منی مردم زندگ مان اَنت۔ لیلہ ھالد ءِ سر گْوست(ششمی بھر)

رجانکار: سرباز وپا

مئے کھول ءِ دُرسیں مردم پہ ھمے گپّ ءَ وشّان اِت اَنت کہ مھمد ءَ سْیاست ءِ بارو ءَ چَہ ابا ءَ گیش سرپدی ھست۔ مھمد ءَ اے دُرسیں نبشتانک چہ مسر ءِ تاکبند ” الیوسپ” ءَ زُرتگ ءُ وتی کُوٹی ءِ دیوال ءِ دیم ءَ لِچینتگ اِت اَنت ءُ آئی دُرسیں ونت ءُ ابّا ءَ گُوش دارینت اَنت، ابّا ءَ گوں مزنیں مھرے ءَ وتی زھگ ءِ انچو سرپدی ءِ یکجاہ کنگ ءَ مراد بات گْوشت ءُ پہ آشوب ءِ راہ ءَ روگ ءِ نیک دوائی کرت۔ نوں مھمد پما سْیاسی سروکے اَت بزاں جنکاں چَہ آئی ءَ باز دربرتگ۔ پد ءَ آ امریکی زانشتجاہ بیروت ءَ وانگ ءُ دربرگ ءَ اَت۔ ھمود ءَ مھمد ارب یوتھ موومنٹ ءَ ھوار بوتگ، مھمد ءَ سرپدی ءُ گل ءِ کارشونی ءِ موہ رستگ۔

سال 1952 ءِ تاکریچ ءَ آئی پہ پلستینیاں برجاھیں چہ وانگجاہ ءَ وانگ بندات کرتگ۔ اے سال پمن نوک بھر زورگ ءُ سْوَڑگ ءِ سال اَت۔ دیم ءَ سے ءُ چار سالانی تہ ءَ منی سْیاسی ءُ چاگردی لیکہ مھکم بوتگ اَت، من سْیاست ءِ رد ءَ وتی راہ گشینتگ اَت چہ ایشی ءَ پد بازیں وئیلاں منی سْیاسی زانت ءِ دیم ءَ اڑاند ودی کرت، بازیں توپان، برپگواریاں پہ باھوٹیانی چندہ کنگ ءُ آدگہ کاراں۔

1952 ءِ وشیں تیرماہ گوں دسمبر ءِ تْرندیں سارتی ءَ مٹّ بوت، توپان آتک ءُ مئے ٹینٹے دور دات کہ آئی ءِ چیر ءَ ھپتاد جنک نشتگ ءُ ونتگ۔ لھتیں زدگ بوت ءُ آدگہ چہ روژنائی ءِ تُرس ءَ جست اَنت۔ چاریں نیمگاں برپگواری ءُ ھور اَت زھگانی چم چہ ھاک ءَ پُر بوت اَنت۔ اے وھد ءَ دُرسیں زھگ تچگ ءُ پہ وت ءَ مُھکمیں جاھے ءِ درگیجگ ءَ گریوگ ءَ اِت اَنت۔ من بے تواری ءَ اُوشتاتگ اِت آں کہ اے نِدارگ مئے پِت ءُ پیرُکی سرڈگار ءِ بربادی نِکش ءِ یاد ءَ گیجگ ءَ اَت۔ چہ ھندی رد ءَ زھرشانی ءُ دردیگیں کِسّہ شِنگ کرتگ اَنت، بلے روکپتی ایسائیاں کمیں کُمک نہ کرتگ۔ مارا دوبر چہ وتی ٹینٹانی جنگ ءَ اَبید دگہ ھچ راہ نیست اَت۔اے وھد ءَ پما ٹینٹ ھچ نہ اِت اَنت۔ من نوں ھمے گندگ ءَ اِت آں کہ ھزارانی کچ ءَ مردم ٹینٹانی چیر ءَ نندگ ءَ لاچار اَنت کہ نہ آیاں مئے وڑ ءَ وانگ یا لیب کنگی اِنت، بلکیں پہ آیاں زندگی مزنیں جنجالے۔

سال 1953 ءِ بندات ءَ سک ءَ سارتی بوت لبنان ءُ گلیلی ءِ کوھاں برپ مُچ اِت اَنت، دُرسیں شھر برپ اَت، برپاں بستگ اَت۔ من ءَ کُلگ اَت بلے گِس ءَ درمان نیست اَت، من ءَ گوں سستگیں چمپلاں وانگجاہ ءَ روگی اَت۔ پروری ءِ برپ بستگیں شپاں من ءَ دو پُٹ ءِ برپانی سر ءَ گْوزگی اَت ءُ گِس ءَ روگ لوٹگ ءَ اَت۔ من چہ سارتی گْوھر کنگ ءَ بزگ اِت آں۔ من چیھاڑ کُرتگ ءُ گریتگ وتی گِس ءَ پُتِرتگ آں، ” بس بس نوں باز بوتگ” ” من ءَ نوکیں بوٹ ءُ موزگ نیست اَت، سینڈل اَبید موزگ ءَ گرماوگ ءَ پاداں کنگی ات اَنت نیکہ پہ لبنان ءِ سارتیاں۔ ماس ءَ من ءَ گوں ھیرانیں چماں چارتگ ءُ گْوشتگ کہ جانی تو ھمے سرپد بہ ئِے کہ من سرپد نیاں تئی کسانیں پاد بوٹ ءُ موزگ لوٹ اَنت؟ من اشکرتگ ءُ گوشتگ کہ اگاں تو سرپد ئِے من ءَ بوٹ ءُ موزگ لوٹ ایت گُڑا تو پمّن پرچا نہ زور ئِے؟ گُڑا ماس ءَ گوں زھر ءَ گْوشتگ کہ اے زاناں کم اَنت تو آدگرانی ھال ءَ پجار کہ آیان ءَ پہ ورگ ءَ ھچ نیست۔

ماس ءَ گْوشتگ کہ لیلہ سرپد بوت ئِے بہ گْوش، بہ گْوش۔ من زھر ءَ گْوشتگ کہ نہ من سرپد نہ بوتگ آں۔ ماس ءَ گْوشتگ گُڑا آیان ءَ سینڈل ورگ، گِس۔۔۔۔۔۔۔۔ آدگہ دُرسیں چیز پرچا نیست اَنت۔۔۔۔۔چی ءَ نیست اَنت۔ آیانی ماس ءُ پسانی کِرّ ءَ انچو زْر نیست کہ انچو مارا ھست۔ آیانی گِس پلستین ءَ پشت کپتگ اَنت ءُ اد ءَ لبنان ءَ آیانی کِرّ ءَ ھچ نیست۔ پجار لیلہ آ پلستینی اَنت چہ آیانی سْیاداں اد ءَ کس نیست، پہ زند گوازینگ ءَ اَبید پچیں آزمان ءُ ھُدا ءِ سرڈگار ءَ دگہ ھچ نیست۔

پجار اگاں مئے سیاد سور ءَ مہ بوتین اَنت گُڑا ما کُجا داشتگ اَت، ھمود ءَ پچیں آزمان ءِ چیر ءَ داشتگ اَت آیانی زھگانی وڑ ءَ کہ چہ آیانی سر ءَ وانگجاہ ءِ ٹینٹ دور بوتگ۔ اگاں مئے گْور ءَ گْوَستگیں وھدانی تِلاہ ءِ کڑی مہ بوتیناں گُڑا؟ من ھمایاں بھا کنگ ءُ شمارا ورگ وارینگ ءَ آں۔ گُڑا ما کُجا بوتگ اَت اِیں ھمودا، اِد ءَ مئے دگہ گْوھار ءُ براس ھست، ما کَے اِیں چی ءَ چہ آیاں شرتر ءُ بُرز ءُ بال ءَ اِیں۔

روان اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔