(2)منی رودپتر ءَ مھر ءِ دو تاک

ابرار سمین

من چہ وتی جاہ ءَ پاد آتک ءُ اوشتات آں. من ھچ نہ گْوشت ءُ پہ ھیرانی آئی ءَ چار اِت. کہ اے کَے اِنت ءُ مئے لوگ ءَ چیا آتکگ……؟
بلے من چہ آئی گُداں زانت کہ اے ماشکیل ءِ مردمے نہ اِنت. آئی ءَ دوچی گلابی رنگیں یک پَٹ چادرے سر ءَ اَت ءُ سیاھیں برچاکی گد ئِے گْور ءَ اَت. چادر ءِ سرجاہ گوں مشن ءَ پُھل دوتکگ اَت. ماشکیل ءِ مردم گیش سیاہ رنگیں گرد چادر سر ءَ کن اَنت ءُ برچاکی گُد گْور ءَ نہ کن اَنت. اگاں آئی ءِ جند ءِ بابت ءَ گپ بِہ جناں گڑا من ءَ لبز نیست. بس ھمے گْوشاں کہ سکیں شّر رنگے اَت پد ءَ گوں گلابی چادر ءَ وَ چارگ نہ بیت.

ایشی گندگ ءَ من چون اَت آں. ھُدا شر زانت من ءَ ھمد ءَ پاؤلو کوئیلہو ءِ گدار الکیمسٹ ءِ کسہ یات آتک کہ وھدے ستیاگو یانزدہ ماہ شیشگ والا دکان ءَ کار ءَ رند گوں کاروانے ءَ وتی سپر ءَ رھادگ بیت کاروان ءَ آئی سنگتی گوں یک انگریزے ءَ بیت. آ روان روان ءَ یک جاھے ءَ سر بنت آ جاہ ءِ نام نخلستان اِنت. انگریز ھمے میتگ ءَ پہ کیمیاگرے ءَ گردگ ایت. گڑا آ ستیاگو ءِ ھمراھی ءَ یک آپ ءِ چاھے ءِ سر ءَ رو اَنت. ستیاگو دو سَے مردماں جست کنت بلے کس آئی ءَ کیمیاگر ءِ بابت ءَ جوانیں سرپدی نہ دنت. گڑا یک جنکے کیت کہ آئی نام فاطمہ اِنت. ستیاگو دیم ءَ روت کہ آئی ءَ کیمیاگر ءِ بابت جُست کناں. وھدے ستیاگو آئی ءَ چہ نزیک ءَ گند ایت گڑا ستیاگو آئی ءِ زیبائی ءِ تَہ ءَ گار بیت ءُ گپی نہ بیت.

مرچی من اوں انچش مارگ ءَ اِت آں. گْوش ئے درائیں نیمگ ءَ ھاموشی ءَ مان شانتگ ابید چہ کپوت ءُ کپوتانی بانُزلانی تواراں دگہ ھچ یک چیزے ءِ توار نیست. آئی ءِ بارگیں پونز… ٹوئیں چم… لنٹ تنک ءُ انچو سُھر گْوش ئے سُرخی جتگ اَنت. چہ آئی ءِ چادر ءَ گیش آئی ءِ لُنٹ گلابی اَت اَنت. من وَ جنک باز دیستگ بلے چشیں نا کہ چہ آئی دروشم ءَ من وت ءَ یک دمانے دور کت مہ کناں. ایشی گندگ ءَ منی جان ءِ تَہ ءَ یک لرزگے مان کپت منی جان ءِ یک یک چیز ءَ من ءَ یل دات. نا دل کار ءَ اَت ءُ نا دماگ بس من چو سنگ ءِ بُت ءَ آئی ءِ دیم ءَ اوشتاتگ اَت آں.

” مئے کپوتے شُمئے لوگ ءَ آتکگ “
بس ھمے دو دانک آئی ءَ گْوشت ءُ ھاموش بوت. گوں اے گپ ءَ من چہ وتی ھیالاں در بوت آں ءُ نوں من پکہ زانت کہ اے ماشکیل ءِ مردمے نہ اِنت چیاکہ آئی بلوچی ءَ شر شر نہ زانت. منی ھیال ءَ اے برائوئی یے یاکہ اوگانے چہ ایشی ھبراں زانگ بیت. گڑا کجام توار گوں اشکنگ ءَ من چو برپ ءَ آپ بوت آں. اللّٰہ زانت من گپی نہ اِت آں ءُ نیکہ من ءَ گپ ھست اَت کہ گپ بِہ جناں.
شمئے کپوت اِد ءَ نیاتکگ اے درستیں کپوت مئے وتیگ اَنت. ایشانی تَہ ءَ نوکیں کپوت نیست. من کمیں ھاموشی ءَ رند جواب دات.

“بِہ چار من زاناں شُما کپوتاں وتی کپوتانی کُڈاں بند کن اِت ءُ دُز اِت من شمارا شر زان آں کمیں ھیال کن من چو ایدگہ مردمانی وڑ ءَ نیاں. کہ تو گْوش ئے کپوت اِد ءَ نہ اِنت ءُ من ھاموشی ءِ سر ءَ رھادگ باں. مرچی من وتی برات ءِ کپوت ءَ زوران ءُ رواں. پہ جوانی منی برات ءِ کپوت ءَ بِہ دئے اے کسانیں چُکے ایشی پہ گریوگ یک میتگ دو میتگ کتگ من وت دیستگ کپوت شمئے لوگ ءِ سر ءَ نشتگ “

آئی یک چیزے من ءَ سک باز دوست بوت وھدے کہ گپے ءَ جت گڑا وتی دستانی سُرینت. اے وھداں منی چم گوں آئی لنکُکاں یک وڑ سُرگ ءَ اَت اَنت. آئی ءَ وتی دو لنکُک ءَ سبزیں ناھن رنگ جتگ اَت ءُ دو لنکُک ءَ آزمانی رنگیں ناھن رنگ جتگ اَت.

شُما وتی کپوت ءَ پجاہ کار اِت بچار اِت ئِے.
من گْوشت ءُ پد ءَ ھاموش بوت آں.
بلے آئی چماں من ءَ انچیں سِھرے کتگ اَت کہ من یک دمانے وتی چم چہ آئی چماں دُور کت نہ کت اَنت. ءُ من ءَ لبز رسگ ءَ نہ اَت کہ گپ بِہ کناں من ءَ گوں اے جنک ءَ گپ جنگی اَت بلے من ھچ نہ گْوشت….

روان اِنت……