سرگوست:آئی ءِ اولی دیدار.نبشتہ کار: سکی ساوڑ.شست ءُ دومی بھر
سرگوست:آئی ءِ اولی دیدار
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
شست ءُ دومی بھر
ماس ھبکہ اَت کہ زھگ ءَ را چے اِنت، آ ھمے پھمگ ءَ اَت پکا زھگ ءَ را تپ ءَ گنوک کرتگ، آ آھت ءُ منی سر ءِ پِرنچگ ءَ لگ اِت ءُ جست ئِے کرت” جگر ترا چے اِنت تو چش ئے؟”
من لھم لھم ءَ پسہ دات” ھچ نہ اِنت اماں بس وتسر ءَ وت چمانی ارس یلہ اَنت”.
ماس وَ پیسر ءَ منی بارو ءَ سرپد اَت گڑا دگہ ھچ ئِے نہ گوشت، دمانے ءَ پد جست ئِے کرت” چے ور ئے پرتو بیار آں؟”
من پسہ دات” بس چاھے بیار دگہ ھچ ورگ نہ بیت”.
ماس ءَ چاھے اڈ کرت ءُ آؤرت داں کمال ءِ پون آھت، آئی ءَ منی ھال گپت ءُ باز تسلا دات، کمال ءِ پون ءَ پد دلشاد ءَ پون کرت ءُ منی چارگ ءَ آھت، وھدے کہ دلشاد آھت گڑا یکبرے پد ءَ منی چمانی ارس یلہ بوت اَنت، آئی ءَ گوشت” اڑے نود اوپار کن یار، مدام بچار ئے تئی ارس یلہ اَنت، تو کہ اے مرد اَت ئے گڑا پرچا مھر کرت؟ بابُل اد ءَ مھر مہ کن بلکیں واھشتاں پورو کن ءُ بیا، چَہ اے ارس ءِ گوارگ ءَ گھتر اَت تو زین جان ءِ گپ بہ زُرتیں پرتو شرتر اَت، بلے تو کہ سرپد نہ بئے”.
من بے برمشی جیڑگ ءَ اِت آں، منی تسلا دیوک ءُ ھمراہ بس دلشاد ءُ کمال اِت اَنت، اگاں اے مہ بوتین اِت اَنت بوت کنت من گنتر بوتگ اِت آں،ماس ءَ کوپے آؤرت ءُ دلشاد ءَ چاھے دات ئِے، ماس شت، من سُروشِک ءَ بوت آن ءُ گوشت” دلشاد پل تئی گپ وتی جاہ ءَ شر اَنت بلے منی زمیر من ءَ ھجالت کنت من گوں دگرے ءَ وپت ءُ وابی بہ کن آں، اگاں من چشیں کارے بہ کن آن ءُ رَند ءَ آ منی مہ بیت گڑا پد ءَ آئی ءِ زند زوال بیت، ھیر اے گپ من وَ پیسر ءَ گوں تو کرتگ اَنت، من ھمے لوٹ آں کہ براس ءِ آروس ءَ پد چَہ میتگ ءَ در بیان ءُ لھتیں وھد ءِ واستا دگہ نیمگے ءَ بہ رو آں دانکہ کمو بہ سھڑ آں، اگاں اد ءَ بہ نند آں گڑا روچے یک جیڑھے کن آن ءُ گوں آئی ءَ مِڑ آں،من شت آں گڑا پد ءَ زوت واتر نہ باں، اگاں منی روگ ءَ پد زین جان ءَ ھرابی کرت گڑا من زان آں کہ گوں آئی ءَ چے کنگ لوٹ اِیت اگاں شر بوت گڑا پہ وژنامی وتی گِس ءَ نند اِیت”.
دلشاد ءَ گوشت” ارررررر تو گڑا مزنیں سپرے ءَ روگ ءَ ئے، شے مرید پہ ھانی ءَ سی سال مکہ ءَ شتگ ءُ نشت ، تو پہ زین جان ءَ کوہ ء مراد ءَ بہ رو ءُ بہ نند، اڑے تو ھمد ءَ بو شرتر اِنت، تئی دوری من ءَ تور اِیت، زین جان ءَ سوچ، میتگ ءَ اِش مہ رو، بس ھمد ءَ بہ نند، تو ستر دور بہ بہ ئے آئی ءَ را پرواہ نیست، آ گنتر شاد بیت ءُ آئی ءَ را م موہ رس اِیت کہ نود دور اِنت”.
من پسہ دات” شما یار من ءَ سک دوست اِت ءُ مھر ھم داتگ، شما کدی بے ھیال نہ بہ اِت بلے گپ ایش اِنت من سک پرشتگ آں، کمو سپرے ءَ رو آں بلکیں بہ سھڑ آں، اگاں اد ءَ بہ باں گنتر شگالی( ڈپریشن ءِ شکار باں) باں، پد ءَ زوت واتر باں پرچاکہ من ءَ ھم بے شُمے ءَ وش نہ بیت، اگاں منی دوری ءَ زین جان شاد ءُ ھراب بیت گڑا ھراب بات، من ءَ چے؟! نوں من وتی راہ گیش اِینتگ”.
ھمے وھد ءَ گل سبا ءِ پون آھت، وھدے کہ دلشاد ءِ چم ماں گل سبا ءِ نام ءَ کپت اَنت آ دگہ وڑ بوت، من گوشت” اڑے تئی مردم ءِ مسکال اِنت، پکا زین جان گپ کنگ لوٹ اِیت”.
دلشاد ءَ پسہ دات” تو اڑے بل یار، پون ئِے بہ کن اگاں زین جان بوت گڑا گوں آئی ءَ وشان بو ، منی گپ ءَ بہ زور ئے تو شاد بہ ئے”.
من دلشاد ءِ گپ دلگوش نہ کرت ءُ پون جت، گل سبا ءَ پون چست کرت ءُ جست کرت” ھال کن تئی تبیت چون اِنت”؟
من پسہ دات” ساہ مان اِنت، کمو گھتر آں”.
آئی ءَ گوشت ” اللہ ترا وش کنات، زین جان آھتگ ءُ گوشگ ءَ اِنت نود ءِ ھال ءَ بگر باریں تپ ئِے چون اِنت ؟ آ گوں تو گپ کنگ لوٹ اِیت گڑا تو چے گوش ئے؟”.
من پسہ دات” منتوار بانک ءِ کہ من ءَ یاد ئِے کرتگ، بہ گوش ئِے نود ءَ گوشتگ، من گوں تو گپ کنگ نہ لوٹ آں، نوں گپ ءَ را ھچ پایدگ نیست، مپت ءَ وھد زوال بیت ءُ پریشانی گیش بنت”.
آواں جاھلی کنگ ءَ بندت کرت، گڑا من پون کٹ کرت، پد ءَ آواں بیست مسکال ءَ گیش دات من پون نہ کرت، دلشاد ءَ گوشت” تو اڑے نان ءِ شومے ئے، یک شررنگے ترا منّت کنگ ءَ اِنت وش بو بلے تو انگت دست ء وت نان ءِ لگت جَنگ ءَ ئے کسم اِنت، اے وڑیں مردم تئی مھمان نہ بیت بلے واجہ ءِ سُنٹ ماں آزمان ءَ اِنت، برھال یک روچے کیت ترا منی درستیں گپ یاد کاینت ءُ تو پشومان بہ ئے من پرچا دلشاد گپ نہ زرتگ اَنت ءُ گوں زین جان ءَ وشان نہ بوتگ آں، انوں تو جزباتی ئے تئی مجگ ھچ کار ءَ نہ اِنت، بس شپ ءُ روچ مھر ءِ سر گپتگ ءُ نشتگ ئے، نود یاد بہ کن داں زندگی ءَ تو پلگاریں مھر ءُ مھروان دیست من ءَ لانت کن، بابا تو پرچا ھوش ء وت نہ ئے؟ پرچا وت ءَ را مھر ءِ گلام جوڑ کرتگ؟ اڑے کسم اِنت تو چَہ بدکاریں ملایاں گنتر ئے، ملا شپ ءُ روچ پَنت ءُ نسیت کن اَنت، وھدے کہ آواناں موھے رس اِیت گڑا کران ءُ ھدیساں ھم بے ھیال کن اَنت ءُ رو اَنت بلے تو! ، تو چَہ درستیں مردماں گنتر ئے، من ترا آروچی ھم ھمے گوشت” ترا ھما مردم سرپد بہ کنت کہ کدی کزاھی نہ بوتگ، نوں من ءَ پرتو انچیں بے کزاھی ئیں مردمے شوگاز کنگی اِنت دانکہ ترا سرپد کرت بہ کنت”.
من ھیران ھیرانی ءَ دلشاد ءِ چارگ ءُ گپانی گوشدارگ ءَ اِت آں، آ بس گُشتانک دیگ ءَ اَت بلے من آئی ءِ گپاں ھچ دلجم(مطمین) بوگ ءَ نہ اِت آں، من گوشت” تئی یار بے دروریں گپ اَنت بلے من ءَ دوست بوگ ءَ نہ اَنت”.
من ءُ دلشاد ءَ داں دیراں گپ ءُ باوست کرت ءُ پد ءَ آ شت، من کمو گھتر بوت آں، مگرب ءِ وھد ءَ ڈگارانی سیل ءَ شت آں، من ءَ ھچ آرام بوگ ءَ نہ اَت سک بے چاڑ بے چاڑ اِت آں، واتر گس ءَ آھت آں، مارچ2022 ءِ ماہ ھلاس بوگ ءَ اَت ، گل سبا ءِ ھال ءُ اھوال، منّت ءُ زاری برجاہ اَت، من ھچ وڑ ءَ گوں زین جان ءَ مھر کنگ ءَ جاڑی بوگ ءَ نہ اِت آں، ھمے میان ءَ آروسے بندات بوت، من آروس ءَ شت آں داں زین جان ءُ گل سبا ءَ ھم آھتگ اِت اَنت،زین جان سک بے چاڑ اَت کجا ناں کجا موھے بہ رس اِیت گوں نود ءَ گپے بہ جن آں، من ھم موہ ءُ موڑ دیگ ءَ نہ اِت آں، مردمانی نان دیگ ءِ وھد ءَ ما ورگ زرت اَنت ءُ زالبولانی ورگ دیگ ءَ شت ایں داں زین جان ھم ساڑی اَت، ھرجاہ ءَ من پلیت زالبولانی کر ءَ رس اِینت داں زین جان ءَ منی دست ءِ پلیت دست گپت اَنت، آ سک باز نزیکی کنان اَت، من ھم ھچ گوشگ ءَ نہ اِت آں دانکہ دگہ یکے شک مہ کنت، ھمے وھد ءَ من گلاسے زرت ءُ مشکانی کر ءَ شت آں آپے ور آں داں زین جان گوں گل سبا ءَ مَشکانی کر ءَ آھت ءُ جگ اِش گون اَت، من آپ ورگ ءَ اِت آں زین جان ءَ گوشت” تو سک مگرور ئے، ھچ موڑ نہ دے ئے، پون ءَ ھم گپ نہ کن ئے، سد رَند ءَ ماپی لوٹ اِتگ انگت ماپ نہ کن ئے زالم،”.
آ وتی گپانی جَنگ ءَ اَت، من پسہ شیرے ءِ دروشم ءَ دات”
،، اڑے پیسر ءَ من ترا ءَ را پارساھے پھم اِتگ
نوں من ءَ را تو دوست بئے کھبگے ءِ دروشم ءَ،،
تو پیسر ءَ من ءَ اے ھاتر ءَ دوست بوتگ ئے من پرتو ھرابی نہ دیستگ، نوں وَ تو وتی راستیں دروشم پیشداشتگ کہ من کے آں؟! من ترا شر سرپد آں جگر، نوں من چو ارزانی ءَ رد کپت نہ کن آں، بس دگہ وھد ءَ من ءَ پون ءُ ھال مہ کن ءُ گوں من ءَ گپ ھم مہ کن، اگاں ترا گپ کنگی بوت گڑا ساھل ءُ گمشاد ءَ ھال بہ کن”.
من پَدی بوت آں زین جان ءَ گوشت” تو سکیں زالمے ئے، مردم گوں مردم ءَ چش نہ کنت کہ تو گوں من ءَ کنگ ءَ ئے”.
من ھچ پسہ نہ دات ءُ لوھیانی جاہ ءَ شت آں، آئی ءَ پد ءَ باز جھد کرت من آوانی نیمگ ءَ نہ شت آں، سالونک ءِ سرشود بوت، پد ءَ درست واتر شت اَنت، روگ ءِ وھد ءَ زین جان ءِ چم بِہ من ءَ سک اِت اَنت داں آ چَہ چماں اندیم بوت، من ھم وتی ماس زُرت ءُ واتر گس ءَ آھت آِں، شپ ءَ دلشاد ءَ پون کرت ءُ گوشت” یار مروچی آروسجاہ ءَ گل سبا سک شوک اَت، بازیں دوستی ءَ من چار اِت کرت نہ کرت کہ نزر بیت، زین جان ھم چم کَشگ ءَ اَت کسم اِنت تو شومے ئے گوں اے وڑیں شررنگاں زھر ئے”.
من پسہ دات” مپتیں رنگ ھچ درد نہ وارت پل، اگاں درد بہ وارتیں گڑا تو گوں گل سبا ءَ آروس کنگ ءَ تیار بوتگ اِت ئے، مزنیں چیز شریں کِرد اِنت ، رنگ نہ اِنت بابُل”.
آئی ءَ پسہ دات” اے گپ ھست، اگاں نوں گل سبا رازی بہ بیت من گوں آئی ءَ آروس نہ کن آں بلے سنگتی کن آں”.
من گوشت” دلجم بو پل آ گوں تو یاریگری کرت نہ کنت، بلکیں گوں سمیر ءَ آروس کنت”.
ما گپ ءُ دیوان کرت، ھمروچ گل سبا ءِ پون ءُ زین جان ءِ کلوہ برجا اِت اَنت داں اَئید سر بوت.
روان اِنت
