لیلہ ھالد ءِ سر گْوست (چارمی بھر)۔رجانکار: سرباز وپا
منی مردم زندگ مان اَنت۔ لیلہ ھالد ءِ سر گْوست (چارمی بھر)
رجانکار: سرباز وپا
لبنان ءِ آھگ ءَ پد من کُجام وھد ءَ چونیں درچکے ءِ نارنگی بہ سستین اَنت گُڑا منی ماس ءَ من ءَ ھبر داتگ اَت، من دلسْیاہ بوتگاں ءُ جُست کرتگ اَمّا تو من ءَ چی ءَ مکن کن ئِے؟ پیش ءَ تو چوش نہ کرتگ۔ گُڑا ماس ءَ وتی ارس پھک کرتگ اَنت ءُ من ءَ گْوشتگ، منی زھگ تو ھیپا ءَ نہ ئِے اے درچک تئی نہ اَنت، تو انوں دگہ ڈیھے ءَ آتکگ ئِے۔ وھدے چہ ایشی ءَ پیش من جستگ ءُ گِس ءِ تہ ءَ شُتگ آں وتی اَرس پھک کرتگ اَنت۔ گُڑا آئی ءَ منی سر گوں وتی دستاں زْرتگ ءُ گْوشتگ کہ نوں تو نارنگی نہ سندئِے کہ آیانی تہ ءَ تئی ھک ھوار نہ اَنت۔ من گوں وتی زھگی کودکی ءِ گون ءَ کول کُرتگ ءُ سر چنڈینتگ، بلے مات ءِ لبز منی گُوشانی تہ ءَ ٹِلّینگگ ءَ بوتگ اَنت۔ اولی رند ءَ دْرانڈیھی ءُ ناھکّیں جُست منی دیم ءَ آتکگ ءُ اُوشتاتگ اَت۔
کساس چار سال ءِ اُمر ءَ ھم منی دیم ءَ ھکّ ءُ دُروگ (باتل)، زندگی، مرگ ءِ وڑیں جُست ءُ پریشانی دیم ءَ آتکگ۔ من ھما بوتگ آں کہ چہ اکوام متھدہ ءِ داتگیں راشن کارڈ ءَ نان ءِ چمدار بوتگ آں ءُ یک کوٹی یے ءِ تہ ءَ ھشت مردمانی اے کھول پہ بزّگی دم کشگ ءِ موکل ءَ وتی تہ ءِ یھودیانی درمردمی روشتانی زھراں وتی زبان ءَ مارگ ءَ بوتگ اِیں۔ منی اندر ءِ جھان پہ جوزگ ءَ منی مردمی ءِ سر ءَ توپانی کنگ ءَ اَت۔ من وتی کھول ءِ گون ءَ بے اُوستی ءَ روچ ءِ بے سوبی ءُ زبھری ءِ شپانی پہ زندگی ءِ سرپد بیگ ءَ لاچار اِت آں۔
1948 ءِ سارتی ءِ موسم یک یاتے بس اِنت، من وتی گْوھارانی نول، رپیہ ءُ راباب ءِ گون ءَ اکوام متھدہ ءِ کمکی گدان ءَ راشن ءِ گرگ ءَ شُتگ ایں، منی گْوھاران ءَ تنگ اِش کرتگ۔ ماس ھم دلگران بوتگ کہ ما جھان ءِ ھیراتانی سر ءَ وتی زند ءَ گوازینگ ءَ اِیں۔ یھودی پلستین ءَ مئے جپاھانی براں ورگ ءَ اَنت۔
مارا مئے روکپتی ھمبلاں گْوشتگ کہ یھودی گْوشگ ءَ اَنت کہ وھدے ما پلستین دستیگ کُرتگ گڑا آ اے بے آپ ءُ ھُشکیں جنگلے بوتگ، آیاں نوں اے جاگھ ءَ کشت ءُ کشاری کرتگ ءُ آباد ءُ سرسبز کُرتگ۔ آیاں گْوشتگ کہ یھودی ایمنی لوٹ اَنت وھدے اے پھوالیں ارب مئے سر ءَ مُدام اُرش کن اَنت، دُزّی کن اَنت ءُ پلستین ءِ ھندان آس ماندار اَنت۔
1948 ءَ تاکریچ ءِ موسم ءَ منی چہ شیتانی کنگ ءَ پہ منی شر بیگ ءِ اوست ءَ شیک ءِ مدرسہ ءَ وانگ ءَ منی نام اِش داتگ۔ منی تہ ءَ چو آدگہ جنکانی وڑ ءَ لیب کنگ ءُ زوراکی ءِ سان ھست اَت۔ من جنکانی گون ءَ لیب ءُ جنگ ھم کرتگ۔ منی استاد زینہ، پیریں جنینے اَت کہ آئی ءَ گوں زھگاں بے کساس مھر اَت ءُ آئی ءَ وتی زندمان گوں زھگانی ھیلکاری ءَ ببا داتگ اَت۔ بلے زھگاں اے وڑیں مزن مزنیں کتبہ دوست نہ بوتگ۔
مارا وانگجاہ ءَ وانگ ءِ ھچ وڑیں ھیال نہ بوتگ، اے بس وھد ءِ گْوازینگ ءِ کارے اَت۔ بلے زینہ ءَ گوں سنگینی ءَ مئے کُران وانینگ ءِ شوربندی کُرتگ اَت۔ انوں اَبجد ءِ وانینگ ءَ اَبید آئی پنچ شش سال ءِ اُمر ءِ زھگان ءَ کُران ءِ لھتیں بھر ءِ یات کنگ گْوشتگ۔ من ھم کُرتگ، چہ شیک وانگجاہ ءَ گریجویشن کنگ ارزانیں کارے نہ اَت۔ ہر کجام زھگ سوبین بوتگیں زھگ ءَ لّس مردمانی دیم ءَ کُران ءِ بھرے گوں کرات ءَ وانگی بوتگ۔ من چہ ھزرت یوسپ ءِ کسہ ءَ وشی زْرتگ کہ آ کجام وڑ ءَ مسر ءِ نیمگ ءَ جستگ ءُ چون پرھون آئی ءَ پرمان داتگ ءُ سِزا پیش کرتگ۔
زھگ ءُ اُستاد درست منی کُران ءِ وانگ ءِ گوش دارگ ءَ وشاں بوتگ اَنت، من وت ھم سدک بوتگاں۔ من وھدے کہ انچوش وتی کرات ءِ وانگ ھلاس کرتگ، یک زھگے تچان ءَ منی ماس ءِ کِرّ ءَ شتگ اے کرات ءِ وانگ ءِ انام منی ماس ءَ داتگ۔ منی نیزگاریں ماس ءَ گِس ءَ ایریں لھتیں شیرینی داتگ اَت۔ وھدے کہ من گِس ءَ آتک ءُ وتی گریجویشن ءُ سوبمندی ھال دات اَنت گُڑا منی ماس ءَ کمیں شیرینی ءُ من ءَ جْوانیں وڑے ءَ چُک اِت ئِے۔ من جیڑ اَت کہ ماس من ءَ پہ اِنام ءَ مزنیں سوگاتے دنت۔ من ءَ اِنام نہ رست گُڑا من گریت۔ من اے نہ جیڑ اِتگ کہ چہ منی نیزگاریں ماس ءِ مھراں پوشاک، لیبو، چمپل ءُ موزگ ءِ وڑیں چیزانی لوٹ پیلو بوت نہ کن اَنت۔
روان اِنت ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔