سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار۔نبشتہ کار: سکی ساوڑ۔ھپتاد ءُ چارمی بھر
سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
ھپتاد ءُ چارمی بھر
من یکبرے ھُشک ءُ ھیران بوت آں کہ آئی ءَ چش کرت، وھدے کہ موبائل آئی ءِ دست ءَ کپت آ سک گَل بوت کہ من سوبمند بوتگ آن ءُ نوں نود ھچ کرت نہ کنت، آ زوت زوت تامر ءِ کور کنگ ءَ دلمانگ بوت بلے موبائل کبل اَت، من ڈَڈّ ءَ ڈَڈَّ ءَ گوشت” تو منی موبائل پرچا پُلّ اِت ، زوت بہ دے ئِے”؟
آئی ءَ پسہ دات” تو سکیں بے گیرتے ئے،منی گھار ءِ تامر جوڑ کرتگ ءُ گوں منی تروزھک ءَ ھم سنگتی کنگ ءَئے، من مِر ءَ موبائل ءَ نہ دے آں، ھرچی کرت کن ئے بہ کن”.
مَرد با گپی نہ اَت، پورہ جند ءَ مہ کُش اِیت، من پسہ دات” تو ھم چشیں گیرتی یے نہ ئے کربان آں، تئی بازیں رازے منی کر ءَ ھست، اگاں من دشمنی شرو کرت گڑا آ مردم ترا ھم زندگ ءَ زندگ کَل کن اَنت، دومی گپ من چشیں ناسرپدے نہ آں سرجمیں تامر ءُ اکساں موبائل ءَ بہ کن آن ءُ بِہ تَر آں، تئی گھار ءِ تامر من انوں موبائل ءَ مان کرت ءُ آؤرتگ ، درستیں اکس ءُ تامر منی یو ایس بی ءُ میموری ءِ تہ ءَ مان اَنت، پمنی ءَ موبائل ءَ پروش ئے یا نہ پروش ئے، دے ئیگ ئِے یا نہ دے ئیگ ئِے تئی مرزی اِنت، منی کر ءَ اے درستیں تامر ءُ اکس ھست اَنت، اگاں تو منی موبائل نہ دات ءُ کوکار کرت من ءَ سوگند اِنت واتر گِس ءَ سر بوت آں گڑا تئی گھار ءِ سرجمیں اکس، تامر ءُ تواربنداں شنگ کن آں.”
آ لھم بوت ءُ پسہ دات” تئی کر ءَ من زان آں نوں ھچ نیست، تو من ءَ ترسینگ ءَ ئے، ما ترا نوں زندگ ءَ نیل ایں،تو بزاں اد ءَ باز بے گیرتی ءُ بڑواھگری کرتگ”.
وھدے کہ آئی ءَ چش گوشت گڑا من ھم برانز گپت ءُ گوشت” اڑے وتی زبان ءَ سمبال، من کہ لھم لھم ءَ گپ ءَ آں تو پورہ منی سر ءَ سوار بوان ئے وَ، وت ءَ جَل کن، شمارا موکل اِنت ھرچی کرت کن اِت بہ کن اِت، من اد ءَ بَڑواھگری نہ کرتگ ءُ نہ بڑواھے آں، بلکیں من گوں زین جان ءَ راستی ئیں مھر کرتگ ءُ تئی گھار من وتی گھار پھم اِتگ، اگاں من بَڑواھگری کرتیں گڑا مروچی تئی گھار ھم منی یار بوتگ اَت، اگاں ترا موبائل دیگی نہ اِنت ءُ جیڑہ مزن کنگی اِنت گڑا اے شمے منّت اِنت من رو آں”.
من چَہ آئی ءِ کر ءَ پاد آھت آں، منی بی پی سک بُرز اَت، من وتی سینکل ءِ کر ءَ شت آن ءُ گوشت” ایش اِنت من ترا گوشگ ءَ آں، منی موبائل ءَ بہ دے ءُ جیڑہ ءَ ھلاس بہ کن اگاں ناں گڑا منی گپ ھما اَنت”.
من وتی سینکل ءَ سوار بوت آن ءُ دیم پہ وتی میتگ ءَ رھادگ بوت آں، کمو راہ ءَ شتگ اِت آں کہ سلام ءِ پون آھت، من یکبرے پون چست نہ کرت، داں آئی ءَ چار ءُ پنچ رَند ءَ پون جت، من گُڈی ءَ پون چست کرت ، آئی ءَ گوشت” واتر بیا من ءُ تو پیسلھے کن ایں”.
من واتر بوت آں، آئی ءِ کر ءَ شت آں، آئی ءَ منی موبائل دات ءُ گوشت” تو منی گھار ءِ تامر ءُ اکساں کور کن، من جھدے کن آں تئی جیڑہ ھم ھلاس بیت”.
من پسہ دات” جی شر اِنت، من سرجمیں چیزاں کور کن آں بلے مروچی ناں ھما روچ ءَ کہ منی جیڑہ ھلاس بوت گڑا ھما روچ ءَ سرجمیں چیز کور بنت دلجم بو، بلے تو منی جیڑہ ءَ چوں ھلاس کرت کن ئے؟ نوں وَ تو منی جیڑہ مزن کرتگ، اسد ءُ آئی ءِ ناکو ھم سک جزباتی اَنت”.
آ ھیران اَت نوں اے جیڑہ چوں ھلاس بیت، من ھم گیش پریشان اِت آں، آئی ءَ پسہ دات” من وت نہ زان آں نوں چے بہ کن آں؟ ! تو سوجے بہ دے “.
من گوشت” بہ چار جیڑہ نوں سک مزن اِنت، دگہ راہ نیست، یکے راھے ھست، اگاں تو ھما وڑ بہ کن ئے گڑا انگت جیڑہ گیش ءُ گیوار بیت”.
آئی ءَ گوں ھیرانی ءَ من ءَ چار اِت ءُ جست کرت” کجام وڑ ءَ باریں؟!
من پسہ دات” تو اسد ءِ کر ءَ بہ رو ئے یا پون ئِے بہ کن ئے ءُ بہ گوش ئے” من ءَ پھل کن اِت، منی کر ءَ سبوت نیست، من اشکرتگ نود گوں زین جان ءَ سنگت اِنت بلے من شک ءِ سر ءَ شمارا گوشتگ، بلے اے گپ پکا نہ اِنت، من رَد بوتگ آں”.بلکیں تئی اے گپانی اشکنگ ءَ پد آ سرپد بہ بنت ءُ منی جیڑہ ءَ ھلاس بہ کن اَنت ھاں دگہ راہ ءُ در نیست.”
آ سک دگہ وڑ بوت، گڈی ءَ من رازی کرت، من گوشت” تو انوں منی دیم ءَ اسد ءَ پون بہ کن ءُ بہ گوش باریں آ چے گوش اِیت؟”
آئی ءَ پسہ دات” من پد ءَ ایوک ءَ پون ئِے کن آں، بلے ترا منی گھار ءِ تامر ءُ اکس کے داتگ ؟ آ مردم کے اِنت”؟.
من پسہ دات” تئی لک منت ، گل سبا منی گھار اِنت، آئی ءِ نام ءَ مہ گر ئے کہ آ بے گناہ اِنت، اے درست دگہ یکے ءِ کار اَنت، منی جیڑہ ھلاس بوت گڑا پد ءَ ترا سرجمیں گپاں گوش آں شر، انوں من ھچ گوشت کرت نہ کن آں، اگاں تو گل سبا ءَ را ھبر نہ دات ءُ نہ گوشت گڑا من تئی ھمراھان ءُ اے جیڑہ ءَ ھم گیش ءُ گیوار کن آں، بوت کنت تو من ءَ دژمنے بہ پھم ئے بلے من شمے ازت پھریز اِتگ، من ءَ پہ شما بدی یے نہ پیسر ءَ بوتگ ءُ نہ انگت ھست پل”.
آئی ءَ من ءَ وسکرت من ھال نہ دات، چَہ آئی ءَ موکل کرت، واتر بوت آں، راہ ءَ سک جیڑان اِت آں پرچا گوں زین جان وت ءَ زلیل ءُ مھر کرتگ؟! چَہ اے رزواھیں مھر ءَ مھر مہ کرتیں گھتر اَت، اینچو مھر ءُ زلیلی من پہ آئی ءَ سگ اِتگ ءُ بزگ بوتگ آں دگہ کَسے چش نہ بوتگ بلے انگت آ منی مھرانی ارزشت ءَ سرپد نہ اِنت، اگاں زین جان ءِ جاہ ءَ دگہ مھروانے بوتیں بلکیں مھر ءِ ارزشت ئِے زانتگ اَت، کدی اے چاگرد مھر ءِ ارزشت ءَ سرپد بیت؟ کدی مھر ءِ بادشاھی بیت؟ کدی مردم بے وپائی ءِ سانکلاں پروش دات کرت کنت؟ اد ءَ مھر بس بدنامی ءُ وپت ءُ وابی ءِ نام اِنت دگہ ھچ، اد ءَ مھر ءِ نام ءِ سر ءَ جنک ءُبچکاں رَد بہ دے، کار ءَ شر کن ءُ دیم ءَ ماندار ءُ بہ رو ، اد ءَ بس ھمے یکیں مھر پَشتکپتگ.
راہ ءَ سینکل تچان اَت، منی چمانی ارس یلہ اِت اَنت، من ءَ وتی مھر ءِ بے سوبی ءِ سر ءَ سک ارمان بوگ ءَ اَت، بلے من دلپروش نہ اِت آں، من بس اللہ ءِ کر ءَ ھمے ارز ءَ اِت آں، تو بادشاھے ئے، تو ھرکَسی دلانی تاھیر دیوکے ئے، ھرچی کہ ترا پمن ءَ دوست اِنت ءُ دوست بوتگ تو ھما وڑ بہ کن، بوت کنت تو من ءَ چَہ زین جان ءُ مھرل ءَ گیش دگہ مھروانے ءِ ھمسپر کن ئے، بوت کنت ترا اے پمن ءَ دوست نہ بوتگ اَنت کہ آواں منی مھرانی ارزشت نہ زانتگ ءُ دگہ راھے ءَ راھی بوتگ اَنت، بوت کنت ترا گوں منی وڑیں گناھگارے ءَ مھر بوتگ ءُ من ءَ تئی مھرانی سرپدی نہ بوتگ ءُ من سرجنان بوتگ آں، چش ھم بوت کنت تو من ءَ راہ ء نیک ءَ آرگ ءَ ئے ءُ من انگت وت ءَ گمیگ کرتگ ءُ کنگ ءَ آں.
راہ ءَ وڑ پہ وڑیں ھیال منی جبین ءَ چِست بوان اَت، پورہ گنوک اِت آں، چوناھا من ساریں مردمے نہ آں بلے مھروانانی داتگیں داداں گیش من ءَ وتی ارجان جتگ اَت ءُ جتگ اِش، ھمے وھد ءَ دلشاد ءِ پون آھت، آئی ءَ جست کرت” باریں ھال کن تئی جیڑہ چون بوت؟”.
من سلام ءِ کر ءَ روگ ءَ پیسر دلشاد ھال داتگ اَت کہ من ھمے جیڑہ ءِ بارو ءَ روگ ءَ آں بلے تو میا، پمیشکا آ نیاتکگ ات گوں، من پسہ دات” جیڑہ ھلاس نہ اِنت، بس ھلاسی ءِ نیمگ ءَ جنزان اِنت”.
من وتی میتگ ءَ سر بوت آں، دلشاد ءِ کر ءَ سرے جت، سرجمیں جیڑہ گوشت اَنت، آئی ءَ کندگے جت ءُ گوشت” نود تو بلے چَٹیں شومے ئے، یکبرے سلام ترا بزگ کرتگ بلے پد ءَ تو ھم آئی ءَ را سک بزگ کرتگ، منی گپ ءَ زور ئے نوں ھمے مھر ءِ جند ءَ بیزار کن، اد ءَ مھر نیست، اگاں کَسے دیم ءَ کپت شاٹے بہ جن ءُ بہ رو بلے مھر مہ کن”.
من پسہ دات” اڑے اد ءَ مردم شری بہ کنت بزاں برباد اِنت، من ھم ھمے مناپکی ءِ وجہ ءَ سلام بیوار کرتگ ، اگاں من چشیں پندلے مہ ساز اِتیں مروچی کار گَرک اِت اَنت باور کن ، نوں اڑے من ءَ بیزار اِنت، ناں من مھر کن آن ءُ ناں شاٹ جَن آں”.
آئی ءَ من ءَ کوچرا کرت ءُ گوشت” نوں ترا زین جان ءَ شریں سبکے داتگ، مھر بس اِنت.”.
ما گپ ءُ دیوان کرت، مگرب ءِ وھد ءَ من وتی گِس ءَ واتر اِت آں کہ اسد ءِ پون آھت.
روان اِنت.