آزمانک : یک بے نامیں کسّہ یے

سندھی نبشتہ کار: مجیب اوٹھو
اردو رجانکار: ننگر چنا
بلوچی رجانک: وحید واحد
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
میان اُستمانی لبزانک ءِ رجانک
آزمانک نمبر : 19
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

شھر ءِ مردم آئی ءَ را رُژنائیں کوٹی ءِ تہ ءَ چارگ ءَ اِت اَنت، آ ھمے یکیں جاگہ ءِ سر ءَ اَنچو بیوانک اَت اَنچوکہ یک سنگے ءِ بُتے بیت۔ آئی ءِ بے وابیں چم اَنچو پچ اِت اَنت اَنچوکہ یک مزدورے ءِ آزاریں چم بنت، ھمے وڑ اَنچوکہ یک جنینے ءِ تُرس آماچیں پچیں چم بنت، ھمے وڑ اَنچوکہ دیم ءَ اوشتاتگیں وتی ھونیگ ءِ چاروک ءِ چم بنت۔
آئی ءِ چمانی تہ ءَ وابانی بازیں کاروانے سپر کنگ ءَ گندگ ءَ اتک۔ بَلے راستی ایش اِنت کہ آئی ءِ چم بے گُناہ اِت اَنت، ھمے وڑ اَنچوکہ کَسے ءِ پہ وتی دوستدار ءِ چارگ ءَ چم بنت، بلکیں آ وت ھم یک بے میاریں بُتے اَت۔ آئی ءِ دپ گپ جنئگ ءِ ڈول ءَ پچ اَت۔ اَنچو گُمان بئیگ ءَ اَت کہ آ یک گپے گُشئگ ءَ اَت۔ من ءَ اَنچو سما بیت گْوش ئے آ مردمانی دودیمی ءُ شھر ءِ مونجائی ءُ مُلوری ءِ گپ ءَ اَت، ءُ جُست ءَ اَت کہ اے شھر ءِ مردم پرچا بے ھاٹیگ ءُ چَہ واباں ھالی ئیں لانکیگ اَنت۔ اے شھر ءِ تہ ءَ مِھر پرچا تلاک نہ کپئگ ءِ سر ءَ اوشتاتگ؟ دومی ساھت ءَ من ھمے مار اِت کہ آ گُلزمین ءِ تہ ءَ بیگانگ بئیگ ءِ گِلہ ءَ کنگ ءَ اَت۔
آئی ءِ گپ جنئگ ءِ وڈ ءُ ڈول ءِ پھمگ سک گْران اَت۔ اے ھم بیت کنت کہ آ سوت جنئگ ءَ اَت، اَنچیں سوت کہ آیانی تہ ءَ یات ءُ گیرانی یک کسانیں کئورے بہ بیت ءُ دوستدار ءِ وپاھانی کسّہ۔
آئی ءِ دیم ءِ درشان گْوشگ ءَ اِت اَنت کہ آ پریشان اَت۔ آئی ءِ دیم مُلور ءُ مونجا لگّگ ءَ اَت۔ اَنچو گُمان بئیگ ءَ اَت گْوش ئے آئی ءَ چَہ دْرائیں چیزاں پْروش وارتگ اَت، دْرائیناں۔۔۔۔چَہ دل ءِ گُڈی دْریکگ ءَ ھم۔ نزان آں آ وھد ءَ من پرچا آئی ءِ دل ءِ سر ءَ دست ایر کُت ءُ آئی ءِ دْریکگاناں مارگ لوٹ اِتگ اَت، گم ءُ رنج ءِ بازیں موجے آئی ءِ دیم ءِ سر ءَ شِنگ ءُ تالان اَت، ھم ءَ گم ءُ اندو کہ آیانی تہ ءَ زندمان ءِ بزانت ھست اَت۔
آئی ءَ کمے کدم ءِ گِستائی ءِ گندگ ءَ گوں من ءَ ھمے لگ اِت کہ آئی ءِ جسم ءِ سر ءَ زیم ھست اَت، اَنچیں زیم کہ آیانی وشبو ءَ کوٹی وشبودار کُتگ اَت۔ آ وشبو آئی ءِ ٹپیگیں ھستی ءِ وشبو اَت کہ آئی ءَ شھر ءَ را پاد کُتگ اَت۔۔۔۔ءُ تیوگیں شھر ھمائی ءِ نیمگ ءَ چِکّان ءُ آیان اَت۔ آئی ءِ چیریں ھیال شھر ءِ تہ ءَ شنگ ءُ تالان اِت اَنت کہ گْوش ئے یک پکیرے شھر ءِ تہ ءَ اتکگ اَت ءُ ابدی زندگی ءِ توامیں چیریں راز ھمائی ءِ گْور ءَ اِت اَنت۔
من ھمے مار اِت کہ آ وتی جند ءِ تہ ءَ گار اَت، اَنچو ھاموش گْوش ئے آئی ءَ وتی جند ءِ ھم سما نیست اَت۔ اے وڑیں مردم ءَ شھر ءِ آہ ءُ زاری ءِ سر ءَ چونیا زھر کیت؟ آئی ءَ میتگ ءِ کُجام گم بیت؟ آ وَ وشی ءِ شوھاز ءَ اَت۔ ھم ءَ وشی کہ جذباتیں مردمانی میراس بیت۔
ایشاں تھنا من مارگ ءَ اِت آں یا گْواچنی ھمے وڑ اَت؟ بَلے پرچا اے وڑ اَت؟ ایشی ءِ سرپدی کے ءَ ھست اِنت؟
چَہ سرجمیں اِزم کَدگ (آرٹ گیلری) ءَ من ءَ دگہ بُتکشی ءُ بُت گندگ ءَ نیاگ ءَ اَت۔ تھنا ھمے یکیں بُت ھست اَت ءُ سرجمیں کَدگ چَہ بے تاھیریں مردم ءَ سرّیچ اَت۔ اَنچو مارگ بئیگ ءَ اَت گْوش ئے اے بُت ءِ ھمرائی ءَ مونجائی ءِ سورت ھم پیشدارگ بئیگ ءَ اَت گوں۔ سورت چاروکاناں اے گْوشگ بئیگ ءَ اَت کہ سنگتراش ءَ اے بُت ءَ را تْراشتگ ءُ گار بیتگ۔ لھتے ءِ گْوشگ اَت کہ سنگتراش دریا ءِ نیمگ ءَ شُتگ ءُ لھتے ءِ گْوشگ اَت کہ سنگتراش وت ھمے بُت ءِ تہ ءَ بدل بیتگ۔ من آ بُت ءِ بازیں اکسے گِپت، آئی ءِ وڑ وڑ ءَ اکس کَش اِت۔ نزان آں مارشتانی چونیں کششے اَت کہ من ءَ ھمائی ءِ نیمگ ءَ چِکّگ ءَ اَت۔ دل ءِ لھتے موج اِت اِنت کہ لمب ءَ دم پہ ساھت ڈُک ورگ ءَ اِت اَنت۔ من وت ءَ چَہ دل ءِ موجاں رکّینان تھنا وتی اکسکشی ءِ کار کُت۔ من ھر نوکیں اکس کشئگ ءَ پد آئی ءِ نوکیں سورت ءَ چَہ آژناگ بیان اِت آں۔
اولی اکس ءَ من ءَ آ گْونڈوے گندگ ءَ اتک۔ گْونڈویے کہ آئی ءِ گُلّ ءِ سر ءَ شامات ءِ نشانے ایر اَت۔ گْونڈویے کہ آئی ءِ سر ءَ تُرس ءِ زور گیش اَت، چم ئِے چَہ تُرس ءَ دراتکگ اِت اَنت۔ آئی ءَ ھچ وڑیں لیبوک ءِ واھشت نیست اَت۔۔۔۔۔واب ءِ تہ ءَ پت ءِ دیم ءِ گِندگ ءَ گوں آئی ءَ چیھال دات، ھما گْونڈو کہ آئی ءَ مات ءِ یاتانی تہ ءَ گْریوگ گْریوگ ءَ وتی دماگی توازن گار کُتگ اَت۔ آئی ءَ مات ءِ ماتی ءُ رھم ءُ مھر نسیب ءَ نہ بیتگ۔ آ پت ءِ آواز ءِ اِشکُنگ ءَ گوں دْرھگ ءَ لگ اِت۔ ءُ دْرھگ دْرھگ ءِ تہ ءَ آ بے ھوش بیت۔
دومی اکس ءِ تہ ءَ آ من ءَ ورنایے گندگ ءَ اتک۔ پاد راہ (فوٹ پاتھ) ءِ سر ءَ تاں دیر دیر ءَ یلاچری کنوکیں ورنایے۔۔۔۔آئی ءِ کیسگ ءِ تہ ءَ یک بے نامیں شائری ءِ لچّہ یے، یک دِرتگیں مھری کاگدے ءُ وابانی پُر ھست اِت اَنت۔۔۔۔آ ورنا گاریں جار نامگ ءِ مانند اَت، چرائی ءَ آئی ءِ شھر ءُ وتی ڈھ ءِ نام ھم شمشوشگ بیتگ اَت۔ بہ گند ئے آئی ءَ وتی دوستدار ءِ نام ھم یات نہ اَت۔ آئی ءَ تھنا وتی دوستدار ءِ کبر ءِ سرپدی ھست اَت۔۔۔۔ءُ آئی ءَ وتی دْریکوکیں دل ءِ سر ءَ دست ایر کُتگ اَت ءُ گوں گمیگیں گالوارے ءَ گْوشگ ءَ اَت : “اد ءَ منی دوستدار کَل اِنت۔”
سیمی اکس ساپ گِرگ نہ بیتگ اَت۔ بَلے اے دنز ءُ مُجیں اکس ءِ چارگ ءَ گوں زانگ بئیگ ءَ اَت کہ اے یک کماشے ءِ اکس اِنت۔ کماشے کہ آئی ءِ ریش مزن اِت اَنت ءُ مید دْراج۔۔۔۔آئی ءِ دیم ءِ کْریچک آئی ءِ پیری ءُ مُھتاجی ءِ سبوت اِت اَنت۔ اکس ءِ تہ ءَ کماش ءِ گْور ءَ یک کُچکے ھم گندگ ءَ اتک۔
من وھدے لوگ ءَ اتک ءُ بُت ءِ اکساناں چارگ ءَ اِت آں من ءَ اناگھا مارِشت بیت کہ اے دْرائیں اکس منی وتی جند ئیگ اَنت۔ دریا ءِ دومی لمب ءِ نیمگ ءَ منی اجکّھی ءِ ھچ ھد پش نہ کپت۔ من جیڑگ ءَ لگ اِتگ اِت آں : من پرچا وتی اکسانی گِرگ ءِ وھد ءَ وت ءَ پجّاہ نیاورت؟ چَہ من منی کَسانی پرچا چو زوت شموشکار بیت؟ شھر ءِ کوکارانی تہ ءَ منی مھری شئیر پرچا چیر تَر اتگ اَنت؟ چِنچو زوت شھر ءِ دگاناں منی ورنائی چَہ من پُل اِت؟
من ھمے ساھت ءَ پاد اتک ءُ آدینک ءِ دیم ءَ اوشتات آں۔ وھد ءِ دنزانی تہ ءَ گمجتیں آدینک ءِ تہ ءِ کماش ءِ اکس ساپ کندگ آیگ ءَ اَت۔ مزنیں ریش، دْراجیں مید۔۔۔۔کماش ءَ کْوھنیں چِلّی ئیں کوٹے گْور ءَ اَت ءُ بچکندگ ءَ اَت، آئی ءِ ملوریں بچکندگانی تہ ءَ زندگی ءِ سوبمندی اَت۔
من ھمے ساھت ءَ شھر ءِ اِزم کَدَگ ءَ چَہ دراتک ءُ اوشتات گْوش ئے وتی کَسانی ءِ شوھاز ءَ روگ ءَ اِت آں! بَلے اود ءِ رسئگ ءَ گوں سک درد بیت کہ اود ءَ ھچ وڑیں کَدگ نیست اَت۔
اود ءَ یک شاھگانیں کبرستانے اَت۔
“اِد ءَ یک اِزم کَدگ ءِ بیتگ ناں؟” من یک راھگوزے ءَ را جُست کُت۔
آ ھیران بیت ءُ منی نیمگ ءَ چار اِت ئے۔ من ھمے مار اِت کہ آئی ءَ اوں بہ گند ئے پیشداشتگیں سورت ءَ را دیستگ۔۔۔۔ءُ من ءَ پجّا آورتگ ئے۔ بَلے آئی ءَ یک ساھتے ءِ اوشتے ءَ پد یک گمیگیں رِدے گْوشت : “اد ءَ وَ ھچ وڑیں اِزم کَدگ نہ بیتگ!”
آ راھگوز ءِ آواز من ءَ منی جند ءِ آواز لگ اِت۔
**