سرگوست: گوں من ءَ سمل ءِ اجبیں مھر!پانزدھمی بھر
سرگوست: گوں من ءَ سمل ءِ اجبیں مھر!
نبشتہ کار” سکی ساوڑ
پانزدھمی بھر
آئی ءَ کہ پون کَٹ کرت گڑا من سک ھیران بوت آں کہ جیڑہ چی یے کہ آئی ءَ چو زوت پون کٹ کرت! پد ءَ من جیڑ اِت بوت کنت آئی ءِ براس یا پِس بان ءَ آھتگ پمیشکا پون ئِے کٹ کرتگ، بلے چوش چوں بوت کنت! پرچاکہ سمل ءَ گوانکو ءِ زورگ ءُ پون ءِ موکل ھست بلے انگت پرچا چو چیر اِنت؟!
من ھمے جیڑگانی تہ ءَ اِت آں کہ سمل ءِ کلوہ آھت کہ نبیس اِتگ اَت ” پھل کن کہ منی بان ءَ پِس آھتگ پمیشکا من پون کٹ کرتگ، شپ ءَ اگاں وھد رس اِت گڑا گپ کن آں اگاں وھد نہ رس اِت گڑا باندا ان شاءاللہ گپ کن ایں”.
من وتی دل ءَ تہ ءَ گوشت” اللہ وت ھیر بہ کنت شر اِنت کہ سمل ءِ گوانکو ئِے پَچ نہ گپتگ، اگاں گوانکو ئِے پَچ بہ گپتین ءُ من ءَ واپس پون ئِے کرتیں کہ تو پرچا گوں منی جنک ءَ گپ ءَ ئے؟!، گڑا من چے پسہ داتگ اَت؟! من وَ پیسر ءَ ترس ءِ ارجان اِت آں، سکی شگرے کہ نورشاہ ءَ پون پچ نہ گپتگ بزگ، من کمو دلجم بوت آن ءُ پسہ روان دات” جی شر ھر وھد کہ تئی دل گوش اِیت پون بہ کن “.
من روچ ءَ کار کرتگ اَت پمیشکا اناگہ ءَ واب کپتگ اِت آں، سُھب ءَ کہ بُست کرت ءُ موبائل چار اِت داں بیست رَند ءَ گیش سمل ءَ پون کرتگ اَت ءُ کلوہ ئِے روان داتگ اَت، بلے من واب بوتگ اِت آں ، موبائل ءِ توار پمیشکا من نہ اِشکرتگ اَت کہ سائلینٹ ءِ سر ءَ اَت، من پسہ دات” پھل کن کہ دَمبرانی ءِ وجہ ءَ واب کپتگ آں”.
نیم ساھتے ءَ پد آئی ءَ پسہ دات” ھیر پرواہ نیست”
من پسہ دات ” سلامت بات ئے، بہ دے ھالاں چے کنگ ءَ ئے؟”
آئی ءَ پسہ دات” من یونیورسٹی ءِ روگ ءِ تیاری کرتگ، نوں درکایاں، تو چے کنگ ءَ ئے؟”
من پسہ دات” من وت ءَ ٹَھ اِینتگ ءُ کمو رند ءَ نادراہ جاہ ءَ رو آں.”
آئی ءَ پسہ دات” شر، من نوں یونی ءَ رو آں گڑا ترا پد ءَ ھال کن آں.”
آئی ءَ کہ چوش گوشت گڑا من نادراھجاہ ءَ شت آں بلے ھیال گوں سمل ءَ اَت باریں کدی ھال کنت، نہ زان آں پرچا من ءَ گوں سمل ءَ گیش مھر بوان اَت، وھدے کہ من ءَ ھمے سما بوت کہ گوں سمل ءَ من ءَ مھر بوگ ءَ اِنت گڑا مھرل ءِ جتائی چمانی دیم ءَ ناچ کنان بوت، ھمے ساھت ءَ من وتی ھیال چَہ مھر ءَ در کرت ءُ گوں آلادین پارک ءُ ترگ ءِ نیمگ ءَ کرت، اگاں سمل ءَ گوں من مھر بوت گڑا من گوں آئی ءَ مھر نہ کن آں بس وتی وھد ءَ تِلانک دے آں، برے یک ھیالے ودی بوان اَت، داں دوازدہ ءِ وھد ءَ سمل ءِ پون اَت، سمل ءِ لمبر کہ من دیست داں جان ءِ سَت آھت ءُ من پون چست کرت” ھال کن سمو وش ءُ جوڑ ئے؟”
آئی ءَ پسہ دات” من وش آں، تو چون ئے؟”
من وش آں، تئی دُوا اِنت، باریں ھال کن دزھورک ئے؟ اگاں دزھورک ئے گڑا من ءَ گوں تو کارے ھست”.
آئی ءَ پسہ دات” ھو من دزھورک آن ءُ کمو کینٹین ءَ آھتگ آں چیزے بور آں کہ وانگ ءَ مارا کُشت”.
من کندگے جت ءُ پسہ دات” مارا نادراھاں کُشت ءُ ترا وانگ ءَ…، شما بھشتی اِنت کہ وانگ ءَ اِت ءُ شمارا وھد ھست، ما زوال ایں کہ مارا بے وانگی ءَ وتی ارجان جتگ”.
آئی ءَ پسہ دات” تو وَ نہ گوشت من وتی بی اے چکاس ءَ دے آں گڑا تو چوں وانگ ءَ نہ ئے”!؟
من پسہ دات” وانگ کج اِنت بس پراوٹ چکاس ءَ دیگ ءَ آں”.
آئی ءَ گوں ارمانی ءَ جُست کرت” تو گڑا پرچا یونی ءَ نہ ونتگ کہ پراوٹ چکاس دیگ ءَ ئے”؟
من پسہ دات” بس ھمے گریبی ءُ ناسرپدی ءَ جتگ “.
آئی ءَ پسہ دات” تو چوش کن وتی چکاس ءَ بہ دے ، پد ءَ کراچی ءَ بیا من تئی ایڈمیشن ءَ کراچی یونیورسٹی ءَ کنائین آں، ترا گوں دگہ ھچ ءَ کار نیست، بس بوان ءُ وتی زندگی ءَ برابر کن، اگاں من گوں تو پیسر ءَ پجاروکی بوتیں من وت تئی کمک کرتگ اَت پرچاکہ منی پِس پہ وانگ ءِ واستا ھر نودربرے ءَ را کمک کنت، تو ھچ پریشان مہ بو تئی وانگ بیت بس وت ءَ تیار کن “.
آئی ءَ کہ وتی پِس ءِ نام گپت گڑا پد ءَ اکس منی چمانی ناچ کنگ بنا کرت ءُ یکبرے دل ءَ گوشت کہ سمل ءَ گوش آں کہ من ءَ تئی پِس ءِ کمک درکار نہ اِنت ءُ پہ اللہ ءَ بچار کدی وشگپی ءِ تہ ءَ وتی پِس ءِ نام ءَ میار بلے گوشت نہ کرت کہ سمل دلگران بیت، من پسہ دات” من اینچو بے زَر نہ آں بلے دل چَہ وانگ ءَ پُرشتگ، کدی دل نہ گوش اِیت کہ بہ وان آں، پمیشکا وتی روچانی تیلانک دیگ ءَ آں”.
آئی ءَ منی منّت کنگ بنا کرت ءُ گوشت” سکی منی دل گوش اِیت تو اے نادراھجاہ ءَ یلہ کن ءُ یونی ءَ بوان، پرچاکہ من نہ لوٹ آں تو داں زندگی ءَ اے وڑ بہ بہ ئے، پرچاکہ مارا وتی زندگی وشھال کنگی اِنت”.
من کندگے جت ءُ پسہ دات” وشھالیں زندگی شمارا بلکیں رس اِیت ءُ رس اِتگ بلے پما دروگے، بس ھمے گنج اِنت کہ ساہ مان اِنت”.
آئی ءَ کمو کند اِت ءُ پسہ دات” سکی تو مدام دگہ وڑیں گپ کن ئے پرچا؟ ھیر تئی وانگ ءِ بارو ءَ پد ءَ گپ کن ایں، ترا من چوش نیل آں کہ تو مہ وان ئے، بلے تو گوشت کہ من ءَ کارے ھست باریں چونیں کارے بہ گوش”؟
من پسہ دات” دگہ کار نیست، من گوشت ترا ھال دیگ لوٹ آں کہ من باندا شپ کیچ ءَ روگ ءَ آں، ( من پمیشکا سمل ءَ ھال دیگ لوٹ اِت کہ بوت کنت آ من ءَ ملاکاتے ءِ واستا بہ گوش اِیت یا مھر ءِ درشان ءَ بہ کنت، پرچاکہ من ھچ وڑ ءَ مھر ءِ درشان ءَ کرت کنگ ءَ نہ اِت آں)”.
آئی ءَ پسہ دات” تو گڑا باندا مہ رو ، چکاس ءِ شرو بوگ ءِ پیسری روچ ءَ بہ رو شرتر اِنت”.
من پسہ دات” من ءَ کیچ ءَ کمو کار ھست ءُ چکاس ھم دیر ءَ نہ اِنت بس چارمی روچ ءَ بندات بیت”.
آئی ءَ پسہ دات” ترا اگاں مروچی وھد ھست گڑا من ترا جاھے گوش آں تو ھمود ءَ بیا،کمو ملاکاتے کن ایں کہ من ترا ٹیکی یے( گفٹے) دے آں، باریں تو پد ءَ کدی بیا ئے”؟
من سک گَل بوت آں کہ سمل چَہ من ءَ وھد لوٹگ ءَ اِنت ءُ پد ءَ پہ ملاکات ءِ واستا جاھے ھم گوشگ ءَ اِنت، من وَ ھمے دُوا چَہ اللہ ءَ لوٹ اتگ اَت کہ سمل انچوش بہ گوش اِیت، من کندگے جت ءُ جُست کرت” اگاں ٹیکی ھراب نہ بیت گڑا من چَہ کیچ ءَ واتر کایان ءُ ٹیکی ءَ دستگر آن ءُ پد ءَ میتگ ءَ رو آں تو چے گوش ئے”؟( اے درست منی دپ ئیگ اِت اَنت دانکہ سمل ھمے بہ پھم اِیت کہ سکی پہ منی گِندگ بیوار نہ اِنت،من ء سکی اگاں بہ گوش اِیت کہ بس کایاں گڑا آ ھمے پھم اِیت سکی منی سر ءَ شیدا اِنت ھاھاھاھاھا).
آئی ءَ کندگے جت ءُ پسہ دات” اگاں ھراب بووؤکیں چیزے مہ بوتیں من ترا نہ گوشتگ اَت”.
من ھیران اِت آں باریں چونیں ٹیکی یے کہ پمن ئِے گپتگ؟ اگاں ٹیکی یے گپتگ ئِے گڑا پرچا گپتگ ؟ بس وڑ پہ وڑیں جُست چِست بوان اَت، من پسہ دات” ھیر تو کہ گوش ئے بیا گڑا من چار ءِ ساھت ءَ دزھورک باں گڑا کجام جاہ ءَ بیایاں”؟
آئی ءَ پسہ دات” تو گلستان جوھر ءَ بلوچستان سجی ءَ آھت کن ئے”؟
من کندگے جت ءُ پسہ دات” آ جاہ ءَ تو چے کن ئے ؟ آلادین پارک سک وش اِنت ءُ پد ءَ پارک ءِ تہ ءِ گردگ ھم سک وش اِنت، من گوش آں تو ھمود ءَ بیا من کایاں( من پمیشکا بلوچستان سجی ءَ روگ ءَ تیار نہ اِت آں کہ ھود ءَ مئے وڑیں گریبانی جاھے نہ اِنت، آلادین پارک من پمیشکا گوشت کہ من ءَ آلادین پارک چارگی اَت کہ ھچبر نہ دیستگ اَت ھاھاھا)؟”
آئی ءَ ھم کندگے جت ءُ جُست کرت” بلکیں ترا پارک چارگی اِنت؟ شر اِنت گڑا ھمود ءَ بیا”.
من کندگے جت ءُ پسہ دات” اے گپ وَ پکا اِنت کہ من ءَ دگہ جنکیں سنگتے نیست کہ پارک ءَ بہ بارت تو کہ گون بہ ئے گڑا من ءَ موکلے رس اِیت بلے تو چوں زانت کہ من ءَ پارک چارگی اِنت؟”
سمل ءَ کند اِت ءُ پسہ دات ” گلستان جوھر ءَ دگہ جاہ سک باز اِنت تو کہ پارک ءِ نام گپت گڑا من سمج ات”.
من” تو گڑا سمجھدارے ئے وَ”.
مئے ھال ءُ اھوال بوت ءُ من پہ بے چاڑی ودار اِت آں بیگاہ ءِ سے ءُ دہ ملنٹ بوت من D7 گاڑی ءَ سوار بوت آں دیم پہ آلادین ءَ رھادگ بوت آں.
روان اِنت