امّاں لالا کدی مرایت؟ ترکی آزمانک۔ رجانکار زاہدہ راجی

[Zahida Raees Raji]

ترکی آزمانک
رجانکار: زاہدہ رئیس راجی
امّاں لالا کدی مرایت؟

بُن اسلا اے کسہ یک مردکے گوں آئ جنین ءُ آئ ءِ سے چکانی سرا انت۔ اے سک گریبیں مردماتاں۔ مردک ءِ گورا ھرچ ایرکُتگیں مال متایے است ات آئ ءَ وتی نادرائ ءِ ھلاج ءَ ھلاس کُت انت ءُ رند ءَ نیستی ءِ سوب ءَ گندلانی سرا ایر بیت ءُ پدا بیران بیت۔
میتگ ءِ ربیدگ ءِ ھساب ءَ اے مردک ءِ مرگ ءَ رند تاں سے روچاں اشی ءِ لوگ ءَ چُلے روک کنگ ءِ اجازہ نیست ات پمشکا ھمبراہ ھمسائیگاں ورگ پہ ایشاں زُرت یارت دات انت۔
چارومی روچ ءَ اے بزگیں لوگ ءِ چُک پدا شودیگتاں۔ چہ یک ھمسائیگئ ءِ لوگ ءِ چُل ءَ دُت درکپگءِ گندگ ءَ رند چُکاں ھمیں مارات کہ اے پہ مارا ورگ اڈ کنگ ءَ انت پمشکا ودار ءَ نیشت انت، ساھت دمان چہ لوگ ءَ ڈن سروک کُت ات کہ بلکیں کسے لوگ ءَ آھگ ءَ بیبیت وھدے توست انت گڑا ھر وھدے کے کسی پادانی برمش  گوشاں کپت چکے ترانت کہ بلکیں کسے اتکگ پہ ورگ دئیگ ءَ ۔ بلے تاں شپ ءِ بہ وھد ءَ کس ءَ ھچ نیارت ءُ نہ دات۔
مات پدا مات ات ءُ چکانی اے شودیگی دیست نہ کت ءُ لوگ ءَ ھمک ھشک بریشگ است ات یکجا کُت انت ءُ لاڑداتگیں آپ ءِ توکا گراست انت ءُ چُکئ گلاانت ءُ  دات انت۔ چُکاں وارت ءُ وپت انت۔
اے دگہ روچ ءَ پدا چکانی شودیگی سر ءِ سرا مک بیت۔ مات ءَ لوگ ءَ استیں کُہانیں چیز مُچ کُت انت ءُ کہانیں چیزانی پہ ارزانی ءَ زورک ءِ گورا بہا کُت انت ءُ دو سے روچے چکانی ورگ ءِ بندوبست کُت ات ۔
وھدے اے زر ھم ھلاس بیت انت نوں پدا شودیگیں لاپ ءَ پہ سیری ءَ بے تاہیر کُت انت۔
ھپتمی روچ ءَ مات ءَ اسپیتیں جنوزامی چادرے سرءَ بگر تاں پاد ءِ پنچ ءَ مانپوش ات ءُ میتگ ءِ دُکان ءَ پہ وام ءِ زورگ ءَ شوت۔
اے دُکان ءِ ھلینوک ءَ وھدے اشی ءِ پہ وام ءَ ورگی چیز زورگ ءِ گپ ایشکوت انت سک زاہر ءَ پُر بیت ءُ گوں گُر نئیراں اے  بزگیں جنوزامی تاچینت۔
گوں ھالیکیں دستاں وھدے لوگ ءَ واتر کُت اشی ءِ ھشت سالی بچلوک ءَ وتی مات ءِ اے درد سگئت نہ کُت۔
یک نیمگ ءَ پت ءِ بیران بئیگ ءَ شپ روچ گریوگ ءَ اشی ءَ بسّی  نیست ات ءُ پدا لوگ ءِ توکا نیستی ءُ بزگی ءَ اے بچک ھم نادراہ کُت۔
 ۔ گوں بے وسی ءَ اے چاریں مات چُک لوگ ءِ  یک کُنڈے ءَ تُت مُت نیشت انت ءُ دل ءَ جیڑگ ءَ لگئیت انت۔
پہ ورگ ءَ دپارے ھم نیست ات پہ چُک ءِ ھلاج ءَ زر چہ کُجا اتکگ ات۔
 مات ھم تپ ءَ روک ات بلے وتی تپی زاہر نہ کُت ءُ گُد ءِ سارتیں پٹی وتی چُک ءِ تپ ءَ چے روکیں پیشانُگ ءَ ایر کنگ ءَ لگئیت ءُ گونڈیں جنیلوک وتی برات ءِ دست پاداں پرنچگ ءَ لگئیت۔
اناگہہ اے گونڈیں جنیلوک  چہ وتی جاہ ءَچیست بیت ءُ مات ءِ گوش ءَ جُست ءَ لگئیت
” امّاں ! لالا کدی مرایت ؟“
مات ءِ دل ءَ گوشے کسی ءَ کارچے گُت دات۔ گوں جان ءِ درہگ ءَ مات ءَ چُک وتی بگل ءَ کُت ءُ چہ چُک ءَ جُستی گپت
” منی چُک پرچیا چُش گُوشگ ءَ ئے؟ “
” امّاں! وھدے لالا مرایت گُڑا مئے لوگ ءَ ورگ کئیت انت“
ماسُومیں چُک ءَ پسو دات
ھلاس

[Asghar Zaheer Baloch]

گہار شمئے اے ترینتگیں آزمانک باز جوان ءُ دولدار اِنت۔گژن انسانءَ بازیں ہنر پرمائیت۔ گژن درستیں گناہانی بن اِنت۔اے آزمانک تاں ھدےءَ بلوچی چاگردءَ گوں ہمدپ اِنت۔چوناہا سرجمیں دنیاءَ گژن ءِ کیلو یک ھسابءَ اِنت۔بلئے اے پہ چاگردءِ مردگ دلیءُ کور پہمیءِ یک مزنیں درورے۔
سوبین باتئے۔

[Adabi Hakim ادبی ھکیم]

گـُهـار پَـهـلّـی لـوٹ اوں مـن تـئـی آزمـانـک چَـمـشـانـک دات کِـسّـہ بـاز وشّ اَت رجـانک هَـم شـرّ کُـرتَـگ بـلَے لَـهـتے امـلائـی ردی مان اَت ایـش انـت کـہ مَـن جـهـلءَ نـبـشـتَـگ اَنـت جـزم اوں کـہ تـو دلءَ نَـیـارئَے .
بـن اسـلا : بُـن ءُ بـیـہءَ – چـہ بُـنـگـیـجءَ .
مـردمـاتـاں : مـردُم اِت اَنـت.
هـلاج : اِلاج
هـلاس کُـت اَنـت : کُـٹـیـنـت اَنـت.
چُـلّ : آسـجـاه
هَـمـبـراه : هَـمـراه
هـمـسـائـیـگـاں : هـمـسـاهِـگـاں
چـارومـی : چـارُمـی
بـزّگـیـں لـوگءِ چُـکّ : لـوگءِ بَـزّگـیـں چُـکّ
شـودیـگـتـاں : شُـدیـگ اِت اَنـت.
هَـمـیـں مـاراِت : هَـمـے مـاراِت.
اے پَـہ مـارا ورَگ اڈ کـنَـگءَاَنـت : اے پَـہ مـا وَرَگ اڈ کـنَـگءَاَنـت.
نـیـشـت اَنـت : نـشـت اَنـت.
سـروک کُـت : سَـرُک کُـت.
بـیـبـیـت : بـہ بـیـت.
تـوسـت اَنـت: تُـسـت اَنـت.
شَـپءِ بـہ وَهـدءَ : شپءِ بـے وَهـدءَ – شـپءِ آسَـرءَ.
لاڈ داتَـگـیـں : لَـهـڈ داتـگـیـں .
گـلااِنـت : گـلائـیـنـت – گـلااِیـنـت.
کـهـانـیـں : کـوَهـنـیـں
زورکءِ گـورا : زوروکءِ گـورا.
شـوت : شُـت
ایـشـکـوت : اِشـکُـت.
گُـرّ ءُ نَـئـیـر : گُـرّءُ نِـهِــرّ
سـگّـئـت : سَـگّ اِت.
بـئـیـگ : بَـیَـگ.
لگّـئـت: لَـگّ اِت.
اَنـاگـهـہ : اَنـاگَـہ

[Zahida Raees Raji]

گـُهـار پَـهـلّـی لـوٹ اوں مـن تـئـی آزمـانـک چَـمـشـانـک دات کِـسّـہ بـاز وشّ اَت رجـانک هَـم شـرّ کُـرتَـگ بـلَے لَـهـتے امـلائـی ردی مان اَت ایـش انـت کـہ مَـن جـهـلءَ نـبـشـتَـگ اَنـت جـزم اوں کـہ تـو دلءَ نَـیـارئَے .
بـن اسـلا : بُـن ءُ بـیـہءَ – چـہ بُـنـگـیـجءَ .
مـردمـاتـاں : مـردُم اِت اَنـت.
هـلاج : اِلاج
هـلاس کُـت اَنـت : کُـٹـیـنـت اَنـت.
چُـلّ : آسـجـاه
هَـمـبـراه : هَـمـراه
هـمـسـائـیـگـاں : هـمـسـاهِـگـاں
چـارومـی : چـارُمـی
بـزّگـیـں لـوگءِ چُـکّ : لـوگءِ بَـزّگـیـں چُـکّ
شـودیـگـتـاں : شُـدیـگ اِت اَنـت.
هَـمـیـں مـاراِت : هَـمـے مـاراِت.
اے پَـہ مـارا ورَگ اڈ کـنَـگءَاَنـت : اے پَـہ مـا وَرَگ اڈ کـنَـگءَاَنـت.
نـیـشـت اَنـت : نـشـت اَنـت.
سـروک کُـت : سَـرُک کُـت.
بـیـبـیـت : بـہ بـیـت.
تـوسـت اَنـت: تُـسـت اَنـت.
شَـپءِ بـہ وَهـدءَ : شپءِ بـے وَهـدءَ – شـپءِ آسَـرءَ.
لاڈ داتَـگـیـں : لَـهـڈ داتـگـیـں .
گـلااِنـت : گـلائـیـنـت – گـلااِیـنـت.
کـهـانـیـں : کـوَهـنـیـں
زورکءِ گـورا : زوروکءِ گـورا.
شـوت : شُـت
ایـشـکـوت : اِشـکُـت.
گُـرّ ءُ نَـئـیـر : گُـرّءُ نِـهِــرّ
سـگّـئـت : سَـگّ اِت.
بـئـیـگ : بَـیَـگ.
لگّـئـت: لَـگّ اِت.
اَنـاگـهـہ : اَنـاگَـہ

برات ادبی ھکیم،
سلام ءُ دروت
پہل بہ کن کہ تئ چمشانک ءِ پسو دئیگ پیشتر نہ بیت کہ جندے دزگٹی باز ات انت۔
برات تئ راھشونی ءِ منہ واراں۔ تئ املائ ردی یانی بدل دئیگ ماں سر ءُ چمان انت  بلے چیزے گپانی بابت ءَ من اے گوشاں کہ شما ایوکا یک نیمگی لہجہ ءَ شر گش ات بلے دنیا ءِ ھچ لبزانک ءَ چوش نہ انت۔ ھرکس ءَ وتی لہجہ برجم دارگ لوٹیت ءُ زبان ءِ دیم رؤئ ھمیں رنگ ءَ بیت انت۔

شما چُل آس جاہ گوشتگ۔ کراچی ءَ بیگر تاں منی ملک ءَ ھچ جاہ ءَ چل ءَ آس جاہ نہ گوشنت انت کے آس جاہ ءِ لبزی معنا ھما جاہ انت کے اودا ایوکا آس  بیبیت بلے چل ءِ توکا کنور کار کنگ بنت ءُ چل ءِ توکا پہ کنور کارمرز بئیوکیں ایران ایر بنت۔
آس ءَ چے کار زیرگ بیت ءُ بے آس ءَ ھم کار کنگ بیت انت۔
پمشکا من پہ چُل ءَ آس جاہ کارمرز کنگ دوست نہ بیت
اُمیت انت منی گپ ءَ دل ءَ نیارئے