آزمانک۔ پُشتی دریگ ءِ رو ءُ آ ۔ آزمانکار: غوث بہار
” آزمانک,, پُشتی دریگ ءِ رو ءُ آ “
ٹیلیفون ءِ تْرُندیں شینزارگ ءَ من ءَ گُڑینت ءُ پاد کرت… من ءَ ساھتے بوتگ اَت کہ وپتگ اتوں، پریشگا منی سر گِران بوت…ءُ من ءَ ہنچوش بوت کہ ٹیلیفونءَ زمین ءَ بجناں بلے من چوش کرت نہ کرت ءُ نا الاجی ءَ فون چِست کرت-
دِلگوش… دِلگوش… من مزار گپّ ءَ اوں کراچی ءَ چہ….
ھاں مراز توئے… ھیراِنت…. اے وھدی… من وتی دست ءِ پاسگو کہ منی سرجاہ ءِ چیرا ایراَت درکرت ءُ چارِت داں شپ ءِ ساھت یک ءَ را دھے دمان گْوستگ اَت-
تو یار بیا… تو بیا… یار تو بیا ایشاں سرپد کن…. اے چیا گوں منی زندگی ءَ لیب ءَ اَنت… آئی یکّیں گینّ ءَ وتی گپّ جت-
کئے گوں تئی زندگی ءَ لیب ءَ اِنت… تئی زندگی زاناں بولے….؟ من کمّیں کند اِت-
توڈے توازا مکن… من ءَ وتی زندگی ءِ غم اِنت ترا وتی مشکولی ءِ، گپّ چے انت… تو اینکہ تکاسرئے…
ھمے تئی سنگت بودل ءُ آئی مات انت… تو بیا یار… خدا ءَ بچار… ترا وتی خدا ءِ دْروھی انت بیا یار…..
چے بیایار…. بیایار ءِ رَٹ جنگائے گپّ چے انت… من کمّیں سنگین تبی ءَ درّائینت نوں واب ھم چہ منی سر ءَ پْرشتگ اَت-
پدا مزار ءَ فون ءِ سر ءَ وتی گپّ جتنت، بلے اے چُشیں گپّ نہ اتنت کہ مزار اینکہ تکانسر بہ بیت یا بودل اینکہ بْرانز بہ گیپتءُ وتی گُھار ءَ بہ بارت-اے مرد ءُ جَن ءِ یا نشار ءِ گوں دُسکیچاں یا گوں وسوگ ءَ زہری ءُ وشّی زند ءِ یک نمسندیں بہرے- اے کساں کسانیں چِست ءُ ایر مہ بنت لوگ چو کبرستان ءَ بے ترک ءُ توار بیت، پریشکا من اے گپّ ءَ را مزنیں بستارے نہ دات البہ مزار ءَ را تسلّا دات کہ من زوت کراچی ءَ پیداکاں… آ ھوسلہ بہ کنت-
من ءَ نوکی دھے روچ بوتگ اَت کہ من چہ کراچی ءَ مزارءِ آروس دیگ ءَ پد اتکگ اتاں ءُ پرے زوتاں من ءَ کراچی ءَ رؤگ ءِ کار نیست ات- پریشکا من کراچی ءَ شُتاں ءُ پدا مزار ھم بے ترک ءُ توار بوت- نہ آئی کلوہ ءُ ھالے پمن اتک نہ نئیکہ ٹیلی فون ءُ کارّاچے پریشکا من ھمے سرپد بوتاں کہ مزار الّم ءَ راھے کشتگ ءُ ٹھتگ-
مزار منی ہنچیں دوستیں سنگتے ات کہ بودل ات،پریشکا وھدے مزار ءَ وتی دل ءِ گپّ گوں من جتنت ءُ ھُبّے پہ بودل ءِ گُھار بَپّل ءَ درشاں کرت تہ من ابید دگہ ھیلئے ءَ چہ بودل ءُ آئی مات ءَ بَپّل ءِ دست پہ مزار ءِ دست ءَ لوٹِت بودل ءَ دگہ تہروزے ھست ات ءُ نئیکہ آئی مات ءَ را ءُ آئی پت ءَ را چیاکہ مرازءِ کٹم یک وانندگ ءُ زانندگیں کُٹمے ات ءُ مراز وت ھم یک بینکے ءَ منسب دارے ات ءُ آئی پگار چہ بودل ءِ پگار ءَ ھچ گونگ ءَ کم نہ ات-
نوں مزار ءِ گپّ ءَ را سالےءَ ھم گیش اَت ءُ من چریشی مردُنی شموشکار اتوں- نیمروچ ءِ ساھت سئے ات- سکّ گور بوتگ اتءُ من وتی رتکگیں لوگ آپاں شلونچگ ءَ اتوں کہ ٹیلی فون ءَ پدا شِیزار ات جت-من تچان ءَ دیم پہ -ٹیلیفون ءَ شُتواں ءُ منی دل ءَ ھمے اتکگ ات کہ بلکن براتے یا آزیزے ھؤر ءِ بابت ءَ منی ھال ءَ گپت- بلے وھدے من فون چست کرت داں مزار ءِ توار منی گوش ءَ کپت:
دِلگوش….! ترا وَ ھچ گْوشگ نہ لوٹِت، بلے من وَ سکیں بہیائیں مردمے اوں ترا دوست…..
نہ سلام نہ الیک منی فون ءِ چست کنگ ءِ شرت ءَ آئی من ءَ مان بنداں کرت…..
من وَ داں زند ءَ تئی نام نہ گپتگ ات بلے نوں آپ سر ءَ گْوستگ….آئی توار اتک ارّے…. شما تنے وھدے زھر اِت زانا… من مرُدنی ھجکّہ بوتوں-
زھر…. زھر چے….آ وَ نوں پہک بَپّل ءِ سُہن ءَ لوٹگ ءَ انت…کمیں تانسرگءَ پدا آئی توار پدا منی گوش ءَ کپت… تو بیایار…. تو بس بیایار… اے من ءَ زندکائی درگور کن انت…. تو…..
من پیداک آں… من پیداک آں بابا….. اِداں سکاّ ھؤر بوتگ ءُ منی لوگ ءَ رھتگ-من چرے آپانی شلونچگ ءَ گیشن نہ آں،تو نوں وتی چماّنی ھؤر ءَ مگوار ءُ مئے دل ءَ مہ میسیں…..
من تنے وھدی گپّ ھلاس نہ کرتگ ات کہ ٹہکگے بوت ءُ فون بند ئےِ کرت-من زانت مزار زھر بوت ءُ زھر ءَ زھر فون ئےِ بند کرتگ-
ھپتگے ءَ پد وھدے ھؤر ءُ ھرگ ھلاس بوتنت ءُ کور ءُ شیپاں موٹل ءُ لاریانی راہ یلہ اتنت تہ من کراچی ءَ شُتوں ءُ کراچی ءَ سر بیگ ءِ شرت ءَ مزار ءِ لوگ ءَ شتوں، ھال ءُ اھوال کت-مات ءُ گُھار وَ ھچ ءَ سئی ھم نہ اتنت آ وت ھیران ات انت-
ابّا ھرچ گپّے بوتگ بَپّل ءُ مزار ءِ نیامجی ءَ بوتگ…. ما ھچ ءَ سئی نہ ئیں، منی جند وَ ھیران انت کہ اوّلی روچ ءَ بَپّل کہ وتی مات ءُ پت ئیگ رؤگی ات منی گْور ءَ اتک ءُ گْوشت ئےِ :
امّاں…من وتی مات ءِ گندگ ءَ رواں، من ءَ دوسئے روچ ءِ اجازت ءَ بدئے ءُ من پہ وشّی دست سر ءَ مُشت ءُ دروھی دات-دومی روچ ءَ بَپّل ءِ برات ءُ مات دوئیں اتکنت، مارا کچّے کشت اِش ءُ پدا بَپّل ءِ لوگءَ پُترتنت ءُ مزار ءَ کچّے کشت ءُ بَپّل ءِ لوگ ءَ پُترتنت ھرچی کہ برگی ات اش بُرت اش…. من وتی میار ءَ سُکن نہ کرت مزار اے وھد ءَ ساڑیگ نہ اَت-
مزار ءِ مات گپّ ءَ ات ءُ من ءَ بودل ءِ سرا زھر آیگ ءَ ات،
دومی روچ ءَ من بودل ءِ لوگ ءَ شُتاں آ لوگ ءَ ساڑی نہ ات، من آئی مات ءَ اے بابت ءَ ھچ نہ گْوشت من ساری ءَ بودل ءِ جند گندگ لوٹِت- ھمے وڑا ساھتے نندگ ءَ پد مات ءَ را گْوشت کہ بودل کئیت آرا منی ھال ءَ بدئے ءُ بگْوش ئےِ کہ باندات بہ نندیت دانکہ من بیایاں……
دومی سُھبءِ سر ءَ مھلہ من بودلءِ لوگ ءَ فون کرت من ءَ ستک ات کہ تنے وھدی بودل چہ واب ءَ پاد نیاتکگ، بلے وھدے آئی جاگہ ءَ فون آئی کستریں برات ءَ چِست کرت ءُ من ءَ ھال دات کہ بودل سُہبی مھلہ چہ لوگ ءَ دراتکگ، من وَ ھیران بوتاں ءُ پدا بودل ءِ کستریں برات ءَ را گْوشت کہ بودل کئیت بگْوش ئےِ الّم بہ نندیت من سُبارگ ءَ کایاں ءُ وھدے من نیمروچ ءَ سبارگ ءَ بودل ءِ لوگ ءَ شُتاں ءُ بودل ساڑی نہ ات من زانت کہ آ زانتا زانت اچ من وتا پہریزگ ءَ اِنت، لوگ ءِ مردماں ھال دات کہ آ سُہبی ئیں انت شُتگ ءُ آوانءَ ھالے ھم نداتگ کہ کُجا رؤت-
من نِشتاں کہ بلکیں اے دم ءُ آندم کئیت-دیگر بوت…. دیگر کزا بوت… رولہ بوت… سرشپ اتک بلے بودل گاراَت من ءَ دومی روچ ءَ الّمی ءَ واتر کنگی ات کہ جمبر سر ءَ اتنت ءُ لوگ ءَ مَھر ھم مَھرے نہ ات ھؤر ءَ یک روچ ءَ گوْرتگ ات مَھر ءَ سئے روچ ءَ رھتگ ات پریشکا منی لوگ ءَ ساڑی بیگ الّمی ات- پریشکا من گوں بودل ءِ مات ءَ گپّ جنگ ءِ پیسلہ کرت ءُ وھدے من آرا ھال دات کہ من ءَ گوں آئی گپّے ھست انت گُشئے زاناں آ ساری ءَ سرپد اَت کہ من ءَ چے گپّے جنگی انت آئی وتی اے دیم ءُ آ دیم نِشتگیں بَپّل ءُ آئی کستریں برات ءَ را گْوشت کہ دومی لوگءَ برو اِت ءُ آوانی پادآیگ ءُ رؤگ ءَ پد، مات ءَ وتی دیم گوں من ترّینت-
ھاں بگْوش باریں چے گپّے ابّا…..!!
گپّ چشیں مزنیں گپّے نہ انت، من ءَ مزار ءَ فون ءِ سر ءَ کوھدیم ءَ لوٹائینتگ کہ شمارا گوں آواں وشّ بہ کناں… من گْوشت ءُ پدا مزار ءِ گپّان ءَ سر ءَ داں پاداں مات ءِ دیم ءَ ایر کرتاں ءُ دزبندی کرت کہ یک راھے بہ کشّ اِت، مات ءَ دراھیں گپاّن ءَ پہ دلجمی گوش داشتنت ءُ نیامجی ءَ ھچ ئےِ نہ گْوشت دانکہ من وتی گپّ ھلاس کرتاں-
بگند تو منی چُکّ ئے…. منی چماّں تئی ءُ بودل ءِ مانا یکّے پریشکا من تئی گوشگ ءِ سر ءَ بَپّل ءِ دست ماں مزار ءِ دستاں دات-
“ھو! اے گپّ راست انت….،، من پہ ادب پسّہ دات-
نوں! من ءَ یک گپّے بگْوش…،آئی یک رندے پدا وتی اے نیمگ ءُ آ نیمگ چارِتنت… شُما مھلونک وتی لوگ ءَ پُشتی دریگ ءَ رو ءُ آ کن اِت یا دیمی دروازگ ءَ… ءُ کجام مات اِنت کہ وتی لاڈکیں جنکّاں چُشیں آس ءِ تھا چگل دنت….
منی چمّ یک رندے چُست بوتنت ءُ پدا جھل کپتنت،
دومی روچ ءَ من وتی لوگ ءَ سر اتوں-
گوس بھار بلوچ
ماھتاک بلوچی جنوری 2003
گوں طارق پیشوکانی ءِ منتواری ءَ