آزمانک ( جَمبوریں آس ) رفیق چاکر

من وابے گِندگءَ آں کہ مئے میتگءَ یک آس ئے ھنچوش جمبور اِنت کہ ھمک مردم کسان تاں مزن مردیں تاں زالبول ھمے جمبورءُ لَمبوکیں آسءَ سُچگءُ پُر بواناں.کس پہ دِل آسءَ دور نہ کنت بلے اے آسءِ لمب ھنچو مزن اَنت کہ آ آتراپءَ ھمک گؤزوکیں مردم وتءَ چہ اے آسءَ رکھینت کُرت نہ کنت.آسءَ آپ جنوکءَ چہ گیشتر دار پِر کنوک گیشتر اَنت.نوروک، گَزی، قادوک، پیردادءُ دگہ بازیں مردم من وت گِندگایاں کہ چہ کِرءُ گوراں کہوری بُنڈ، کلیرءُ شامکَسترءِ دار یکجاہ کَننتءُ یک پیم آسءَجمبور کناں. آسءِ چَپ چاگردءَ تَلوسوکیں مردم کہ اِیشاں جُست کناں گُڈا اِیشانی پسّو اے بیت کہ ما وتی سارتءُ بَرپیں جبینءَ تاپاں.
شَمسل، نودان، شاری، ھوروءُ دگہ بازیں مردمانی کوکارءُ گریوگ انگت منی گوشاں کپان اَنت کہ آسءِ برانزاں آیانءَ وتی ھَرجاں جتگ.منءَ ھنچو سما بیت کہ کس پہ اے تِپلیں چُک،مِہروانءُ مِہمانداریں زالبولءُ چوٹ بروتیں ورنایانی سُچگءُ پُر بوگءَھچ تکانسُر نیاں.
بیبگر سُتکءُ پُر بوت.نازل چہ دستءُ پاداں زِبہر بوتءُ تَہتءِ میار بوت . ناگمان، نوبندگ، یلیءُ دگہ لہتیں ورنایانی آسءِ تہاانگت کوکارءُ اَلگردوانی توار برجاہ اِنت.یَلی سُچگءَ اِنت بلے آئی ناکوزتکءَ انگت دار چِتگءُ آسءَ گیشتر جمبور کنگ لوٹیت.
بازیں چُکءُ چلانگ آسءَ توسگءِواستہ چہ نزیکیں چاتءَ آپ پُر کنگءُ آرگایاں بلے آس دمان پہ ساھت گیشتر جمبورءُ مزن بوان اِنت.کوکار اِنت الگردو اِنت واہءُ زاری اِنت. من وتی ناکو زتک برات گُہار سیادءُ وارسءُ میتگءِ مردماں پہ سُچگءَ گِندگایاں دل درد کنت بلے منی دپ بستگءُ تُکءُ نُک نِشتگءُ نِدارگ چارگایاں.من جُنزاں پاد آیگءِ جُہدءَ کناں بلے منی ھاٹیگ ھنچو شُتگ کہ پاد کایاں پدا تَرگز گِرانءُ کپاں.
اے نِدارگانی چارگءَ من تلوساں بلے منی توار کسی گوشاں نہ کپیت.
آس روک اِنتءُ بازارءِ دیمی نیمگءَ لوگ سُچانءُ روان اَنت.پُشتی نیمگءَ سُتکگیں کرگینءُ گِدانانی پُر تہنا ائیر اَنتءُ مردمانی ھڈءُ ھوڈ سُتکگءُ دوت در آیگءَ اَنت.آس روان اِنتءُ آسءَ دار پِر کنوکءُ جمبور کنوک وتی کارءَ گوں دست گُلائیشاں.
دادُاللہ سُتکءُ پُر بوت.میرل لنگءُ مُنڈ بوتءُ لوگءَ کپتگ.من اے آسءِ سُتکگیں چُکانءَچم وت دیستگ کہ سُتکگءُ پُر بوتگاں.تیوگیں میتگ ویران اِنتءُ سُتکگیں مردمانی جونانی بوہ انگت تالان اِنت.
من گِندگایاں کہ من ھم چہ اے تُرندیں آسءَ پشت نہ کپتگاں منی دیم ھم آسءِ شمالاں گِپتگءُمنی پُچءُ پوشاک سُتکگاں بلے شُگر کہ گیشیں تاوان تنے وھدی نہ رستگ.
من مرچی کہ نہ سُتکگاں باندا الم سُچاں.
زارءُ سلوات اِنت.گریوگءُ زار اِنت کسےءِ پاد گوں نہ اِنت کسےءِ ٹیلگ دَراَتکگءُ لونجان اِنتءُ کسےءَ وتی لاپءِ تَل داشتگءُ تچان اِنت دیم پہ کہوری ڈگارءِ بُنءِ کلچاتءَ.
گُہرام ، بیبگر ، شمبے یک کِرا نِشتگءُ ندارگ چارگءُ برچکندگایاں بلے چہ دورءَ گُہرامءِ نیامتاکی نُماسگ زار جنانءُ پیداک اِنتءُ توار کنان اِنت کہ منی واجہ تو ادا نِشتگءَ نِدارگ چارگءَ ئے بلے اے آسءَ مئے تیوگیں لوگ وتی امبازاں زُرتگءُ سُچگءَ اِنتءُ منی مات پِتءُ کستریں براتءُ گُہار ھم سُتکگءُ نہ مَنتگاں.
گُہرام ءِ دیمءَ تہاریءِ مانشانیتءُ دیم پہ وتی سُتکگیں لوگءِ نیمگءَ تچان بیتءُ روت.

( ھلاس )