نِمدی یے بَلُک ءِ نام ءَ
نبشتہ کار : هسا بجار

سلام دُروهوت
بَلی ! تو چون ئے جوڑ ءُ وش ئے هدا ءُ نورپاک ترا جوڑ کنات – من شُگر ءُ وش آں شمے سلامتی ءَ چہ رب ءَ لوٹوک آں –
شر وَ همیش ات کہ من پہ شما ریلے پُر کُتیں – تو نی کجا شُت کن ئے پہ پانگ ء مُلا ایسُپ ءَ ، ءُ باریں مُلا ایسپ همودا بیت یا آئی ءَ ہوں اے دگہ سیریں مردمانی وڑا تُن آپیں گُرکانی سیچی یے ویل کُتگ ءُ دگہ آپ بندیے ءَ شُتگ –
بلے گو من ناں اے ساہت ءَ ریلے هست ءُ ناں ریڈویے ، چُناها منی جند یک برّیے ءَ کار ءَ انت – ءُ انی من اتکگ آں کینگی ءِ دمگ ءَ کہ منی ارباب ءِ مزنیں مات مُرتگ – من ءَ آؤرتگ ئےِ پسانی کُشگ ءُ پوست جنگ ءَ –
بلی ! من ءَ پہ تو زهیر بیت پمشکہ من اے نِمدی ءَ پہ تو نبیسگ ءَ آں – من زاناں کہ ترا هم پمن زهیر کنت – بلے نائیلاجی ءَ الاج نیست – مُلک ءِ هال ءَ وَ تو سہی ئے کہ بید ء شَپُکی ءَ دگہ هچ نیست ءُ شپُکی ءَ پہ تیاریں هولاک لوٹیت ءُ زرنگیں مردم –
بلی ! دل ءَ میار کہ اے رندی هم من تی شال زُرت نہ کُت – تو زان ئے چی ءَ ترا هوش کنت همے کہ زمستان بیتگ تو کرگین ءِ چُل ءِ آس ءِ سر ءَ نشتگ وتی کسانی ءِ ءُ هما زمانگ ءِ واری ، نا دزرسی ءُ هوپانی کسہ آؤرتگ انت – کہ مئے گور ءَ هچ نہ بیتگ میتگانی میتگ ءِ مردم مُرتگ انت مئے مال ارس ءِ گوارگ بیتگ – تی ہر کسہ ءَ مئے جان پُٹ پُونژرینتگ انت –
منی دوستگیں بَلُک !
ترا هوش کنت من اولی رند ءَ کہ ترا بَلُک گُشت تو منی سر ءَ زهر گپت ئے کہ تو هم من ءَ گُش ئے بَلُک !!! من تی پت ءِ هکگیں گهار نہ یاں بلے ؟
من تی تری آں ، آ اگاں من ءَ بَلُک کن انت ، من آیانی ناپگ بُرتگ انت – بلے تو من ءَ بَلُک مہ گُش من ءَ چہ مستریناں کس بَلُک نہ گُشیت – تو من ءَ بَلُک گُش ئے ؟
روچ ء هما روچ ءَ من ترا پدا بهہ تری توار نہ کُت تو نروڈگ نروڈگ ءَ پدا آدت کُت ، ءُ من مرچی هم ترا بَلُوک گُشگ ءَ آں –
بلی ! نزاناں آ گریشگ ءَ شما سر پد ات کہ ناں تی اهدی کسہانی زمانگ ءَ پدا واتر کُتگ زی شما وار بیتگ ئے ءُ دنیا ءَ هم هینجک دیمروی نہ کتگ شمے دور ءَ گرمپک ، سُهروک ، کنٹگری ءُ بدیں کُلگ ءَ مردم کُشتگ انت –
بلی ! دیریں دیاراں کپتگ یک هوپے کہ هچی پشت گیجگ ءَ نہ انت اے هستو مندیں ملکانی بادشاهاں بگر داں ریهتاں درا اے مال کہ مردمانی میّت انت دگہ هچی نیست ناں نادرهجاهاں جاگہ هست ءُ ناں کبرساناں ، مردم کبر کنگ ءَ رسگ ءَ نہ انت گوں –
بلی ! ترا هالاں بہ دیاں اے هوپے نہ انت کہ کپتگ یک هدائی کهریے ، اشی ءَ تی نیستی ئیں زمانگ ءِ هوں ڈک جتگ – اے هستی ءِ دور ءَ چو تی نیستی ءِ زمانگ ءَ کُل بے وس ءُ دزنارس انت ، اشی ءِ تُرس ءَ میتاں کس دست جت نہ کنت – مردماں کل کنگ ءِ بدل ءَ سوچگ ءَ انت –
بلی ! اے هوپ ءَ همینچک مردم کہ مِرگ ءَ انت گیشتر پیرین انت – من پہ تو سک تکانسراں کہ هدا ترا وت بہ پاریزیت –
منی بلی جان ! منی بَلُک گُشگ ءَ تی نپس ءَ تاب وارتگ من زاناں ترا تورتگ – توبہ چہ مرگ ءَ ءُ توبہ چہ مرگ ءِ زهری ءَ –
اے وڑیں مرگ کسی نسیب ءَ مہ بات ، تو من ءَ دل نہ بئے – بلی جان !
تو مئے لوگانی براه ئے تی کُپ ءُ نروڈ پما شیر ءُ شکر انت – تی نیک دوایانی ساهگ مئے سرا مدام ساهیل بات انت – اے تی نیک دوایانی برکت ءُ تی مهروانیں سارتیں ساهگ انت کہ ما سیر لاپ انت ءُ چُک تو ملما کُتگ انت –
مئے کهول ءِ چراگ!
اے مرگ تی نیسب ءَ مہ بات کہ تی دیدار ءَ ما پشت بہ کپیں ءُ دانسریں زند ءَ کُہتیگ بہ بئیں –
بلی ! اے هوپ شمے زمانگ ءِ هوپانی دِرّا نہ انت کہ اشی ءِ تُرس ءَ سرجمیں جہان چلہ ءَ انت – پہنیام انت – دُرہیں جہان بند انت – من زاناں تو وت هچ جاگہ روگی نہ ئے بلے درامدیں مردمانی چلگ کنگ ءَ اگاں کسے تی رند ءَ اتک مروگوں ، وتی لوگاں بہ بئے – چُکاں هم سرپد کن کہ دیر ءُ گور مہ رو انت –
کمال ءِ هُشتر ءَ هم پچ گر کہ شپُکی ءَ مہ روت ءُ ناں گوک ءُ دلوتے بہ بارت ایران ءَ اے هوپ ءَ هچ دیار پشت نہ گیتکگ چشیں روچ نہ گوزگ ءَ انت کہ سدانی هساب ءَ مردم مرگ ءَ نہ انت –
کُلیں سرکاراں وتی سیمسر مُهر کتگ انت – مُرگے اے دیم ءُ آدیم بیت نہ کنت – بلے مارا ناں سرکاریے هست ءُ ناں دگہ گر ءُ داریے هنچو شَپُک ءُ هنچو مئے ہردُکیں سرکار – وتی پهریز ءَ وت بہ کن ات –
زگر ءِ پتر ءَ نندئے چہ هدا ءُ دیدگیں بادشاه دوا بہ لوٹ ات کہ مئے بزگیں راج ءَ هچ مہ بات همراه ئے کلیں جهان ءِ سر انی ہیر بہ بات .دوا کن ئے بلی !
هُدا ءُ نورپاک شمے پُشت ءُ پناه بات آمین

تی دوستگیں برازتک هسابجار
1.4.2020 چارشمبے