سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار۔نبشتہ کار: سکی ساوڑ
سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
شست ءُ یکمی بھر
آئی ءَ دو سے مسکال دات، من کمو گھتر بوت آں گڑا نیم ساھتے ءَ پد پون جت داں گل سبا ءَ پون چست کرت، آئی ءَ جست کرت” ترا من مسکال داتگ ءُ تو واتر پون نہ کرتگ پرچا؟”
من پسہ دات: پھل کن تپ ءَ دگہ وڑ بیوار کرتگ اَت پمیشکا ھچگی نہ بوتگ آں، دگہ ھال کن”.
آئی ءَ پمن ءَ ارمانی کرت ءُ گوشت” پکا تو زین جان ءِ وجہ ءَ بیمار بوتگ ئے، زین جان زیکینے من ءَ منّت کنگ ءَ اِنت نود ءَ را بہ گوش بس یکبرے من ءَ پھل کن دگہ برے من چشیں رَدی ھم نہ کن آں، تو گڑا گوں بزگ ءَ وش بو دگہ وھد ءَ بے زبانی نہ کنت”.
من پسہ دات” یک جنکے ءَ را وتی ازت ءِ سُد مہ بیت گڑا آ جنک چوں وتی سوگند ءُ زبان ءِ پاسداری ءَ کرت کنت؟ تو آئی ءَ سوچ من ءَ نوں آ درکار نہ اِنت، من ءَ گوں آئی ءَ مھر بوتگ ءُ آئی ءَ را گوں من ءَ مکسد، آ بس وتی مکسد ءِ پُشت ءَ تچان بہ بیت ءُ من وتی مھر ءِ شوھاز ءَ سرجنان باں باریں کے وژنام ءُ سوبمند بیت!، تو آئی ءَ را بہ گوش، نود ءَ گوشتگ نوں تئی راہ پَچ اِنت تو ھرچی کرت کن ئے بہ کن من ءَ گوں تو ھچ واستا نیست، اڑے راست بے ھیال بوتگ آں تو بہ دے ھالاں سمیر وتی ھبرسندی پہ تو آؤرتگ یا ناں؟”
آئی ءَ پسہ دات”سمیر باندا پوشی ءَ وتی گپ ءَ کار اِیت،لالا تئی منتوار آں تو سمیر ءَ لاچار کرتگ، بلکیں منی ءُ سمیر ءِ آروس بیت”.
من گوشت” مئے براسی ءُ گھاری سوگندے بوتگ من داں گُڈی ساہ ءَ گوں تو گون آں، آ پد ءَ کسمت ءِ کار اِنت شما چون بہ اِت!”.
ما گپ ءَ اِت ایں کہ زین جان ءِ توار منی گوشاں کپت اَنت، من پون کٹ کرت، دو دمان ءَ پد مسکال آھت، من پون کرت ءُ گل سبا ءَ جست کرت” تو پرچا پون کٹ کرت”؟
من پسہ دات” زین جان ءِ توار گوشاں کپت پمیشکا پون کٹ کرت”.
آئی ءَ گوشت” اررررر لالا مردم گڑا چش کنت؟! آ بزگ گریوگ ءَ اِنت ءُ تو چش کن ئے”.
من پسہ دات” تو انگت منی ھال ءَ سرپد نہ ئے کہ من چون آں؟ آ پرچا گریو اِیت؟ آئی ءِ مکسد مھر نہ اِنت، آ یک بچکندے بہ جنت سد بچک آئی ءِ امباز کنگ ءَ جاڑی بیت، آ باید اِنت ھچ گم مہ کنت، دیم منی سیاہ اِنت کہ من ءَ گوں آئی ءَ مھر بوتگ ءُ من مھر ءِ تُنّیگیں کارستے آں،من بہ گریوان ءُ ارس بہ ریچ آں کہ منی مھر دگرانی امبازانی باھوٹ اِنت، ھما مھروان کہ مھرل ءَ پد من ءَ چو ساہ ءَ دوست بوتگ، من یکبرے پد ءَ ساہ زوران کرتگ ءُ وتی زندمان ءِ واھگ گوں آئی ءَ بستگ اِت آں، چینچو ءُ واب ءُ واھگ گوں زین جان ءِ آیگ ءَ بَستگ اَت، بلے درست ایرموش بوت اَنت، درست آس ءُ انگرانی باھوٹ بوت اَنت، انچوش سما بیت منی درستیں راہ ءُ در بند کنگ بوتگ اَنت ءُ من تھاری ءِ آماچ آں، ھچ میم کنگ ءَ نہ آں کجام نیمگ ءَ بہ جنز آں کہ سوبمند باں! اڑے من آئی ءَ را چو ساہ ءِ وڑ ءَ دوست داشتگ اَت، من پہ آئی ءَ ھرچ وڑیں کربانی ءَ تیار ات آں بلے آ! آ بس وتی مکسد ءِ یار اَت، وھدے کہ یک مردمے مکسد ءِ یار بہ بیت گڑا چَہ آئی ءَ مردم ھچ اوست مہ دار اِیت، گوں آئی ءَ اوست دارگ ءُ سپر یک بندیں تھاروکیں کوٹی ءِ چاریں آتراپانی ترگ ءِ پھم ءَ اِنت کہ گُڈی ءَ یکیں جاہ ءَ کیت ءُ آسر بیت ھچ پہ ھچ، تو انگت گوش ئے زین جان گریوگ ءَ اِنت ءُ بزگ اِنت، من گوش آں آ گیش بزگ بات پرچاکہ اے آئی ءِ دروگیں ارس ءُ مھر اَنت”.
من گپ ءَ اِت آں کہ گل سبا ءَ گوشت” لالا تئی گپ وتی جاہ ءَ راست اَنت بلے زین جان انگت اُمر ءَ کسان اِنت سرپد بوگ ءَ نہ اِنت کہ مھر چی یے؟! اگاں آئی ءَ مھر ءُ مھر ءِ ارزشت بہ زانتیں چش ئِے نہ کرتگ اَت، تو اے رَندی پھل ئِے کن دگہ برے چشیں رَدی نہ کنت ءُ من آئی ءَ را سرپد کن آں”.
من کندگے جت ءُ پسہ دات” ھو آ سک کسان اِنت کہ مھر نہ زانت، اگاں آ کسان بوتیں گڑا آئی ءَ را دگرانی امبازانی باھوٹ بوگ ءِ تلب نہ بوتگ اَت، اے اڑے شر نہ بیت، من ھر وھد ءَ گوں ایشی ءَ پون ءَ گپ کرتگ یا دیم پہ دیم ءَ ڈیک وارتگ گڑا سر ءُ سوج کرتگ، انگت کہ سرپد نہ بیت گڑا بل ئِے آدگرانی دست ءَ وتی زور ءَ وارت سرپد بیت، دانکہ سر ئِے ماں دیوال ءَ مہ لگ اِیت چش سرپد نہ بیت”.
گل سبا ءَ گوشت” ھو لالا تو راست گوش ئے، تئی سرجمیں گپاں آ وت اشکنگ ءَ اِنت اگاں ازت ءُ ھوشے بیت بس اِنت ئِے اگاں ناں گڑا وھد وت آئی ءَ سرپد کنت”.
من کندگے جت ءُ گوشت” ھو راست گوش ئے وھدے کہ وھد آئی ءَ سرپد بہ کنت گڑا پہ آئی ءَ ھچ پَشت نہ کپ اِیت ءُ دو ماہ ءَ پد دست ئِے لاپ ءِ سر ءَ ایر بہ بنت ءُ ارس ریچ اِیت”.
من کہ چش گوشت ” گل سبا بے برمش بوت، پد ءَ گوشت ئِے” گوں آئی ءَ گڑا گپ نہ کن ئے”؟
من پسہ دات” ھو، گوں درامد ءَ گپ کنگ نہ بیت، انچوش بہ پھم ما درامد ایں”.
ھمے وھد ءَ زین جان ءَ ھلو کرت ءُ گریوگ ءَ لگ اِت ءُ گوشت” اررر من پرتو درامدے بوت آں؟ من ءَ چش مہ گوش کسم اِنت گنوک بوگ ءَ آں، من ءَ توبہ اِنت دگہ وھد ءَ رَدی نہ کن آں، بس اے رندی پھل کن”.
من پسہ دات” ترا پھل کرتگ، نوں تو ھرجاہ ءَ رو ئے بہ رو، بس من ءَ پھل کن کہ من پہ تو ھچ کرت نہ کن آں، پرچاکہ یاریگری من کرت نہ کن آں، مھر ءِ سپر تو دست ء وت آسر کرت، بس گوں ترا دزبندی اِنت بے مانا گپ مہ کن کہ من گنتر باں”.
ھمے وھد ءَ منی چمانی ارس در آھت اَنت ءُ من بے توار بوت آں، زین جان ءَ گوشت” دوست من کجام سوگند ءَ بہ ور آں ترا منی سر ءَ بروسا کنت؟”
من وتی چمانی ارس پھک کرت انت ءُ پسہ دات” چشیں سوگندے پَشت نہ کپتگ کہ تو نہ وارتگ، درستیں سوگندانی ورگ ءَ پد تو انگت ساھل ءِ امبازانی باھوٹ بوت ئے”.
من کہ ساھل ءِ نام گپت آ دگہ وڑ بوت ءُ گوشت” دوست من آئی ءَ سوچ آں، من گوں شومی ءَ نہ زان آں پرچا اے رَدی کرتگ!، دگہ برے تو ھرچی بہ گوش ئے من ھما وڑ کن آں”.
من پسہ دات” نوں من چَہ تو ھچ نہ لوٹ آن ءُ ھچ نہ گوش آں پرچاکہ مئے مھر ءَ داں ساھل ءِ امبازاں آھت ءُ ساہ دات، دگہ گپ نہ لوٹ اِیت پون کٹ کن جھندم بو گنتر سر دردے داتگ”.
من کہ برانز گپت گڑا آئی ءَ پون کٹ کرت، من وتی نپادانی سر ءَ تچک اِت آں، کَسے منی کر ءَ نیست اَت، تپ کمو گھتر اَت، ماس چَہ منی کر ءَ پاد آھتگ ءُ شتگ اَت کہ نود کمو آرام کنت بلے گل سبا ءُ زین جان ءِ پوناں من ءَ سھڑگ ءَ ھم نیشتگ اَت ءُ گیش شگالی کرتگ اَت، من وتی نپادانی سر ءَ تچگ اِت آن ءُ چمانی ارس یلہ اِت اَنت وھدے کہ یک پرشتگیں انسانے دوبر بہ پرش اِیت گڑا پہ آئی ءَ ھچ پَشت نہ کپ ایت، پرچاکہ ھپت سال من گوں مھرل ءِ جتائی ءِ گماں گوازینتگ اَت، زین جان پمن ءَ نوکیں زندمانے اَت بلے من نہ زانتگ اَت کہ زین جان من ءَ گنتر آس ءُ انگرانی باھوٹ کنت! من ھمے پھم اِتگ اَت اینچو کولنج ءَ پد بلکیں واجہ ھدا من ءَ چَہ اے ازاباں آجو کنت بلے من نہ زانتگ اَت واجہ ھدا ھم مھرل ءُ زین جان ءِ وڑ ءَ زالمی کنت، واجہ ھدا ھم زالمے اگاں زالمے مہ بوتیں گڑا اینچو درد ءُ ازاب ءَ پد من ءَ وشیانی باھوٹ ئِے کرتگ اَت پرچاکہ من بدکاری یے نہ کرتگ کہ شیتان وش بہ بیت ءُ ھدا دلگران، من گوں زین جان ءُ مھرل ءَ یک پلگاریں مھرے کرتگ اَت ءُ یک ھَکّیں زندمانے ءِ گوازینگ ءَ دلمانگ اِت آں بلے واجہ ھدا ھم چو آوانی وڑ ءَ پمن ءَ بے مھر اَت ءُ بے مھر اِنت، بلے من چو ارزانی ءَ واجہ ھدا ءَ را ھم یل نہ کن آں، ھمے وھد ءَ من ربڑگ ءُ ارس ریچگ ءَ اِت آں کہ ماس آھت، ماس ءَ من ءَ ارس ریچگ ءُ ربڑگ ءَ دیست گڑا ھبکہ بوت ءُ جست ئِے کرت” منی نود جان ترا چے اِنت تو ربڑگ ءُ گریوگ ءَ ئے؟!
من بے برمش اِت آن ءُ وتی مکھیں ماس ءَ را ھورت ھورت ءَ چارگ ءَ اِت آں.
روان اِنت
