” بگوش چتور ؟”
تئ دل اِسپیتیں جمبرے
چہ رم ءَ سستگیں دریائی مُرگے ءِ چمب ءَ کپتگ
‘ بگوش چتور ؟’
مرچی آسمان ءَ چاران چاران ءَ پیرُک ورنا بوتگ
منی بوٹ ہمائی ءِ پاد ءَ اَنت
ءُ آئی ءِ عصا منی دست ءَ
‘بگوش چتور؟’
ما اِے بندیں کوٹی ءَ کھیرے ءِ ساہگ ءَ نشتگیں
کہ انوں ادا نہ اِنت
‘بگوش چتور ؟’
آ وتی ملک ءِ ایوکیں جاھ منند اِنت
کَرَگاں گُلدان ،واباں کینوس ءَ رودین اِیت
پدا ہر دوئیں
کَرَگ ءُ واب آ ئی ءِ دروازگ ءَ ٹُک اَنت
آ مَشک ءِ دپ ءَ بوجیت
ہورکیں درپانی لُنٹاں تر کنت
‘بگوش چتور ؟’

ما چار سنگتیں
مارا انچیں آچشے دئیگ بوتگ
کہ روزرد ءَ شاہ ءُ لمب پِر کنت
پُل جنت ءُ بر کاریت
آئی ءِ پلانی سرا استار
ءُ بَرانی سرا مُرگانی چم تِرپ اَنت
‘بگوش چتور ؟’
وت ءَ چہ پیسر من وتی کِرّا بیاں
ءُ ترا چہ پیسر تئی
میانجین ءِ وہد ءَ ایروپے کئیت
ءُ چول چہ دریا ءِ زندان ءَ آزات کنگ بنت
‘ بگوش چتور ؟’
نہ تئی چتور ہلاس بنت
ءُ نہ منی جاگہ بدل بیت
من تئی درستیں ‘چتوراں ‘ دست گِراں
بلے پیسر چہ ایشانی دزگرگ ءَ
ترا ہما کھیر ءِ ساہگ ءَ آیگ کپیت
کہ اِے وہدی ادا نہ اِنت
” آصف شفیق “