گُژنگی مارا پکیری کاسگےءَ دور دَنت۔ منظور بسمل
نگد
۔۔۔۔۔
گُژنگی مارا پکیری کاسگےءَ دور دَنت
ما چو گبرّءَ گار بئیں ماں زندگیءِ نْیادیءَ
ھر کسّءَ سَپتے سرءَ
شاہیمے دستءَ ءُ گردیت گواتءَ سَنگ ءُ تور کنت
اَرواہاں سندیت ھور کنت
ءُ مئے نِدارگ بانجی اَنت ھمساھگی
ڈکّنت دلءَ
وائے بے وانکی، گم ءُ اندوہ چو اھدانی
زِمین تْرومبیں کہیرءِ روتگءَ سکّ اَنت دلءَ
ما ھما پنڈگ پکیرءِ کاسگءِ کہ گُژنگ اِنت
تاں زندگ اِنت
دنیا دَپیلّیں چانیگے
پہ زِندگیں آزاوَراں
پہ لشکراں
توجیل چے سازگ بہ بیت؟
چہ آدمءَ دانکہ منءَ
ھر چیز کیت موجیں دلءَ
یا دِیدگاں یاکہ ھیالانی تہءَ
یا کہ کتابانی تہءَ
یا باتنءَ
پہ ما دَپیلّ
وائے پکیری کاسگءِ گرّ ءُ گبرّ
بے منّتءَ
کرکینکے آپ ءُ دانگے آرگ بیار
کہ گُژن ماں لاپءَ نہ روت
دل دیدگاں کشّیت چو جاتیگءَ وتی
وارت اَندرءِ آسودہ وابیں کودِکاں
دُنیا دَپیلّیں چانیگانی کاسگے پہ ھر کسءَ
۔۔۔۔۔۔۔۔۔
منظور بسمل