سرگوست: گوں من ءَ سمل ءِ اجبیں مھر!بیست ءُ ھپتمی بھر
سرگوست: گوں من ءَ سمل ءِ اجبیں مھر!
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
بیست ءُ ھپتمی بھر
من نادراھانی نان زرت اَنت ءُ وارڈ ءَ آھت آں، وارڈمین ءَ را نادراھانی نان دات اَنت ءُ وتی نان زُرت اَنت ءُ کمرہ ءَ آں، من نان ءِ ورگ ھلاس نہ کرتگ اَت کہ سمل ءِ پون آھت، من پون چست کرت ءُ سمل ءَ جست کرت” ھاں تو دیر کرت ءُ پون کنگ ءَ نہ ئے”؟
من” گڑا اینچو زوت کجا پون بیت؟ نادراھانی نان دیگی اَنت ءُ من ءَ ھم نان ورگی اِنت ھمیش اِنت نان ءِ گُڈی کرتگ کہ تئی پون آھت، باریں ھال کن”.
سمل” ھاں شر، ھال ھیر اِنت تو مھرل ءِ بارو ءَ ھچ نہ گوشت ءُ گوں نادراھانی ناناں دزگٹ بوت ئے”.
من پسہ دات” مھرل ءِ کسہ ءَ گوں ترا باندا جوھر موڑ ءَ مُلیلییم ءَ یا کراچی یونیورسٹی ءَ کن آں، پرچاکہ پون ءِ تہ ءَ اینچو گپ کنگ نہ بیت”.
سمل” شر، تو گڑا کدی مئے گِس ءَ کا ئے؟”
ھمے وھد ءَ پد ءَ من ءَ نورشاہ ءِ اکس یاد آھت، سکی تو یکبرے پہ رَدی ءَ واجہ ءِ گِس ءَ شُتگ ئے بلے یکوئی ھمے رَدی ءَ مہ کن ئے کہ گران ءَ اِت کپ اِیت، من پسہ دات” ان شاءاللہ یکروچے کایاں بلے زوتاں آیگ نہ بیت پرچاکہ من باز موکل ءَ بوتگ آں، نوں مشکل اِنت زوت وھد بہ رس اِیت، وتی براس ءِ ھال ءَ بہ دے مروچاں چون اِنت”؟
سمل ءَ پسہ دات” بلے الّم زوت بیا، پرچاکہ ماس ءَ را تو سک دوست بہ ئے ءُ ماس گوش اِیت سکی بکش ماشاءاللہ شریں زھگے، کَس نہ گوش اِیت درامدے پورا وتی زھگے، سکی تو مئے گِس ءِ مردماں سک دوست بہ ئے، تو بس وتی گواجار ءَ بیار ترا زاماس کن اَنت”.
من سمل ءِ گپانی سر ءَ سک کند اِت کہ نوں اے گنوک ءَ را کے سرپد کرت کنت، اینچو سرپدی دیگ ءَ چَہ ابید اَنگت اے ابدال سرپد بوگ ءِ وڑ ءَ نہ اِنت؟من ءَ نورشاہ ءِ اکس ءَ چَہ بیم کیت، من وت ءَ را چوں دست ء وت اکس ءِ باھوٹ کرت کن آں؟! دومی گپ من وتی وارساناں ھم زھر کرت کنگ ءَ نہ اِت آں، من پسہ دات” ھیر بیت سمو تو پریشان مہ بو انگت وھد پہ ھبرسندی ءُ گواجاری ءَ ھست، گڑا باندا کجام وھد ءَ گند ءُ نندے کن ایں؟”
سمل ءَ پسہ دات” باندا چار ءِ وھد ءَ یونیوسٹی ءَ بیا”.
من پسہ دات” جی شر ان شاءاللہ کایاں بلے تھنا گند ءُ نندے کن ایں چوش مہ بیت ترا دگہ چار دزگھار ھمراہ بہ بیت”.
سمل” من انگت وتی ھوش ءَ آں، اگاں دزگھاراں بیار آں گڑا راز در کیت ءُ پِس من ءَ ھبر دنت کہ تو نہ وان ئے ءُ وتی وھد ءَ زوال کن ئے”.
من گوں ترسے ءَ جُست کرت” اگاں من گوں ترا مھر بہ کن آن ءُ پد ءَ وتی گواجار ءَ بیار آں گڑا تئی پِس مارا نہ کُش اِیت؟ اگاں تئی پِس چُش سکت اِنت گڑا پما اللہ ءِ جند اِنت”.
سمل ءَ کمو کند اِت ءُ پسہ دات” نا اڑے تو مہ ترس آ منی کار اِنت کہ پِس ءَ چوں رازی کن آں، بلے تو گوں من ءَ مھر ءَ تیار نہ ئے ءُ پیسر ءَ منی پِس ءِ کرّ ءَ ترسگ ءَ ئے ھیر اِنت؟”.
من پسہ دات” من ترسگ ءَ نہ آں بلے پھریزگ المی اِنت پرچاکہ مردم آیوکیں وھد ءِ سوچ ءَ بہ جنت”.
سمل ءَ گوں ھیرانے ءَ من ءَ جُست کرت” چونیں پھریزگ؟ زاناں ما تئی دشمن ایں کہ تو اینچو وت ءَ را پھریزگ ءَ ئے”؟
من زوت زوت پسہ دات” نا نا اے گپ نہ اِنت تو منی گپ دگہ وڑ پھم ات، من بس مسکرا کنگ ءَ اِت آں، تئی پِس منی واجہ اِنت انچوش بہ پھم منی پِس ھساب اِنت، من برے برے مسکرائی کن آں کربان آں”.
سمل” ھاں انچوش بہ گوش من یکرے سک ھیران بوت آں پرچا تو چوش گوشگ ءَ ئے؟!
من ءُ سمل ءَ داں دیر ءَ گپ کرت ءُ گُڈّی ءَ ھدا ھاپز کرت.
سھب ءَ مھلہ پاد آھت آں، وت ءَ ٹھ اینت ءُ نادراھجاہ ءَ شت آں، بلے سک بے چاڑ اِت آں باریں وھد کدی سرجم بیت کہ سمل ءِ دیدار ءَ بہ رو آں؟ نہ زان آں پرچا من ءَ گوں سمل ءَ گیش مھر بوان اَت،! بلے سک ھیران اِت آں.
دو ءِ ساھت ءَ من نان وارت ءُ چَہ نادراھجاہ ءَ موکل گپت، ریمبو ھوٹل ءَ چاھے وارت کہ سر کمو شر بہ بیت، چاہ ءِ ورگ ءَ پد من اسٹاپ ءَ آھت آن ءُ مسئود بَس ءَ سوار بوت آں، بس دیم پہ یونیورسٹی ءَ رھادگ بوت .
بس روان اَت ءُ من برے مھرل ءِ بارو ءَ، برے سمل ءِ بارو ءَ ءُ برے وتی گِس والایانی بارو ءَ جیڑگ ءَ اِت آں کہ کجام راہ ءَ سپر بہ کن آں پمن ءَ گھتر اِنت؟! بلے من پہ وت یک راھے ھم گِندگ ءَ اِت آں.
منی ءُ سمل ءِ ھال برجاہ اَت داں من یونیورسٹی ءَ سر بوت آں، من یونیورسٹی ءِ مزن در ءَ چَہ روان بوت آن ءُ کرائملوجی ءِ ڈپارٹمنٹ ءِ دیم ءَ سر بوت آں، موبائل چَہ کِیسگ ءَ در کرت ءُ موبائل چار اِت داں سمل ءِ کلوہ آھتگ اَت” ھاں تو انگت سر نہ بوتگ ئے؟”
من پسہ روان دات” من تئی داتگیں ڈس ءَ نشتگ آں بلے تو گار ئے”.
سمل ءِ پسہ آھت” بس کمو ودار من سر بوت آں”.
موبائل منی دست ءَ اَت، برے من اے نیمگ ءَ چارگ ءَ اِت آن ءُ برے آ نیمگ ءَ باریں سمل چَہ کجام دمک ءَ گندگ بیت کہ پمن ءَ پیداک بہ بیت، من چارگ ءَ اِت آں داں سمل گندگ بوت، وھدے کہ منی چم ماں سمل ءَ کپت اَنت داں سمل ءِ لُنٹانی سر ءَ بچکندے تالان اَت ءُ گوں بلوچی دوچاں پورا چو جنتی ھور ءَ اَت، ھمے وھد ءَ منی دپ ءَ ھمے گال در آھت اَنت” سکی تو بد بھتے ءِ ئے کہ سمل ءَ وتی زند ءِ ھمراہ کنگ ءَ تیار نہ ئے”.
روان اِنت