سرگوست:گوں من ءَ سمل ءِ اجبیں مھر!بیست ءُ چارمی بھر
سرگوست:گوں من ءَ سمل ءِ اجبیں مھر!
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
بیست ءُ چارمی بھر
روچ چَہ کوہ ءَ اندیم بوگ ءَ اَت کہ منی سر ماں کوہ ء مُراد ءِ دِلبند ءَ پَہ سجدہ ءَ ایر بوت، پد ءَ مَن ءَ ھچ سما نَہ اَت کہ مَن چے دُوا ءُ ارز کرتگ بلے ھمینچو یاد بِیت کہ چمّانی ارس کوہ ء مراد ءِ بالاد ءَ کپان اِت اَنت ءُ زبان ءَ یکیں اُرپ اَت:
”واجہ ھدا وتی ھستیانی دوستی ءَ بچار کہ من ءَ چَہ بے مھری ءِ ازاباں آجو بِہ کن، چوش مَہ بیت کہ پد ءَ من تئی دوست ءِ جاہ ( کوہ ء مراد) ءِسجدہ ءَ میایان ءُ دلپروش بہ باں۔“
”واجہ ھدا وتی ھستیانی دوستی ءَ بچار کہ من ءَ چَہ بے مھری ءِ ازاباں آجو بِہ کن، چوش مَہ بیت کہ پد ءَ من تئی دوست ءِ جاہ ( کوہ ء مراد) ءِسجدہ ءَ میایان ءُ دلپروش بہ باں۔“
نَہ زان آں داں چینچو دمان ءَ مَنی سَر ماں سجدہ ءَ ایر اَت ءُ گوں ھدا ءُ کوہ ء مراد ءَ جاک ءُ سلوات ءَ اِت آں، گُڈی رند ءَ مَن ھمے گوشت: ” اِد ءَ ھزاراں اُمَّتّی/ اُمیتی وتی مرادانی سرجم کنگ ءَ کاینت، من اوں چَہ ھما گناھگاراں یکے آں کہ تئی سجدہ ءَ آں، چوش مَہ بیت چد ءُ پد اِے منی گُڈّی سجدہ بہ بیت ءُ چَہ ترا باگی بہ باں”.
ھمے گالانی گوشگ ءَ پد من سر چَہ سجدہ ءَ چِست کرت ءُ پہ اُمیتے واتر تروزھک ءِ گِس ءَ آھت آں،موبائل چار اِت داں سمل ءِ کلوھے آھتگ اَت” ھال کن تو انگت گوں کوہ ء مراد ءِ سجدہ ءَ دزگٹ ئے یا دزھورک ئے”؟
من پسّہ دات:” ھمیش اِنت نوکی چَہ ارزی جاہ( بزاں سجدہ، دُوا ءُ گِلگ ءُ کوہ ء مراد) ءَ آھتگ آں”.
دمانے ءَ پد سمل ءِ پسہ آھت:” کئی ارزی دیگ ءَ شتگ ئے”؟
من پسہ دات” ھست چوشیں مھروان کہ ارزی ءِ لائک اِنت، ھیر دِگہ ھال کن باریں چِہ ھال ءُ اھوال اِنت”؟
من پسہ ءِ وداریگ اِت آں کہ سمل ءِ پون آھت، من پون چِست کرت ءُ سمل ءِ توار منی گوشاں کپت کہ بید ء جوڑی ڈڈّی ءَ گوشت ئِے” سکی من گوں تو سک دلگران آں”.
من کند اِت ءُ جُست کرت” زھریں مردم وَ پون نہ کنت بلے ترا ھیر اِنت تو پون ءُ گپ ءَ ئے “؟
گوش ئے آئی ءِ لُنٹانی سر ءَ کندگ بیگواہ اِت اَنت ءُ آ پہ وت راہ ءُ دَرے شوھازگ ءَ اَت، من اوں زانگ ءَ اِت آں کہ پرچا زھر اِنت!، آئی ءَ گوشت” سکی من مھر ءِ ھما جاہ ءَ سر بوتگ آں کہ واتر بوگ ءِ واستا پہ وت ھچ گِندگ ءَ نہ آں، یک نیمگے ءَ من ءَ گوں تو مھر اِنت، دومی نیمگ ءَ منی ءُ تئی مزھب ھم یک نہ اَنت، ناں من ترا وتی کرت کن آن ءُ ناں ترا یل دات کن آں ،تو بہ گوش کہ من نوں چے بہ کن آں”؟!
من آئی ءِ گپانی سَر ءَ سک کندگ ءَ اِت آن ءُ آ ھیران اَت کہ سکی ءَ را چے اِنت کہ کندگ ءَ اِنت، آئی ءَ من ءَ جُست کرت:” زاناں منی گپ ھراب اَنت کہ تو کندگ ءَ ئے؟!”
من پد ءَ کند اِت ءُ پسہ دات:” تئی گپ شر اَنت بلے تو انگت سرپد نہ ئے مھر چی یے؟
مھر ءِ مول ءُ مراد چی اَنت؟ مھر گوں یکے دومی ءَ پرچا بیت ءُ نَہ تو مھر ءِ راہ ءُ رَھبنداں سرپد ئے، اگاں تو مِھر ءِ ارزشت ءَ سرپد بوتیں گڑا نا تو مزھب ءِ نام گپتگ اَت ءُ نا تو مھر ءِ دیم ءَ مزھب ءِ دیوال مِک کرتگ اَت، من گوش آں تو گوں کَسے ءَ مھر مَہ کن بلکیں وتی گِسانی کَش ءِ مسیت ءِ ملا ءَ گوں آروس بِہ کن گھتر اِنت، تئی زانت اِد ءَ آھتگ ءُ سَر اِنت گڑا پَہ تو اللہ ءِ جند اِنت، منی گپّ ءَ زور ئے مروچی ءَ پد مھر ءِ نام ءَ مہ گر ءُ وتی ءَ راہ ءَ بہ گیشین پہ تو گھتر اِنت کربان آں”.
مھر ءِ مول ءُ مراد چی اَنت؟ مھر گوں یکے دومی ءَ پرچا بیت ءُ نَہ تو مھر ءِ راہ ءُ رَھبنداں سرپد ئے، اگاں تو مِھر ءِ ارزشت ءَ سرپد بوتیں گڑا نا تو مزھب ءِ نام گپتگ اَت ءُ نا تو مھر ءِ دیم ءَ مزھب ءِ دیوال مِک کرتگ اَت، من گوش آں تو گوں کَسے ءَ مھر مَہ کن بلکیں وتی گِسانی کَش ءِ مسیت ءِ ملا ءَ گوں آروس بِہ کن گھتر اِنت، تئی زانت اِد ءَ آھتگ ءُ سَر اِنت گڑا پَہ تو اللہ ءِ جند اِنت، منی گپّ ءَ زور ئے مروچی ءَ پد مھر ءِ نام ءَ مہ گر ءُ وتی ءَ راہ ءَ بہ گیشین پہ تو گھتر اِنت کربان آں”.
آئی ءَ گوں لَھمیں گالوارے ءَ پسہ دات:” سکی بلے جزباتی مہ بو کہ من لاچار آں کہ من گوں انچیں کھولے ءَ بندوک آں آ سکیں مزھبی اَنت، مشکل اِنت منی ءُ تئی ھمسپری ءَ وش بہ بنت”.
من بَژنی ئیں کندگے جت ءُ گوشت” من زاناں ترا کدی گوشتگ کہ تو گوں من ءَ ھمسپر بِہ بو کہ مَن تباہ آں یا بے ترا زندگ بوت کرت نہ کن آں، تو بزان ئے تئی گِس والا ءُ مزھب بلے گوں ترا منی ھمے دزبندی اِنت مھر ءَ را نہ مزھب ءِ ءُ نا زات ءُ زُریات ءِ دیم ءَ چو دیوال مِک بہ کن، اگاں تو سرپد بوگ ءِ جھد نہ کرت بزاں تو کدی مھر ءِ امبازانی باھوٹ بوت کرت نہ کن ئے، من چوش ھم نہ گوش آں کہ منی گپ شر اَنت تو منی گپانی پُشت ءَ روان بہ بہ ئے بلے الم منی گپانی سر ءَ بہ جیڑ!”
آ بے توار اَت ءُ ھچ پسّہ دَیگ ءَ نَہ اَت، من زانگ ءَ اِت آں کہ مزھب مھر ءِ دیم ءَ انچیں دیوالے کہ پہ آسانی پروش دیگ نہ بیت، من پد ءَ کُشتانک دَیگ بنا کرت:” سمّی! اگاں ما گوں ایمانداری ءَ بچار ایں ءُ بِہ سوچ ایں مھر مزھبانی مزھب اِنت، مھر کدی مزھب ءِ دیم ءَ دیوال بوت کرت نہ کنت پرچاکہ مھر امن ءُ ایمنی ءِ نام اِنت، مھر کدی جتائی ءُ ھون ریچی ءِ منّوگر نَہ اِنت، ھاں مروچی ئیں دَور ءَ مزھب ءِ راہ ءُ راھبند چے اَنت ءُ آ چے لوٹ اِیت ما ءُ شما شرّ سرپد ایں، مروچی منی ءُ تئی اندر ءَ ساڑی اِنت، ما گِندگ ءَ ایں کہ مزھب مھر ءِ دیم ءَ چونیں دیوالے؟منی گپ ءَ زور ئے مزھب ءَ را کدی مھر ءِ دیم ءَ چوں دیوال ءَ مک مَہ کن پرچاکہ مزھب بَھر ءُ بانگی ءِ نام اِنت ءُ کدی یکجائی نہ لوٹ اِیت، اگاں مروچی دنیا تہ ءَ مھر بادشاھی بوتیں گڑا کدی ھون ءُ ھونریچی نہ بوتگ اَت، نا ما بھر ءُ بانگ بوتگ اِت ایں ،نا مروچی تو مزھب ءِ گپ ءَ دیم ءَ آؤرتگ اَت، مزھب یک دگہ دنیایے ءُ مھر یک دگہ دنیایے، باید اِنت ما سرپد بوگ ءِ جھد ءَ بہ کن ایں”.
آئی ءَ دل ءُ ناکشیں دروشمے ءَ پسہ دات” سکی من نہ گوش آں تو زگری یے ئے مَن گوں ترا مِھر نَہ کن آں بلے منی گِس ءِ مردم سکیں دگہ وڑیں مردم اَنت”.
من پسّہ دات:” بچار اولی گپ ایش اِنت تو من ءَ بے کِسّاس دوست ئے بلے پَہ زند ءِ ھمسپری ءَ دوست نہ ئے، دومی گپ من ترا پیسر ءَ ھم گوشتگ کہ منی ھبرسندی بوتگ نوں گوں ترا سپر کرت نہ کن آں ھاں یک مھروانیں سنگتے بوت کرت کن آں.”
آئی ءِ ھِڑّیسکگانی توار منی گوشاں کپت اَنت ءُ کمو ھیسکارگ ءَ پد ءَ پسہ ئِے دات: ” سکی جان تو یکبرے بس ھمے بہ گوش کہ من ءَ گوں تو مھر اِنت ءُ ترا وتی زند ءِ ھمسپر کن آں، پد ءَ من بزان آں منی گِس والا ءُ تئی ھبرسندی، من ھرچ وڑیں کربانی ءَ تیار آں بس تو یکبرے بہ گوش سمی I love you”.
من کند اِت ءُ پسہ دات: ” ھمے یکیں گال ءِ کَشّگ سک گران اِنت، من چوش ھم نہ گوش آں کہ تو وتی مزھب ءُ گِس والایاں پمّن یل بہ کن، منی سوج ایش اِنت تو پَہ وَت ءَ دِگہ ھَمسپرے درگیج گِھتر اِنت”.
آئی ءَ پسہ دات: ” تو بس یکبرے ھو بِہ کن، پد ءَ من ءُ تو وتی پیسلہءَ وَت کن ایں”.
سمل گپّ ءَ اَت کہ پون ئِے کَٹ بوت۔
روان اِنت۔۔۔