من کجا ءُ سید ءُ بھشت کجا،نبشتہ کار: شکور شوھاز
من کجا ءُ سید ءُ بھشت کجا
نبشتہ کار: شکور شوھاز
نبشتہ کار: شکور شوھاز
منی آدتاِنت برے برے کتاب متابے چمشانک دیان ءُ واناں، برے برے رواں تلگرام ءُ انستا ءَ وتی شپاں روچ کناں. چونائی ءَ ایرانی گیشتر تلگرام ءُ انستا ءَ لیب ءُ گوازی ءَ کاینت. انستا وَ چونائی ءَ گیشتر ڈیسکوانی بازار اِنت؛ بلے مرچاں تلگرام ھم ھمشاں برتگ. روچگانی ماہاَت، نہزاناں شپ ءِ دو اَت یا سَے بج، چم کمو اُبینگ بوتاں چاراں مزنیں باگے ءُ آئی ءِ چپّ ءُ چاگرد ءَ آپاِنت ءُ باگ سک ڈولدار اِنت گوں وڑ وڑیں درچک ءُ نیبگاں، کسانکیں وت مہ وتی دیوانے بیگ ءَ اَت چیزے وشرنگیں گلمان ءُ ھور ھم اے دیوان ءِ تہ ءَ زاھر اَت ءُ فارسی لبزانک ءِ مزنیں استاد ءُ شاعر ھم نشتگاتاں چہ آیاں فردوسی، حافظ، رودکی، بابا طاھر، مهدی اخوان ثالث، محمد تقی بھار ءُ بلوچی ءِ نامداریں شاعر سیدھاشمی ءُ جی آر ملا ھم زاھر اَتاَنت.
سیدھاشمی ءُ جی آر ملا اشانی ھاسیں مھماناتاَنت کہ چہ جنت ءِ «عدن» ءَ اتکگاتاَنت. مصر ءِ نامداریں ادیب «ابن کیزانی» ءُ ایران ءِ مزن نامیں ادیب ءُ دانشور «بدیعالزمان فروزانفر» ءُ «جلال الدین ھمایی» آپ ءِ توک ءَ نشتگاتاَنت، اے اشی ءَ آپ پرریچگ ءَ اَت ءُ آ آئی ءَ، کمو دیمتر ءَ شوکیں درچکے ھم زاھر اَت ءُ شیکو ءِ بستگاَت ءُ ھمے شیکو ءَ ابراھیم گلستان، فروغ فرخزاد ءَ شیکینگ ءَ اَت ءُ کندگ ءَ اِتاَنت.
بابا طاھر سیدھاشمی ءَ گوشگ ءَ اَت کہ مروچیگیں مئے اے دیوان بس مشورہئی دیوانے کہ مارا جنتالفردوس ءَ دیوانے ٹھینگیاِنت کہ دراھیں مئے سنگت ھرکس وتی مشورہ ءَ بہدنت کہ اے دیوان ایوک ءَ شائری دیوانے بہبیت یا کہ نبشتانکوانی ءُ دگہ ڈرامہ ءُ ساز ءُ زیملی بھر ھم ھوار بہبیت؟ نوں مارا دگہ مصیبتے ءَ ھم گپتگ کہ حافظ مدام گشایت اے دیوان عربی زبان ءَ بہبیت کہ عربانی شاعر ھم داوت کنگ بہبنت؛ چو شما سرپد اِت کہ حافظ ءُ ابراھیم موصلی ھردو ھمزاماتاَنت؛ بہزاں ھردوئینانی جنین گوھار اَنت ءُ ھمے داب ءَ ابونواس اھوازی ءُ اِمرُؤُالقَیس ھم مرچاں حافظ ءِ ھاسیں سنگتاَنت حافظ بےاشانیگ ءَ وَ دیوان نہکنت. سیدھاشمی گؤشگ ءَ ات کہ ھیر مستر شما وتاِت ءُ حافظ ھم مارا شات نہبیت؛ بلے منی مشورہ اِشاِنت کہ اے دیوان سَے زبان ءَ بہبیت: عربی، فارسی، بلوچی.
فردوسی ءَ گَلے چت ءُ درستاں چاپ جت ءُ گؤشت واکی سید ءَ زبردستیں مشورھے دات ءُ درست رازیگ بیتاَنت ءُ بابا طاھر ءَ گؤشت اے جوانیں سوجے ءُ پدا کمیں صبر کنیں چہ جنت نعیم ءَ خلیل بن احمد فراھیدی ءُ شمس قیس رازی ھم پیداگاَنت ءُ سیمین دانشور ءُ جلال آل احمد ھم سھراب سپهری ءِ گس ءَ اَنت آ مھتل اَنت کہ نیما یوشیج کیت اے ھوریگ ءَ اداں کاینت. جی آر ملا ءَ ھم گؤشت باز وشیں گپے؛ گڑا مئے دو نامداریں شاعر ھم مولانا جلال الدین رومی ءِ گس ءَ اَنت، آیاں ھم کلوہ کناِت بیاینت.
فردوسی ءَ گؤشت شمئے نامداریں شاعر کجام؟
سیدھاشمی ءَ جی آر ملا ءِ نیمگ ءَ کندگے جت ءُ گؤشت: کمبھت سمبال فردوسی ھمے دوئیناں گوں نہٹھیت. سید ءَ بچکند ات ءُ گؤشت واجہ اے ملا فاضل ءُ مولانا عبداللہ روانبد اَنت کہ مولانا رومی ءِ ھاسیں سنگتاَنت. حافظ ءَ کند اِت ءُ گؤشت ھو یار اے دوئیں مئے دین ءِ مردم اَنت چو منی وڑا اشاں عربی گال چو ساہ ءَ دوستاَنت. فردوسی ءَ گؤشت: صبر ءَ دار اِت بِلّئِے کاینت من گوں اشاں راھے روان، فردوسی چونائی ءَ سیدھاشمی ءِ ھاسیں سنگتے ءُ مدام سید ءِ گؤرا شے شولان ءِ نام ءَ گپت کہ اشی ءَ چو منی وڑا پہ بلوچی زبان ءَ مزنیں پایدگے داتگ؛ اگاں گندئے اشی ءِ لچہ آ گؤستگیں دنیا ءَ گار مبوتیناں؛ آئی ءَ بلوچی ءَ چہ منی شھنامہ ءَ مستریں کتابے داتگاَت. پدا فروغ فرخزاد ءُ ابراھیم گلستان ھم اتک ءُ نشتاَنت، پدا جی آر ملا ءَ گؤشت؛ شما درستاں مشورھے داتگ منی مشورھے ھم گوش بہدار اِت: منی ھیال ءَ دیوان ھشکیں شائرے ءَ زیبدار نہبیت، گشتانک ءُ نبشتانکوانی ءُ ساز ءُ زیمل ءِ بھرے ھم ھوار بہبیت. سید ءَ گؤشت اے وَ وشیں گپے من زاناں کہ ترا پہ غلامرسول دینارزھی ءَ زھیر بیگ ءَ اِنت. چو تو شرتر زان ئے کہ مولانا رومی ءُ فاضل ءُ روانبُد بلکیں ساز ءُ زیمل ءَ رازیگ مہبنت. فروغ فرخزاد ءَ گؤشت اشاں من وت ٹھیناں شمارا کار مہبیت ءُ جی آر ملا راست گشایت دیوانے ءَ کہ کدہ ءُ کیپ ءُ ساز ءُ زیمل مہبیت ھچ وش نہاِنت.
ابراھیم گلستان ءَ گلے چت ءُ گؤشتئِے بژن کہ مئے دو سنگت انگت چہ آ دنیا ءَ نہاتکگاَنت. فروغ ءَ گشت من زاناں تو کے ءَ گؤشتگ ءَ ئے؟
ابراھیم ءَ گؤشت کے ءَ؟ فروغ ءَ نام پاشک نہکت ءُ بس یک شعرے ءِ دوبند ونتئِے:
ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره در چشم جویباران
ابراھیم ءَ کند ات ءُ گؤشت: بس بس چد ءَ دیم مرو.
بابا طاھر ءَ گپّے توک ءَ دور دات ءَ گؤشت: مروچی سیدھاشمی ءُ جی آر ملا مئے ھاسیں مھماناَنت من لوٹاں چہ سیدھاشمی ءَ دو روچیئیں دنیا ءِ ادبی جاوراں جست بہگراں، ھمے سھت ءَ ابن کیزانی ءُ فروزانفر ھم اتک ءُ رساتاں. فروزانفر ءَ گؤشت واجہ بھتر نہاِنت کہ عربی زبان ءَ بلوچی لبزانک ءِ جاوراں بہگشئے کہ ابنِ کیزانی وَ فارسی نہزانت، بھتر ھمشاِنت عربی ءَ گپ کن. فروغ فرخزاد ءَ وش نہاتک ءُ درائینتئِے پہ یک مردمی ءِ ھاترا عربی!؟ حافظ ءَ زانت اے چالاکیں جنکو ھما دو روچیئیں دنیا ءَ دارگ نہبیتگ ھر روچ گوں ملاھاں ھمے عربی ءُ مذھب ءِ سر ءَ کستی بیتگ. چہ ٹگّیں خمینی ءِ آیگ ءَ پد، ھوشنگ گلشیری ءَ فروغ حال داتگ کہ دوتیں ملایاں تئی نام چہ « شاعران ادبیات معاصر» ءِ لیست ءَ درکتگ ءُ باریں چونیں چونیں بھتام تئی سر ءَ جنگ نہبیتگ ءُ ھمے بھتامانی سؤب ءَ تئی لاڑکیں بچ کامیار ءَ باریں مردماں چے چے نہگشتگ. انگت شاباشاِنت دکتر کدکنی ءَ اشانی دیم داشتگ ءُ تئی شائرے ءِ سر ءَ جوانیں کار ھم کتگ ءُ تئی سالروچ ءَ گوں وتی شاگرداں گوشتگئِے پہ من فروغ ءُ نیما ءِ ھردوئیں مرگ دردناکتریں روچ بیتگاَنت ءُ برے برے من «گیشا» ءَ روان ھما کَور ءِ کنار ءَ کنرے بیتگ، ھمے کنر من ءَ سک یاد کیت کہ برے برے ابراھیم گلستان ساڑی نہبیتگ؛ گڑا فروغ مدام اتکگ ءُ گؤشتگئِے بیا بِریں کنر چنگ ءَ، چونائی ءَ من کمو پنچ سال ءِ ھساب ءَ چہ فروغ ءَ کستر بیتگاں؛ بلے فروغ گُرکے بیتگ ءُ وت سرکپتگ کنر ءِ سر ءَ کنر چنڈاتگئِے ءُ پدا ایر کپتگ ما ھردوئیناں کنر چتگ ءُ وارتگ ءُ شعر گشتگ؛ برے برے گوں کیپ ءُ کدھاں خمار اتیں. ابراھیم گلستان ءَ چار ات، حافظ نوں گلشیری ءِ گشتگیں سجیں گپاں درشان کنگ ءَ ایں چو مہبیت منی ھم رازے شنگ بہکنت؛ گڑا گؤشتئِے؛ بس، بس! اداں انوں بِل سیدھاشمی بلوچی لبزانک ءِ جاوراں بیان کنت. فروغ ءَ گؤشت ھو بھتر اِنت؛ بلے فارسی بہکنت نہ کہ عربی، فردوسی ءُ دگہ بازینے ءَ تپاک کت، ھو فارسی بہکنت.
سیدھاشمی گشگ ءَ ات: شمارا باور کنت کہ من ءَ کوپے چا ءَ زر نہبیتگ؟ شمارا باور کنت کہ من مدام جنجالانی تہ ءَ بیتگان ءُ ھمے راج ءِ گماں من ءَ پیر کتگ؟ لھتے انچیں سنگت پہ من دشمن جوڑ بیتگاَنت کہ من ھمشانی سؤب ءَ نادراہ بیتگان ءُ روچ پہ روچ بدتر بیتگاں؟ من ءَ یک الکاپیں ادبی سنگتے ھم نہبیتگ، انگت شاباش بات حاجی احمد زھیر ءَ ءُ عبدالمجید گوادری ءَ؛ بلے اے انوں جنت نعیم ءَ شتگاَنت کہ اوداں مراد ساحر ءُ بیگ محمد بیگل ھمے پسیلانی آپ ءُ چِڈّانی سر ءَ مڑِ اتگاَنت. جی آر ملا ءَ درائینت: اے نگبھتیں مئے راج شومّے، ھمداں بھشت ءَ ھم ھمساھگی کت نہکناں مدام جیگ پہ جیگاَنت. سید گپ ءَ ات ءُ گؤشگ ءَ اَت: فردوسی ترا باور کنت منی مستریں دشمن ءُ راہ ءِ ڈنگر دیوک ھمے مرد اِنت کہ منی دیم ءَ نشتگ؟ جی آر ملا ءَ سر جھل ءَ جت ءُ فردوسی ھراب چارگ ءَ اَت ءُ بابا طاھر ءَ گؤشت: ھو ھو پروا نیست اے پیمیں جاور برے برے کاینت. سید ءَ درائینت منی چہ درستاں مستریں لوٹ ھمے بیتگ کہ وتی لبزبلد ءُ سیاھگ ءَ سرجمین ءُ برجمیں رنگے ءَ دیم ءَ بہبران ءُ دگہ بلوچی ءِ کوھنیں شائرے ءِ سر ءَ ھم کار بہکنان ءُ ملا فاضل ءِ شعرانی بلاغت ءِ سر ءَ ھم کار بہکنان ءُ بلوچی وتی زگریں وزنانی ءُ پیشردانی سر ءَ ھور گوں ساز ءُ زیمل ءِ نگاھاں یک الکاپیں کتابے دیم ءَ بیاراں؛ بلے بژن کہ من ءَ نہ زر بیتگ ءُ نہ کہ چشیں روچے بیتگ کہ من وش ءُ ساکم بہباں. پدا من ءَ انچیں سر دردے گون بیتگ کہ برے برے من وت دعا کتگ یا ھدا چرے درداں من ءَ مرگے بہدئے گھتر اِنت، چو شما زاناِت دردانی سگگ سک گراناِنت ءُ پدا ھیر سیاھگ داں ھدّے ءَ گیش من سرجم کت ءُ اشی ءِ چاپگ ءِ جست ءَ مہکن کہ من کجا کجا نہشتگان ءُ کے ءُ کے ءَ من ءَ نہریپینتگ. آ دگہ لبزبلد ءُ اے دگہ بازیں کارے من ءَ کنگیاَت، پیسر ءَ من ءَ ملکموت ءَ چامپاِت.
فردوسی ءَ گپّے توک ءَ دور دات ءُ گؤشت: سید تئی پیمیں ادیب گوں تھنائی ءَ گوں چشیں جنجالاں من ءَ ھچ کجا گندگ ءَ نئیت ءُ پدا لبزبلد، ترا شاباش انت ایوک ءَ داں ھدّے ءَ گیش تو کار کتگ. اے باروا دھخدا ءَ مارا باز سرپدی داتگ ءُ آئی ءَ سرکاری کمک ءُ دانشگاھی نودربرانی ءُ استادانی کمک ھم گون بیتگ انگت سرجم نہبیتگ ءُ ردی ھم بیتگ؛ اے ھساب ءَ ترا شاباشاِنت؛ دریگتیں کہ دھخدا مرچی اے دیوان ءَ گون بوتیں.
فروزانفر ءَ درائینت: دھخدا زاناں کجا انت شما نہلوٹاھینتگ؟ بابا طاھر ءَ درائینت کہ دھخدا ءُ غلامحسین بیگدل شتگاَنت دکتر حمیدی شیرازی ءُ شاملو ءِ وشّان کنگ ءَ کہ ماھے روچاِنت دکتر حمیدی ءَ گپتگ ءُ داشتگ کہ شما فارسی شاعری تاوان داتگ ءُ دگہ نوکیں چیزے آورتگ ءُ مھلوک پٹّاینتگ درست شمئے رند ءَ کپتگاَنت. اخوان ثالث ءُ فروغ ءَ کند اِت کہ اے دکتر حمیدی چو سر ءَ کمو برابر نہاِنت، زانگ ءَ زانت کہ انوں کلاسیک شعرانی کرن ءَ جتگ؛ بلے پدا ھم پاد پِر دنت.
حافظ ءَ گؤشت ھرکسی وتی دورے؛ بلے اے حمیدی ءُ شاملو ءَ ھما قاضی وشان کت کنت کہ دنیگ ءَ ھچ تِرّ ءِ نہداتگ. درستاں کند اِت ءُ محمد تقی بھار کہ ھاموشاَت اشی ءَ ھچ گپ ھم نہکت ءُ بس گوشتئِے: اے ادبی دیوانے چہ ادب ءَ ڈن درمیا اِت.
بابا طاھر ءَ گؤشت: ھو سید گڑا دیمتر ءَ چی بوت.
سید ءَ درائینت: دگہ ھچ نہبوت؛ بلے ھدا ءِ شگر بوت کہ ھمے مرد منی دیم ءَ نشتگ، منی مرگ ءَ پد، منی مزنیں مریدے بیتگ؛ بلے اپسوز کہ انوگیں ورنا کاینت من ءَ بلوچی لبزانک ءِ نوکیں ھالاں دینت کہ من ءَ سک بژن بیت. گوس بھار ءِ نامیں سنگتے ھست کہ اے آ زمانگ ءَ من ندیتگ. یکروچے وت ءُ نورخان بزنجو، استاد عبدالستار ءِ کلب ءَ اتکگاتاَنت؛ گڑا استاد عبدالعزیز ءَ من ءَ ھال دات کہ استاد ستار ءَ ترا سلام کتگ ءُ گؤشتگئِے بیا کہ منی کلب ءَ دو ورنا تئی چارگ ءَ اتکگاں؛ ھیر من شتاں، نورخان بزنجو دیریں من یک دو رند جنت ءِ عدن ءَ من جاڑک ءِ لوگ ءَ دیتگ؛ بلے گوس بھار منی اولی رند اَت.
چہ گپ ءُ تران ءُ کدہ ءُ کیپ ءَ پد، گوس بھار چوش کہ اولی رند ات من دیت ءُ اشی ءَ بلوچی لبزانک ءِ دراھیں ھال گوناتاَنت ءُ من ءَ گؤشتئِے: بیا کہ تئی روگ ءَ پد، جاور انگت ھما اَنت، بس مدام ھمے گپ اِنت بلوچی آب بیست ءُ پنچ اَنت ءُ محمد ءَ مھمد نبشتہ کن ءُ لھتے ممّد ءُ لھتے عربی آبانی درکنگ ءَ ھچ تپاک نہاِنت.
تئی سالروچ دارگ بنت؛ بلے گپ بس ھمشاَنت کہ سیدھاشمی گوادر ءَ ودی بیتگ ءُ کراچی ءَ پلان سال ءَ بیران بیتگ ءُ سید ءِ اینچو کتاباَنت، بس ھلاس. چونائی ءَ گوس بھار ءَ من ءَ گؤشتگ: لھتے ورنا ھست تئی سر ءَ کار ءَ اَنت؛ بلے بس چیزکے ورنا اَنت چہ آیاں یکے اے آر داد اِنت ءُ اشی ءِ نام لوگ ءَ «عبدالرزاق» اِنت. ھیر من اے ورنا وَ ندیتگ، ھمے ودار ءَ نشتگاں کہ بئیت من ءَ درستیں ھالاں بہدنت؛ بلے اشی ءَ ھم کونڈ جتگاَنت ءُ ھموداں نشتگ، اصل ءَ آیگ ءِ وڑا نہاِنت؛ بلے ھیر من اشی پت ءُ پیرکاں زاناں کہ اے بارو ءَ من ءَ گوادری مردم ھرچے کہ اتکگ آیاں من ءَ سرپدی داتگ ءُ آئی ءِ پیریں مردم من درگپتگ ءُ دیدار کتگاں ءُ اے بابت ءَ من ءَ عبدالمجید گوادری ءَ ھم باز سرپدی داتگ ءُ چونائی ءَ آئی ءِ یک براتے احمد نامینے ھم جنتالفردوس ءَ انت ءُ اوداں گیشتر غلام محمد رند ءُ صباہ دشتیاری ءُ ھما سیاسی سنگتانی ھمراہ انت. چونائی ءَ آ ھمے ودار ءَ نشتگاَنت کہ کدی بیت «قائد اعظم» چہ «أَسْفَل سافِلین» ءَ دربئیت ءُ ما آئی ءَ گوں باوست بہکنین ءُ وتی بیراں دست ءِ وت بہگریں، وھدے کہ آیاں ھال اشکت کہ پرویز مشرف ھم اتکگ؛ بلے تچک ءَ تچک أَسْفَل سافِلین ءَ برگ بیتگ ءُ اکبر بگٹی ءُ بالاچ مری ءَ، نواب نوروز خان وتی ھمراہ کتگ ءُ شتگاَنت ھما أَسْفَل سافِلین ءِ سیمسر ءَ کہ پہ دمانکے بھشت ءَ آرگ بہبیت کہ ما آئی ءَ لھتے سبک دیگ لوٹیں؛ بلے جھنم ءِ دربان ءَ نہمنّ ات ءُ گؤشتئے کہ چو نہبیت اے نباید دمانکے ھم بھشت ءَ بہگند ایت. سیدھاشمی کسہ کنگ ءَ اَت. بابا طاھر ءَ درائینت یکبرے سیاست ءَ بِلّ.
لبزانکی جاوراں گشان کن.
سید ءَ گؤشت: نوک نوکیں مردم کاینت من ءَ لبزانکی ھالاں دینت من ءَ سک درد بیت کہ انگت مئے لبزانک ءَ الکاپیں کار نہبیتگ ءُ بس نشتگاَنت جیگ پہ جیگاَنت کہ محمد ءَ مھمد نبیساِت ءُ آب بیست ءُ پنچ اَنت ءَ لھتے گشایت درکنگ بہبنت ءُ لھتے گشایت اِنّاں. دریگتیں من پدا برواں ھمانگو اے کاراں وت گیش ءُ گیوار بہکناں.
کساس 45 سال اِنت من آ دنیا یلداتگ ءُ اداں اتکگاں؛ انگت منی چیزکے کتاب چاپ نہبیتگ ءُ لھتے من اشکتگ گڑبڑ کنگ ءُ گار کنگ بیتگاں.
چونائی ءَ ھمے «منگرائیسمی» نادرائی دراھیں انسانانی تہ ءَ بہگندئے ھستاِنت؛ بلے مئے راج ءِ تہ ءَ سک باز اِنت. حافظ ءَ درائینت: ھمے منگرائیسم چہ بلاھے؟ سید ءَ پسّو دات اے نوکیں لبزے من ھمداں جوڑ کتگ ءُ بازینے ءَ زُرتگ ءُ بازینے ءَ ایراد گپتگ. منگرائیسم قول مئے بلوچانیگ ءَ ھما بتلاِنت« کہ من نہکشتگ ھلار نہاِنت» ابید وتی گپ ءَ دگر ءِ گپّ ءَ مان نیار ایت ءُ چشیں گال باز اِنت ءُ پہ درور: طالبانیسم، تروریسم ءُ دگہ باز.
فردوسی ءَ گؤشت: سید جان ھمے گالسازی جوانیں چیزے زبان ءِ جند چہ ھمے گالسازی ءَ دیم ءَ روان بیتگ. اے باروا دو ماہ ءَ پیسر فارسی لبزانک ءِ نوکیں گالسازے ھم چہ آ دنیا ءَ اتکگاَت کہ من ءُ عبید زاکانی شتگیں پروین اعتصامی ءِ چارگ ءَ کہ مارا رابعہ ھزداری ءَ ھال داتگاَت کہ پروین اعتصامی نادراہ اِنت ءُ رازی ءُ ابنِ سینا پروین ءِ تیمارداری ءَ کنگ ءَ اَنت، دگہ ھچ پروا نیست کسانکیں تپے ءَ گپتگ؛ گڑا ما ھم شتیں سر بوتیں اے وھدی رازی ءُ ابن سینا شتگاتاَنت ءُ دگہ اسپیت مود ءُ بروتییے نشتگاَت، ما کہ نشتین ءُ گپ ءُ رپ کرت، پدا پروین ءَ مارا گؤشت: اے مردکا ءَ شما پجّا آرگ ءَ ات؟ ما گؤشت ناں، گؤشتئِے اے دکتر محمد حیدری ملایری اِنت اے مزنیں فیزیکدان ءُ استارزانتے ھم، اشی ءَ ایرانی زبانانی باروا مزنیں زانتے ھستاِنت ءُ زبانزانتے ءَ ابید؛ تاریخزانتے ھم، اشی ءَ وتی گیشتریں زند پاریس ءَ گؤازینتگ ءُ فارسی زبان ءِ سر ءَ اشی ءَ سک باز کار کتگ ءُ بازیں نوکیں گالے درگپتگ ءَ بازیں گالے اڈ کتگ ءُ عربی گالانی مزنیں دشمنے بیتگ کہ ھمے عربی گالانی درکنگ ءَ اشی ءَ مزنیں جھدے کتگ ءُ فارسی باستان ءُ اوستائی، یونانی ءُ لاتینی، سنسکریت ءُ دگہ بازیں زبانانی ریشگانی بارو ءَ ماھریں مردمے ءُ گیشاں چہ گیش دوسد علمی ءُ پٹ ءُ پولی نبشتانک نبشتگ ءُ دھانی ھساب ءَ کتاب نبشتگ ءُ دگہ بازیں کتابے رجانک کتگاَنت. فردوسی ءَ درائینت: سیدجان؛ گڑا ھمداں ما گوں ھمے دکتر ملایری ءَ ڈیک وارت ءُ اشی ءَ سجیں زبانانی ریشگ ءُ تاریخ ءِ سر ءَ سک باز گپ جتگ، تو اگاں اشی ءَ گوں ڈیک بہورئے سک شر اِنت؛ پرچا کہ شمئے دوئینانی کار ھمے نیمگ ءَ اِنت ءُ مئے مال چیزے شعر پربندگ اِنت.
سید ءَ درائینت: گڑا اے من ءَ کجا دست کپایت؟
بابا طاھر ءَ گؤشت: گڑا اشی ءَ ما وتی دیوان ءَ لوٹاھینیں، اشی ءَ ما اقبال لاھوری ءُ تیمور لنگ ءَ پرمائیں اے ھرکجا بہبنت وت درگیجانتئے.
سید ءَ درائیت: ھو اے باز جوانیں گپے، راستی من گپ ءَ اتاں شما دگہ نیمگے شت ئے، نوں منی گپاں گوش بہدار اِت: منی لبزبلد ءِ سر ءَ پہ ھال یک ورنائی ءَ اپلیکیشنے جوڑ کتگ کہ پہ بلوچی وانوکاں لبزانی درگیجگ آسانیں کارے بہبیت؛ بلے بازینے ءَ زھرشانی کتگ ءُ آ ورنا دمکی داتگ کہ ما ترا گرائینیں چوش کنیں آ کنیں، اے ھم لبزانکی ھال اَنت.
پدا دگہ گپے اشاِنت من ءَ غین نون گل ءَ ھال داتگ کہ مئے مھلوک داں روچ مرچی تئی شعرانی لبزانی معنی ءَ نزانگ ءَ انت ءُ فاضل ءَ ھم سرپد نبیگ ءَ انت لھتے جاھاں، نوں اے پیم ءَ منی ٹپ گیشتر کُد اَنت ءُ برے برے من ءَ ملکموتِ سر ءَ ھم زھر کیت کہ تو چو پرچا اشتاپ کتگ. دریگتیں من وتی شعرانی معنا ءُ تفسیر وت نبشتہ کتیناں.
فروزانفر ءَ درائینت: واجہ سید تو پرچا گمیگ ئے؟ زاناں فردوسی ءُ حافظ ءَ وتی شعرانی تفسیر وت گیش ءُ گیوار کتگاَنت؟ من ھیر شھنامہ سرا اینچو کار نہکتگ؛ بلے مولانا رومی ءِ سر ءَ من باز کار کتگ ءُ راستیِں دروشمے ءَ گیش ءَ گیوار کتگان ءُ ھما انت ھر ادیب ءُ دانشورے چہ من ءَ رند کیت ءُ آ منیگاں زیر اَنت ءُ روان کناَنت.
تو گمیگ مبو باندا انچیں مردم کیت آ وت تئی شعراں گیشیناَنت. فردوسی ءَ گؤشت: ھو فروزانفر راست گشایت. سید بلے ترا گپے بہگشاں؟ منی شھنامہ سر ءَ ھمینچو کار بیتگ کہ دانشگاھی نودربراں استاد، شھنامہ ءِ سر ءَ نوکیں نوکیں بنگپ پرماینت کہ ھچ تکراری مہبنت؛ بلے نودربر داں ماھے ءَ سرگردان بنت ھر بنگپے درگیجاَنت آ تکراری اَنت؛ بہزاں کار بیتگ. فروزانفر ءَ درائینت جی ھو فردوسی راست گشایت کہ ایران ءَ فارسی زبان ءَ شھنامہ سر ءَ ھمے پی اچ ڈی کنوکیِں نودربر ھاجز اَنت نوکیں بنگپ ءِ درگیجگ ءَ کہ تکراری مہبنت. شھنامہ سر ءَ سک باز استاد ءَ کار کتگ چوشکہ: فریدون جنیدی، دکتر محمد رسولی، ابوالفضل خطیبی، جواد رنجبر، دکتر میر کزازی ءُ لیلا سادات ءُ دگہ باز استاداں کار کتگ ءُ ھزاران پایان نامه (thesis) ءُ مقالہ دانشگاھی ھستاِنت ءُ ھمے داب ءَ دگہ دگہ شاعرانی ءُ داستانانی سر ءَ سک باز کار بیتگ ءُ نوں تو ءِ سید ھم دلوارگ مہبو زلور باندا نوکیں نسلے کیت ءُ بلوچی لبزانک ھم فارسی لبزانک ءِ درورے ءَ کنت.
سید نوں کمو دلتسلی بیت ءُ دیم ءِ گوں فروزانفر ءَ کت ءُ گؤشتئِے: گوستگیں ھفتگ ءَ چہ دشت ءَ نودربرے اتکگ ءُ گؤشتگئِے کہ تئی سالروچ ءَ مردم دارگ ءَ اَنت؛ بلے زانشتی تران نیست، بس لھتے تئی شعراں وانایت ءُ لھتے ملا فاضل ءُ لھتے مولوی روانبد شعراں وانایت ءُ دل ءَ گؤات ءَ دینت ءُ کاینت. درستاں کند ات ءَ فروغ ءَ گؤشت: لیباَنت وَ. سید ءَ گؤشت: ھو وللہ چہ چشیں سالروچانی دارگ ءَ مردم بہروت پہ وت دندایے بہکنت گھتر اِنت ءُ ھیر من نوکیں ھبرے ھم اشکتگ کہ منی زند ءُ ازم ءِ سر ءَ بلوچستان ءِ شهدربرجاھی استاد ءُ نودربراں لھتے کار کتگ ءُ کتابی شکل ءَ چاپاش کتگاَنت؛ بلے من چہ ھمے دشتی نودربر ءَ جُست گپت کہ باریں کجام کجام بنگپانی سر ءَ کار بیتگ ءُ چی نبشتہ کنگ بیتگ؟ گونڈل ءَ گؤشت: من ءَ انگت سر نہبیتگاں؛ بس ھمے کتابانی عکس منی دیم ءَ گؤستگ ءُ اشانی زر ھم گوادر ءِ انوگیں سیاسی جھگیر میر ھمل نامینے ءَ داتگاں. من گؤشت: ھو اے میر ءِ باروا عبدالمجید گوادری ءَ من ءَ باز سرپدی داتگ ءُ اشی ءِ پیرک منی کماش ءِ نزدیکیں سنگتے بیتگ، پدا من اشکتگ مئے لھتے ادبی سنگت ھمے زھرشانی کناَنت کہ پرچا شما اشاں سید ءِ کتابانی دیمدرائی ءُ سالروچاں داوت کن ات ءُ دیواناں سیاسی کنات؟ من ءِ سید اے گپ ءَ سک نہوش باں کہ چشیں مردم منی کتابانی کمک ءَ کناَنت ءُ وتی بلوچی زبان ءِ کمک ءَ کناَنت ءُ اشانی شگر ءِ گرگ ھرابیں چیزے نہاَنت ءُ اے ھم بلوچاَنت چہ اشاں دلپروش بوئگ نہلوٹایت، چہ ھمشاں کار بہگر اِت؛ اگاں شما مالی کمکے کت نہکنات ءُ الکاپیں کارے کت نہکنات؛ گڑا دگراں بل اِت منی کتابانی چاپگ ءُ دیم ءَ آرگ ءَ، من وتی کتابانی چاپگ ءَ جن ءِ سُھر بھا کتگ ءُ دگہ زمینانی ءُ باریں کجام چیزانی بھا کنگ ءِ نیت من نہکتگ، چشیں مردمے نہبیتگ کہ منی دست ءَ بہگپت، دگہ کمک کنگ وتی جاہ ءَ ءُ… سید انچوش نالاناَت ءُ من چاراں یکّے من ءَ ناولگ ءَ اِنت پادا پادا سھورانی ٹیم اِنت، زاناں روچگ نہبَے؟ من چم پچ کتان ءَ چاراں وابے بیتگ، من کجا ءُ سید ءُ بھشت کجا؟