ساچشت، ساچشتکار ءُ جدیدیت
نبشتہ کار: نسیم عادل

وھد ءِ ھرچ کترہ ءُ پاس ءِ ھمرائی ءَ وھد ءِ لوٹ ھم مٹ بیان ءَ پیداک اَنت ءُ بنیادم ھم وھد ءِ لوٹانی رد ءَ جھد کنت کہ بہ رؤت، نوں کسے میزّان میزّان ءَ روان اِنت، کسے تیز گام اِنت ءُ کسے درْک، وھد ءِ ھمے مٹ بیگ ءِ سوب ءَ زندمان ءِ درائیں لوٹانی پجّیا لبزانکی لوٹ ھم مٹ بیان اَنت البت زمین ءُ زمان ھردو ادا چارگ ءُ ٹپاسگ بنت.

شعر ءُ شاعری ءِ سرا گپ بہ بیت یانکہ ردانکی چیزانی بابت، گیشتر نگدکارانی لیکہ اِش اِنت کہ ساچشتکار ءِ ھرچ نوکیں ساچشتے کہ دیم ءَ اتک، آ انچیں ساچشتے بہ بیت کہ چد ءُ پیش کس ءَ نہ گشتگ، چریشی ءَ ھمے پدّر اِنت کہ ھرچ نوکیں ساچشتے جدید اِنت ءُ جدیدیت ءِ اگاں مانا ءَ در بہ گیج ئے ھم ھمیش اِنت پمیشکا ما جدیدیت ءَ گوں یک بندوکیں وھد ءُ مُکامے ءَ گوں بست نہ بئیں(ادا اگاں کسے بہ جیڑ اِیت کہ یک گیشّ اتگیں جاھے یک وئیلے کپت ءُ ھما وئیل ءِ سوب ءَ چاگرد پھک بدل بوت تہ تھنا یک علاقھی ویلے ءَ زمان وت ءَ نہ مٹّائیت البت ھما ٹِکّ “مکان” یک وھدے کئیت ءُ پدا ھما زمان ءَ گوں اوار کپ اِیت).
انسان وھدے چیزے جیڑ اِیت یانکہ گزایے آئی ءِ سرا کپ ایت تہ آ الّم وت ءَ رکّینگ ءِ جھد ءَ کنت/ توجیلے ساز اِیت یانکہ جیڑہ ءِ گیشّینگ ءِ واستا اندر ءَ فکرے دار ایت کہ من چتور بہ چُٹّاں. اگاں ھمے درور پہ یک لبزانکی ساچشتکارے بئیت تہ ادا ھم مانا یکّ البت دگہ گیشی یے اش اِنت کہ قلم وارس پہ آدمی زات جیڑ اِیت(اگاں ما تھنا یک ٹِکّے نشان بہ کنیں گڑا بزانکہ ما وتواھیں، زوراکی ھرچ کج ءَ ءُ ھرچ کسی ءِ سرا بہ بیت، آ زوراکی یے، آ ایر جنگ بہ بیت) لبزانکی ساچشتکار ءِ وت ءَ چوٹینگ ءِ رپک ءُ ھنر دگر اَنت (گزا ھما مارشت ھم بوت کن انت کہ لبزانت اِش مار اِیت)، نوں ما گشت بئیں ھما مارشت کہ یک گزایے ءِ ھساب ءَ لبزانکی ساچشتکار ءِ سرا ساھیل اَنت (گزا ءِ ساھیل بیگ تھنا پہ لبزانکی ساچشتکاران اِنت)، ھما گزا ءَ رکّینگ ءِ نام ھما ساچشت اِنت کہ ساچشتکار لبز ئِے دنت ءُ تاکانی براہ ئِے کنت، اے وھد ءَ کہ ساچشتکار وتی ھما گزا ءَ چوٹینگ ءِ سکرات ءَ اِنت، آئی ءِ ھما ساچشت یک ارواھے کہ چرائی ءِ کُنٹ ءَ درایگ ءُ کاگدے ءِ براہ بیگ ءَ اِنت ءُ ھمے وھد ءَ اے گپّ پہ لبزانکی ساچشتکار گیشّ اِیت کہ آئی ءِ کُنٹ ءَ دراتکگیں ارواہ چنچک تونگر ءُ پزّور اِنت ءُ اد ءَ پہ وانوک ءَ ھم ھمے گپ گیشّ اِیت البت وانوک تھنا ساچشت ءَ چار اِیت، وانوک ءِ اے بابت کہ اے پلانا ساچشتکار ءِ یک ساچشتے نہ اِنت، آئی ءِ ارواہ اِنت کہ لبزانی رد ءَ دیم ءَ ایر اِنت، اے چیز ءَ وانوک ھجبر نہ جیڑ اِیت ءُ نئیکہ آئی ءِ جیڑہ اِنت. اے ماھکان ءَ وشنود بیان ءَ مردم تھنا ھمیشی ءَ چار اَنت کہ ماھکانی چنچک وشّ اِنت، کس اے نہ جیڑ اِیت کہ روچ ءِ تپتگیں برانزانی نزّیک ءَ ءُ روچ ءِ چما برانزاں رژن زیران ءَ ماہ ءَ وتی اے ماھکانی پمّا سر کتگ.
لبزانکی ساچشتکار اگاں ماہ ءِ داب انسانی درداں مہ زیر اِیت، وت ءَ گوں ھما درداں پیلُّشینگ مزانت ءُ پیلُّشگ ءَ پد وتی ھما درد ءَ چوشکہ ماھکان پہ آدمی زات تالان کت مہ کنت تہ آئی ءِ ساچشتاں رنگ ءُ نُور مان نہ بیت ءُ اد ءَ ھمے گمان بیت کہ ھما لبزانکی ساچشتکار ءَ سچگ زانت بلے سچگ ءَ پد زندگ بیگ نہ زانت پمیشکا یک جْوانیں لبزانکی ساچشتکارے وھدے وتی ساچشت ءَ زبان دنت تہ آ ھما ساچشت ءِ درائیں لوٹاں سرجم بہ کنت ءُ آئی ءَ ھرچ وھدے قلم چست کت تہ آئی ءِ ھرچ ھما نوکیں ساچشت پیشیاں نوکتر بہ بیت البت اگاں لبزانکی ساچشتکار ءِ ھما نوکیں ساچشت کہ یک پُرمانائیں بزانتے نداتے ءُ پُرنوریں رژنے نشانتے تہ ھما لبزانکی ساچشتکار پدا بہ جیڑ اِیت کہ آئی ءَ واکی انسان ءُ انسان ءَ گوں سیادی داروکیں درد مار اِتگ اَنت ءُ اگاں مار اِتگ اَنت تہ ھما دردانی درشانی ءَ رد نہ وارتگ ءُ آئی ءَ ھما لبزانکی کئیل ءُ ربیتانی پارسنگ دلگوش کتگ انت پرچا کہ درد ءَ یک درچکے ھم مار اِیت وھدے آئی ءِ شاہ ءُ لمباں جن ئے بلے درشانی ءِ وتی جتائیں رپکے، گریوگ ءَ باز گریت، کزا یکّے ءِ آہ اَنت کہ کلات اِش جکسینتگ اَنت پمیشکا یک لبزانکی ساچشتکارے ءَ اول درد زورگی انت ءُ چد ءُ پد ھما دردانی درشانگ ءِ رپک ءُ ھنر ھم زانگی اَنت ءُ ھما لبزانکی لوٹانی ھم پورھتی کنگی اِنت ءُ اگاں یک لبزانکی ساچشتکارے چرے لوٹاں چیزکے یلہ بہ کنت تہ آ لبزانکی ساچشتکارانی رم ءَ ڈنّ اِنت کہ لبزانکی ساچشتکاری یک انچیں بارے، یک انچیں ڈُبّھے کہ اشی ءِ مردمانی دلپھکی ھژدری اِنت کہ ماہ ءِ پیلّشگ ءِ درد ءَ بہ کپ دانکہ یک درچکے ءِ گُڈّگ ءِ وھد ءِ درد ءَ درا، اے سرجمیں درداں یک لبزانکی ساچشتکارے جیڑ اِیت ءُ مار اِیت.