(دستونک)
(زبیر قمبر)

دیوالانی ساہ بہ ڈَّکیت، دروازگ ھئیران بہ بیت
چوش مَیا کہ مارا مئے اے تھنائی تاوان بہ بیت

سبزیں چراگے گیر بیاریت کُنڈےءَ یک بچکندے
ھاموشیءِ دُوت بہ بنت ءُ دوستانی دِیوان بہ بیت

لبزءِ بَزیں پوشاکءِ تھا اَندیم نہ بیت واہشتءِ بدن
ما وت گیشیں جُست نہ کُت کہ چے بیسہ دلگران بہ بیت

سُھریں شینکاں! روچ نہ جّلیت، سبزیں شینکاں! سردیں ماہ
من وَ جّلاں بلکیں بے من چندے کَس ویران بہ بیت

بیا کہ ھما جاہءَ اوشتاتگ، لُنٹاں بچکندانی سفر
یا کہ مَیا اے دنیا بلکیں بے تئیگءَ وّشان بہ بیت

زاں چو یارءِ گّپ نہ گِشّ اَنت، آ شوکیں استار وتءَ
کم سنگاریت دانکہ گوں من گّپ جنگ ارزان بہ بیت

وشبوےءِ ساز بمانیت داں است آں، اے پند زبیر
من چہ جاہءَ پاد میایاں دل دنیا گردان بہ بیت