وہد گچین کنَگ لوٹیت
...
سالےءَ پیسر من وتی ڈائریءِ تہا نبشتہ کتگ اَت کہ گوں ہما سیاداں نزّیک بوہگ لوٹاں، کہ گْوستءَ من ہماہانی کّرا بوتگاں۔وہدے من وتی سالءِ موکلانی گْوازینگءِ ہاترءَ ماں ’’ٹین سیؔ ‘‘ءَ وتی پِتءُ مات ءُ گوہارانی گْورءَ رؤگءِ شؤرٹہینت گڑا من وتی دو پیریں ناکوانی گوں ما دچارکپَگءِ بابتءَ اوں نبشتہ کت، کہ منی ماتءِ برات اتَنت۔ پرچاکہ گوں ہماہاں منی گُڈّی گِندُکءَ چاردہ سال گوستگ اَت، نوں من ماراِتگ ات کہ منءَ آہانی گِندُک کنَگ لوٹیت، پرچاکہ اے منی سرا یک اخلاقی فرضے اَت۔
وہدے کہ’’ ٹین سیؔ ‘‘ءَ سر بوتاں، گڑا گوں وتی گوہارءَ ہمے درشان کت کہ من ناکو ’’ ڈورتھی ‘‘ؔ ءُ ’’ مارگریٹ‘‘ؔ ءِ گندکیءِ واہگ اوں داشتگ۔ آئیءَ منی حاجت ءُ مراد نہ پہم اِت ءُ گُشت
’’ تو آہانی گِندُکءِ بدلہ آہاں فون پرچانہ کنئے۔۔۔۔۔۔۔من گوں بازیں تچءُ تاگاں پد ، لہتیں کوہنیں قیمتی بُتانی دکان پہ تئی سئیل ءِ ہاترا شوہاز کتگ۔۔۔ ۔۔۔۔۔ داں کہ مئے گْورءَ تئی دلءِ ہُبّ ءُ مراد سرجم بہ بنت۔۔۔۔۔۔۔۔ کوہنیں قیمتی بُتاں بگندئے تو گلءُ شادان بہ بئے۔۔۔۔۔۔ آ دوئیں پیریں ناکو چہ تئی فونءَ گل بنت۔۔۔۔۔۔۔ اے وہدی آہاں وئیل کن‘‘
من نہ زانگءَ اتاں، کہ پرچا گوں ناکواں گندُک کنَگ لوٹاں۔ بلئے انگت من گوں محکمیءَ گُشت ’’ اِناں۔۔۔۔۔۔من گوں ناکواں المّیءَ دُچارکپاں‘‘
وہدے ناکوانی لوگءَ سر گپتگ اتاں گڑا من گوں آہاں دیم پہ دیم بوہگءُ گپّ جنَگءَ سکّ تُرس مارگءَ اتاں کہ آ مزنیں مدّتےءَ پد منی اے گندُکءَ چے مطلب دئینت۔ من اے نہ ماراِتگ اَت کہ آمنءَ گنداَنت چہ گلءَ بال بنت، پمیشکا یک برے من وتی گاڑیءَ راہ ءَ بیراہ دئیگءَ اتاں، بلئے پدا۔۔۔۔۔ ۔۔۔۔!
وہدے کہ من آہانی کسانیں لوگءَ پُترتاں ، اناگاہ منی گندگءَ گوں ہردو ناکوانی دیم رُژناہ بوتنت۔ ما ،نشت ءُ چو برفءَ سردیں چاہ وارت ءُ داں سئے کلاکءَ گپّءُ تران کت۔آہاں منءَ ہمے گُشت کہ ’’ وہدے تو کسانیں جنکوے بوتگ ئے ،ما شمئے لوگءَ اتکگاں۔ ما ہما وہدی ہم شمئے لوگءَ اتکگاں کہ تو پیداک بوتگ ئے‘‘آہاں منءَ بلّکءُ پیرکءِ بابتءَ اوں بازیں انچیں گپّ ءُ قصّہ گُشت اَنت کہ چدو پیسرمن اِش نہ کتگ اِتاں۔
اے چہ وشّیاں سرریچیں بیگاہی گِندُکے اَت۔منءَ ہمے گپّءِ سرا باز ارمان بوہگءَ ات کہ من پیسراپرچا ایشانی کِرّا نیاتکگاں۔من ہمے گپّءِ کساسءَ اوں گیشینت نہ کنگءَ اتاں کہ من گوں ایشاں ہمے گندُک ،یک شرّیں وہدےءَ کتگ یا اِنّاں۔
سئے ماہ ءَ رند بیچارگیں ناکو’’ مارگریٹؔ ‘‘ بیران بوت، وہدے من ہمے حال چہ گوہارءَ فونءِ سرا اِش کت گڑا پیسرا ہمے ماراِت ’’ شگراِنت کہ من ہماروچی کوہنیں بُتانی دکاناں پہ سئیلءَ نہ شُتاں‘‘ وہدءِ گچینءِ ہما ساعتءَ من وتی حاجت ءُ مرادءِ ردءَ شؤرکتگ اَت۔من گوں ہما مردماں سیادیءِ محکم کنَگءِ جہدکتگ اَت کہ منءَ گوں آہاں دوستی اَست اَت، من ہما کارکت کہ پہ من الّمی اَت۔من پرائی ءَ وہد سالےءَ ساری گچین کتگ اَت۔من چوکدی نہ گشاں کہ اگاں من آہانی گْورءَ رؤگءِ بابتءَ وت فیصلہ مہ کتیں ، وسّراوت آہانی گِندُک بوتگ اَت۔دریگتیں ہمے رنگیں سیادی من پیسرا اَرزشت بہ داتیناں، پرچا کہ اے زندگیءَ چے بیسہ۔۔۔۔۔۔۔۔!
(*۔۔۔۔۔۔*۔۔۔۔۔۔*)
(چہ امریکی چاگردءَ)
نبشتہ : اسٹیفن آر۔ کووے (The Courage to Change)
اردورجانک: قاضی ذوالفقار احمد (تبدیلی کی جرأت)
بلوچی رجانک: شعیب شادابؔ
