جاپ۔ نبشتہ کار: اے آر داد
جاپ۔ نبشتہ کار: اے آر داد
۔۔۔۔
نیست سوزمانے بکنت سَلّہ ءُ زیبا زرد ءَ
اندر ءِ آس ءَ ھمے رنگ ءَ من ءَ را سوتکگ۔
۔۔(کاظم ءِ شئیرے ءِ بلوچی رجانک)
“ھو آ مناں کہ زَرد ءَ را سھر گْوشاں، سھر ءَ را سبز، دگہ چی بگْوشاں۔”
“تو تیوگیں مردم گنوک کتگ انت۔ ھر کس ءَ بچار تئی نام ءَ گپت کہ پلانی ءَ چو گْوشتگ۔”
” من ترا چنت رند ءَ بگُوشاں کہ منی چم چیزاں اَنچو گند انت۔من وتی ابرم ءُ ارواہ ءَ بدل کت نہ کناں۔ تو دمانے پیش من ءَ اینچو زاہ دات من گپےّ کت؟”
من نیم کلاک پیش مزن شھدربرجاہ ءِ ڈّک ءِ دپ ءَ اوشتاتگ اتاں کہ گاڑیانی روآ کم بہ بیت ءُ من آدست ءَ برواں۔
من مدام بیگاہ ءَ ” چاھے خانہ” ءَ نندان ءُ کتاب واناں۔مرچی من ءَ ژاک دریدا ءِ سر ءَ خرم شھزاد ءِ پی ایچ ڈی ءِ تھیسز گون ات۔من وتی رھبند ءَ زاناں۔من زانتگ ات کہ ھر بیگاہ ایشی ءِ چندیں تاک بواناں داں ھپتگے ءَ ایشی ءَ ھلاس کناں۔
جیڑگ ءَ اتاں ءُ گاڑیاں چارگ ءَ اتاں کہ کم بیگ ءِ بدل ءَ گیش بیتگ ات انت۔منی وھد مُپت ءُ بلاش ماں زِر ءَ گورتگیں ھور ءِ پیم ءَ ات۔
ژپگّ ءَ چہ مزن شھدربرجاہ ءِ اندر ءَ اتکگیں ماشینے ءَ منی کش ءَ داشت۔من اے دوئیں نہ زانتگ ات انت۔ دروازگ پچ ات ءُ پشت ءِ نشتگیں سُھرگیں مرد من ءَ گْوشگ ءَ ات۔ ” بیا ترا آدست ءَ ایر کنیں۔”
اشاں آدست ءَ ایرکنگ ءِ بدل ءَ وتی ماشین ءِ رپتار ترند کت ءُ دیم ءَ رھادگ بوت۔ من ھچ نہ گْوشت۔ نہ کہ چوشیں ترسے منی دل ءَ گرنچ ات کہ لپرزگ بباں۔
من گندگ ءَ اتاں اے دیم پہ عیسی نگری ءِ نیمگ ءَ رھادگ انت۔ چندیں دمان ءَ پد اسپیتیں ماشین ءَ سیائیں ڈکّے ءِ دپ ءَ داشت۔
ما نی یک بانے ءِ تہ ءَ نشتگ اتیں ۔اے بان اَنچو گمان بوتگ ات کہ یک کارگسے ات۔ٹیبلے ءِ سر چندیں کاگد ات انت کہ شنگ ات انت۔ٹیبل ءِ دیم ءَ چاریں کرسی ھمے رنگ ءَ ات گُوش ئے درکپگ ءِ وھد ءَ مردم اشتاپ بیتگ انت۔
ھمے کہ ماشین ءَ تاچگ ءَ ات اے لاگریں اسپیت کوچگیں ورناھے ات۔ چہ وتی گپاں ھمے زانگ بیتگ ات کہ مکران ءِ مردم انت۔کِلّیت ٹیبل ءِ سر ءَ آئی ءَ دَور دات ءُ من ءَ جست کت۔ ” اے گپ راست انت تو وتی نودربراں گْوشتگ مات ،پت انت ءُ پت، مات انت۔”
” ھو من لبز ءِ گپ جتگ کہ لبز ءَ مانا نیست۔من نہ گْوشتگ پت مات ءِ جاگہ ءَ گپت،مات پت ئیگ ءَ ۔”
سھرگیں مرد کہ مارا چہ دوئیناں مستر ات،وتی سگریٹ ءِ پیکٹ ٹیبل ءِ سر ءَ دَور دات ءُ جست کت۔
“ترا پہ اے کار ءَ کَے زرّ دیگ ءَ انت؟”
“زرّ؟”
“ھو، زرّ! “
” من ءَ ایوک وانینگ ءِ پگار دیگ بیت۔دگہ کس من ءَ زرّ نہ دنت”۔
“یہودیانی پرچا رند ءَ کپتگ ئے”۔
” کجام یہودی؟”
آئی ءَ منی دست ءِ کتاب ءِ نیمگ ءَ چارات۔
” جیکی ءِ گپ ءَ ئے”۔
” من جیکی ءَ نزاناں،ژاک دریدا ءِ گپ ءَ یاں”۔
” من ھرکس ءَ واناں۔پہ ایشی ءَ من ءَ دگر ءِ رزا ءُ مِنتّ پکار نہ بیت۔من ژاک دریدا ءَیک شھزانتے ءِ بستار ءَ واناں۔ من نزاناں آ کے انت ءُ آئی ءِ نیکراہ چی انت۔”
دیوان کمیں بیتوار بوت ءُ سھرگیں مرد ءَ وتی سگریٹ روک کت ۔من ھم دست کیسگ ءَ برت کہ سھرگیں مرد ءَ درائینت ” تو اد ءَ سگریٹ کشت نہ کن ئے”۔ منی دست ھمود ءَ ننگر بوت ءُ اوشتات۔من ھچ نہ گْوشت ۔ ورنا ءِ نیمگ ءَ چارات کہ منی سر ءَ کندگ ءَ ات۔
” ما اشکتگ ترا ڈّنی پروجیکٹے گون کہ وتی پدریچ ءَ گمراہ بکن ئے ءُ آیاں چہ وتی ربیدگ ءُ زبان ءَ بہ سندئے”۔
“من ءَ اینچو زور کج انت”۔
” ترا زور مان !۔اے کہ تو ھر روچ وتی نودربراں گْوش ئے کہ لبزاں مانا نیست، اے زور ءُ تاکتے نہ انت؟”
من ایشی ءِ پسّو نہ دات۔من تہ ءَ چہ کمیں بِرّ اتاں بلے تُرسگ ءَ نہ اتاں۔
” ترا اے زبان ءُ ربیدگ ءِ پروشگ ءُ شنگینگ ءِ پروجیکٹ کدی ءَ چہ گون انت”۔
من لوٹ ات کمیں ٹھک بدیاں ۔من ءَ سما ات کہ لوگانی سوچوک ماں اندر ءَ یک نہ یک، رنگے ءَ ترسے ءِ دیمپان بنت ۔من ٹھک دیگ ءِ بدل ءَ کمیں جوزگی بیتان ءُ گْوشت ” پروجیکٹ ؟ من چنت کس ءِ نام ءَ بگراں کہ ھمے زبان ءِ نام ءَ آیاں ھمنچو پروجیکٹ گپتگ ، مزین لوگ بستگ ءُ سالونک انت۔من ءَ وَ روچء مرچی لوگے نیست۔من کہ گپ ب—-“
سھرگیں مرد ءَ من ءَ گپ ءَ نہ اشت ءُ درائینت ئے۔ ” ما زانیں ترا ھچ نیست۔ما لوٹیں پہ ترا چیزے بہ کنیں۔ ترا اوں لوگ ءُ گاڑی یے بہ بیت، تئی اوں چُکّ جْوانیں دربرجاھے ءَ بْوان انت”۔
من ھیران ءُ ھبکہ آئی ءَ چارگ ءَ اتاں کہ دومی ءَ درائینت ” ترا بس ورناھاں ھمے گوشگی انت کہ وتی کَلگ ءُ کوچگ ءِ زبان ءَ نبشتگ بکن ات۔ اے نوکیں لبزانکی جنز ءُ زبان ءِ رد ءَ وتی نوکیں” کتہ کاری ءَ بند بکن ات”۔
من بچکندان ءَ پسو دات ” تو ھمے گْوش ئے ما ساچشتی زبان ءِ بدل ءَ زیکیں گالریچی زبان ءَ بہ نبیسیں ؟”
“ھو ما بلوچیں باید وتی کْوھنیں رھبندانی سر ءَ گزران بہ کنیں۔ اے ڈنی لبزانکی رھبند مئے زبان ءَ تباہ کنت”۔
مسترین ءَ کسترین ءِ نیمگ ءَ چارات ءُ سر ھمے رنگ ءَ سُرینت گُوش ئے سرئے درد ءَ بہ بیت۔
” تو زاناں سید ھاشمی ءِ پیم ءَ نبشتگ کرت نہ کن ئے”۔
“اناں۔من وتی رنگ ءَ نبشتگ کناں۔سید ءُ منی دور،درد ءُ مارشت ءِ نیام ءَ دگری ھست۔منی دگہ دَورے ءُ منی دگہ جیڑہ انت۔
“۔
ژاک دریدا ءِ کتاب کہ ٹیبل ءِ سر ءَ ایر ات ورنا ءَ چست کت تاکاں لیٹینان ءَ من ءَ جست کت۔
“آچ” ءِ مانا چی انت”۔
“آچ” ءَ مانا نیست۔آچ زانگ بیت، پجارگ بیت ،پمیشکا آچ انت”۔
“گُڑا کُچک”۔
” کُچک پِشّی نہ انت پمیشکا کُچک انت”
” چون باریں؟” سھرگیں مرد ءَ گپّ وتی شینّک دات۔
“کُچک وکّ ایت، الگاش ایت، پشّی میاؤں میاؤں کنت۔ پمیشکا زانگ بنت ۔دگہ ایشانی دگری ءُ تپاوت لبزانی تہ ءَ نیست”۔
“اگاں ما کُچک ءَ ِپشّی بگوشیں ، چون بیت”
” درائیں کُچک پشّی انت ءُ پِشّی کُچک “
گُڑا منی چُک پرچا پِشّی ءَ کُچک نہ گوش ایت؟
” پرچا کہ ما دراہ کُچک ءَ کُچک گوشیں ،تو اگاں کُچک ءِ نام آئی ءِ گور ءَ پشّی بہ گپتیں ءُ توار کتیں ،آئی ءَ ھم پِشّی گْوشتگ ات۔ اے چہ وتی کار ءَ زانگ بنت، چہ نام ءَ نہ بنت”
” بچار ناں ،من ءَ ھمد ءَ تئی سر ءَ زھرکیت۔تو مئے سرجمیں دودمان ءِ مانا ءَ مٹّینگ ءَ ئے”
“من ءَ اینچو زور مان نیست”
” ترا زور مان ۔تو ھر روچ نوکیں پگر ءُ سسّا ءِ ربیتانی سر ءَ نویسگ ءَ ئے، سرجمیں نوکیں پدریچ تو بے راھیاں پِرینتگ”
“من ءَ کدی سما نہ بوتگ۔من چو گْوشتگ کہ دروگ ءِ لبز ءِ تہ ءَ دروگ ءِ مانا نیست، انچو راست ءَ ھم مانا نیست۔ اےمانا مارا چاگرد ءَ بکشاتگ انت”۔
” ما کہ ترا اینچو زاہ دات تو ھچ نہ گْوشت پرچا”۔
” زاہ ءِ تہ ءَ زاہ نیست۔ ترا زمانگ ءَ انچو ھپناٹائزکتگ کہ تو اشاں زاہ سرپد بیگ ءَ ئِے”۔
یک برے پد ءَ بیتواری یے نزیک ءُ گور ءَ ردان بوت۔ نی گْوش ئے آیانی جست ھم کُٹ اتگ ات انت۔
جست؟ اگاں جست پسّہ بوتیں کجام آسمان کپتگ ات۔ من باید اد ءَ آسمان ءِ کپگ ءِ کْوھنیں گالریچ کار مرد مہ کتیں۔ اے رپتگیں مردمانی گپ انت۔ من بگوشتیں آزمان زاناں ھمشام بیتگ ات، چون وش ات۔
من اشاں جست کت کہ شما کَے ات؟
سھرگیں مرد ءَ پَسہ دات۔ “مازبان ءِ جھگیریں ،مارا ھمائی ءَ دیم داتگ کہ ترا سرپد بہ کنیں”۔
” زبان ءَ بگوش وت ءَ شھشناب بکن کہ زمانگ ءِ درشانی بدل بیتگ۔ پانزدئیں لبزاں گوں مزنیں لبزانک نبیسگ نہ بیت”۔
من نہ زانت اے چو بے وس انت کہ اشانی جست اینچو زیت آپ زنگ بنت۔
اے دوئیں بیتوار نشتگ ات ءُ سگریٹ کشگ ءَ ات انت۔من کتاب زرت ءُ درکپتاں۔
اشانی ڈکّ چہ دوئیں نیمگ ءَ سیہ ات۔
نزیک ءَ رکشہ یے دست دات کہ من ءَ مزن شھدربرجاہ ءِ دیم ءَ “چاھے خانہ” ءِ دپ ءَ ایر بکنت۔رکشہ ءِ راہ کپگ ءَ پیش من آیانی ڈکّ ءِ نیمگ ءَ چارات ءُ جیڑات کہ اگاں من کُچک ءَ پِشّی بگوشاں مُلک ڈکال بیت زاناں؟۔
چہ اندر ءَ توارے اتک کہ کُچک وَ پشّی ءِ نام ءَ توار کنگ بیت بلے ھما کہ کُچک ءِ ابرم انت آ بدل کنگ بیت؟
رکشہ روان ات ۔من ژاک دریدا ءِ بارو ءَ جیڑگ ءَ اتاں کہ فرانس ءِ وڑیں رژناگر پگریں ملک ءُ زمینے ءَ جیکی پمیشکا چہ دربرجاہ ءَ کشّگ بیت کہ آ یہودی یے ؟۔
سارتر اے موسم ءَ کجا بیتگ؟
چاھے خانہ ءِرسگ ءَ گوں من بزیں پوش ءِ بارو ءَ جیڑ ات کہ اشی ءِ تہ ءَ آیاں منی بارو ءَ دگہ چی نبشتگ۔
بچک ءَ براھوی ءِ تہ ءَ من ءَ گْوشت۔
“سر ! دا نا پیکا چاھے”
“منتوار سنگت”
آئی ءِ پشت پِر ات ءُ روگ ءَ ات۔ من لوٹ ات کہ توارئے بکنان ءُ جست ئے بکناں۔
“اگاں تو پیکا چاہ ءَ کیکا چاہ بگوش ئے۔ زاناں چی بیت۔ چاہ وَ بدل نہ بیت”۔
من بچکندات ءُ کتاب ءَ را پچ ات۔سرنامگ ءَ فیض احمد فیض ءِ اے شئیر نبشتگ ات۔
جوہری بند کیے جاتے ہیں بازارسخن
ہم کسے بیچنے الماس وگہر جائیں گے
