کہ آ 3 مردم ئے نان ئے جاہ ءَ 30 مردم ئے نان ءَ پچیت اے وڑ ھم بیت نہ کنت جنین ھر وڑیں شکّی ئے آماچ بہ بیت 3 مردم ئے نان ئے جاہ ءَ 30 مردم ئے نان ءَ نہ پچیت تو آئی ءَ انچو بے سما کنگائے پورا شکّے آماچ نہ اِنت آ یقین ایں اے چیز ءَ کہ منصور ئے دیر ءَ آھگ دگے مکسدے داریت۔ ءُ پدا تو ماھین ءَ زانتکار ئے ھم کن ئے آئی ئے گپّاں ھمے پدّر اِنت۔ ءُ سیمی نیمگ ءَ وھدے کہ منصور لوگ ءَ کئیت وھدے کہ ماھین ئے جستانی بُکچہ پچ بیت باز آسانیں پسّھاں آئی ئے شَک دیر کئیت۔ اینچو وھد ءَ مردین ءُ جنین یکیں لوگاھاں یکیں جاھایاں جنین ءَ اینچو ھم سما نہ بیت کہ منصور چی کنگائیں؟ آئی ءِ فکر کجامیں؟ آ پہ کجام نیّت ءَ بے وھد لوگ ءَ کئیت؟ لھتے چیزاں کہ آزمانک اِش نزور کتگ۔
چارمی نزوری تئ لبزانی نزوری ایں کہ بازیں جاھاں لبز پشت ءُ دیم اَنت انچو کہ
‘‘ماھین گشئے کَرّ اَت ءُ آئی ءِ چم دروازگ ءَ پسیل ءِ سکّ اِتاں‘‘
اگاں اے جاہ ءَ تو اے وڑ نبشتہ بکوتیں
‘‘ماھین گشے کرّاَت آئی ءِ چم پسیل ءِ دروازگ ءَ سکّ اِتاں‘‘
گروک ھم شھم جنت تو شم نبشتہ کتگ شم دگے بزانت ئے داَنت ءُ شھم دگے بزانت ئے ادا لبزانی بزانت دگے نیمگے رواَنت۔
اگاں مشن ئے جاہ ءَ تو جھد نبشتہ کتیں جلواہ ناک بیتگ ءَ یا کہ تو مزنیں جھد نبشتہ کتیں وشرت اَت چہ مشن ءَ مشن اردو لوز ئے اردو لبز ما ھما جاہ ءَ آؤرت کنیں کہ آئی ئے واستہ بلوچی ءَ لبز مہ بیت۔
منصور یک جاھے ماھین ءَ گشیت کہ ‘‘ ماھین من زاناں کہ دو حرفانی زبر ءُ زیرانی وانگ ءَ سرڈگار ءِ ھب وھدی نہ بیت‘‘
ادا وھدی دگے بزانت ئے(معنا) دنت اے جاہ ءَ من زاناں کہ تو ودی نبشتہ کتگ بلئے نزاناں تو بیھال بیتگے یا ودی ءَ تو وت انچو نبشتہ کنے بلئے در اسل ءَ ‘‘ ودی ‘‘ اے وڑ نبشتہ بیت۔ ءُ حرفانی جاہ ءَ تو لبزانی نبشتہ کتیں جوان تر اَت۔ دگے لبزے تو وسواس ئے جاہ ءَ نبشتہ کتگ ‘‘ ودواس‘‘ من اے لبز ءَ نوک گندگاھاں من وسواس دیستگ بلئے ودواس ندیستگ پمیشکا من ھچ نہ گشاں بیت کنت کہ وسواس ئے واستہ ودواس نبشتہ بیت۔
بس گھار تئ آزمانکے تھا ھمے نزوری ءُ ردی استاں ایشاں بچار لازم نہ ایں انچو من گشتگ انچو بکن بلئے من ھمینچو دیستگ ھمینچو نزوری مارتگ ترا گشتگ۔ امّیت کناں وتی اے نابزانتیں برات ءَ پھل کنے۔ من تئ جھد ءَ سلام کناں وتی گاماں رواں کن انشااللہ منزل ءَ سر بئے۔ سوبین باتے۔