سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار۔نبشتہ کار: سکی ساوڑ۔شست ءُ ھپتمی بھر
سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
شست ءُ ھپتمی بھر
من آئی ءِ یک دستے داشتگ اَت، آ منی دیم پہ دیم ءَ اوشتاتگ اَت، شپ تھار اَت پمیشکا آئی ءِ چھرگ گندگ بوگ ءَ نہ اَت، بلے سک دگہ وڑ اَت، انچوش سما بوگ ءَ اَت کہ لزرگ ءَ اِنت، آئی ءَ سوگند وارتگ اَت بلکیں نود منی سوگندانی سر ءَ باور کنت بلے من پیسر ءَ آئی ءِ رَگ رَگاں پجاروکی اِت آں، من جست کرت” نوں بہ دے ھالاں پرچا سرپد نہ بہ ئے ءُ وتی زند ءَ زوال کنگ ءَ ئے؟ زاناں بیست یاریگری شریں چیزے کہ تو ئِے کنگ ءَ ئے؟ تو من ءَ منّت کرت، سوگند وارت کہ اے رَندی من ءَ پھل کن دگہ برے من رَدی نہ کن آن ءُ من ءَ توبہ اِنت بلے تو انگت وتی آدت ءَ مجبور ئے، نوں تئی سزا چے اِنت؟”
آئی ءَ سوگند ورگ بندات کرت ءُ گوشت” نود پل منی جگر مھران مناپکے منی پُشت ءَ دروگ بندگ ءَ اِنت، من آئی ءِ کر ءَ نہ شتگ آں، مپت ءَ منی نام ءِ گرگ ءَ اِنت، من ءَ پون ءَ بہ دے من وت جست ئِے کن آں پرچا آ بے گیرت بے گناہ ءَ منی سر ءَ دروگبندگ ءَ اِنت؟!
من گوشت” بزاں مھران دروگبندگ ءَ اِنت؟ تو من ءَ زاناں بُدّوے پھمگ ءَ ئے؟ اگاں تو آئی ءِ کر ءَ مہ شتیں، وھدے کہ گل سبا ءَ تئی نام گپتگ اَت گڑا آئی ءَ الم گوشتگ اَت زین جان ءَ من چون کن آن ءُ منی کر ءَ چے لوٹ اِیت؟! تو من ءَ رَد دات کرت نہ کن ئے ، منی نشانگ نہ پیسر ءَ رَد بوتگ ءُ نہ انگت رَد بوت کنت ، بس راستی ءَ بہ گوش تو پرچا سرپد نہ بہ ئے؟ تو وش ئے روچے یکے ءِ امبازانی باھوٹ بہ بہ ئے؟”
آئی ءَ پد ءَ سوگند ورگ ءَ بندات کرت ءُ گوشت” من ءَ چش مہ گوش ءُ من چش نہ کرتگ،اگاں ترا منی یلہ کنگی اِنت گڑا انچوش بہ گوش، من زان آں تو وتی کار کرتگ نوں من ءَ یلہ کن ئے، ترا دگہ نیمون نیست، مھران ءَ منی یار کنگ ءَ ئے”.
آ گپ ءَ اَت، منی شیتان گیش ھراب بوان اَت، ھمے وھد ءَ منی شھمات یکبرے پد ءَ ماں آئی ءَ انارکانی باھوٹ بوت، آ تَتَّر گپت ءُ کپت، کپگ ءَ گوں ھوار منی لگت ھم سر بوت، من گوشت” بے گیرتی ءُ کھبگی نوں تئی آدتّے جوڑ بوتگ، انگت من ءَ میاریگ کن ئے”.
آ تَچک اَت، من آئی ءِ دست گپت ءُ پاد کرت ، گل سبا ءَ گوشت” لالا گنوکی مہ کن اے میتگے اگاں کَسے سرپد بہ بیت دگہ بنّامی یے بیت، ایشی ءَ سوچ، اے شر نہ بیت”.
زین جان ھچ گوشگ ءَ نہ اَت ، سر ئِے جھل کرتگ اَت ءُ گوں وتی دستاں وتی دیم ئِے اندیم کرتگ اَت، من گوشت” زین جان منی مھر ءِ سپر داں امران ءِ آروس ءَ ءُ مھران ءِ یاریگری ءَ آھت ءُ ھلاس بوت، نوں ترا چَہ منی نیمگ ءَ موکل اِنت یک یارے ناں بلکیں سد یار بدار”.
آئی ءَ لھم لھم ءَ پسہ دات” من یار نہ داشتگ، تو وت شک کنگ ءَ ئے، من ءَ یل کن من رو آں”.
منی پسہ ءَ چَہ پیسر گل سبا ءَ گوشت” زین جان ، نود میاریگ نہ اِنت تو وت ءَ شر کن “.
من گوشت” گل سبا ایشی ءِ شری دروگے، من دیم ماں زین جان ءَ کرت ءُ گوشت” بہ رو بے شرم، چد ءُ پد منی دیم ءَ مہ کپ، ترا من سھتگ”.
من آئی ءَ را تیلانک دات ءُ آ چَہ کُڈک ءِ در ءَ تیلانک گپت ءُ کپت، بلے ھچ ئِے نہ گوشت، پاد آھت ءُ رھادگ بوت، آ شت اَنت، منی سر ءَ دردے زُرت، من ھم آروسجاہ ءَ شت آں، زالبولاں سالونک ھنی کرتگ اَت ءُ پد ءَ بانور ءِ نیمگ ءَ شتگ اِت اَنت، سمیر گوں سنگتاں سالونک ءِ کَش ءَ نشتگ اَت، مزاک ءُ کندگ ءَ اِت اَنت،سالونک ءَ من ءَ دیست ءُ جست ئِے کرت” ھاں اڑے نود تو گار بوتگ ئے؟”
من کندگے جت ءُ پسہ دات”سالونک جان من ھمد ءَ بوتگ آں، تو نوں مارا کجا گند ئے کربان آں، آروس ءَ پد مارا پجاہ اوں نیار ئے”.
آئی ءَ کندگے جت ءُ پسہ دات” آ گپ پکا اِنت جگر، پد ءَ مردم زمہ دار بیت الم دگہ وڑ بیت”.
سمیر چَہ سالونک ءِ کَش ءَ پاد آھت ءُ منی کر ءَ آھت، میزان میزان ءَ جست ئِے کرت” اڑے گڑا تئی کار بوت”؟
من کمو کند اِت ءُ پسہ دات” تو چوں زانت کہ نود روزگارے ءَ شتگ؟ ھو اڑے منی کار بوت، تو مھران ءِ ھالاں بہ دے”.
آئی ءَ پسہ دات” من اڑے چوں نہ زان آں ، منی کار کہ بوتگ، تو چو بے تواری ءَ شت ئے من زانت کہ تو شتگ ئے، مھران ھما اِنت سرتَر اِنت ءُ زین جان ءِ شوھاز ءَ اِنت، مروچی شپ ما آئی ءِ ھک جت “.
من بچکند اِت ءُ گوشت” شر اِنت کہ ھک ئِے جنگ بوت، آئی ءِ چونیں ھکے؟ ھک وَ منی اِنت”.
ھمے وھد ءَ سالونک ءَ من ءَ توار جت ءُ گوشت” اڑے نود بیا اد ءَ”.
من سالونک ءِ کش ءَ نشت آں، آئی ءَ گوشت” تو گڑا شپ ءَ ھمد ءَ بو، پرتو نپادے تالان کن ایں دگہ جاہ ءَ مہ رو”.
من پسہ دات” من پل سمیر ءِ کر ءَ یا بِدرنگ ءَ وتی گھارانی گِس ءَ رو آں”.
آئی ءَ پسہ دات” شپ بے وھد اِنت ءُ بدرنگ سک دور اِنت، ھمد ءَ منی کر ءَ بو یا سمیر ءِ ھمراھی ءَ بہ رو”.
من گوشت ” جی شر پل”.
نیم ساھتے ءَ پد ما چَہ سالونک ءَ موکل کرت، من گوشت” سمیر جان گڑا نوں من ھم چَہ تو موکل کن آں”.
سمیر ءَ من ءَ موکل نہ دات ءُ ما شپ ءِ دوازدہ ءِ وھد ءَ سمیر ءِ گِس ءَ شت ایں، اے منی اولی شپ اَت من آئی ءِ مھمان اِت آں، وپسگ ءِ وھد ءَ من دگہ وڑ اِت آں، ھیال گوں زین جان اَت، پرچا اے گنوک سرپد نہ بیت ءُ وت ءَ ازابانی باھوٹ کنت؟ پرچا مھر ءِ ارزشت ءَ سرپد نہ اِنت؟ ھیر نوں من ءَ گوں آئی ءَ ھچ واستا نیست، اے وڑ ءَ گند آں پکا بنّامی یے کنت، گوں ھمے جیڑگاں من واب کپت آں، سھب ءَ پاد آھت آں، سھب ءِ ندارگ سک وش اَت، کروس ءُ پَس گِسانی پیشگاہ ءَ یلہ اِت اَنت، شنک ءُ گورگ وتی ماسانی ھمراھی ءَ یلہ اِت اَنت، پیریں مردے گِسانی پیشگاہ ءَ تگردے ءِ سر ءَ نشتگ اَت، بَلُکے چَہ پَسانی واڑ ءِ نیمگ ءَ دیم پہ ھما کُڈک ءَ روگ ءَ اَت کہ چاہ ءُ کنور بوگ ءَ اَت، سمیر کمبل ءِ تل ءَ اَت، من گوشت” اڑے پادا نوں روچ ترا سوچ اِیت”.
سمیر ءَ وتی سر چَہ کمبل ءَ در کرت ءُ پسہ دات” انگت روچ در نیاتگ چَہ کجا سوچ اِیت؟!
پد ءَ کمبل ئِے پِردات، من گوشت” اڑے پادا جھندم بو، آپے وڑ کن چمے شود آں کہ چاہ ءِ نشہ ءَ بیوار کرتگ”.
من آئی ءَ را زور پاد کرت ءُ چمشود ءَ وتی چم ششت اَنت، سمیر ءِ ماس ءَ شیری چاہ آؤرت اَنت، جوڑی ڈَڈّی ءَ پد جست ئِے کرت” زھگو تو کئی زھگ ئے من ءَ دوست بوگ ءَ ئے، پکا وتی یے ئے”؟
من کند اِت ءُ پسہ دات” اماں ما وت ماں وت ایں الم ترا دوست باں”.
من وتی پجار کرت، آئی ءَ من ءَ شریں وڑے ءَ زانت ءُ گوشت” اڑے من ءَ اللہ پہ وتی زھگ ءَ بہ زور اِیت، تو بزاں منی گھارزھک ئے، شما مئے سیاد اِت، من ءُ تئی ماس دزگھار ایں، اولاک ءِ وھد ءَ ما پند ءَ زیارت/ کوہ ء مراد ءَ شتگ ایں، گڑا نوں تئی ماس چون اِنت دیر اِنت ما ڈَک نہ وارتگ؟”
من پسہ دات” شُگر اِنت ئِے اماں گوں وتی نواسگاں مشکُول اِنت”.
کمو گپ ءُ دیوان ءَ پد ماس شت، سمیر چَہ چمشود ءَ آجو بوت ءُ آھت، شیرچاہ ءُ سھب ءِ ندارگ سک ڈولدار اِت اَنت، ما چاہ وارت، من گوشت” سمیر پل جانے شود ایں مھلہ آروسجاہ ءَ روگ ایں کہ پہ سالونک ءَ کار کنگی اِنت”.
ما جان ششت ءُ پد ءَ آروسجاہ ءَ شت ایں،تاپگ پِر اِت اَنت، زالبول نان ءَ اِت اَنت، یک کُڈِکے ءِ تہ ءَ لھتیں بلک ءُ نیم اُمریں زالبول آرت تَر کنگ ءَ اَت،لوھیگ پِر ات اَنت، لھتیں سنگت گوشت ءِ شودگ ءَ اَت، گسانی دیمی نیمگ ءَ چم شانک دات اَنت داں پنچ ءُ شش مردم گندگ بوت ،سے ءُ چار پَس کُشتگ اِت اِش،سمیر منی ھمراہ اَت، من گوشت” بیا اڑے زالبولانی نیمگ ءَ رو ایں چاھے گر ایں”.
ما زالبولانی نیمگ ءَ شت ایں، داں دو ءُ سے جنک نشتگ ءُ چاہ گرادگ ءَ اِت اَنت، من گوشت” باریں گریباناں چاہ رس اِیت یا ناں؟”
یکے چاھدانی ءِ شَکر مان کنگ ءَ اَت ءُ گوشت ئِے” سالونک امران جان ءِ برکت ءَ چاہ ءَ جان ءَ شود اِت”.
ھمے وھد ءَ آ دگہ جنکاں کندگ بنا کرت ءُ آئی ءَ من ءَ چار اِت داں اے درامدے گڑا آ دگہ وڑ بوت، سمیر ءَ کندگے جت ءُ پسہ دات” زمستان وَ نہ اِنت کہ ما گرمیں چاھاں جان بہ شود ایں”.
آواں کند اِت بلے ھچ اِش نہ گوشت، ما چاہ وارگ ءَ اِت ایں کہ ھمے چاہ والا جنکاں چَہ یکے منی چارگ ءُ بچکندگ ءَ لگ اِت.
روان اِنت
