منی هاتوُنین گـُهـار زاهده رئیسی سوبین بات .
تئی آزمانکءِ کِسّہ باز جوان اِنت بلَے منی هیالءَ آئیءِ نُبشتانک گیشناک نہ اِنت اَگاں چو نُبیسّگ بہ بوُتیں وَشتِر بوُتگ اَت.
بـَلّـُک گـُلاتون منءَ روک روک چارَگءَاَت کہ من چَہ پیلَگءَ بٹ زَردَه کشّـَگءُ هیرانءَ ماں کنَگءَاَت آں ، من ماں وَتی دلءَ پگرے کُرت کہ نوں من چوں بہ کن آں ؟ باریں وَتی دیماءِ ایریں ، سوریں بٹ زردَه ءَ بہ وَراں کہ مئے هَمساهِگءَ پَہ ما شوں کُرتَگ ، یاں بلّـُکءِ چَمّاں بہ چارآں کِہ گندَگءَ آ سَکّ دلمانَگ اِنت .
تئی گِهتِریں دیمرَویءِ رَهچار .
ادَبی هکیم
