درشانداب۔۔۔ عطاءِ شائریءِ معراج
نبشتہ کار: عمرعثمان

زندگیں انسان تھِی مارشتاں وتی تبءَ درانگاز کنت۔ھرکسی دروشمءُ داب جتا بنت۔باز فکشنءُ لھتیں نن فکشنءِ وسیلہءَ وتی ازمی کھتارسزءَ کنت۔ آرٹ کجام یک شکلےءَ بہ بیت،لس مھلوکءَ چہ وتءَ دلمانگ کنتءُ جْوانیں ازمءِ چیدگ ھمیش انت۔

آرٹسٹاں لھتیں انچیں سرمچار بنت کہ آ وتی ازمی یکتاھیءَ چہ مزنیں نام کش انتءُ پہ وتءَ درشانداب ودی کن انت، داں آئیءِ ابدمانیءَ پجارءُ سائن جوڑ بیت۔ چرے وش بحتاں یکے عطا شاد انت کہ بلوچیءِ تنگوئیں ونڑءَ کپتگ۔

شپ پہ ھمراھی کہ استال ھَتم بیت، گران انت

روچ ھر چوں کہ زمینءَ را بِہ سوچیت، آپ انت

عطا ایوکا بلوچیءَ ناں بلکیں میاں استمانی لبزانکءَ ارت نگاھی بہ کنے بچار ات۔آئیءِ درشاندابءِ درانگاز کسی چَھرءَ نہ جنت، شئیریےءِ وانگ یا اشکنگءَ پد دپءِ پُرّءَ گشت کنے،اے رنگ کہ سھرا انت عطاانت ءُ عطا،،، عطا انت۔

پہ بے ھالیں ھدوناکی چو شارءِ پلوئے لیٹینت

منی شپ کپتگیں زردءَ گشے ماھے جلکشاں بو

عطا وت ءَ پہ تژن گشیت۔

کجا عطاءُ کجا ماھیکانیں شپ۔۔۔اے دوستدارءِ گشانءِ لیٹگءِ برکت اِنت کہ آزمانءَ شھمے ودی بوت۔

عطاءَ شئیری لوازماتءُ دوستدارے ارزشتءَ را ھردوکاناں جلواناکی برز کتگ۔اے ایوکا شئیر زانتی نہ انت،بلکیں پہ وتءَ مھکمیں درشاندابےءِ شوھاز انت،کہ پہ عطاءَ “بے ھالیں ھدوناکی”پرآئی زردءَ کرار بکشائیت۔

شادءِ درشاندابءِ کمال انت کہ لس مھری شئیرےءَ را ھمنچو جھلیءُ شاھیگانی داتگ،الباریں وانوکءُ اشکنوکءِ اپروچءَ برزءُ بالا انت،بلے وھدے عطاءِ شئیری رپکءَ گرئے،گڑا ترا ھمے شئیر اے رنگءَ رھشونی کنت۔

طبیب ھر چی گشنت،بِلّے گشنت،اے شاد من زاناں

منی نادراھیءِ بُن چہ ھمے شھرءِ جنکاں بو ! ! !

دوئیں شئیرانی ھیالءُ بنزہ آئیءِ دوستدار انت،چاڑءُ تب ھم یک انت،بلے برزے بندءَ شئیری شیرکنی،گالبندءُ حاص درشاندابءِ قالب،جَلّءِ شئیرءَ چہ آئیءَ گستہ کنتءُآسان تبیءِ شارءَ سرءَ دنت،کہ لس مھلوکءِ زبانءَ انت۔

گندنتءُ بے روک انت چم

کرّ انت بلے گوش اشکن اَنت

ساہ انتءُ بیگواہ انت زند

(ساہ کندن)

یک انچیں چاڑے،بنی آدمءَ چاگردءِ بے سمائیءِ گُڈی سیمسراں پیش دارگءَ انت۔زندمانءِ جیڑہ تھِی مارشتانی بے گویاکیءَ کرّءُ کور انت،اگن چم چیزے ناں چیزے گند انت،بلے ارواہءَ دیر انت کہ بے بانزلءَ پروازءِ کتگءُ بدنءَ چہ آجو بوتگ۔

ارواہءِ بدنءَ آجوئی یک اَھدءُ راج یے بے گویاکیءِ سند انت،کہ آ ساہ کندنءَ انت۔مَرگ آئیءِ آتراپءَ سراپ کنان انت،آسے ماں چاگردءَ کپتگ،ترءُ ھشک ھچ نہ چاریت۔

بنی آدمے واب،زندگیءِ مولءُ مراد،بانداتءِ ارمان سجّا موکوئی کدامءَ گپتگ انت،اگااں گوشاں آوازے کپیت،ایوکا مَرگءِ جار انت۔زندءَ را بے معنی کنگءُ غلامیءِ سانکلاں پادانی زینت کنگ ارواہءِ تلبءَ بسملیں مُرگءَ زمینءِ دیما دلبندءِ مشگ انت۔

گش انت ھمے کہ ھر اَھدءَ را گون بالاچے

ھما کہ دژمنءِ بدواھیءَ بدی نہ گش انت

اے عطاءِ درشانداب انت کہ شائری گورآئیءَ مکالمہ انت۔

” بْیا عطا! مَنءَ تئی لذتءِ سرشاری درکار انت،پہ من لبزانی گنجءَ بوجءُ چَھرءُ شبینءَ گوں گالبند ساچ،مَنءَ معنا دار کنءُ وتی درشاندابءَ منی شئیری قالبءَ پیڑاہ،گڑا منے “شئیر” ابدمان بنت۔”

عطاءِ نزوکءَ شائری عبادت ئےءُ درشانداب چلّہ کشگ انت۔عطاءَ وھدے شئیری مولمءُ اومان زور انت،گڑا شائری وتی سرجمیں کیپءُ چاڑءَ بکشائیتءُ لبزانی،گالبندءِ، چَھرءُ شبینءِ ،ابرمءِ ندارگانی سینگارءَ کنتءُ عطاءِ دربارءَ تلاوت کنت۔

وازی مگیج حورءُ بھِشتانی ترانگءَ

دینءَ زبھر کنت کجءِ لھمیں بدن منءَ

بگندئے اے گپ پہ غالبءَ گواچنے بہ بیت کہ شائری

آتے ہیں غیب سے یہ مضامین خیال میں

غالب صریرِ خامہ نوائے سروش ہے

بلے عطاءِ وانگءَ پد اے شئیر چپ گندگءَ کیت۔غالبءِ شائری اوں اے چارگءَ نہ جنت۔چی ءَ کہ غالبءَ بازیں غزل فی البدی گشتگءُ بازیں شئیرانی تصیح کنگءُ رد کنگے سند راجدپترءَ ایر انت (اے جتائیں بنگپ ئے) بلے عطاءِ گورا شائری پلء صراطءِ چکاس انت،پرآئیءَ ھمک چیز ارزشت داریت۔ھیالءِ تاجگی،زیمرے شیرکنی،گالبندءِ ساچگ،شئیریت،معناءِ  شاھیگانیءُ درستاں گیش درشانداب کہ چرآئیءَ شاعرءِ رنگءُ دروشم ایندگہ شاعراں جتاءُ گستا بیت۔اے عطاءِ درشاندابءِ مھکمی انت کہ بلوچاں بے کساس شاعر بوھگءَ ابید آئیءِ پجار ءُ بستار درستاں بالاءُ جتا انت۔عطاءِ شائریءِ جھلی، شاھیگانی ءُ جتائیں رنگءِ مسترں سبب آئیءِ درشانداب انت،کہ عطاءِ شائریءِ معراج انت۔

عطاءَ درشانداب نوکءُ کوھنءِ دیدنءُ تجربگءِ پالاھگءَ پد درانگازءِ دروشم جوڑ کتگ۔عطاءِ شئیری ربیت وتی گْوَستءَ چہ ھچبر نہ سستگ،آئیءِ ھمے نوکیءُ کوھنیءِ چکاس کاملیں درشاندابےءِ رنگءَ سھرا انت۔عطاءِ لبز انبار ھما انت کہ لس بلوچءِ کارمرزءَ انت،مردنی کمے عطاءَ شہار گیشتر کتگ،کہ بقول عطا آئیءِ زبان سرجمیں بلوچستانءِ زبان انت،کہ سے گالوارءِ دابءَ کارمرز بوھگءَ انتءُ چریشیءَ عطاءَ وتی زانتءُ زانشءَ نوکیں گوناپءُ گالبند ساچتگ۔

عطاءِ نوکیتءِ ترسءَ مھلوکءَ عطا اَھدءَ چہ بیگانگ کتگءُ آئیءَ را وڑ وڑیں بھتام جتگ۔اگاں سما کنگ بہ بیت عطا وتی زمانگءَ دو گام ساری انت۔ھمے دوئیں گامانی سفر ھمک مردمءَ گوں گواز بوھگءَ نہ انت۔وتی نزوریاناں عطاءِ کوپگاں داتگ،بلے عطا پہ زانت لس مھلوکءَ را کلوہ کتگءُ گشتگ۔

وداری نشتگاں او شاد بلکیں

چہ بے سیتیں امیتاں جْوانی یے بیت

عطاءَ درشاندابءِ بابتءَ اے پیسلہ کتگ۔

“توئے عطا جتائیں درشاندابءَ شائری کنے،لنکک چست کنگ بیت،وڑ وڑیں بھتام جنَگ بیت،بلکیں خلائی مھلوکءِ لقب دئیگ بیت۔وت گُڈیں لوزانی ساچکارے نام بکشاھگ بیت۔”

اے درائیں آزمودگیں نسخہ عطاءِ دیما بوتگءُ انگت وتی رنگءَ شائری کتگ۔اے گپءَ سرپد بوتگءُ جزم بوتگ کہ راستی روچے نہ روچءِ الم آشکار بیت۔منی شائریءِ ذیلءُ بام لبزانکی مھلوکءَ سربیت،چرآئیءَ منے عطاءِ کھتارسز بیتءُ لس مھلوکءَ کلوہ سر بیت۔اگاں چریشیءَ ابید کسے وتی گپّے سرا اوشتیت۔گڑا پہ شھدیں زبانءِ ھاترءَ۔۔۔

پہ تئی ھاترءَ اے سوچنیں پیگور چی انت

من میاری آں میاری آں میاری باتاں !!!

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭