(درامد) (4)

نبشتہ کار ابدالواھد وداریگ @

(اے یک وت ساچیں کِسّہ یے اِیشی ءِ تہ ءَ ھِچ راستی نیست اِنت اے کارست ھم وت ساچ اِتگین اَنت ۔)

وتی منّاں من اَناگتی ھیال کت کہ منی کَش ءَ یکّے نشتگ پہ سلاہ جَنَگ ءَ من وتی پُرّیں پنجّگ آئی ءِ دیم ءَ پَچ کت ءُ درّاینت ۔ پَھِلّی لوٹاں من ترا ھیال نہ کتگ بُوَر اے ایرانی پستک اَنت ۔ آئی ءَ وتی ماھیں دیم منی نیمگ ءَ ترّینت ءُ گْوشت ئِے ۔ مھربانی من درامدیں مردمانی دست ئے چیزّاں نہ وراں ۔ آئی ءِ توار وَ چو بینَگ ءِ وڑ ءَ شیرکن اَت بلے تیر ءِ وڑ ءَ منی گوش ئِے سُمب اِت ءُ دل ءَ پُتِرت ۔ پر چَہ کہ آئی ءِ گْوشگ ءِ وڑ ءُ گالوار کَمّو زھر ناک اَت ۔ من وتی دل ءَ جیڑ اِت کہ نی وَ ھمش اِنت من گپ جَنَگ بنگیج کتگ گڑا یک گامے اَنگت دیمتر ءَ بُرو ۔ من کمّے گیشتر بے مڑا بوتان ءُ گْوشت ۔ تو الّم ءَ لاھور ءَ روگ ءَ ئے ناں ؟ آئی ءَ کَھریں چَمّاں گوں من ءَ چار اِت ۔ باریں چتور کائی پہ تُرس ءُ ھِشتاپ چَہ منی دپ ءَ دراَتک ۔ مم من ھم لاھور ءَ روگ ءَ یاں ۔ آ چَہ پیسر ءَ کَھرناک اَت ءُ من ءَ چارگ ءَ اَت ۔ آئی ءَ منی اے پیمیں بَھ ءُ بَکّڑی ءَ گوں بایَد اَت کہ بکند اتیں بلے آئی ءَ پہ تْرند گْوشت ۔ ھَژدری نہ اِنت کہ بے مڑا بہ بئے چو تئی وڑیں سُبَکّیں مردم من ءَ تُشے ھم پَسُند نہ بنت تو ھرچی ئے تو وتِیگی من وتیگی سرپد بوت ئے ؟ ۔ آئی ءَ اے ھبر پہ جَھل تواری کت اَنت اگاں ناں پہ جاک ءُ سَلوات بہ کتین اَنت ئِے الّم ءَ اے وھدی من چَہ بَس ءَ ڈنّ مانبُرّگ بیتگ اتاں ۔ چَہ مردمانی ترس ءَ من وتی بالاد نَزّ آورت ءُ بے توار بوتاں ۔ آئی ءِ اے وڑیں زھری ءُ کھری ءَ چَہ من ءَ زھر وَ سَک آتک بلے من اے وھدی اے چِرّکیانی ملک ءَ درامد اتاں ۔ دومی اے کہ میار منی وتِیگ اَت کہ ایشی ءِ دیم ءَ وتسر ءَ بے مڑابوتان ءُ آھم یک زالبولے ءِ دیم ءَ ۔۔۔ منی ھیال ءَ یک رند ے کہ گپ ءُ ھبر ءِ درْچ بنگیج بہ بیت الّم ءَ اے درْچ دیم ءَ جُنزّ اِیت پرچَہ کہ دیم ئے مردم چَہ آئی ءَ الّم ءَ دلگوش ءَ گْور کنت ۔۔۔۔
من ءَ سَک رنج بوت کہ اے مَھگونَگ ءَ چَہ منی ھبراں بد بُرتگ اَت ۔ ایشی ءِ اے وڑیں بے تبی ءَ چَہ من سک دلپروش بوتاں ۔ دل ءَ گْوشت ۔ سوچے چشیں بے تب ءَ گوں ھبر کنگ اسل ءَ وش نہ اِنت ۔ اے ھما بتل اِنت ناں کہ انگور ئِے نہ رس اِت گْوشت ئِے ترْپش اَنت ۔ ھَیر من وتی دل ءَ ھمے پیسلو کت کہ نی دگہ ایشی ءَ گوں گپ ءُ ھبر نہ کناں ۔ اول اے کہ اے جِنِک وت گوں من ءَ ھبر کنگ ءَ رازیگ نہ اَت ءُ دومی اِے کہ ایشی یک زالبولے اَت ءُ پد ءَ تھنا اَت ۔ بوت کنت بَس ءِ دگہ سِیٹانی سر ءَ ایشی ءِ ھمراہ نشتگ اَنت ءُ من سَھِیگ نہ یاں ۔۔۔
وھد ءُ بَس دویں وتی وتی گاماں دیم ءَ روان اِت اَنت ۔ جاھے جاھے مئے بَس اوشتاتگ اَت ءُ مساپرانچَہ لھتے سرکپتگ اَت ءُ لھتے ایر کپتگ اَت ۔ مئے بَس داران ءُ دیم ءَ جُنزّان اَت پر چَہ کہ اے ملتان ءِ ھَند ءُ دَمَگی بَسے اَت۔ اے دْرستیں وھد ءَ من ءُ مھگونگ گُنگ اِت اِتیں بلے بَس ءِ تہ ءَ چُکّاں واہ ءُ زاری اَت ۔۔۔ آئی ءَ گْوشئے زاناں منی نیمگ ءَ چارگ ھم دوست نہ اَت ۔ مُردنی ئیں منی دل ءَ وَ باز لوٹ اِت کہ مھگونگ گوں من ءَ گپ بہ کنت پرچَہ کہ ما دویں تھنا یکیں سِیٹّ ءَ نشتگ اِتیں ۔ ءُ ھاموشی ءَ گوں اے دْراجیں سَپَر وش نہ اَت ۔ من ھم ایشی ءِ دیم ءَ دل ءِ بازیں زنگ بہ ریتکین اَنت ءُ آئی ءَ ھم وتی بابت ءَ چِیزے بہ گْوشتیں ۔ بلے ھرچے کہ دل بہ لوٹ اِیت چوش نہ بیت ۔ داں یک وھدے پتوکی نامیں شھرے اتک ءُ مئے بَس اوشتات ۔ روچ ھم سِد ءُ بندان ات مگرب نی نَزّیکّ اَت ۔ یک گپے شما بلکیں مار اِتگ کہ ھرچ شھرے ءَ کہ بَس اوشت اَنت اود ءَ الّم ءَ شما نِیبَگ ءُ میوہ ءُ دگہ بازیں ورگی چیزّانی بھا کنوک دیستگ اَنت ۔ پتوکی ءَ کہ وھدے مئے بَس اوشتات گڑا اود ءَ ھم نیبگ بھاکنوک اشتاتگ اِت اَنت ءُ لھتے چیز بھاکنوک ءُ پنڈوگِر بَس ءِ توک ءَ اتک اَنت واھی ءُ توار جَنَگ ءَ لگّ اِت اَنت ۔ من چَہ بَس ءِ تاک ءَ ڈنّ ءَ چارگ ءِ نیمّون ءَ مھگونگ ئے گوناپ ءَ دُزّی دُزّی چارگ ءَ لگّ اتاں پر چَہ کہ آ بَس ءِ شیشگ ءِ نیمگ ءَ نشتگ اَت ءُ من بَس ءِ رھرو ئے نیمگ ءَ ۔ من پد ءَ مار اِت کہ آ سَک بے تاھیر اِنت ۔ ھمے وھدی آئی ءَ منی نیمگ ءَ چَکّ جَت ءُ چار اِت ۔ من گشاد گُشادی وتی دیم ترّینت ءُ رانندہ ءِ نیمگ ءَ ءُ بَس ءِ تہ ءَ نشتگیں مردمانی نیمگ ءَ چارگ ءَ لگّ اتاں بلے منی دلگوش گوں ھمائی ءَ اَت ۔ آئی ءَ سَدی نوٹے دست ءَ اَت ءُ من ءَ چارگ ءَ اَت ۔ زاھریں کہ آئی ءَ چیزّے گرگیگ اَت ۔ آئی ءَ سدی نوٹ منی نیمگ ءَ شھار اِت ءُ گْوشت ئِے ۔ پَر من ءَ یک کلوے ناسپتی ءُ یک کلوے نارنگّی بِگر بیا تئی منّتوار باں ۔ آئی ءِ توار انچش کہ من پیش ءَ گوشتگ اَت سَک شیرکن اَت ۔ من پہ اَجَکّھی آئی ءِ نیمگ ءَ چار اِت ۔ نی من انگت دلجم بوتاں کہ مھگونگ تیوک ءُ تھنا سپر کنگ ءَ اِنت ۔ ءُ گْوشئے زاناں من ھمے وھد ءِ وداریگ اِتاں ۔ بلے اے وھدی من آ اَجَکّہ کت ءُ گْوشت ۔ من زاناں تئی نوکراں ؟ من دست ڈنّ ءَ شھار اِت ءُ گْوشت آ نیبَگ بھا کنوک اَنت برو بزیر ۔ من ھرکس ءُ ناکس ءِ گوں ما ھبر ھم نہ کناں سرپد بوت ئے ؟ 🚌🚍

(روان اِنت)