★چم وتی عیبءَ کوراِنت★
مردےءَ گمان بیت کہ آئیءِ جنءِ گوشاں کمّے گران اَنت بلئے نزانتی کہ
آئیءَ چتو چہ اے چیزءَ سھیگ بکنت گڑا ڈاکٹرءِ گورءَ شت و وتی مشکلی گوں
آئیءَ گوشت.
ڈاکٹرءَ گوشت: پہ اشی کہ من بزاناں تئے لوگیءِ گوشانی گرانی چینچوک اِنت
من ترا یک کارے پرمایاں. تو آ کارءَ بکن و پسوءَ پہ من بیار:
تو چار متر چہ آئیءَ وتءَ دور بدار و تواری بکن اگاں نہ اِشکتی گڑا یک
مترے نزیک تر برو. اے رندءَ ھم اگاں نہ اشکتی چہ دو متریءَ تواری کن و
ھنچو نزیک تر روان کن تا کہ تئے توارءَ بشکنت.
مرد لوگءَ آتک. آ شپءَ مردءِ لوگی ماں کَنوَرجاہ (آشپزخانہ)ءَ شام جوڑ
کنگءَ اَت. گڑا چہ چار متر دورترءَ وتی جنی جست کت کہ شام چے اِنت؟ بلے
جوابے نہ اشکتی. یک مترے نزیک تر شت و جستی کت پدا ھم جوابے نہ اشکتی.
انگت نزیک ترءَ شت و جستی کت بلے پدا ھم چیزے نہ اشکتی. اے رندءَ باز
نزیکءَ شت و جستی کت: شام چے اِنت؟ گڑا جنینءَ گوشت کہ من چارمی رند اِنت
کہ گوشگءَ اوں: شام بَٹّ و ماش اِنت!
نوں مردءَ زانت کہ آئیءِ وتی گوشاں گران بوتگ اَنت!
جی ھو برے برے وتی وجودءَ ھم بچاریں، آ عیبانے کہ گمان کنیں دگرانی توکا
ھست اَنت بلکیں مئے وتی وجود چہ آ عیباں پُر ببیت.
ابواحمد آسکانی
♥زانتءِ کاروان♥
