آزاد لچہ: رنجءِ ھتم۔ شائر: عمران حاصل
آزاد لچہ: رنجءِ ھتم
شائر: عمران حاصل
چماں کن آں زمین، دلءَ آسمان کن آں
کہ پہ ما زمین چمّےءِ کچءَ چہ گیش نہ اِنت
مارا زمینءَ رنجءِ ھتم داتہ ٹیکیءَ
رنجءِ ھمے ھتم کہ مئے چمانی باطنءَ
چو بچِکّءَ رودان کنت
ءُ چو بچءَ زیان بیت پہ نزانتیں گُناھےءَ
اے رنج انگہ ٹیبر اِنتءُ کوُل چامبگءَ نہ اِنت چہ تاپگاں
اے رنج داں گُلالیکیءِ نوبتاں سبر نکں
اے رنج زمینءُ آسماناں ھور کں
وتءَ گوں “بچ مُرتیں ماتے”ءِ نگاھاں تور کں
اے رنج توامیں ٹیبراناں سوج دنت
کہ
اے زمینءِ داتگیں توام رنج
مارا چمءُ سر چو راستیں ٹیلگءَ وتی
کہ پہ ما اے زمین
چمّءِ کچءَ گیش ھچ نہ اِنت
من سدّک آں
کہ سرجمیں کسانءُ پیرءُ نوک بروت
چماں کن اَنت زمین دلءَ آسماں کناں
کہ آسمانءِ زیبناکیں چادرءِ ھما دپءَ
نہ دیستیں جاہ یےءَ
آ مھربانیں ھستیءِ گِس اِنت
کہ دُرس گُش اَنت زمینءُ آسمانءِ واجہ اِنت
اے کُلّ ھمائی مِلگت اَنت
ءُ بید چہ آئیءِ رزا
نہ زند بی نہ مرک بی
من اُشکُتہ کہ
آسمان واجھیں آ مھربانیں ھستیءَ را کُنّت اِنت
گوں آدمی ھُدائیءَ
بلے منءَ را پوہ بکن
کہ آسمان واجھیں آ مھربان تانگور اِنت
کہ مئے زمینءِ سینگءَ نوں
آدمیں ھُدایےءَ
منی زمین پہ وتءَ بھشتے اَڑ کُتہءُ دوزاہ یے کُتگ پہ پُسّگاں منی
آ مھربانیں واجہ کار
چو مئے کُلّ دیستیں چماں بے وس اِنت چیا؟
چیا مئے زِردءِ دروشُمءَ نہ کنت آہءُ زاریاں؟
منءَ اے جُست گون باں داں مھشرءَ
داں جُستءُ پُرسءِ نوبتاں
من پول کناں چہ مھربانیں واجہءَ
کہ چوش پرچہ بیتہ زندگی مئے
کہ ارسءِ ھرچ کترہءَ گوں جیڑتگ منءُ دلءَ
کہ
چماں کناں زمین، دلءَ آسماں کناں
کہ پہ ما زمین چمّےءِ کچءَ چہ گیش نہ اِنت
کہ پہ ما اے آسمان چو مئے دلءِ وڑا
رنجاں گوں تلوسیت بلے زار کُت نکں۔۔۔