بیٹ ءِ سر ءِ کماش
داں منی ھوش اِنت ، اِے بیٹ ءِ سر ءَ دائم ءَ ھمے کماشیں مرد دیم پہ رونشت ءَ نشتگ ، داں اِے وھدی نہ زاناں پرچا من جُست نہ گپتگ ؛ کہ چیا دائم ءَ اِدا نشتگ ئے ۔
کریم منی ناکو زاتک مروچی چہ شھر ءَآتکگ اَت ، کمّو اِشتاپ ءَ چہ اداا دوُر بوُت اون بلے دل ءَ گوشت کہ دگہ رَندے چہ کماش ءَ جُست بگراں کہ پرچا ادا نشتگ ئے ۔
زِی واجہ ھیبتان ءَ پس ءِ ھَڈّے چار اِت ءُ گوشت ؛ داں مزنیں وھدے ءَ ھور ءِ گواہ نیست ، نہ زانان راست گوش اِیت یا نہ بلے گوں گرمی ءُ بے آپی ءَ اے میتگ ءِ مردماں دیریگیں سنگتی یے ھَست ، پاری کہ ھورے ءَ گورت ھاسیں بھار ءُ کاھے اِے سیاہ دیمیں کوھانی بالاد ءَ پہ چماں نیاتک ۔
منی پیرک ءَ برے برے ھمے گوشت کہ کوہ ھم چہ ما دل گران اَنت ،اَبید چہ پیرک ءِ گپ ءَ وھدے کوہ ءِ تلاریں بالاد ءَ چاراں کوہ ءِ بزّگی دل ءَ پیسکین اِیت ؛ من ءَ پہ کوہ ءَ بزّگ کنت ، پرچا کہ اِے ھُشکیں کوہ تھنا دیم پہ من چار اِیت۔
مُلا جنگیاں وَتی ورنای ءِ روچ سعودی ءَ گوازینت ءُ پیری ءَ بس آئی ءِ کسّہ منتگ اَنت ، کہ شپ ءُ روچ ءَ ٹیلینگ ءَ اَنت ، یک روچے من ءَ گوش اِیت ؛ کاسم تو کہ شھر ءَ شُت ئے منی چشمک ءَ بر گوں کہ یکّیں شیشگی پْرشتگ ، بلے من ءَ کلدار نیست ۔ من پہ توازہ گوشت ، واجہ مُلا تئی چشمک ءَ من و شر کناں بلے اِنشپی نوکیں کِسّھے ءِ لانک ءَ بہ بند ، کہ واجہ جنگیان ءِ ھُشکیں لنٹانی سرا پُر مِھریں بچکندے پیداک بوت ؛ داں وھدے ءَ گوں ملاّ ءِ بچکند ءَ گون وت ءَ گل اِت اوں ۔
ھمے وھداں توارے ءَ من ءَ پہ وت آورت ” آ سمد اِنت !!!“ ۔
سمد اِے تو ئے ؟
کااا !!! کاسم کریم آتک ءَ گپ ءَ بیھال مہ کن ۔
ھو آتک ءَ ، بلے تو چو اِشتاپ ئے ۔
پس دیم ءَ شُت اَنت ، یکے ءِ ڈگار ءَ دور مہ کن اَنت ؛ تو برو من ءَ اشتاپ اِنت ۔
گڈا بہ تَچ ، من تئی کلہ ءَ براں گوں ۔
وش وش اِنت !!!
سمد مئے میتگ ءِ شُپانک اِنت ، پیسر ءَ آئی ءِ پت میتگ ءِ شپانک بوتگ ، بلے وھدے پت ءَ پیری ءِ تکانسریاں گپت ءُ کوہ ءَ روگی نہ بوت ، سمد ءَ پسانی کارداری زرت ، میتگ ءِ مردم سمد ءَ دانائین سمد گوش اَنت ؛ داں لھتے وھد ءَ پیسر من سمدئےِ دانای نہ منّ اِتگ اَت ، بلے ھمے درمیان ءَ یک روچے من ءَ گوشتے ؛ من کریم ءَ دستونک ءِ کتابے کلہ کت ءَ برے برے من ءَ بوان ءُ بد ئَے ۔
من ھیران ءَ سمد ءَ گشگ ءَ اِت اون ، ترا زاناں دستونک دوست بیت ؟ کہ گوشگ ءَ لگ ات سوپے کہ نیام ءَ کپ کن ئے یکیں دیمی علی جان داد اِنت دومی من ۔۔۔۔
آ روچی چہ کندگاں لاپ ءِ روت سُرگ ءَ اِت انت ۔
اِے وھدی کریم ءِ لوگ ءِ دپ ءِ چمپل ھسابی نہ اِت انت ، کندگ ءُ سلوات اَت ، چلیم ءِ درھکگ دگہ دنیاھے ءَ اشکنگ بوھگ ءَ اَت ۔
سیاہ چاھے کہ چہ سیاھی ءَ جھل ءِ تگرد میم نہ بوھگ ءَ ات ، منی دیم ءَ ات ، کریم ءَ من ءَ نگاھے چار اِت ءُ گوشت چاہ ءَ چو مہ چار، چاہ زردوے در کار اِیت ؛ نِشار ءَ تھلیں بچکندے دیم پہ کریم جت ءُ گوں گُشان ءِ لمب ءَ چراگ ءِ مُشگ ءَ دزگلائیش بوت ۔
پزل ءِ ھیال پہ ادارے دل ءَ چہ گوست ؛ پک نک ءَ کہ شت ایں گڈا کریم ءَ چاھانی نزیک ءَ نیشتے ، آئی ءَ گوشت اینکا پسی زھرگ کہ کریم ءَ وارت ءَ ما یکے بہ ورین شالا مئے جاگہ ھما یکین جاگہ بیت ۔
کریم پہ الوت گوں من گوشگ ءَ ات ؛ جاور وش نہ اَنت تو پاداں بہ دار انوں وانگ ءَ مہ رو ۔
من کریم ءَ گوشت کہ ؛ امتھان ءَ مہ رساں بزاں سرجمیں سال بے پایدگ ، بلے تو دلتپرکہ مہ بو منی وڑیں وانوکے ءِ کارءَ کسے ءَ کار نیست ۔ پدا من یکشنبہ ءَ رواں داں آ وھد ءَ ھُدا ھیر کنت ۔
٭٭٭
نرمیں گواتے چہ دریگ ءَ کشّگ ءَ ات ءُ ایوکی ءَ چم گران ترینتگ اِت اَنت ، واب گوں وتی ٹھل ءُ داباں منی دیم ءَ چیکو وران ات ، چہ دور ءَ پت ءَ گندگ ءَ اِیتاں کہ ھیسک اِنت ءُ پیداک اِنت ، لوگ ءِ دپ ءَ نہ رستگ ات کہ من جُست گپت منی پت ھیر اِںت ؛ کہ پت ءَ من ءَ چارگے دات ءُ گوشت : بیچارگین واجہ چاکر بیٹ ءِ سر ءَ مُرت ءَ ۔ دمانے پد وت ءَ میاری کنگ ءَ ات اون ، کہ پرچا ھما روچی جُست اون نہ کرت کہ پرچا ادا نشتگ ۔
واجہ چاکر شُت ، بلے سیوگیں جستے منی پگر ءَ ھکیر ھکیر ءَ داں مدتے ءَ نالگ ءَ ات ۔
چہ مئے میتگ ءَ سواری نیست اَت یا سک کم اَت ، کہ مرز ءَ کار ءَ اِت اَنت ءُ باریں کدی نا کدی بیاتکین اَنت ، بلے ھاجی محمد ءَ یک موٹر سیکلے ھست اَت ۔
پت ءَ سُھبی مھلہ ھاجی ءَ سوگہ کُتگ ، کہ کاسم ءَ داں جھلی میتگ ءَ بہ بر کہ شھر ءَ وانگ ءَ روت ۔
مروچی کمّے ھست اَت کہ بے ازت بہ بان ، رکست ءِ وھد ءَ پہ زور وتی ارس داشت اَنت کہ مردم مہ گوش اَنت کاسم روگ ءِ وھد ءَ گوں ارسین چماں شتگ ۔
بلے منی دست ءَ نہ اَت مروچی اِے مردمانی اَمباز ءِ گرمی ءُ دوستی دل ءَ روگ ءَ اَت ۔
منی ءُ ھاجی محمد ءِ نیام ءَ پچانی سیاھیں گرنچ من اِیر کرتگ ات ءُ چہ میتگ ءَ در آتکیں ، داں جھلی میتگ ءَ راہ باز ات ۔
وھدے کہ پہ آھری رند ءَ دیم پہ میتگ ءَ چکّ ترینت داں پت ءَ گنداں کہ ھما بیٹ ءِ سر ءَ نشتگ ءُ مارا چار اِیت ، کہ رونشت ءَ بُڈان ءُ روانیں ۔
عدنان دلدوست
