سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار۔نبشتہ کار: سکی ساوڑ۔شست ءُ چارمی بھر
سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
شست ءُ چارمی بھر
من سینکل ءَ سوار اِت آں کمو راہ ءَ شتگ اِت آں کہ دلشاد ءِ پون آھت آئی ءَ گوشت” نود تو کجا ئے ما ھما گوستگیں سال ءِ پکنک جاہ ءَ روگ ءَ ایں، تو بیا بلے تو گار ئے؟”
من پسہ دات” پل منی آیگ نہ بیت من زین جان ءِ میتگ ءَ روگ ءَ آں”.
آئی ءَ کندگے جت ءُ گوشت” ھاں شر اِنت بہ رو با، ترا پیسری بَس نہ اَنت”.
من کند اِت ءُ پسہ دات” بس یار لاچار آں پمیشکا روگ ءَ آں”. آئی ءِ پسہ ءَ پیسر من پون کٹ کرت،راہ ءَ جیڑان اِت آں باریں چونیں پیسلھے بہ زور آں؟ وش بہ باں یا ناں؟! داں من آوانی میتگ ءِ کر ءَ سر بوت آں، کور ءِ لاپ ءَ سینکل داشت، من گل سبا پون کرت ” شما کجا ات؟ من کور ءِ لاپ ءَ شمے وداریگ آں”.
آئی ءَپسہ دات” کمو سبر کن ما کا ایں”.
من ودار کرت ، نیم ساھتے ءَ پد آ آھت اَنت، زین جان پیسر ءَ ڈولدار اَت بلے اے روچ ءَ گیش ڈولدار اَت، آ منی کر ءَ سر بوت اَنت، زین جان ءَ من ءَ امباز اِت ءُ گوشت” وتی درستیں ھکاں پھل کن، بلے نوں وشان بہ بو”.
من پسہ دات” درست پھل اَنت، دریگتے تو بدزبانی مہ کرتین ءُ ما گوں وشیاں اَئید مرادباتی بہ کرتیں گڑا اے ساھت گیش ڈولدار بوتگ اَت بلے تو شر نہ کرت اڑے”.
آئی ءَ پسہ دات” آ گپاں بِل جگر”.
من پسہ دات” ھیر ، نوں ھک ءُ پھلی بس اِنت کہ گل سبا ھم اُمیتوار اِنت”.
پد ءَ من ءُ گل سبا دست ءُ دروت بوتیں، ھک ءُ پھلی کرت، من گوشت” گل سبا تو ھمد ءَ بہ نند ءُ بچار اگاں کَسے آیگ ءَ بوت گڑا مارا ھال دے، ما کمو پِیس/ داز ءِ پُشت ءَ گپ ءُ دیوانے کن ایں”.
ما پمیشکا پیش ءِ پُشت ءَ شت ایں دانکہ زین جان ءَ تھنائی ءَ سرپد بہ کن آں دگہ راھے ءَ راھی مہ بیت کہ برباد بیت، پیش ءِ پُشت ءَ ما نشت ایں، زین جان منی امبازانی باھوٹ اَت، مئے گپ ءُ بچکند اَت، آ سک ڈولدار اَت، من آئی ءَ را باز سرپدی دات بلے آ سرپد بوگ ءِ وڑ ءَ نہ اَت، آئی ءَ گوشت” گند ئے تو نوں گوں من ءَ زھر نہ ئے؟”
من پسہ دات” من زھر نہ آں بلے کمو بدل آں”.
آئی ءَ من ءَ گوں ھیرانیں نگاھے ءَ چار ات ءُ جست کرت” متلب؟”
من بچکند اِت ءُ پسہ دات” تو کہ بدزبانی کرت کن ئے گڑا من چوں بدل بوت کرت نہ کن آں؟ من ھم بدل باں”.
آ کمو دگہ وڑ بوت ءُ پسہ دات” رَدی چَہ انسان ءَ بیت”.
ھمے وھد ءَ منی نیت ھراب بوان اَت، پیسر ءَ آ من ءَ مھر ءِ دروشم ءَ دوست اَت بلے اے روچ ءَ نہ زان آں پرچا آ من ءَ دگہ دروشمے ءَ دوست بوان اَت؟! منی دست وتسر ات اَنت، آ ھچ گوشگ ءَ نہ اَت، بس گپ ءُ بچکندگ ءَ اَت، ھمے گپ ءُ بچکندگانی میان ءَ ما دگہ دنیایے ءَ شت ایں، داں آئی ءِ توار ءُ بچکند لھم لھم بوان بوت اَنت، مئے دست یکے دومی ءِ دستانی باھوت اِت اَنت ءُ آ منی دستانی زور پِر دیگ ءَ اَت، من وھدے سما کرت داں آئی ءِ چمانی ارس یلہ اِت اَنت ءُ بے توار اَت، من یکدم چَہ وتی جاہ ءَ پاد آھت آں زھر ءَ زھرءَ گوشت” تئی واھگ سرجم بوت اَنت یا ناں؟ تو مھر ءِ دیم سیاہ کرت”.
آئی ءَ وتی ارس پھک کرت اَنت، ھچ ئِے نہ گوشت، سریگ ئِے سر ءَ کرت ءُ گل سبا ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت، آ گل سبا ءِ کر ءَ سر بوت، گل سبا ءَ گپے کرت بلے منی گوشاں نہ کپت، من ھم آوانی کر ءَ شت آں، زین جان منی چارگی نہ اَت، چم ئِے جھل ءَ ات اَنت، من گوشت” گل سبا اد ءَ مھر ءِ ارزشت نیست، منی ھیال ءَ مھر بید ء وپت ءُ وابی ءَ ناسرجم اِنت گند ئے؟”
گل سبا ءَ ھچ پسہ نہ دات، زین جان ءِ توار گوشاں کپت آئی ءَ گوشت” گل سبا بیا رو ایں کہ مارا سک دیر اِنت یکے مئے جند ءَ مہ گند اِیت”.
من گوشت” اللہ ءِ باھوٹ اِت ، زینل پل اگاں شر بوتگ یا ھراب بلے درستانی زمہ دار تو وت ئے”.
گل سبا ءَ من ءَ دگہ وڑ چار اِت پورو شکی بوت،بلے ھچ ئِے نہ گوشت ءُ آ راھادگ بوت اَنت، ھمے وھد ءَ منی چمانی ارس در آھت اَنت ءُ من وتی دل ءَ گوشت” نود تو رَد کپت ئے گند ئے؟ باید اِنت تو چش مہ کرتیں، برھال تو میاریگ ئے”.
من وتی ارس پھک کرت اَنت، پورو گنوک بوان اِت آں، وڑ پہ وڑیں ھیال پیداک اَت، اے منی اولی رَند اَت گوں یکے ءَ من اے رَدی کرتگ اَت، باریں پہ چونی گِس ءَ سر بوت آں، ھچ وش بوگ ءَ نہ اَت، سک دگہ وڑ اِت آں، باز بژن بوگ ءَ اَت، بازیں پریشانی ءُ جیڑگاں تپے ءَ رُپت، اَئید ءِ روچ پہ بزگی ءُ شپ پہ تپ گوست، سرجمیں شپ ءَ واب نہ کپت آں، شپ پہ جیڑگ ءُ تپ روچ بوت، سھب ءِ دہ ءِ ساھت ءَ من گل سبا ءِ لمبر جت، زین جان گوں ھال ءُ اھوال کرت داں آ ھچ گمیگ نہ اَت، من گوشت” یار اَئید ھچ وش نہ ات پہ بزگی گوست”..
آئی ءَ کندگے جت ءُ پسہ دات” پمن ءَ سک وش بوتگ، گڑا پد ءَ تو کدی کا ئے من زھیر کرتگ جگر”؟
من ھیران بوت آں کہ بانک ءَ را ھچ سُد نیست کہ اَئید چوں گوستگ، من پسہ دات” منی آیگ نہ بیت، تئی وَ واھگ سرجم بوتگ ، نوں من ءَ چون کن ئے؟!
آئی ءَ پسہ دات” اررررر تئی دوستی داں ھمد ءَ آھت ءُ ھلاس بوت”؟!
من پسہ دات” منی دوستی ھما روچ ءَ ھلاس بوتگ کہ ترا من گوں ساھل ءَ یکجاہ دیست ، زی من پمیشکا تئی کر ءَ آھت آں دانکہ تو مھر ءُ یاریگری ءِ پَرک سرہد بہ بہ ئے، اگاں ترا ھوشے بہ بیت منی ھیال ءَ تو مھر ءِ ارزشت ءَ شر زان ئے کہ مھر چی یے ءُ یاریگری چی یے؟”
آ بے برمش بوت، پد ءَ گوشت ئِِے ” ھیر دگہ ھال کن باریں نوں تو گوں من ءَ وش ئے یا ناں؟”
من پسہ دات” گوں تو نوں دلگران نہ باں، پرچاکہ تئی مھر ءِ دگہ زندگی یے ءُ منی مھر ءِ دگہ……”.
ما داں دیر ءَ ھال ءُ اھوال کرت، پد ءَ پون کٹ کرت، بلے پیسری رَنگ ءَ مئے ھال ءُ اھوال نیست اَت، من وت ءَ را سک دور داران اِت آں دانکہ شگالی مہ باں پرچاکہ زین جان دگہ راہ ءِ مساپرے اَت ءُ من دگہ……،آئی ءَ مدام من ءَ پہ گند ءُ نند ءِ گوشت ،من برے یک نیمونے کرت ءُ نہ شت آں، اَئید ءِ ماہ گوست، مُھرام / داں سور ھلاس بوت، مئے میان ءَ آوانی میتگ ءَ آروسے بندات بوت، سالونک منی پجاروکی یے اَت، زین جان ءَ من ءَ باز منّت کرت کہ تو الم بیا کہ زھیر کرتگ، من دلشاد ھال کرت ءُ گوشت” اڑے امران ءِ آروس اِنت تو کا ئے یا ناں من روگ ءَ آں؟”
آئی ءَ پسہ دات” من مروچی کراچی ءَ سر بوگ ءَ آں، منی آیگ نہ بیت”.
دلشاد ساڑی نہ اَت، من مگرب ءِ وھد ءَ دیم پہ زین جان ءِ میتگ ءَ امران ءِ آروس ءَ رھادگ بوت آں.
روان اِنت