"ما کدی مزن بیں راجءِ دیما تہنا اداکاری نہ کنیں دائم کرد ساچیں"
نبشتہ کار: فضل شیر بلوچ
گشنت یک مردے راھے روان ات. چم ئِے کپت انت بلاھیں پّیلے ءَ. اے بلاھیں پّیل گوں لاگرءُ ریزتگیں چیلکے بستگ ات!
مرد ھبکہ بوت. پّیلءِ واھند ءَ جست ئِے گپت:
"واجہ تئی زانتءِ سرا منا کندگ کئیت کہ تو اے بلاھیں پّیل گوں لاگریں سادے بستگءُ دلجمیءٓ زانوبندئے نشتگ ئے. اگاں اے ریزتگیں چیلک سست گڑا؟"
پّیلءِ واھندءٓ ٹھکے جتءُ درائینت:
"ما وھدے پّیلاں اُردلیءٓ رودینیں، آ سک کساں انت کہ ھمے لاگریں چیلکاں گوں پینڈ کنگ بنت، پّیل بے کساس جھد کننت پہ چیلکءِ سندگءٓ بلے کسانءُ
نزوریءِ سوبءٓ بے سوب بنت، ھمے هیال آھانی سساءٓ جمّاز بیتءُ جوزگانی سرا شھکاریت، گڑا مارنت ھمے کہ اے چیلکءِ سندگ چہ مئے وسءٓ ڈن انت. ما اشیءٓ
ھچبر سست نہ کنیں، توکل اش پوڈے بیتءُ بُریت۔
ھما روچءٓ پد پّیل ھرپئیم زورمند ءُ توانا بہ بیت تھنا ھمے ستکءُ باور انت یے کہ اے چیلکءِ سندگ منی وسءٓ نہ انت، پمیشکہ داں ھست انت گوں چیلکءٓ بندوک انت۔"
----------------------
دنیاءِ تھا بازیں راجے ھست کہ آ سرجمیں زندءٓ برےبرے پہ ادارکی وتی مٹّ کنگءِ جھدءُ کوشستءٓ الم کننت بلے بے جوزگیءُ نا پھتوئیں ارادگانی نا مھکمیءُ بے توکلیءِ سوبءٓ بے سوب بنت ھمے ترسءٓ داں زندگ انت دوبر وتی زندءِ مٹّ کنگءِ جھدءُ کوشستءٓ نہ کننت ھمے جیڑنت کہ زندءِ مٹ کنگ مئے وسءُ واکءٓ نہ انت. ما پہ سانکلءُ تئیلاں کولیگ ایں. اے داد مئے ابرمءِ چوتاریں رنگاں شنگ انت،
جلوھ دیئنت، زربشان انت، شروک انت. ما وتی ھستیءِ باھینگءِ ترسءُ بیّمءٓ اچ زندمانءِ جلشکاں دل ششتگ. ما گبار نہ چنیں چیاکہ ما پتار دیگ بئیں.
ھمے ترسءُ بیّمءِ ناپھتوئیں واھگاں مئے زندمانءِ ھمک تھر ھوادگ کتگ. اے سانکل زیبا درا بنت. اے جول مئے بیتکی بیلی انت. ما آجوئیءِ شھد شنزیں ھوٹگاں چے کنیں، مئے ابرم جورءُ گوکرتانی تومشان انت بلے اے جیڑگ ءَ لاچار نہ بیں کہ مئے توم اے تاھاپیں زمینءِ پلاں پہ کجام اوستءٓ کشگ بوتگ.
ھمے ترسءُ بیّمانی چم ندیستیں سیاھ گواتاں، لوڈءُ شرتگاں مئے سسا ءِ شاھگانیں در کبل کتگ انت کہ ما جیڑگ، پھمگ، کردساچگ، زانگ، وتی شوھازگ، وتءٓ رکینگ ویل کتگ. ترسءُ بیّم، لبّءُ لالچاں چے آجو بوتگیں ھمک انسانءِ ھدا لیکگءِ نگرھیں آسراتیاں چے زبھریں ءُ وتءٓ ماں دگنیاءٓ انسانےءِ رنگانی
رجگءٓ بے سوب بوتگیں. ما کدی اے جیڑتگ کہ گلامیءِ منّگءُ ھچ نہ گشگ اچ ترسءُ بیّمءِ کٹءٓ ودی بیت پدا ساھ اوں ھمیشانی کٹءٓ دنت؟ وھدے کہ آجوئیءِ
الماسیں مارشت چوڑ جناں بنت، بیا اھد کنیں ھور بئیں، ھم پّت بئیں، یک مشتءُ یک توار بئیں، وتءٓ گلامیءِ شومکیں نادراھیءٓ چے دراھ کنیں. اے زنگ
زوریں تیلءُ زمزیلاں چے وتءٓ آجو کنیں. پہ گلامیءِ سلگتیں ھوپءِ زندگ دارگءٓ منّانکءُ دلیل نہ دئیں. گلامیءِ ندیستیں دیستاں (نہ دیدم نہ دیدم دیدم گڈیدم) لوٹءُ ادارکی واھشاں چے وتءٓ گستا کنیں. کم مارشتی مئے زانتءِ چمگاں لمبیناں کنت. سرمبچاری مئے آزمان گندیں دیگاں کورمیم کنت.
بے سمائی مئے وتی سارتیں ساھگ (زمین)ءٓ پہ ما مھشرے کنت، بیا اے گلامیءِ توکءٓ چہ وتی گْورءٓ درلگوشیں، پہ سوبینیءِ ستکءُ باورءٓ جھدءِ روانیءِ کشکءُ دگّاں راھی بئیں. مئے ستک، باور، توکل، جوزگ، ھدا، نیکراھ، کل مئے زمین انت. بس
زمین موکگی انت. بیا ات آجویءِ شھدءُ شکّلاں اچ وتی توکلءُ جوزگانی چاگلاں تنگاں بئیں. اھدءِ مجاں اندیمیں ھزاری منزل مئے رھچار انت۔
فضل شیر بلوچ
