دستونک
شائر: شیرجان مجید

ارسیگ اِت اَنت چراگ کہ دریا تَھار اِت اَنت
امروز ءِ درد کبرے ءِ شکّ ءِ میار اِت اَنت

پہ وت ما یک دمانے اِدا زندگی نہ کُت
انگہ تئی مھروانی ءِ گِلّہ ھزار اِت اَنت

ھر جاہ کہ چم رَوت تہ ھوشامے شھم دنت
ھر نیم ءَ ساھگانی تَھاپیں ودار اِت اَنت

اھد ءِ پتینکاں در نہ کپت ترمپے اوں پمّنءَ
نودانی گرنچ ءُ ماہ شپ ءِ رازدار اِت اَنت

پمّا وَ ساھتے ءَ زھیرے نہ نال اِت ئے
باریں کئی گم ءَ منی شانتل ھوار اِت اَنت

ھپتاد بوجیاں من وتی درد لڈّ اِتہ
دوستانی آستینکاں کہ ھپرنگیں مار اِت اَنت

آ شھر انچو ایوک اَت، مُرگے نہ مردمے
پُرسیگ دراھیں میتگ ءِ کُل درچک ءُ دار اِت اَنت

شیرجان ناتوانی ءِ کِسّہ منی نہ بیت
درسیں گناہ دیم ءَ منی آشکار اِت اَنت