(آزمانک,, لاچاریں ھونیگ،، عارف صمد )

بیبگر سک پریشان ات-آبرے بازار ءِ اے سر ءَ برے آ سر ءَ روگ ءُ آھگ ءَ ات- آئی ءَ ھچ دست کپگ ءَ نہ ات- آئی ءِ گوْرا یک کلدارے ھم نیست ات- آئی ءِ سر پِر بیگ ءَ نہ ات کہ چے بکنت؟ آئی ءَ لوگ ءَ ھم شُت نہ کت پرچا کہ آئی ءَ زانت کہ اگاں لوگ ءَ بروت گڑا آئی ءِ پریشانی گیش بنت-لوگ ءَ آئی ءِ مات سک بیمار ات ءُ تھت ءِ باھوٹ ات ءُ دومی آئی ءِ کستریں گھار ات کہ مات ءِ سرون ءَ نشتگ ات ءُ چم ئِے چہ ارسان پُرّ اتنت- بیبگر ءَ میڑک دوسال ءَ پیش پاس کتگ ات- اے ھما وھد ات کہ آئی ءِ پت زندگ ات- آئی ءِ پت ءِ اناگتیں مَرگ ءَ ءُ مات ءِ بیماری ءَ آ لاچار کت کہ کارے بکنت، آ

پہ کار ءِ ھاتر ءَ کجا کجا نہ شُت-سرکاری نوکری ءَ بہ گر داں اُستہ کاری ءَ آئی ءَ وتی وس کت بلے ھچ جاگہ آئی ءَ کار نہ رست-
آ بازار ءَ ویل ات کہ آئی ءَ وتی اسکول ءِ سنگت احسان دیست، آ انچو پریشان ات ءُ پگرانی تہ ءَ کہ احسان ءِ چارپنچ گوْانکاں پد نی چَکّ ئِے ترّینت، داں دیست ئِے احسان آئی ءَ گوْانک ءَ اِنت-آ احسان ءِ نیمگ ءَ شت- آئی ءِ آھگ ءَ گوں احسان ءَ جست کت “چے ھال انت بیبگر،مرچاں تو گندگ نہ بئے-ھیر انت،،
“ھیر نہ انت، من سک پریشاناں، من ءَ چیزے زرّ ءِ باز گرز انت- منی مات بیمار انت ءُ من ءَ ھچ کار دست کپگ ءَ نہ انت،، ۔بیبگر ءَ وتی پریشانی ءِ ھال احسان ءِ دیم ءَ ایر کت-
“پہ زرّ ءَ پریشان مہ بئے-پیسرا من ھم چو تئی وڑا بےکار ءُ بےروزگار بیتگ آں-من ھم چو تئی وڑا روپیہ یے ءَ چمدار بیتگ آں، بلے مرچی منی گوْر ءَ ھمنچو زرّ ھست کہ لوگ ءِ مردم سئے وھد ءِ نان وارت کن انت- اگاں تو ھم ھمے کار ءَ کہ من کنگ ءَ آں کنگ لوٹ ئے، گڑا مرچی شپ ءَ تیار بو،،۔
احسان ءَ وتی ھبر داشت ءُ بیبگر ءِ چمانی تہ ءَ چارگ ءَ لگ اِت-
“چے کارے ءُ من ءَ چے کنگی انت؟،،
“بچاربیبگر بید بے ایمانی ءَ مرچیگیں دؤر ءَ یک وھدے ءِ نان کس ءَ نہ رس ایت، اگاں تو لوٹ ئے تئی مات درْاہ ءُ وش بہ بیت گڑا تو ھم ھمے کار ءَ بکن کہ من ئِے کنگ ءَ آں-اے کار، کارے وَ نہ انت بلے چے بکنیں بید ایشی ءَ مارا شُد کُشیت،، ۔
“بلے کارچے انت،،۔بیبگر ءَ پہ اشتاپی درّائینت-
“من ترا کار ءَ گُشاں، کار ایش انت کہ شپ بکن مردمانی راہ ءُ راہ سر ءَ بند، آہانی موٹر سائیکل پُل ءُ بر سیٹھ دادشاہ ءَ بدئے-سیٹھ دادشاہ موٹر سائیکل ءِ بدل ءَ ترا زرّ دنت-نی بگش اگاں تو اے کار ءَ کنگ لوٹ ئے گڑا شپ ءَ ساجو بئے-
بیبگر ءَ آئی ءِ گپ شر گوشداشت انت ءُ آئی ءِ چمانی دیم ءَ آئی ءِ بیماریں مات اتک کہ باریں چتور ھمے ساہ کشّگ ءَ ات ءُ پد ءَ گھار اتک کہ ھردیں آ لوگ ءَ شتگ ات، گھار ءَ آ گلائیش کتگ ات ءُ گرْیوان ءَ گشتگ ات- “لالا! مات ءَ بچار چون بزّگ انت- لالا! تو مات ءِ الاج ءَ بکن،، ۔
کمیں بےتواری ءَ پد آئی ءَ گشت “شرّ انت من ساجو آں،، ۔
احسان ءَ آ سیٹھ دادشاہ ءِ گور ءَ برت-سیٹھ ءَ آئی ءَ را پستولے دات ءُ گشت “برو اِت بازار ءَ بچار ات ڈنّی مردم اگاں شھر ءَ اتکگ انت آھاں نشان بکن ات ءُ آھانی پاس ءَ بہ بئے،، ۔
آداں روچ زرد ءَ بازار ءَ گرد اتنت-آھاں بازار ءَ موٹر سائیکل باز دیست، بلے آھاں بس یکے نشان کت ءُ آئی ءِ پاس ءَ بیت انت- آ یک ورنایے ءَ گون ات ءُ نوکیں موٹر سائیکلے ات- آ بچک ھم ھمے شھر ءِ نہ ات، آھاں زانت کہ بچک شپ ءَ الم ءَ وتی میتگ ءَ روت-آ چہ شھر ءَ دراتک انت ءُ دیر آئی ءِ راہ اِش بست-
مگرب ءَ چہ پد آھاں دیست کہ یک لائٹے چہ سڑک ءَ آھگ ءَ انت، آھاں ھمے لائٹ ءِ راہ بست ءُ آئی ءَ را اوشتگ ءَ اشارہ کت- موٹر سائیکل آھانی کرّ ءَ اوشتات-احسان ءَ پستول کشّ ات ءُ ورنا ءِ کَلّ ءَ داشت ءُ گشت :
“ایر کپ چہ موٹر سائیکل ءَ ءُ چابی ءَ من ءَ بدئے،،
آ بچک ایر نہ کپت ءُ گشت ئِے :
“چابی ءَ پرچا ترا بدیاں زاناں موٹر سائیکل تئیگ انت،، ۔
“تْراپ،، شھمات ءَ توار کت-
“ترا گشاں ایر کپ تو گپ سرپد نہ بئے؟ ذلیل ءِ چُکّ،، ۔
“مستریں ذلیل ءِ چکّ تئی جند انت- موٹر سائیکل منی وتیگ انت، چابی ءَ ترا پرچا بدیاں؟،،
“ٹاہ،، تیر ءَ توار کت-
آچہ موٹر سائیکل ءَ لگُشت ءُ زمین ءِ سر ءَ کپت-
آدوھیں زیت زیت موٹر سائیکل ءَ سوار بیت اَنت ءُ دیم پہ وتی منزل ءَ رھادگ بیت انت کہ اود ءَ سیٹھ دادشاہ گوں زرّاں آھانی وداریگ ات- سھتے ءَ پد ھما جاہ ءِ سر ءَ کپتگیں بچکّ ءِ رَگاں ھم جَنگ بند کت-

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
گوں طارق پیشوکانی ءِ منتواری ءَ