آزمانک:وھدے توپان ءَ تَم کُت

خلیل جبران/قدیر کرار
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
میان استمانی لبزانک ءِ رجانک
آزمانک نمبر: 8
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ڈگارانی سبزیں کشارانی زمین ءِ باھوٹ کنگ ءُ مزن مزنیں درچکانی مھکمیں شاھانی پروشگ ءَ پد توپان ءَ تم کُت،انچو بے تواریگے ءَ مانشانت، گوش ئے ابرم پہ مدامی ھمے داب ءَ ایمن بیتگ ءُ استال دوارو درایان بیت آں۔
ھمے ساھت ءَ کسان سالیں زابولے کوٹے ءَ پُرتّ ءُ بِنڈانی گْور ءَ کونڈ اِش جت اَنت ءُ نِشت۔آئی ءِ دل چہ گماں سرّیچ اَت۔بلے پدا ھم آ گُشگ ءَ اَت۔
“اے منی پاکیں ھاوند آئی ءَ وش ءُ سلامتی بیار ءُ منی گْور ءَ سرکن،منی ارس ھُشک انت۔نی چِدو گیش ارس گْوارگ ءِ زکت من ءَ مان نیست۔اے منی ھاوند،اے رھمٰن ،اے رھیم، آ نیزور انت ءُ زوراورانی دست ءَ اِنت۔اے منی ھاوند منی دوسدار ءَ را رکّین۔آئی ءَ چہ ھما بدواھاں رکّین کہ آ تئی ھم بدواہ انت۔آئی ءَ مُپت ءُ ھدائیں مَرگ ءَ چہ رَکّین۔آئی ءَ پمن بیار ءُ سر کن، یا اے پیم بہ بیت کہ آ بیت ءُ من ءَ گوں وت بہ بارت۔”
ھمے دمان ءَ ورنائیں مردے بے ترک ءُ توار ءَ کوٹی ءَ پُترت، آئی ءِ بالاد پٹّی ءَ ڈِکّ اَت۔
آ زابول ءِ نزّیک ءَ شُت۔گوں گم ءُ وشی ءِ ھور ءُ توریں جوزگاں آئی ءَ زالبول ءِ دست وتی دستاں زُرت ءُ پدا لنٹاں بُرت۔
پدا گوں انچیں گالوارے ءَ کہ آئی ءِ تہ ءَ گْوست ءِ گم ءُ اندوہ ءُ اَنیگ ءِ وشی ھوار اِت انت گْوشت ئے ” اَچ من ءَ چہ مہ ترس من تئی دُواھانی بَرورداں۔بہ کند پرچا کہ آئی ءَ من ءَ وش ءُ سلامتی پہ تو آورتگ ءُ سر کُتگ۔ ءُ مردم گری ءَ مارا یک رندے پدا ھما شئے داتگ کہ دگرانی لب ءُ وت وری ءَ اَچ مارا چہ پُلتہ بیتگ۔پمیشکہ نی گم مہ کن بہ کند۔منی ارواہ نی مہ تُرس۔ مہر یک انچیں زوراورے کہ مَرگ ءَ ھم پروش دنت۔انچیں کراماتے کہ بدواہ ءَ جوکین اِیت۔مہ تُرس، ادا بچار اے من ءَ ،تئی دوسدار ۔ من یک اکسے یا وابے نیاں کہ مرگ ءِ میتاپ ءَ چہ دراتکگ ءُ اتکگ آں۔من مردمانی گْور ءَ جنگ ءِ سر ءَ مہر باجبری ءِ کسو ءَ کاراں۔”
چدو گیش آئی ءَ گُشت نہ کُت۔آئی ءِ دل زیب بیت۔ نی آئی ءِ دل ءِ کلوھاں ارس درشانگ ءَ ات آں۔ ءُ وشیانی پرشتہ آیانی لوگ ءَ ساھگ کنگ ءَ اِت آں۔ءُ یک رندے پدا ھما دلاں یکجاھی رس اِت کہ اَچ آیاں چہ پچگر بہ بیتگ اَت۔
دومی سُھب ءَ آ یک پڈے ءَ اوشتاتگ اِت انت ءُ ابرم ءِ ھما دروشم ءَ ندارگ کنگ ءَ اِت آں کہ آ زِکّیگ اِیں توپان ءَ ٹپّیگ کُتگ اَت۔
سپاھیگ ءَ یک دراج ءُ دلجمیں گینے کشت ، رودراتکے نیمگ ءَ چار اِت ءُ گوں وتی دوسدار ءَ ھمتْران بیت۔
“ارواہ۔۔۔! اُودا بچار تھارونکی نوکیں روچے ودی کنگ اِنت”
****