موجریں گُلاب ۔۔۔ اے آر داد
موجریں گُلاب ۔۔۔ اے آر داد
بشنواز نے چون حکایت می کند
ازجدایی ہا شکایت می کند
۔۔۔
من یک روچے وتی دُوریں سنگتے ءَ وٹس ایپ ءِ سر ءَ ھال دات کہ منی بان ءِ دیم ءِ گُلاب جنکے، ھر رو من ءَ گوں گپّ جنت۔یک روچے من گْوشتگ ات تو منی بان ءَ بیا۔ اود ءَ گندل ءُ نپاد ھست، آسے ھم ھست، تو چی ءَ وت ءَ اد ءَ سارتی ءُ گْوات ءِ تہ ءَ بزگ کتگ۔ گُڑا آئی ءِ پسّو ھمیش ات کہ چیزکے روچ انگت ودار کن،من دنیگا سرجم ءَ انسانے نیاں۔
من اوں سَبر کت ءُ گپّ ءُ ھبر ءَ چہ دیم تر نہ شتیں۔من کہ اے گپ گوں ھما سنگت ءَ کت انت آئی ءَ من ءَ ھال نہ دات ءُ وتی سنگتاں گْوشت کہ منی پیژگاہ ءَ گُلاب ءِ پُلّے ھست کہ نوں جنکے بیتگ، ھر رو من ءَ گوں گپ کنت۔من بیدء ھمے گپ ءَ آئی ءَ دگہ ھچ نہ گْوشتگ ات بلے آئی ءَ سرجمیں مُلک جَکسینت کہ منی پیژگاہ ءِ رُستگیں گُلاب ھر رو من ءَ گوں تْران کنت۔ آئی ءِ نزیکیں سنگتاں گْوشت ما دلمانگیں بیائیں ھمے گُلاب ءَ بچاریں۔
آئی ءَ برے نیمونے سازات۔ برے گْوشت ئے اے گلاب موجر انت دگرانی دیم ءَ نہ کپ ایت۔شما کمیں بدارات۔ھردیں ایشی ءَ من ءَ رزا دات شمارا المّ پیش داران ئے۔
نوں آمنی سر ءَ نہ کپتگ ات۔ھر رو ھال کت ئے کہ تو وتی ھمے گلاب ءِ نوکیں گپ ءُ ھالاں من ءَ بگوش گوں کہ منی واھگ انت بیایان ءُ بچاران ئے۔
من پد ءَ گوں آئی ءَ گلاب ءِ بارو ءَ دگہ ھچ نہ گْوشت۔منی گُلاب نوں سرجم ءُ برجمیں جنکے بوتگ ۔نوں آمنی بان ءِ تہ ءَ انت۔منی درائیں کاراں کنت۔
یک شپے کہ چہ پُریگیں واب ءَ من بست کناں چاراں گُلاب اد ءَ نہ انت۔واب ھمنچو زور ات کہ من پد ءَ واب کپتاں۔سہب ءَ کہ چم پچ بوت انت چاراں منی پادون ءَ نشتگ ءُ من ءَ چارگ ءَ انت۔
“تو دوشی کجا شتگ ئے۔”
“من ھما انت کہ اے بان ءَ اتکگاں ، ھرشپ کہ تو واب کپ ئے من درکپان ءُ وتی مردمانی نیمگ ءَ رواں، شپ ءَ ھمود ءَ باں، سہب ءَ درکپان ءُ تئی گور ءَ کایاں۔”
من جست کت ” چو پرچا؟”
آئی ءَ چو پسّو دات۔ ” من بہ لوٹاں نیایاں ھم بلے تئی نیکی ءِ دیم ءَ دراتک نہ کناں۔تو اگاں ھر سہب من ءَ گوں گپ مہ کتیں من اے جسد ءِ تہ ءَ نہ اتکگ اتاں۔”
من اینچک ءَ پاد اتکگ ات ءُ آٰئی ءِ دیم ءَ نشتگ اتاں۔ “تو زاناں گُلابے نہ ئے۔”
“اے مزنیں کسھے من نہ لوٹاں آدرائیں گپاں بجناں بلے چتو لاچاراں۔ کسّہ چوش انت کہ ما ھراسان ءَ نشتگ اتیں ۔بزگ ءُ لنگڑ اتیں۔پت مارا نیست ات۔ نہ دگہ ھند ءُ میراسے، یک ءُ دو پس ات انت کہ ھر سہب من ءُ بْرات ءَ نزیکیں ڈگارے ءَ برتگ ات انت۔من کاہ ءُ بُوچّے، ھالکو ءُ گراب پادے، چتگ ات کہ مات ءَ نارشت کتگ ات ءُ مارا داتگ ات۔مئے روچ گوزان ات انت۔
یک روچے ما وتی ھد ءُ ابیلاں چہ دیمتر شتیں۔اود ءَ یک مزنیں باگے ات کہ ھر نیمگ ءَ گلاب ءِ پُلّ سرپتگ ات انت۔من یکے سست ءُ لوگ ءَ آورت۔مات ءَ من ءَ گْوشت تو شّر نکتگ۔اے گلاب یک روچے وتی بیر ءَ گپت۔من گْوشت گُلاب بیر ءِ گرگ نہ زانت ،اے منی دزگوھار انت۔من ھمیشی ءَ گوں وتی دل ءِ گپاں جناں۔
ماھے کپّے نہ گْوست کہ یک شپے بے توار ءَ گلاب درکپت ءُ شت۔من مدام آ وتی کش ءَ واپینتگ ات۔ چاراں آئی ءِ جاگہ ءَ نمدی یے ایر انت کہ نبشتگ ات تو شّر نہ کتگ من ءَ چہ وتیگاں سستگ ءُ جتا کتگ۔نوں من ترا ھم چہ وتیگاں سندان ءُ جتا کناں۔من آئی ءِ گپ کِمار نہ کت ۔ھمے رنگ ءَ روچ گوزان ات انت کہ یک شپے کسے ءَ من ءَ چہ وتیگاں سست ءُ تئی بان ءِ دیم ءَ درچکے ءِ سر ءَ نادینت۔”
من آئی ءِ دست گپت ءُ پاد کت ” مرچیگ ءَ پد ترا رزا انت،ھر کجا کہ تئی دل لوٹ ایت برو۔من باند ءَ چہ دگہ گُلابے ءَ گوں گپ کناں بگندئے اے ھم چہ وتیگاں سستگ ءُ جتا کنگ بیتگ انت۔”
چہ ھما روچ ءَ من ھر رو نوکیں گُلابے ءَ گوں گپ جناں چہ اشاں یکے اوں گوں ھم گپ نہ کنت۔
منی سنگت ھر رو گوں من ھال کنت ءُ آئی ءِ جست ءَ کنت من بلے آئی ءِ پسّو ءَ نہ دیاں۔
اشکنگ ءَ آدنیگا وتی سنگتاں ھمے گْوشگ ءَ انت کہ منی گلاب ءَ وتی موجر ی ھلاس نہ کتگ۔ ھردیں آئی ءَ وتی سریگ لیٹینت من شمارا لازم گْوشاں بیاات ءُ دل ءِ سیر ءَ بچارات ئے۔
