زمستان تئی امبازانی دلگیری ءَ ودّین ایت۔ھونک غیبی
لچّہ: زمستان تئی امبازانی دلگیری ءَ ودّین ایت
ھونک غیبی
ھونک غیبی
زمستان تئی امبازانی دلگیری ءَ ودّین ایت
تئی امبازانی گرمیں واباں دل چوں بے “حالیت”
من کوْہنیں ارماناں زُوریں کائیں
رزرد ءَ
تئی شہدیں بِشکندانی نام ءَ دَئِیں
تئی لنٹانی زپتیں بینگ چول جننت
تئی سبزیں دستانی شیری دروشم
چینچو لذت بادین اِیت
بیا کہ نوبت اوشتاتگ
تو چو پد کنزئے، چیا؟
اے ارمانے بیتگ، انگہ پَشکپتگ
تئی جیگ ءِ دوچاں چم کپنت ارواہ سبزیت
تئی دستانی بولیاں دل آمُرزی
تئی بالاد ءِ بوہ ءِ خُمار مولم کنت
تئی دلبند ءِ اسپیتیں گلاب چو شیری انار
من در سمائی ءَ بازیں وابے دیستہ بیتگ
اسپیتیں گلابانی سر، اندامے
من اے اندام ءَ چے بگشیں
شیری اناراں آسے گون اِنت
وہدے کہ زمستان بہ امبازیت من ءَ
من تئی یاتانی شال ءَ انچو پِر دَئِیں کہ وت ءَ وت میم مَکنیں