ھیر آرتگ پہ ساڑی ءِ جنگ ءَ
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
گوھرام ھما پیشی نوبتاں گیر آر
مئے ءُ تئی جنگانی پداں شَرچار
چوں کُت منی ورناھاں مڑوکیناں
ھیز ءِ آرتگ پہ ساڑی ءِ جنگ ءَ
قدح ءِ کئیل بوت اَنت چَرا بنگ ءَ
منی رند نہ تَتکاں گوں موزگی پاداں
داشتگ اَنت لُڈوکیں جنی عہداں
اے شعر ءَ شاعر میر چاکر رند ءِ پسہ ءَ ، میر گوھرام لاشاری ءِ ھما شعر ءِ جواب ءَ نبشتہ کنت کہ رند ءُ لاشار ءِ وت براتی جنگاں، ھشتمی جنگ ءَ رِنداں شکست وارت۔ ھپت جنگاں لاشاریاں پروش وارتگ اَت۔ بلے ھشتمی جنگ ءَ میر میران رند ءِ کمانداری ءَ وھدیکہ رند پیش دست بیت اَنت، بلے اے جنگ ءَ رندانی لشکر پروش وارت ءُ رند ءِ مزن نامیں فوجی کماندار جنئگ بنت۔ گڑا گوھرام پہ چاکر ءَ بے سِلکیں کلوہ شکسائیت۔
بلے ھمے شعر ءَ شاعر میر بیبگر پُژ ءِ پسہ ءَ بالاچ گورگیج ءِ جواب ءَ چو کمیں دگہ رنگ ءَ نبشتہ کنت۔
بالاچ! گوں نہ اَت آ روچی تئی بالاد
چوں کُت منی ورناھاں مڑوکیناں
بیڑ بُرت اش پہ ساڑی ءِ جنگ ءَ
پیالہ اِش کئیل بیتاں چرا بنگ ءَ
تیروں منی بیبگر ءِ جُگ ءَ کاتکاں
پہ شھیدی ءَ تئی سانڈ پڑ ءَ کپتاں
گورگیج چہ تازیاں ھزاریگاں
ایر ریتک انت ماں برھنگیں ڈاکاں
بور اش گوں چِل بُرّاں ھڑائینتاں
لیڑہ اش کونڈ بند کُت انت نیشیں
منی بیل نہ تَتکاں گوں موزگی پاداں
تئی راج رِتک انت چو اسپری گواشاں
پر تئی دیما چو لیٹو یے بیتاں
پاد اش سیمکاریں موزگاں داتاں
داشتگ انت لُڈوکیں جنی اَھداں
گیشتر ھما گونڈیں گوانزگی تپلاں
دوئیں شعرانی پنچ بند یکیں وڑا کارمرز بوتگ اَنت
چوں کُت منی ورناھاں مڑوکیناں
ھیز ءِ آرتگ پہ ساڑی ءِ جنگ ءَ
قدح ءِ کئیل بوت اَنت چَرا بنگ ءَ
منی رند نہ تَتکاں گوں موزگی پاداں
داشتگ اَنت لُڈوکیں جنی عہداں
بلے دوئیں شعرانی تھا یکیں وڑا کارمرز بوتگیں دو بند یکے چہ دومی ءَ کمی تپاوت دار اَنت۔ میر ءِ شعر ءَ چوش کارمرز بوتگ اَنت کہ
ھیز ءِ آرتگ پہ ساڑی ءِ جنگ ءَ
دومی
منی رند نہ تَتکاں گوں موزگی پاداں
وھدیکہ بالاچ گورگیج ءِ جواب ءَ میر بیبگر پُژ ءِ پسہ ءَ شاعر ءَ چو اے وڑا کارمرز کُتگ اَنت
بیڑ بُرت اش پہ ساڑی ءِ جنگ ءَ
دومی
منی بیل نہ تَتکاں گوں موزگی پاداں
چاکر ءِ شعر ءِ تھا ما گیشتر "ھیز آرتگ" ایش کُتگ، میر بیبگر ءِ شعر ءَ "بیڑ اِش بُرتگ" ایش کُتگ۔ یا چاکر ءِ شعر ءَ "رند" کامرز بوتگ ءُ بیبگر ءِ شعر ءَ "بیل"۔۔۔۔۔۔
نو زانگ نہ بیت کہ اے شعر یکیں شاعر ءَ دوئیں واقعہانی بیان کنئگ ءَ یکیں وڑا پر بستگ اَنت، بزاں دوئیں شعرانی تھا ھمے گچینی بند زُرتگ اَنت۔ یا کہ شاعر دگہ دگہ بوتگ اَنت، آھاں ھمے گچینی بند یکے ءَ چہ دومی ءَ زُرتگ اَنت، بلے کمی بدلی آوٴرتگ ، چیاکہ پیشی زمانگ ءَ دگہ شاعرانی بندانی گچین کنگ ءِ وھد ءَ ھمے بنداں نشان جنئگ ءِ دود نہ بیتگ، بلکیں شعر نبشتہ کنگ نہ بوتگ اَنت، بلکیں آھاں پہ دل یاد بوتگ اَنت، سینہ پہ سینہ اتکگ ءُ یک زمانگے ءَ دومی زمانگ ءَ سر بوتگ اَنت۔
نو زانگ نہ بیت کہ اے شعرانی پر بندوک کئے اِنت۔ یا دومی ءَ کہ اولی شاعر ءِ بند گچین کُتگ اَنت ءَ وتی شاعری ءَ کارمرز کُتگ اَنت آ کئے بوتگ۔ یا باریں یکیں شاعر ءَ دوئیں وئیلانی پژدر ءَ شعر پر بستگ؟ پمیشا آئی ءَ وتی دوئیں شعرانی تھا بازیں جاھاں یکیں بندانی گچین زُرتگ اَنت ءُ وشّیں وڑی ءَ کماتگ اَنت۔ بلوچی کوھنیں شاعری ءِ تھا چوشیں درور سکّ باز دز کپیت۔
یا چوش ھم بوت کنت کہ رندا ھما پہلوان ءُ اگازیگاں کہ اے شعر ماں دیواناں پہ وشگُٹّی الھان کُتگ اَنت، ھمایاں چوشیں شعرانی بازیں بند ھور ءُ تھور کُتگ اَنت۔ نو زانگ نہ بیت کہ چوشیں گچینی بند بُن اسلا کجام شعر ءِ بند اَنت۔ چوشیں شعرانی تگ ءَ گیچن ءُ گیشّ ءُ گیوار ءَ ھما کَس کُت کن اَنت کہ آ بلوچی کلاسیک لبزانک ءِ بنکی ارواہ ءَ کاملیں وڑی ءَ پوہ ءُ سرپد بہ باں۔۔
