سکی ساوڑ ءِ سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار۔شست ءُ پنچمی بھر
سکی ساوڑ ءِ سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار
شست ءُ پنچمی بھر
من زین جان ءِ میتگ ءَ رھادگ اِت آں ،ھیال باز جاہ ءَ اَت، پورہ دگہ دگہ وڑ اِت آں، اے رَندی آئی ءِ میتگ ءِ روگ پمن ءَ مَرگے اَت، سنگت ءِ مھراں لاچار کرتگ اَت کہ آئی ءِ آروس ءَ بہ رو آں، من وھدے زین جان ءِ میتگ ءِ کور ءِ لاپ ءَ سر بوت آں داں جان ءَ لرزگے زُرت ءُ من ءَ اَئید ءِ روچ یاد آھت، پرچاکہ منی مجگ ءَ مدام ھمے کور ءُ زین جان اَت، من ھمے جیڑ اِت نود نوں مَرگے یا زندے ترا گوں زین جان وش بوگ ءُ آروس کنگی اِنت، من وتی مجگ ءَ ھمے پیسلہ کرت اگاں مروچی شپ یا باندا روچ ءَ گوں زین جان دچار بہ کپ آں گڑا گوں آئی ءَ وش باں ءُ آروس ءِ گپ ءَ کن آں دانکہ آئی ءِ زند زوال مہ بیت، گوں ھمے جیڑگاں من تھارشام ءَ سنگت ءِ آروسجاہ ءَ سر بوت آں، گوں سالونک ءَ دچار کپت آں، کاروالایاں من ءَ چاہ ءُ آپ دات، ھمے وھد ءَ من سمیر پون جت ءُ ھال دات” من امران ءِآروس ءَ آھتگ تو کجا ئے”؟
آئی ءَ پسہ دات” بس کمو ودار کن من کایاں”.
کمو دمان ءَ پد سمیر آھت، ما دچار کپت ایں، پد ءَ ما یک کَشے ءَ شت ءُ نشت ایں، من جست کرت” بہ دے ھالاں باریں تئی ءُ گل سبا ءِ کسہ داں کجا آھتگ ءُ سر اِنت”؟
آئی ءَ پسہ دات” یار ما یکے دومی ءَ گوں شر ایں بلے آئی ءِ مردم رازی بوگ ءَ نہ اَنت”.
من جست کرت” اڑے یار! جیڑہ چی یے؟”
آئی ءَ کسہ بندات کرت ءُ گوشت” من دو سے رَند ءَ وتی ھبرسندی ءِ گپ برتگ، آوانی گپ ھمیش اِنت بچک چوناھا مارا دوست اِنت بلے پہ سانگندی ءَ دوست نہ اِنت، دگہ وھد ءَ مئے کر ءَ پہ اے گپ ءَ میا اِت کہ مارا وت ءَ را برازھک ءُ گھارزھک ھست”، من بلے انگت وتی جھد برجاہ داشتگ،گل سبا ءَ ھم وتی گھار گوشتگ کہ سمیر من ءَ دوست اِنت، آئی ءِ ماس ھم سرپد اِنت کہ مئے جنک ءَ را بچک دوست اِنت بلے انگت آئی ءِ مردم رازی بوگ ءَ نہ اَنت، نوں ما ھیران ایں کہ چے بہ کن ایں؟! تو انگت وڑے بہ کن یار پرچاکہ نوں گل سبا من ءَ سک دوست اِنت، بید ء آئی ءَ منی امروز نہ گوز اِیت واللہ”.
من گوشت” تو یار وشبھتے ئے کہ ترا گل سبا ءِ وڑیں مھروانے ھست،من یار چوناھا تئی واستا جھدے کرتگ اَت بلے تو وَ سرپد ئے من ءُ گل سبا ءِ براس دلگران ایں، ھیر شما وتی جھد ءَ برجاہ بہ دار اِت اللہ مالکے، اگاں من ءَ موھے بہ رس ایت الم شمے گپ ءَ کن آں، راست من دگہ گپے ءَ بے ھیال بوت آں، گڑا پد ءَ گل سبا تئی ملاکات ءَ آھتگ یا ناں راست بہ گوش بچار دروگ من ءَ ھچ دوست نہ بیت”؟
آئی ءَ کندگے جت ءُ پسہ دات” تو یار زالمے ئے کسم اِنت، ھما اِنت کہ تو آئی ءَ را مکن کرتگ ھما اِنت آ منی کر ءَ نیاتگ بس آروسانی جاہ ءَ، دوراھی ءَ دیستگ ءُ گپے گپے کرتگ بلے مئے ملاکات نہ بوتگ، یکرندے من باز گوشت کہ تو بیا گڑا آئی ءَ ھمے گوشت” من گوں نود ءَ سوگند کرتگ، دانکہ نود موکل مہ دنت من آھت نہ کن آں”، نود من ترا پمیشکا اے بارو ءَ ھال نہ کرت کہ تو رازی نہ بہ ئے شوم، ھیر ترا دگہ گپے گوش آں، من زان آں ترا منی گپانی سر ءَ باور نہ کنت بلے سنگتی ءِ یک پرزے ترا ھالے دے آں،من ءَ زین جان ءِ سر ءَ شک اِنت گوں دگہ بچکے ءَ گون اِنت”.
وھدے کہ آئی ءَ چش گوشت من ھیران ء ھدا بوت آں، یکبرے پد ءَ منی واھگ ایرموش بوت اَنت،منی مجگ ءَ کار یلہ کرت، ھچ زانگ ءَ نہ اِت آں نوں چے بہ کن آں؟ پرچا زین جان سرپد نہ بیت ءُ وتی ازت ءِ سُد ئِے نیست؟ چوں سرپد ئِے بہ کن آں کہ سرپد بیت؟ ھمے وھد ءَ ھمے ھیال آھت بوت کنت سمیر دروگبندگ ءَ اِنت کہ نود ءَ من ءَ بلیک میل کرتگ من نود ءَ جتا کن آں، من گوشت” سمیر پل تئی مھر ھست بات اَنت، بلے من ءَ باور نہ بیت کہ زین جان نوں ردی یے بہ کنت، ھیر مردم جنک ءِ سر ءَ بروسا مہ کنت، آ بچک کے اِنت ءُ کج ئیگے؟ تئی کر ءَ چے سُبوت ھست کہ زین جان گوں آئی ءَ سنگت اِنت؟ بچار مردم شک کنت بلے مپتیں شَکے مہ بیت”.
آئی ءَ پسہ دات” نود منی شک چد ءُ پیسر رَد نہ بوتگ بلکیں نوں رَد بہ بیت ھاں، تو یکبرے بچک ءِ نام ءَ یلہ کن، بیگاہ شپ دلجم بو کہ زین جان گوں آئی ءَ دچار کپ اِیت ءُ تئی کر ءَ نئیت”.
سمیر ءِ گپاں من ءَ گنتر دگہ وڑ کرت، پورہ من ءَ وس واسے ءَ گپت، من گوشت” تو یار یک سبوتے بیار دانکہ من گوں آئی ءَ دچار بہ کپ آں ھمے سبوت ءَ دیم ئِے ایر بہ کن آں پرچاکہ اے شوم چو باور نہ کنت، ترا ھمے بچک ءِ نام الم گوشگ اِیت دانکہ من بزان آن ئِے ءُ وتی نزر ءَ سر ءَ ئِے ایر بہ کن آں”.
منی بازیں منّت ءَ پد آئی ءَ بچک ءِ نام گوشت، من بچک دیم پہ دیم ءَ نہ دیستگ اَت بلے پیسبک ءَ دیستگ اَت کہ منی وانوک ءُ سنگتے اَت، آئی ءَ گوشت” ترا مروچی شپ یا باندا روچ ءَ سبوتے دے آں یا تو وتی نزر ءَ ایر کن دوئیناں چم ء وت گند ئے”.
من گوشت” تئی یار لک منت، اگاں اے گپ راستے بوت بزاں تو وتی سنگتی ءِ پرز ادا کرتگ، تو چش کن ھمے بچک ءَ من ءَ پیشدار دانکہ سنگت ئِے بہ کن آں، بلکیں رازے بہ دنت”.
آئی ءَ پسہ دات” انوں ھمد ءَ گردگ ءَ اَت، بیا مردمانی کر ءَ رو ایں، اگاں من دیست گڑا تئی کر ءَ کار آن ئِے”.
ما دیوانجاہ ءَ شت ایں، سمیر سنگت ءِ شوھاز ءَ درکپت، نیم ساھتے ءَ پد آ آھت بلے سنگت گون ئِے نہ اَت، من جست کرت” ھاں اڑے تو تھنا پیداک ئے آ کج اِنت”؟
آئی ءَ پسہ دات” اڑے من آ دیستءُ گوشت کہ نود آھتگ ترا لوٹگ ءَ اِنت، کمو رندتر ءَ کیت، من ڈس ءُ نشان ھم داتگ”.
ما دیوان اِت ایں کہ سنگت آھت، آئی ءَ سلام دات، من سنگت ءِ دیم ءَ پاد آھت آن ءُ گوشت” بیا اڑے مھران پل ما شمے نیمگ ءَ آھتگ ایں شما وت ءَ را اندیم کرتگ، چو بے مھر مہ بہ اِت ساہ ءِ کپ”.
ما گور ءُ امباز بوت ایں،آئی ءَ کندگے جت ءُ پسہ دات” اڑے من سرپد نہ بوتگ آں کہ تو آھتگ ئے بچار نوں امران ءِ آروس ءَ پد سرگوستے بندات مہ کن ئے”.
من ھم کندگے جت ءُ پسہ دات” آ کار پکا اِنت جگر”
آ سرپد نہ اَت کہ نود پرچا اینچو مھروان اِنت،! ما نشت ایں، گپ ءُ دیوان بندات کرت، اے منی اولی رَند اَت من گوں آئی ءَ دچار کپتگ اِت آں، من گوں آئی ءَ وت ءَ را سک نزیک کرت، موبائل لمبر زرت، شریں وڑے ءَ گپ ءُ دیوان کرت، پد ءَ آ شت، سمیر ءَ گوشت” اڑے نود تو سک تیز ئے کسم اِنت تو یکدم مھران وتی سنگت ءُ پجاروکی کرت، نوں تو زین جان ءَ چوں شپی گوں ایشی ءَ ملاکات ءَ نیل ئے ھمد ءَ تئی ھشاری ءَ چار آں”؟
من پسہ دات” جگر من کَے ءَ داشت کرت کن آں؟! کَس دارگ نہ بیت، ھیر من وتی جھد ءَ کن آں باریں، گل سبا گندگ بوتیں انگت وڑے بوتگ اَت، بہ دے ھالاں باریں گوں آئی ءَ چوں دچار کپت کن ایں”؟
آئی ءَ پسہ دات” تو منی ھمراہ بو آئی ءَ گوں دچار کپ ئے ءُ زین جان ءَ ھم گند ئے، تو سرجمیں شپ ءَ اد ءَ بہ نند ئے آواں نہ گند ئے”.
من سمیر ءِ ھمراہ بوت آں، نیمونے ءَ ما زالبولانی نیمگ ءَ شت ایں، سمیر ءَ چَہ زالبولاں چیزے جست کرت، برے یک گپ ءُ جستے کنان کرت داں ھمے وھد ءَ زین جان ءُ گل سبا گندگ بوت اَنت، یکبرے آواں من ءَ نہ دیست، سمیر ءِ نزیک ءَ آھت اَنت، زین جان انگر ءُ آنگر چارگ ءَ لگ اِت داں آئی ءِ چم بہ من ءَ کپت اَنت گڑا آئی ءَ وتی دیم ماں گل سبا ءِ نیمگ ءَ تَر اینت ءُ اشارہ ءَ لگ اِت، بزاں نود آھتگ بچار ئِے.
گل سبا ءَ من ءَ دیست، گڑا کمو بچکند اِت ئِے، سمیر ءَ ھم وتی دوستار ءِ دیدار کرت ءُ منی کر ءَ آھت، ما واتر مردینانی کر ءَ آھت ایں، من جیڑگ ءَ لگ اِت ایں باریں زین جان شپی کیت یا ناں؟ چش مہ بیت کہ آ گوں مھران ءَ شپی دچار بہ کپ اِیت، پکا وتی دیم ءَ سیاہ کنت، وڑ پہ وڑیں ھیالاں گوں سر ءُ چیر اِت آں، داں گل سبا ءِ مسکال آھت، وھدے کہ آئی ءِ لمبر چماں کپت گڑا منی دل ءَ بود کرت.
روان اِنت
