واجہ بُوگی۔نبشتہ کار: اے آر داد
واجہ بُوگی۔
نبشتہ کار: اے آر داد
نبشتہ کار: اے آر داد
۔۔۔۔
“بیکٹ ءَ جست اش کت godot کَے انت ءُ اشی ءِ بزانت ءُ مانا چی انت،بیکٹ ءِ پسّو ھمیش ات اگاں من بزاتیں اے کسمانک ءِ تہ ءَ گُوشتگ ات”۔ (محمد عمر میمن۔ ابلاغ کسے کہتے ہیں)
1
واجہ بُوگی ھمیش انت،من شمے دیم ءَ آورتگ شما ایشی ءَ ھرچی کہ جست کن ات، اے لِک ءَ لِک ،دار،دار شمے پسّہ ءَ دنت۔
ایش انت من شمے دیم ءَ نادینتگ ۔ اے کوٹی ءَ بیدء بُوگی ءَ شما اوں نشتگ ات۔
من اد ءَ روچ ءُ شپ کَشتگ انت۔ نہ کسے ءَ واب گپت نہ دگہ پیشاپ ءُ چیزے ءِ آئی ءَ ھاجت بیت۔ اگاں برے برے روچ ءِ درکپگ ءُ شپ ءِ استارانی گپ بوت گُڑا ھمے بزان ات کہ اے ھم چہ ڈّن ءَ اتکگیں دو مردم انت کہ ناگت ءَ برے برے گندگ بنت ءُ اندیم بنت۔ اشاں ایوک بُوگی ءِ جند گند ایت۔
دگہ گپے ھم شمارا واجہ بُوگی ءِ بارو ءَ بگوشاں آ ایش انت کہ آکندگ نہ زانت۔نہ گمیگ بیت نہ پشَل بیت۔ شما زاہ اوں ھمنچو آئی ءَ بدئیت نہ پیشانی ءَ کرچک کنت نہ دل ءَ دنزین کنت۔
بہ بکش ات من شمارا اے گْوشگ ءَ شمشتگاں کہ بُوگی کےَ انت۔
من وللہ ھم آئی ءِ بارو ءَ ھچ نزاناں۔آوت ھم وتی بارو ءَ نہ زانت۔یک روچے کہ من چہ کار ءَ کایاں چاراں یکے ءَ منی لوگ پچ کرتگ ءُ کرسی ءِ سر ءَ نشتگ۔ من وَ اولسر ءَ چہ زھر ءَ نہ اے دیم باں نہ آدیم،ھمے کہ دست ءَ آئی ءِ گورجیگ ءَ سّک دیان ءُ جست ئے کناں۔ مرد ھچ نہ گْوش ایت۔ تو کے ئے؟ پرچا منی لوگ ءَ بے جست ءُ پرس ءَ اتکگ ئے؟ من ترا پجاہ نیاراں بلے مرد بُت ءَ بُت انت، ھچ نہ گوش ایت۔ من سوکیگ باں ءُ اے کپ ءُ آکپ ءَ پریٹ دیاں کہ اے کے انت؟ پرچا اد ءَ اتکگ۔مِیداں ژپّان ءُ ھرچی دست ءَ کپ ایت، پادانی دیم ءَ کیت، ھترمال ئے کناں۔ چہ زھر ءَ منی اندر ءِ دیمی زِر ءُ پدی زِر دوئیں چو پیلی چوش گرانت بلے مرد سُرگی نہ انت۔کمیں دریگ ءِ دپ ءَ اوشتان ءُ پدی نیمگ ءَ آئی ءَ چاراں کہ سرئے چو تاس ءَ ترپگ ءَ ات۔ جندئے لاگر ءُ ھڑے چو کرکیگارڈ ءَ ھشک ات انت ۔گُواتے ءِ کُولے بہ کش ایت اے چست بیت ءُ بال کنت۔ بلے انگت تمرد ءُ زوراک انت من ءَ پَسّہ نہ دنت۔
من آئی ءِ پدی نیمگ ءَ اوشتاتگ ءُ ھیال کنگ ءَ یاں کہ چی بکناں کہ آگپے بکنت۔
” پریشان مبو۔من بُوگی یاں من ءَ دیم دیگ بوتگ کہ تئی دزکُمک بباں۔”
“من ءَ کسی دزکُمکی نہ لوٹ ایت۔چہ اد ءَ چست ببو ءُ درکپ۔من وتی لوگ ءَ بُوگی موگی کس ءَ جاگہ دات نہ کناں۔”
“من ءَ بس یک ءُ دو روچ ءَ بدار، اگاں من تئی کار ءَ نہ اتککاں، من وت درکپان ءُ رواں۔”
ھما انت بُوگی منی لوگ ءَ انت۔من کہ کار ءَ رواں آمنی ورگاں گرادیت، لوگ ءَ روپ ایت، گُداں ھم شود ایت۔ نہ وپس ایت۔ کارانی گیشّینگ ءَ پد ایوک ھمے کرسی ءِ سر ءَ نند ایت۔من چو نزاناں کدی آئی ءِ چم پچ بنت، من وپسگ ءَ ھم نہ دیستگ۔ من وَ زیت واب کپاں ،ھمے کہ چم پچ بنت آھمے کرسی ءِ سر ءَ گُرسِک انت ءُ نشتگ انت۔ چم ئے دروازگ ءَ سکّ انت۔ کرسی ءِ سر ءَ کہ نند ایت پُشت ءَ چک نہ جنت۔ دیم ءَ کسے جست ئے کنت وَ راست انت، کسے پدی نیمگ ءَ ھم بہ اوشتیت ءُ جست ئے بکنت، نہ چار ایت کے انت۔ ایوک پسّو ءَ دنت۔ کدی ھم نہ گوش ایت اے گپ ءِ پسّو گوں من نیست۔
مرچی ھمیش انت من وتی سنگت لوٹائینتگ انت کہ بیا ات بُوگی ءَ جست بکن ات۔ منی اے سنگت وت ماوت ءَ باز گپ جن انت۔ کجام بنگپ ءُ سرھال انت کہ اے آیانی سر ءَ گپ نہ جن انت۔روچ ءُ شپ ھمے دگّ ءُ سڑکانی،ھوٹلانی سر ءَ نشتگ ءُ گپ ءَ انت۔ من گوشتگ بیاات آئی ءَ جست بکن ات بلکیں چہ شمے گپاں بند بہ بیت۔منی جند ءَ ایوک آئی ءَ دو جست کتگ ،چہ ھما روچ ءَ پد من آئی ءَ جستی نیاں۔ من ءَ چہ آئی ءَ ترس ایت۔ من ھیال کناں سُکرات ءِ ھم ایشی ءِ دیم ءَ کار نہ انت ۔
یک روچے من جست کتگ کہ دروگ چی ءَ گوش انت۔من ءَ ھمے پسّو دات ئے کہ دروگ نیست، دراہ راست انت کسے کہ گپے ءِ مانا ءَ سربوت مہ کنت یا گپے ءِ تمثیل ءَ مہ زانت آئی ءَ دروگ گوش ایت۔”
“گُڑا مردم پرچا گوش انت پلانی سک دروگ بند ایت۔”
” دروگ نوکیں ساچشتے۔ نوکیں ساچشت ءَ ھر کس سرپد نہ بیت پمیشکا آئی ءَ بے مانا گُوشگ بیت۔ اے بے مانائی بندر ءَ ھمے دروگ انت۔ گپ ءِ تہ ءَ ایشی ءَ دروگ گْوشگ بیت، ساچشت ءِ تہ ءَ بے مانا۔ ھچ گپ دروگ نہ بیت، بلکیں کسے چہ وھد ءَ پیش بزاں گپے ءِ زمانگ ءَ پیش اگاں ساری ءَ گپے بہ کنت آ دروگ گْوشگ بیت۔”
من آئی ءِ پشتی نیمگ ءَ نپادانی سر ءَ نشتگ ءُ آئی ءَ جست ءَ یاں ۔ آچَک نہ جنت ءُ نہ چار ایت، نہ کشی نیمگ ءَ چارایت۔ تچک ءَ تچک، دار ءَ، دار انت گوش ئے کسے ءَ بُتے آرتگ ءُ نادینتگ۔ بُت ءُ ایشی ءِ تہ ءَ دگری ھمیش انت کہ بت گپ نہ جنت، کار نہ کنت۔اے گپ ھم جنت، منی کاراں ھم کنت بلے چہ منی آیگ ءَ پیش وت ءَ پَیّک کنت ءُ کرسی ءِ سر ءَ نند ایت۔من ایشی ءَ کار ءَ نہ گنداں۔ نہ ورگ ءِ ورگ ءَ گنداں۔ بلے من کہ آس روک ءَ پُتراں چاراں منی آرتگیں ماھیگ، باجی ءُ گوشتاں چہ آئی ءَ چیزے گراستگ ءُ پمن تیار کتگ۔لوگ ھم رُپتگ ءُ نپاد، وش وش ءَ پتاتگ ءُ آئی ءَ ایر کتگ انت۔
من باز بر ءَ لوٹ اتگ کہ آئی ءَ روگ ءُ آیگ ءَ ، نندگ ءُ پادآیگ ءَ بہ گنداں بلے ھچ۔
منی دومی جست گوں آئی ھمیش ات۔ ” گُڑا راست یا راستی چے ءَ گُوش انت؟”۔
” راست دروگ ءِ منْ اتگیں گپّ انت۔”
“چون من سرپد نہ بیتاں۔”
” ھمے کہ گپے ءَ یا کارے ءَ کسے ھیلاک بیت یا من ءُ تو، ھر کس آئی ءِ منّگ ءَ تیار بہ بیت، آ راست انت۔”
“گُڑا تو چی گْوش ئے ھمیشی ءَ کہ ما دراہ بہ منیّں اے راست انت۔”
“اناں۔راستی ءِ جند نیست۔راستی یک لبزےکہ جاھے راست ءُ جاھے گواچن گْوشگ بیت۔ راستی اگاں راست بوتیں گُڑا ھر جاگہ ءَ ایشی ءَ بازیں نام ءَ پرچا توار کنگ بوت۔ پد ءَ ایشی ءَ بچار کہ ھمے راستی ھرجاہ کہ روان کنت ایشی ءِ لبز بدل بیان بنت،ایشی ءِ مانا ھم بدل بنت۔ھر زند ءُ چاگرد ءَ پہ وتی دل ءِ وش کنگ ءَ وتی راستی یے ٹھینتگ۔ راستی ھمے لبز ءِ تہ ءَ انت۔وت راستی نیست۔راستی یک doxa یے۔ھیال کرتگیں یک انچائیں چیزے کہ ما اش راست گْوشیں۔”۔
بوگی ءَ داں کسے جست مہ کنت آ وت ھچ نہ گوش ایت۔
ھمیش انت من وتی سنگت لوٹائینتگ انت۔ دراہ نشتگ ءُ بُوگی ءَ چارگ ءَ انت۔ بوگی آیانی نیمگ ءَ چارگ ءَ نہ انت۔آئی ءِ چم منی لوگ ءِ ڈکّ ءُ دروازگ ءَ سکّ انت گْوش ئے درائیں پسّہ ھمود ءَ نبشتگ انت،ھمائی ءَ چارایت ءُ پسّہ دنت۔
اے یک کسانیں کوٹی یے۔ ایشی ءِ دیوالانی رنگ ءُ چُن ھم رتکگ ءُ بے رنگ بیتگ انت۔اشی ءِ تہ ءَ دو مردم شّری ءِ سر ءَ وپت کنت۔ چار ءُ پنچ مردم گیگ وَ نہ بنت بلے نشت کن انت۔یک آپدست جاہ ءُ یک کنور جاھے ءَ ابید دگہ ھچ ایشی ءَ مان نیست۔ ٹیبل ءُ کرسی واجہ ءَ دستی کتگ انت۔من آئی ءِ پدی نیمگ ءَ وتی نپاد پچ کتگ ءُ نشتگاں، وپساں ھم ھمود ءَ ۔
من ھیال کناں کہ قیوم ءِ لنٹ سُرگ ءَ انت۔ باریں چاریں بُوگی ءَ چی جست کنت۔شھکاران ءَ آئی ءَ وتی جُست اے وڑ ءَ کت۔
” واجہ بوگی لبز چی یے۔”
“لبز گنجانی شھرے۔ دراہ ھمے لبز انت۔ما لبز ءِ تہ ءَ ایں، ڈنّ ءَ ھچ نیست۔”
“من وَ ھمے اشکتگ یا بگوش منی جند ھمے ھیال کنت کہ لبز نیمونے بس۔”
“آکہ لبز ءَ نیمونے سرپد بنت آبزاں ڈن ءَ اوشتاتگ انت۔”
“چون من سرپد نہ بیتاں۔”
“ھمے کہ لبز ءَ نیمون سرپد بوؤکیں مردم ڈنّ ءَ اوشتوکیں مردم بنت۔آبس دَیگ ءُ زیرگ ءِ کار ءَ کن انت۔دیگ ءُ زیرگ بلکیں نیمونے بہ بیت بلے لبز نیمونے نہ بیت۔ لبز ماھے،انچیں شھم ءُ چراگے کہ ھمنچو اندر ءَ انت، ھمنچو کِر ءَ کش ءَ ھم بَلگ ءَ انت کہ چندیں چیز اندیم کنت ءُ چندیں پیش دار ایت۔ تو گْوشت نہ کن ئے کہ اد ءَ لبز کجام نیمون ءَ گون انت۔نیمون کسانیں واھگے، ارمانے دگہ ھچے نہ انت۔
کجام چیز انت کہ لبز ءِ تہ ءَ نہ انت۔ھرچی لبز انت، دروگ بیت کہ راست،مَرگ بیت کہ زند، اندر ءُ ڈنّ، دنیا ءُ کازماس، ھمے لبز ءِ پوش ءِ تہ ءَ انت۔”
رزاق ءَ دیم گوں قیوم ءَ کت ءُ جست کت ۔”تو نیمون کجام مانا ءَ زرتگ۔”
“ھمے کہ مارا چیزے گوشگی بیت، زیرگی بیت، دیگی بیت، ھمیشی ءِ درشان ءَ ما چہ لبزاں کارگریں۔”
بوگی پد ءَ گپ ءَ کپت ۔ “لبز ءَ اے مانا ءَ کسانیں مردم زیر انت۔ مزنیں مردم ھمنچو مزن بنت جاگہ ءِ بدل کنگ ءَ نوکیں لبز درگیج انت۔”
“لبز ءِ درگیجگ چونیں گپے؟”۔ رزاق ءَ دست وتی پیشانی ءِ سر ءَ ایر کت ءُ جست کت۔
” اے وڑ ءَ کہ ھر انسان ءِ وتی گواچن ءُ راستی یے بیت۔ مزنیں مردمانی گواچن ءُ راستی انچیں بنت کہ کارمرد بیتگیں لبز آیانی درشان ءِ ارواہ بوت نہ کن انت۔یک راستی یے کہ بازار ءُ میتگاں تّرگ ءَ انت پہ آئی ءَ دگہ نوکیں لبزے نہ لوٹ ایت، بلے کسے ءَ کہ چیزے ءِ بارو ءَ ،زند ءُ کازماس ءِ بارو ءَ نوکیں کِشک ءُ دریگے اڑ کتگ آئی ءَ اے لبز کُمَک کت نہ کن انت۔”
“اکبر بازکزہی گوش ایت “لبز آزات کنت” گُڑا تو چی گُوش ئے۔” شکور ءَ وتی جست وش ،وش ءَ آئی ءِ دست ءَ دات ۔
“لبز آزات نہ کنت، کید کنت۔ما دراہ لبزانی تہ ءَ کیدیں، ما لبزانی دیم ءَ دست بستی ایں کہ نباید چوشیں گپے مہ بیت کہ دگہ بنّامی یے سر ءِ تاج بہ بیت۔”
من پہ سنگتاں چاھے گراستگ ات۔نوں آیانی دیم ءَ کوپے،کوپے چاہ ایر ات۔شکور ءُ رزاق سگریٹ ھم کشّگ ءَ ات انت۔
واجہ بُوگی چاہ ھم نہ وارت۔ آپ ءِ ورگ ءَ ھم من نہ دیستگ۔بلکیں منی روگ ءَ پد اے کار ءَ بکنت بلے من چمء وت آئی ءَ را چو کنگ ءَ نہ دیستگ۔
قیوم ءَ سر وتی ھمے رنگ ءَ کچینت گْوشے چیزے شوھازگ ءَ بہ بیت۔
“زند چی یے”؟
“زند ھچے نہ انت۔ شما مپت ءَ وت ءَ را کُشتگ ءُ ایر کرتگ ۔اے کہ تو زند ءِ بارو ءَ جیڑگ ءَ ئے۔ اے ھم تو چہ وت ءَ نہ جیڑگ اتگ یا چہ دگراں اشکتگ یا ترا چہ کتاباں گون انت ءُ پیداک انت۔”
“پد ءَ اوں زند ءِ بارو ءَ گوں تو لیکہ یے بیت۔”۔
“من زند ءَ درپے ءِ تہ ءَ کت نہ کناں۔زند کالبے ءِ تہ ءَ پیم بوت نہ کنت۔ زند دریایے، شھکورے، سیہ آپے، مدام تچان انت۔ چیزے بہ اوشیت ءُ بدار ایت نوں ما آئی ءَ کالبے ءِ تہ ءَ آورت کنیں، نام ئے دات کنیں۔زند بس زند انت۔ایشی ءَ یک ءُ دو مانا ءِ تہ ءَ کید کنگ بندر ءَ وت ءَ بے زند کنگ انت۔ ھرچی کہ ایشی ءَ ھما رنگ ءَ سما کنت پہ آئی ءَ زند ھما بیت۔پہ ترا دگرے بیت ءُ پمن ءَ دگرے۔”
“واجہ بُوگی ما کہ چہ مھراب دانا ءَ جُست کنیں آ گُوش ایت زند کد ءُ کالبے ءِ نام انت، راہ ءُ کِشکے ءِ نام انت۔”
“شمے جیڑہ ھمیش انت کہ شما وتی بارو ءَ چہ دگراں جست کن ات کہ بگوش ات من چوناں۔من چہ رنگ ءَ یاں، من ءَ چون بُوّگ لوٹ ایت۔زند میتگ ءُ بازارے ءِ نام نہ انت کہ راہ ءُ کِشکے جوڑ بیگ ءَ پد کسے آئی ءَ کوتل بہ کنت ءُ بہ ژپّ ایت۔ما ایوک زند ءِ لبز ءِ تہ ءَ زندگیں۔ لبز کہ زانگ نہ بیت آئی ءِ پُشت ءُ دیم چون انت، زند چون کشکے ءُ راھے بیت؟ اے کہ شما زند جیڑاتگ ءُ آئی ءَ مانا کنگ ءَ ات ،اے زند ءِ بارو ءَ چندیں مردمانی گپ انت۔ آ اوں دروگ ءُ Doxa انت۔مارا چہ بنگیج ءَ ڈبّے ءِ تہ ءَ کنگ بیتگ ءُ چارراھے ءِ سر ءَ ایر کنگ بیتگ۔ ما کہ چہ اے ڈبّ ءَ درکپیں گُڑا بہ گندئے زانگ بہ بیت زند چی یے۔”
نوں سنگت گُوشے دراہ دمبرتگ ات انت۔ ھر کس وابین ات۔بوگی ھما رنگ ءَ نشتگ ات ءُ دروازگ ءَ چارگ ءَ ات۔ اے درائیں سنگت یک ،یک ءَ پاد اتک ءُ شت انت۔
من بُوگی ءَ پدی نیمگ ءَ چاران،چاران ءَ واب کپتاں۔
2
سہب ءَ کہ منی چم پچ بوت انت بوگی اود ءَ نہ ات۔ من آبدست جاہ ءَ ، کنورجاہ ءَ ، اے کپ ءُ آکپ ءَ آئی ءَ چارات، آ اود ءَ نہ ات۔من دل ءَ ھیال کت بلکیں وتی ھمزاتے ءِ گور ءَ شتگ، نیمروچ ءِ وھد ءَ کیت۔من وتی کار ءِ سر ءَ شتاں ،پد ءَ کہ بیرو کت ءُ اتککاں ، آ انگت نہ اتکگ ات۔
بیگاہ ءَ سنگتاں بازیں جستے گَڑاتگ ات بلے بوگی گندگ بیگ ءَ نہ ات۔ من گوں سنگتانی ھمرائی ءَ آئی ءِ شوھاز ءَ درکپتیں۔ سرجمیں شھر گول ات۔ دکان ءُ ھوٹل، راہ ءُ دگّ، کجام کِشک ات کہ ما اود ءَ نہ شتیں۔ قیوم ءَ گْوشت ایشی ءَ تیاب دپ ءَ چارگ بہ بیت کہ اے رنگیں مردم چہ زِر ءَ کاینت ءُ پد ءَ ھمے موجاں گوں جنز انت ءُ دریا ءِ دروشم ءَ بنت۔
تیاب ءَ ھم آ گندگ بیگ ءَ نہ ات۔ ما تیاب گپتگ ات ءُ روگ ءَ اتیں کہ رزاق ءَ مارا داشت ءُ گْوشت ۔” اے پرشتگیں یدار ءِ تہ ءَ کسے وپتگ گْوش ئے؟ “
ما دراہ ھما دست ءَ شتیں۔ ھو راستی ءَ بوگی ات۔بلے ما ھیران اتیں کہ اے مرد نوں سُرگ ءَ انت، بچکندگ ءَ انت، اے کپ ءُ آکپ ءَ چارگ ءَ انت ھم۔
من دل نزیک کت ءُ جست کت۔ ” بوگی! تو اد ءَ چی کنگ ءَ ئے۔مادرائیں شھر گول اتگ بوگی گندگ نہ بیت۔”
“من نزاناں تو بوگی کَے ءَ گْوشگ ءَ ئے۔ھمرنگیں مردم باز انت۔من اے دریا ءِ دوشیگیں گورماں گوں سَپر کنان ءَ اد ءَ اتکگاں۔من اد ءَ کس ءَ نزاناں “
” تو چونیں گپ جن ئے۔ تو داں ھپتگے ءَ منی لوگ ءَ بیتگ ئے۔ھمے رنگ ءُ داب،ھمے دروشم ءُ ڈیل ءَگوں، گوش ئے من کس ءَ نزاناں۔”
منی جست ءِ پسّو ءِ بدل ءَ آئی ءَ بچکندان ءَ پسّو دات۔ ” آدگرے بیت۔بلے شما چہ من ءَ چی لوٹ ات، وتی گپ ءَ بکن ات۔”
قیوم ءَ گْوشت ۔” مارا چندیں جست گون۔ اشانی پسّو ءَ ایوک تو دات کن ئے۔”
“من جستانی پسّو دیگ نزاناں۔منی گور ءَ کہ جست نیست، پسّو چون بیت۔من ھمیشاں انی ھمد ءَ یاں پد ءَ باریں کجا باں۔چون باں ایشی ءَ ھم نزاناں۔من ایوک وتی مات ءَ زاناں آ ھم چو دوریں یاتے ءِ پیم ءَ انت۔ من ءَ آئی ءَ زرتگ ءُ میتگاں تّراتگ۔منی مات ساھرے ات۔ من بلے وت ءَ چہ آئی ءِ رھبنداں آزات کرتگ۔”
“زند چی یے۔” رزاق ءَ جست کت۔
“ایشی ءِ بارو ءَ کس نہ زانت۔من باریں چہ کدیگ ءَ ایشی ءِ شوھاز ءَ درکپتگاں، گندگ نہ بیت۔” من ءَ باریں پرچا سما بوت کہ اے مرد مارا ریپینگ ءَ انت ۔
” کس ،کس ءَ ریپینت نہ کنت۔”
من وَ گپ چہ دپ ءَ نہ کشتگ ات ،اے ساری ءَ چون سرپد بوت ۔
“کمیں باز من چہ وتی مات ءَ ساھری ءِ زانت دربرتگ۔من چو ھم زاناں تئی اے سنگت من ءَ چی جست کنگ لوٹ انت۔”
نوں روزرد ایر روان ات ءُ تھاری مدان،مدان ءَ کنزان ءُ پیداک ات۔
“زندمان دگہ ھچے نہ انت۔ایوک وتی زانگ ءِ نام انت۔وتی زانگ ءَ پد ھرنیمگ ءَ وشیانی شھجو تچ ایت ءُ مردم چہ گماں آزات بیت۔من ءَ بچار من اے پرشتگیں یدار ءِ تہ ءَ گُو ءُ مِسّانی تہ ءَ نشت کناں۔من ھمیشانی تہ ءَ شات ءُ گلاں، زندمان دگہ چی یے بہ بیت؟”۔
“گُڑا دگہ چیزے ھست کہ مردم آنیمگ ءَ بروت۔” رزاق ءَ جست کت۔
“کسے بوتیں زند ءَ مانا بوت۔کس نیست درائیں راہ ءُ کِشک برو ترا توار ءَ انت۔ دراہ تئیگ انت۔ بلے تُرسگی نہ انت۔”۔ آ کمیں چست بوت ءُ مئے دیم ءَ اوشتات ءُ پیشاب ئےکت ۔ ما دراہ ھیران بوتیں کہ کمیں پیشاب آئی ءَ چَنک ءَ کت ءُ وتی دیم ءَ پِر ریتک ءُ آسمان ءِ نیمگ ءَ چارات ئے۔ ما درائیناں بژّ ات ءُ دیم آ نیمگ ءَ کت انت۔
“من ءَ نوں روگی انت کہ منی ھمزات ءِ چم نوں پچ بنت۔شپ ھمائی ءَ گون انت۔”
“آ مارا کجا دوچار کپ ایت۔” شکور ءَ جست کت۔ آئی ءَ کمیں سسّا کت ءُ پسو دات۔ ” ھمے شھر ءِ پرشتگیں لوگے ءَ جنوزامے ءِ گور ءَ آئی ءِ نپادپچ بنت۔”
“ما چون زانیں آئی ءِ لوگ اے شھر ءِ کجام دمک ءَ بیت۔”
” شما کہ اے شھر ءَ درکپ ات، ھمے گوشان بہ بئیت کہ ھر چیز چہ نیستی ءَ بنگیج بیت، اے گپ ءَ چاررند ءَ بگوش ات۔”
“گُڑا پد ءَ چی بیت۔” چما کسے ءَ جست کت۔
“یک ھشک ءُ لاگریں ،منی ھمرنگیں مردمے شمارا دوچار کپ ایت۔ آشمارا سوج دنت کہ ھر چیز چہ نیستی ءَ چون بنگیج بیت۔”
نوں آئی ءِ مِس شُشتگیں چم گندگ بیگ ءَ نہ ات انت۔بلکیں وت ھم گندگ ءَ نہ ات۔دزموش کنان ءَ چہ یدار ءَ ایر کپت۔ ما لوٹ ات کہ آئی ءَ روگ ءَ بہ گندیں کہ ناگت ءَ ٹرّیں مُرگے ِشَپِرّگ ءَ مئے چمانی دیم ءَ گوست۔ ما کہ داں ھوش کت آ اود ءَ نہ ات۔
