من بلوچم از بلوچ مهربان گویم سخن , شاعر: قادر بخش آبسالان

[Zahida Raees Raji]

من بلوچم از بلوچ مهربان گویم سخن
ازمرام وسيرت این قهرمان گویم سخن

از مکان و مسکن و مأوای حاصلخیز او
از کویر و ساحل بحر مكران گویم سخن

از جاسك  و گياوان ، ميناب  و كاروان
از سلحشورى اين مردمان گويم سخن

از ميركمبر و ميرحاجى و بركت خان بلوچ
از  اين سپهسالاران دهر من گويم  سخن

از جيرفت و جرون تا زابل، فراه و قندهار
هر خطه اش  را با  وضوح  گويم  سخن

ازجدال پرتغالى و انگليس ازگياوان تا بريس
حفظ نموده ابطال قومم بهر آنان گويم سخن
 
از  فراز   کوه  تفتان ،  اژدهای   آتشین
سرد و آرام با دلی آتشفشان گویم سخن

من ز بزمان و شکار و صید و آب معدنش
از جبال زنده سر بر کهکشان گویم سخن

از دیار پیپ ، فنوج ، آزباگ و کوه سفید
معدن و نفت ، طلا و برلیان گویم سخن

من ز بنت میر قنبر ، نیکشهر و قصرقند
من از آن پاینده مرد جاودان گویم سخن

زان همه آب روان ملک بمپور بحرگون
بس لطیف و نرم مثل پرنیان گویم سخن

ارض حاصلخیز و آن رودخانه پربرکتش
غله را انبار همچون سیستان گویم سخن

بخش  سربازم  بهشت  خطه  زرخیز  من   باغهای سبز آن، چون بوستان گویم سخن

از  دیار  پیشین  و خاك  زرّ باهوکلات
من زخاکی که نباشد مثل آن گویم سخن

چابهار آبسالان
ر آزاد و  بحر پرخروش
از کنارک این دیار مرزبان گویم سخن

از سفالکاران سرباز وسراوان سرفراز
مردمان بی ریا  وکاردان گویم سخن

از دلاور مردم سرحد ، خاش  و زاهدان
از برای خاک میهن جانفشان گویم سخن

 ازجنوب شرق ایران  از هوای  گرم گرم
چون دل این مردم خونگرممان گویم سخن

مسکنم ، تاریخ گوید  ساحل  بحر خزر
چون همان دریادلان قهرمان گویم سخن

سامی ام گویند ، اما آریائی زاده ام
بازبان  آریائی  همچنان  گویم سخن

سرزمینم راعرب خواند، مکا با ضم میم
وز مکوران خاک پاک مکران گویم سخن

تازیان  را چ نباشد ، نام  من  گوید  بلوش
این چنین اسمی ز تورات زمان گویم سخن

هموطن با ضم ب گوید ، بلوچ نام مرا
من به فتح ب و لام عیان  گویم  سخن

پاکزاد فردوسی در شاهنامه، از کوچ و بلوچ
ذکر خیری کرده ، من از این وآن گویم سخن

شاعر طوسم ، سگالنده همی خوان مرا
با عدوی خاک میهن از تئان گویم سخن

سر ز راه خاک موطن، کی کنم هرگز دریغ
عرصه  پیکار را چون  قهرمان گویم  سخن

کیش من اسلام می باشد ، زبانم آریا
رایت اسلام را چون پاسبان گویم سخن

هنگ جمازم  بود، نقش  ستون  بیستون
من زدور داریوش و آن زمان گویم سخن

دفن شد در زیر خاکم لشکر اسکندری
از  نبرد و کارزار بی امان گویم  سخن

زیر  پایم  فرش  کردم  لشکر ، حجّاج  را
آنچنانکه برگ ریزد در خزان گویم سخن

لشکر صفاریان را  در سراوان ، شهر جالق
کرده ام تدفین ، من از آن مکان گویم  سخن

از جدال تن به تن با پیر استعمار ،  من
از بلوچ، چاه تمین و زاهدان گویم سخن

دیلمی ها لشکری از قوم من در فوج  خود
داشتند ، زان لشکر پیل دمان  گویم سخن

از  جلال الدین  خوارزمی،  با  قوم  مغول
من حمایت کرده ام تا پای جان گویم سخن

از شکست گنجعلی، والی شاه عباس، من
با تو از  شمس بلوچ  پهلوان  گویم  سخن

نارواها  دیدم  از  قوم مغول ، بی حد  من
از جفا و جورشان، من با فغان گویم سخن

دفع شرّ اشرف افغان را ، در کوه سفید
من نمودم مثل آن شیر ژیان گویم سخن

از جفا خوردم اگر آن سیب زهر آلوده را
از امیر غزنوی ، در اصفهان گویم سخن

کشتن  نادر ، سپس  تا  عهد شاهان  قجر
داد خود بگرفته ام، از دشمنان گویم سخن

قلعه بمپور ، کو  ساید سرش  بر کهکشان
هر ستون را بود، صد داستان گویم سخن

تازیانه  خورده ام ، از  دشمنان  بسیار  من
از نشان ظلمشان، بر پشت جان گویم سخن

سخت بیزارم من ، از کار خلاف و هرزگی
مرد کارم ، از  برای آب و نان  گویم  سخن

سرزمینم مستعد ، و مردمانم  با هنر
با مردمان دنیا ، همزبان  گویم سخن

گر  بود ابزار  کارم ، در  امور  صنعتی
درجوار، ملک چین واصفهان گویم سخن

دختران  با هنر ، گلدوز  و  سوزن  کار  من
منحصر تنها به فرد، از کارشان گویم سخن

رودهای  دامن ،  بمپور ،  سرباز  و نهنگ
جاریند، افسوس من تشنه لبان گویم سخن

قلعه  پهره ،  که  از  قاجار  باشد  یادگار
از بن این برج  ، عهد باستان گویم سخن

قادر ، اندر  بارگاه   موطن   آزادگان
با سری تسلیم براین آستان گویم سخن

شاعر: قادر بخش آبسالان