پہ تو اے مہلبیں ڈگار ءِ ھاک تلوسیت
ابید تو اے گلزمین ءِ نیبگاں نہ مَنت تام
توئے کہ است ات ئے پہ جلوہاں
توئے کہ میزرینتاں نود ءُ ساچ اَبرم ءِ

عطا! تو لبز گُنگدام، زُبان پِر کُتاں
پیر بُگینتاں سَنٹ منتگیں زَمین
سُہب ءُ بام ءِ بْرمش ءَ پیش تو شُتے
نہ منتگ ئے
نئے اَستے تو
بلے تئی نوں مرگ ءِ روچ منتگ اَنت
مَنتگاں پہ یات ءُ شعری مجلس ئے
پدا توئے
تئی سنگتاں، تئی ہمبلاں
تئی پتّر ایں
پہ نوک ساچیں ھاترے