پچیں نمدی یے:::::::::::شئے سید ءِ نام ءَ
۔۔۔۔۔۔
شئے سید ءِ شرگداری ءُ منزور بسمل ءِ شائری

شئے سید دروت ءُ درھبات ئے۔
اے وھد ءَ کہ من اے نمدی ءَ نبیسگ ءَ آں ھمک نیمگ ءَ کہ چم کپ انت دنیا ترس آماچ انت ۔ کرونا ءِ نادراھی ءَ مسیت ءُ مندر ءُ چرچ درست بند کتگ انت، ناچ ءُ سُھبتانی مراگش ھم ھورک انت۔من ترا انگت دوچار نہ کپتگ آں، تو من ءَ گشتگ ات کہ ملک ءَ ھر وھد ءَ کائے من ءَ ھال بدے بلے منی موکل نیاتکگ ات انت کہ تو امارات ءَ سر بیت ئے۔ “ساچ” ءِ دیوان کہ ضدنا ءَ بیگ ءَ ات تو گشتگ ات کہ من کایاں بلے ترا ھم آھگ نہ بوت۔
چمروکیں شئے۔
من نوں نمدی ءِ سرھال ءِ نیمگ ءَ کا آں ۔ساھار ءِ سر ءِ شرگداری، منی نوکی نگاہ ءَ کپتگ کہ تو 21-03-2017 نبشتہ کتگ۔ تئی شرگداری ءِ وانگ ءَ رند من ترا نمدی یے نبشتہ کنگ شرتر زانت ۔
تئی شرگداری ءِ تہ ءَ شئیرانی ریس ءُ پریس من ءَ باز دوست بوت ،تئی شئرانی سر ءِ تران تئی شرگداری ءِ بودشت ءَ سھرا کنت۔
انچو کہ ما تئی اے بندانی پریچ ءَ بچاریں۔

“بسمل ءِ مھر ءِ ھم سَبکّے بات
دُراھیں دنیا ءِ درد یکّے بات

“مرچگیں نوکیں زمانگ ءِ تہ ءَ دنیا ءِ زانندگیں بنیادم ءَ اے پگر منّ اِتگ کہ انسان گوں دومی انسان ءَ یک بہ بیت ـ بزاں انسان ءِ درد ءُ گم، سکّی ءُ سُوری، یک بہ بنت ـ یا ما اے بہ گْوشیں کہ انسانیت ءِ سبکّ ءَ بہ دنت” ـ

نیست داں ابد منتگ
است گار ءُ بیگواہ اِنت

“چیزے کہ زاھر نہ اِنت ـ نیست اِنت ـ منتگ ءُ پشت کپتگ ـ ءُ اسل چیز کہ زاھر کنگی اِنت ، گار اِنت”

لھتے بندانی سر ءَ مردم اگاں بازیں تاکدیم سیاہ بہ کنت ھم بیت ،بلے من تئی ھبر سرجم ءَ اد ءَ نہ زرتگ انت کہ بندانی بزانت ھمینچوک ءَ ھم گیشّ انت۔

دیدگیں شئے۔
من نوں تئی ھما ھبرانی سر ءَ تران کناں کہ منی نگاہ آیاں دلجم نہ انت۔ بیت کنت تو راست بہ بئے بلے ھر کسی وتی دیدانکے بیت۔
یک ھبرے مئے شرگدار مدام کناں ۔آ وھدے کہ شائرے ءِ شئرانی سر ءَ ھبر کن انت۔ گڑا گوشاں منی کد اے نہ انت کہ من شائر ءِ ازم ءِ سر ءَ دیدانک دات بہ کناں ۔ آ نبشتہ کار ءَ کہ اے بودشت نیست کہ شائر ءِ ازم ءِ کد ءُ کساس ءَ کت بہ کنت گڑا وت بگش آ نبشتہ چیا کنت ۔ من چشیں ھبر ءِ منوگر نہ آں من اے ھبر ءَ وش باں کہ منی شرگداری ءِ سر ءَ اگاں کسے تپاک نہ کنت آئی ءِ ھک انت ۔آ بئیت ءُ ھمے ردیاں شون بدنت ءُ من ءَ چہ جوانتریں ھبرے دیم ءَ بیاریت پرچا کہ اے شرگداری ءِ سپر انچو دیم ءَ جنزان کنت ۔ مئے لبزانک ءِ تہ ءَ شرگداری سک گران انت بلے مردم اگاں ھچ نبشتہ مکنت ھم مردم ءَ اوپار نہ روت ۔
نوں تئی کتگیں ھما ھبراں دیم ءَ کاراں۔
“منزور ءَ ھمے الزام جناں کہ آئی ءِ شئر آپ رنگ ءِ مٹ نہ انت”
اے الزاماں کہ مردم جنگ ءَ انت ایشانی گیشّ ءُ گیوار ءَ بایدیں تو بہ کتین،بلے دیمتر ءَ تو گش ئے۔
“اے اوں نہ انت کہ آ دگہ کتاب بے درد اَنت”
اد ءَ تئی ھبر شئے جان تاثراتی انت اد ءَ ھچ ھبر نیست کہ مردم آپ رنگ ءَ چی ءَ جوانتر گشگ ءَ انت ءُ اے دگہ کتابانی شئر کہ بے درد نہ انت بزاں کجام کساس ءِ شئر انت۔
“منزور بسمل کہ ملک ءَ ات آئی ءِ جاور سوزناک ءُ دردناک تر ات انت پمشکہ آپرنگ دابیں ساچست ودی بوت”
اد ءَ تو پد ءَ ھما ھبر ءَ کنگ ءَ ئے کہ سر ءَ گوشتگ ات کہ مردم الزام جنگ ءَ انت بزاں آ مردمانی تہ ءَ واجہ شئے ھم ھوار انت۔
“انو کہ ماں دراں ڈیھ ایں ءُ دراں ڈیھی ءِ مسلہ ءُ مشکلات مارا چارگی انت ءُ نوں چیزے گوشگی بیت”
نبشتہ کار روچے یک جاگھے بیت مدام آئی ءِ جاور ھال یک نہ بنت بلے وانوک ءَ گوں آئی ءِ تچ ءُ تاک ءُ تکانسری ءُ وشی ءُ درملکی، نادراھی ءَ ھچاں کار نیست وانوک ءُ شرگدار بس ساچست ءَ چاریت آئی ءَ دوست داریت یا نہ دوست کنت۔آئی ءَ گوں بس شئر ءَ کار ھست آئی ءَ شائر ءِ درملک ءُ بزگی ءَ کار نیست۔
“تو بسمل ءِ اولی کتاب “آپرنگ” کہ بوان ئے گڑا ترا مارِشت دل ءَ کئیت کہ ایشی ءَ چہ وشتریں کتاب نیست”
آپرنگ جوانیں کتابے بلے اے الم نہ انت کہ درست آئی ءَ بلوچی ءِ جوانتریں کتاب بہ منّ انت۔

“ساھار، چہ آپرنگ ءَ تواندار ءُ جاندار تر بوتیں۔بلے اے چیز داں انوگاں بسمل ءِ گورا دست نہ کپیت”
اد ءَ تئی ھبراں چہ اے زانگ بیت کہ ساھار چہ، آپرنگ ءَ نزورتریں کتابے ،بیت کنت تئ ھبر راست بہ بیت۔
بلے من ترا اد ءَ یک جستے کناں، گڑا شئے جان تو وتی شرگداری ءِ تہ ءَ ھمے ساھار ءِ نزورتر بیگ دیم ءَ آورتگ ؟
اگاں ما تئی ساھار ءِ ایر کتگیں شئراں بچاریں گڑا انا ،تو تاثراتی ھبر کتگ ،تاثراتی ھبرانی منّگ الم نہ انت شرگدار ءِ کار ایش انت آ وانوک ءَ ھمے نزوری ءَ پیشبدار ایت ۔بلے شئے جان ،تو ساھار ءِ شرتریں شئرانی سر ءَ چمشانک داتگ ءُ تاکدیم سیاہ کتگ انت ،نوں ما کہ اے شریں ساھار ءَ گندیں گڑا مارا چوں باور بہ بیت کہ ساھار ءِ شئر نزور انت۔
منی جند شئے جان تئی شرگداری ءَ چہ اے سرپد نہ بوت کہ “ساھار” چہ ،”آپ رنگ” ءَ چوں نزورتر انت ءُ بسمل ءَ آپ رنگ ءَ چہ ابید ھم دگہ شریں شائری کتگ یا نہ کتگ، بلے منی نز ءَ ساچ ھم جوانیں کتابے ھمے واستا باز ءَ دوست نہ بیت کہ سلھیں دستونک ءُ آزات دستونک انت بلے من ساچ ءِ توسیپ باز نہ کناں کہ من ءَ ساچ ءِ سر ءَ ھبر کنگی نہ انت من آپرنگ ءُ سنجارو ءُ ساھار ءَ دیم پہ دیم کناں ءُ چیزے ھبر کناں۔
ھمبلیں شئے۔
آپ رنگ بسمل ءِ دستونک ءُ لچھانی کتاب انت کہ منزور ءِ جوانتریں لچہ آپ رنگ ءِ تہ ءَ انت۔ “گمان ءِ جنگل” ،”میل”، “باہو پنودی” ءُ مولم کہ آئی ءِ لھتے بند اے داب ءَ انت۔
کوکر کندگ ءُ استین لبز !
کوکر تئ کہیب ءُ داب انت
استین تئ شبین بالاد ءَ
کوکر شپچراگیں گشتن

مولم شئر ءِ تہ ءَ مارا نوکیت ءُ وتی کلاسیکل ءِ شبین بیت یک مھرانکی لچہے کہ اود ءَ علامت نگاری ھم سھرا بیت۔
لچہ ءِ گالانی گچین ءُ جمالیات باز جوان انت۔

“متلب” یک سادگیں شئرے آئی ءِ سرھال ءُ شئر ءِ ریچ سک باز زیبا انت شئر وتی سرھال ءَ چہ وانوک ءِ دل ءِ ایر کپیت۔

پہ تئی ہر واہگ ءَ داتگ من ساہ ءُ سر
تئ متلب نزانتگ من
گوں تئ اشک ءَ من وانگ جاہ یلدات ءُ تباہ بوتاں
وتی اُمر ءِ بہارگاہ ءَ ….وتی ورنائی ءِ روچاں

“باہو پنودی” بسمل ءِ آپرنگ ءِ تہ ءَ مستریں شئر انت آئی ءَ جوانیں دابے ءَ پر بستگ کلاسیکل شائری ءِ تھر سلھیں لچہ ءِ تہ ءَ انت۔
بلے ازمی ھساب ءَ ساھار ءَ ھم یک جوانیں لچہے ھوار کہ آ آپرنگ ءِ لھتے لچہاں چہ باز جوانتر انت۔

“سنگتراش”

او بے بدل،بے مٹ ءُ مُل !
سازا ترا
بے توکلیں دستانی توجیل ءُ کُمک ہمراہ منی
فکر ءُ حیال ءِ بانزلانی شان ءُ شانک ءِ برکت ءَ
تو سنگ ءُ من سنگتراشے ءِ وھم ءُ گمان ءِ ساہگاں
تراش ءُ پیاز ءِ مُزمت یک تہمبلے
بس مَر مریں بالاد تئی
کہ دائما واب انت منی ارواہ ءُ ویرانیں لد ءَ
لوٹیت ارواہ ءَ منی پہ زندمان
تراشاں کناں سنگ ءَ کہ تو آجو بہ بئے
چہ بندی ءَ
یا من بہ باں سِنگسار
گوں تئ ہوری ءَ

اے ساھار ءِ تہ ءَ لچہ ازمی ھساب ءَ سکیں جوانیں لچھے اد ءَ گالانی گچین ءُ جمالیات سک باز جوان انت پد ءَ اد ءَ شئر ءِ تہ ءَ علامت نگاری باز زیبا کنگ بیتگ۔
شئر یک مانا یے ءَ نہ اوشت انت۔ بلے اد ءَ شائر یک نیمگے وتی مھکمیں مھر ءَ پیشدار ایت وتارا گوں دوست ءَ سنگسار کنگ ءَ ساڑی انت ۔سنگسار ھمے واستا کہ مھر چاگرد ءِ تہ ءَ یک شریں نگاہے ءَ چارگ نہ بیگ ءَ انت۔ دومی نیمگ ءَ شائر اے ھم جھد ءَ انت چاگرد ءِ بستگیں دوداں مھر کنوک آجو بہ بنت۔
بلے اگاں ما “ساھار” ءِ آ دگر لچہ ءَ بچار ایں گڑا ھچ وڑ ءَ “آپرنگ” ءِ مٹیں شئر نہ انت۔
آیانی تہ ءَ “کارجاہ” “واب” “آس” “بلوچ آشوب” لچہ ھوار انت۔ بسمل ءِ اگاں آشوبی ءُ مھرانکی ءُ چاگردی شئراں اگاں ما دیم پہ دیم بہ کنیں گڑا آئی ءِ جوانتریں شائری مارا مھرانکی شئرانی تہ ءَ گندگ کیت آئی ءِ ھما شئر کہ چاگرد ءِ اکسے پیشدار انت ھم بد نہ انت بلے آئی ءِ آشوبی شئر آئی ءِ نزورتریں شئر انت کہ اود ءَ آ گیشتر بنگپ (موضوع) ءِ سر ءَ زور دنت۔ مرچاں بسمل ءِ شائری ھمے واستا نزورتر انت کہ آئی ءِ گیشتریں شئر آشوبی انت۔ بلکیں آشوبی شئرانی تہ ءَ ھم لھتے جوانیں آئی ءِ شئر بہ باں بلے مھرانکی آئی ءِ جوانتریں شائری انت۔

تنکد پہر بندئے پہ سنٹیں نصیب ءَ
پہ اہدیگیں دوراں
کدی کار بندے
اے بسکاں سگاریں
کدی گران وابیں
سما بست کنت تئی
۔
باز جاہ ءَ آ آشوبی شئرانی تہ ءَ ھم وتی جوانیں ازم ءَ درنگازیت۔

او زَر ہوس
او مال حرص
او چم نہ دیست

بلے دیمتر ءَ پد ءَ اے توار ءَ آ برجم داشت نہ کنت۔

بہ گش تو داں کدیگ ءَ ہون ءُ جون ءِ سٹّ ءُ سودہ ءَ جنئے
بہ گُش تو داں کدیگ ءَ ٹل ءُ مَلیں کنگراں کُشے
بہ گُش تو داں کدیگ ءَ سرمچاراں کم کنئے

مئے بازیں شائر لیکہ ءِ سر ءَ زور دیاں ھمے واستا پد ءَ آ شائری کم کناں ءُ نارہ بازی گیش کناں، یک وھدے بیتگ شرگدارانی گشگ اے بیتگ سرھالانی واستا لچہ ءِ تھر جوانتر انت اود ءَ ساچست (تخلیق) ءِ سر ءَ زور دیگ مہ بیت بلے مرچی کہ ردانک ءَ دیمروھی کتگ گڑا شائری مستریں تخلیقی تھر گشگ بیت۔
نوکیں شرگداری اے نچاریت کہ تو چی نبشتہ کتگ بلکیں آ بس یک چیزے ءَ ارزشت دنت کہ تو چوں نبشتہ کتگ۔
شائر ءَ گوں واز ءُ نارہ ءَ کار نیست شائر ءِ کار بس شائری انت۔
ھمبلیں بیل شئے جان۔
نمدی دراج روان انت بلے اگاں بسمل ءِ سرجمیں شائری ءِ سر ءَ مردم گپ بہ کنت گڑا بازیں کتاب نبشتہ بیت کنت۔
من نوں سہیں کتابانی دستونکانی سر ءَ کمو ھبر کناں ساھار ءِ لچہاں چہ دستونک جوانتر انت۔

سر گرئے وھدے دو چادر گوں بہ بیت دلبر ترا
پہ منی پُرس ءَ جتا ءُ پہ وتی سیر ءَ جتا

اد ءَ ھیال ءِ زیبائی گندگ بیت اولی کڑی ءَ شئر ءِ بیان سادگ انت بلے دومی کڑی ءِ پکرسازی شئر ءَ مزن کنت۔

گلاب ءِ کنٹگ چو کاڑ ءِ ارس ءَ دل ءَ نہ سمبیت
مئے یکیں گپ ءَ دمانے کندیت پدا دل ءَ کنت

تو کہ شئے جان ءِ مئے کر ءَ اے دابیں سادگیں شئر گیشتر دوستدارگ بیت مئے کر ءَ ھیال ءُ زیمر ءَ را گیشتر ارزشت ھست۔

دلبر تو منی ساہ ءُ نپس ئے
تئ ھون منی ہاک ءِ تہ ءَ انت

اے شئر ءِ تہ ءَ ھیال ھست بلے ساچستی رِد ءَ نزور انت شئر سادگ انت ءُ شئر ءِ تہ ءَ جمالیات ھم نیست۔

منی دست ءَ دگہ چے بیت بسمل
وتی شعرے دیاں پہ سرگوپی ءَ

منی کر ءَ دگہ ھچ نیست وتی شئرے سرگوپ ءَ دیاں ،اد ءَ نہ مزنیں ھیال ھست نہ کہ ساچست ،
ساھار ءِ تہ ءَ دگہ ھم چشیں شئر گندگ بیت کہ ازمی رِد ءَ جوان گشگ نہ بنت۔

تنیگہ ہور نہ انت ما گوں یکے دومی ءَ
منارا ترس انت منی دوست تئ جتائی ءِ

اد ءَ ھم زبان ءُ بیان سادگ انت شئر ءِ تہ ءَ نہ اسر ھست نہ کہ ھیال ءِ شاھگانی گندگ بیت۔

ھمبلیں شئے۔
نوں گونڈیں چمشانکے آپرنگ ءَ ھم دئیں۔

زند رنگراہ ءُ تہار ماہیں شپے میم نہ بیت
ساہتے پہ وتی ہمراہ ءَ بجل اتک نہ کنت

۔”زند رنگراہ” ،اد ءَ جوڑشتے ،ھیال ءِ جوانیں شاگانی یے کاریت، زندگی انچیں گرانیں سپرے اود ءَ من تہنا شت نہ کناں تو کموکے وتی پاداں بدار تاکہ من ھم اے گرانیں سپر ءَ وتارا تئ ھمراہ بہ کناں۔

سبر ءُ اوپار کناں چماں تسلاؤں دیاں
زاناں منظور تئ مٹ ءُ بدل اتک نہ کنت

اد ءَ شائر اندر ءَ گوں وتا تران کنگ ءَ انت ،شئر ءِ تہ ءَ جمالیات ھم گندگ بیت۔

زاناں درملک نہ ریچیت گل ءُ گوہر پہ من
بل کہ من شاتاں وتی تنگہیں براتانی تہا

اد ءَ درشان سادگ انت بلے اسر ءُ سرھال ھرکسی دل ءَ ایر کپ ایت۔ شئر ءِ تہ ءَ زیمر ھم مھکمیں دروشمے ءَ گندگ کیت۔

ہر کلمپوگ ءِ شم ءَ کنٹگی ناہے در کیت
کس ایرہت ءَ نہ کنت بند کپاتانی تہا

کنٹگی ناہ ءِ چھر مئے ابرم ءَ گوں سیالی دار ایت ،”کنٹگی ناہے” یک وشی یے ھست بلے ھمے وشی ھم پہ مئے رسگ ءَ ارزان نہ انت۔ ھامین پہ بلوچاں یک اوست ءُ امیتے بیتگ ھما جاہ ءَ کہ وھداں ناہ بیتگ آیاں وتی گژن ءِ دوزہ گوں ناھاں توستگ ،بلے اد ءَ شائر گشگ ءَ انت کہ مئے کر ءَ وشی ءُ ایمنی ءِ امیت ھم کٹ اتگ۔

من ءَ مچار پکیری جنڑیں شال ءِ تہا
من بادشاہے آں بلکیں وتی ھیال ءِ تہا

اے بند ءَ کارست وتی اندری مارشتاں درنگازگ ءَ انت کہ بنی آدم اندر ءَ درست یک انت کس وتی دل ءَ چہ دومیگ ءَ کستر نہ انت۔

چو چماں شانک مدئے کہ بہ باں درامد من
درا چہ شہر ءَ منی یا وتی دل ءَ در کن

اے وھد باز بر ءَ گوں گنوکاں گوازی کنت
بگندے نیست بدی یے منی دل ءَ پہ من

چمروکیں شئے۔
درستیں شئراں من ریس ءُ پریس کنگ ءَ ھمے واستا نہ آں کہ نمدی سک مزن انت نوں کمو من سنجارو ءِ شئرانی سر ءَ ھبر کناں ،سنجارو بسمل ءِ دستونکانی دپتر انت کہ 2009 ءَ چاپ بیتگ۔

پہ ٹہل تران کننت دلبراں مہ بات ہچّی
منی زبان،دل ءُ دیدگاں مہ بات ہچّی

تئ ہمسروگیں دل ءِ درچکاں کم مہ بات تاکے
تئ شہر ءِ نیک ءُ بدیں مردماں مہ بات ہچّی

بسمل ءِ مھرانکی شائری ءِ یک زیبائیں دروشمے اد ءَ گندگ بیت۔ اگاں ما سنجارو ءَ بسمل ءِ درشان ءُ شئر ءِ زیبائی ءَ شئر ءِ نازرکی ءَ سرھالاں گوں پکرسازی ءَ بچار یں “آپرنگ” ءَ چہ ھچ وڑ نزورتر نہ انت منی ھیال ءَ اے ھما مردم انت کہ بس آپرنگ ءِ نام ءَ گراں آیاں تنیگا سنجارو نہ ونتگ ۔

مَرگ ءَ چہ رند بلکیں زمین دیدگاں کنت
امروز ءَ ھچ کڈک ءُ کاپر من ءَ نہ زانت

اد ءَ ھم سرھال ءُ اسر شئر ءِ سک مھکم انت ،بسمل ءِ آپرنگ ءِ جوانتریں شئر کہ گیشتر وانوکاں دوست داشتگ انت ھم ھمے داب ءِ شئر بیتگ انت من ھم ھما شئر دیم ءَ آرتگ انت ھود ءَ معنایت ءُ اسر مھکمیں دروشمے ءِ گندگ ءَ بہ بیت۔

پروشیت جہان دید ءُ خمارانی کدہ ءَ
شنگنت وھدے مَاھل ءِ مہپر منا نہ زانت

ماھل ءِ شر رنگی جہان ءَ وتی چاڑ ءَ کشیت ءُ منی ھستی ھم گار بیت کہ وھدے ماھل ءِ شنگتگیں مھپر آئی ءِ شر رنگی ءَ گیش کناں۔
اے شئر ءِ تہ ءَ کیپ ءَ را چاڑے ءِ چھر ءَ دیم ءَ آرگ بیتگ بسمل ءِ کر ءَ چھر ءُ شبین کم گندگ کیت آئی ءِ چھر نوکیں دروشم ءَ گندگ نہ بنت۔

دل ءِ نشانی ءَ ماہ ءِ سر ءَ نہ گندیت کس
منا پہ مہر مہ چاریت ترا نہ گندیت کس

اد ءَ مھر کنوک ءِ تہ ءَ انچیں بدلی اتکگ وھدے مردم کہ آئی ءَ مھرانکی نگاھے ءَ مچار انت گڑا آئی ءِ دوستار ءِ زیبائی ءِ زانگ پدر نہ بیت۔

ہمے کشک تالہانی کہ ہوار بنت دمانے
پدا کے بہ زانت باریں، تو کجائے من کجا باں

غزل ءِ گالانی نزآرگ ءِ تہ ءَ چھر ءُ شبین کمائگ ءَ را مزنیں ازم گوشاں بلے بسمل وتی لاشعور ءِ تہ ءَ گزل ءَ دراج کش دنت سادگ کنت آئی ءِ تہ ءَ ساہ مان کنت۔وانوک ءَ اسرمند کنت۔

من ءُ تو یکیں مار ءِ وارتگین ایں
منا منظور گشتہ مردمے ءَ

بسمل وتی شائری ءِ تہ ءَ ھچبر اے نہ جیڑیت کہ آ دگہ شائر چوں نبشتہ کنگ ءَ انت یا غزلیت ءِ مستریں لوازمات ءُ آئی ءِ ربیّت چی انت، بسمل کتارسس درنگازیت ءُ چاگرد ءِ اکس ءَ کشیت ءُ ارزانیں زبانے ءِ تہ ءَ وتی شئر ءَ رسانک کنت بلے آئی ءِ کر ءَ علامت نگاری ءُ پکرسازی ھم مھمکیں دروشمے ءَ گندگ بیت۔
آپ رنگ ءُ سنجارو ءِ تہ ءَ آئی ءِ ازم ھمینچو مھکم انت کہ گیشتر بنداں دراجی ھم کاریت بلے وانوک ءِ سر ءَ آئی ءِ اسر کم نہ بیت۔
بلے ھمے آئی ءِ ازم ءِ شھار مارا “ساھار” ءِ تہ ءَ گندگ نہ بیت۔ ایشی ءِ مستریں سبب بسمل ءِ آشوبی سرھال انت کہ آئی ءِ مستریں شائری آئی ءِ کتارسس انت کہ آئی ءَ چہ ھدے ءَ سستگ۔ بلے اگاں یک رندے پد ءَ وتی ازم ءَ بہ شوھاز ایت پد ءَ “آپ رنگ” ءُ “سنجارو” ءُ “ساچ ءِ دروشم ءَ دیم ءَ اتک کنت۔
شئے پل۔
اگاں نمدی ءِ پسو ءَ وھد رست، گڑا تو بلوچی لبزانک ءِ تہ ءَ آزمانک ءَ چہ وڑ ءَ گندئے ءُ وتی “اشک ءِ جون” آزمانک ءِ ایراداں چوں چارئے ؟
من وتی نمدی ءَ چمداں چہ ھلاس کناں امیت کناں ھبراں تو ءُ منزور بسمل دل ءَ نیار ات، اگاں کرونا ءِ جنگ ءَ بنی آدم گیش بوت چشیں دیوان دیمتر ءَ ھم بیت ۔

رمس 9 سوچکان (مئ) 2020

ضدنا،فجیرہ،امارات

تئ وتی کستر :: جمیل مھراب
****