منی مردم زندگ مان اَنت۔ لیلہ ھالد ءِ سر گْوست۔ (ھپتمی بھر)

رجانکار: سرباز وپا

اگاں یھودیاں من ءَ آوار جتیں ءُ بہ برتیں تئی ءُ تئی گْوھار ءُ بْراتانی چے ھال بوتگ اَت۔ شُما چہ ھیپا بچ اِتگ ءُ در کپتگ اِت کہ یھودیانی زُوراکی ءِ آماچ مہ بہ اِت۔ چے تو زان ءَ اے گپّ ءَ سرپد نہ ئِے کہ شُما یھودیانی دست ءَ زوال بوگی اِت ئِے۔ منی جنک! من ترا زُوراکی کنگ ءِ ھزاراں کِسّہ دگہ گُوش دارینت کناں۔ منی جنک بس ھمنچو بِہ مار کہ تو یک درآمدیں سرڈگارے ءَ ئِے ءُ تئی وتی سرڈگار دری زُورگِرانی دستیگ اِنت۔

ما پہ ۔۔۔۔۔۔۔ آئی پھریزگ ءَ باز جنگ کرتگ۔۔۔۔۔۔۔ بلے ما پُروش وارتگ ءُ گُڈّی ءَ مارا چہ ڈیھ ءَ کش اِتگ اِش۔ تو منی جان ءُ منی لیلہ وتی سرڈگار ءَ بے ھال نہ کن ئِے۔ تو۔۔۔۔۔۔۔ تئی گْوھار۔۔۔۔۔۔۔ تئی براس۔۔۔۔ شُمارا پہ وتی سرڈگار ءِ رکّینگ ءَ وتی جان ءُ دُرستانی دیمونی دیگ ءِ کول کنگ ءُ جنگ ءِ پِڑ ءَ رَوگی اِنت۔ من ءَ انچوش گُمان بوت کہ من دگہ دری مردمے ءِ سر ءَ بوتگیں زُوراکیانی کِسّہ ءَ اش کنگ ءَ آں۔ من اے گپّانی گُوشدارگ ءَ سانمند الّم بوت آں بلے من کمیں اے نہ مار اِتگ کہ من ھمے کِسّہ ءِ بھرے آں یا بہ آں۔

گُڈّی ءَ سال 1953 ءَ بھارگاہ ءِ موسم ءَ من ءَ باور کنگ پرمات کہ من ھمے کِسّہ ءِ بھرے آں۔ اے وھد ءَ منی اُمر نوہ سال اَت۔ من وت ءَ چہ تبکّ ءِ دُرستیں جنکاں تیز سرپد بوت آں۔ منی وت دوستی ءِ ھیال تبکّ ءَ دگہ جنکے ءَ ھلاس کُرت کہ آ اولی نمبر ءَ آتک۔ من ءَ سک تور اِت ئِے، اگاں منی دست بہ رستیں گُڑا من آئی ءَ جتگ اَت۔ من گندگ ءَ آ کمشْرپ کرت، بلے یک روچے تبکّ ءَ مئے شر جنگ بوت ما یکّے دومی ءَ را موداں گپت ءُ چِکّ اِت مئے تبک ءِ ٹیچر آتک ءُ ھیران بوت کہ تبک ءِ دُرستاں گیش زھنداریں جنک وت ماں وت مِڑ اِتگ اَنت۔ آ اُستاد ءِ دیم ءَ ما مِڑگ ءَ بس کرت بلے ڈنّ ءَ پد ءَ مئے جنگ بندات بوت۔ نوں اُستاد سرپد بوت ءُ ما دوئیں جُتا کُوٹیانی تہ ءَ برگ بوت اِیں۔ نوں آئی ءَ چے گْوشتگ من کدی بے ھال اِش نہ کن آں۔

اُستاد ءَ گْوشت کہ نیزگاریں دِھکانانی زھگ ھم منی کھول ءُ منی زھگانی وڑ ءَ زھنداریں زھگ بنت ءُ پد ءَ ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ اے زھگ ھکّی ئیں پلستینی اَنت کہ آ مئے سرڈگار ءِ سر ءَ بوت کن اَنت، دِھکانکاری ھم کن اَنت ءُ کِشار ھم کِش اَنت۔ نیکی مئے مردمانی بُنیاد اِنت ءُ اے وڑیں سادگیں مردم مئے دودمان ءِ بُنیاد اَنت۔ لیلہ! اے مردماں پلستین پہ وشیں دل یل نہ داتگ، آ امرا ءِ وڑ ءَ کہ آیاں مرچی کاھرہ بیروت ءِ مزنیں گِسانی تہ ءَ زند گْوازینگ ءَ اَنت۔ آ مردمان ءَ یھودیاں پہ زور کشّ اِتگ ءُ ڈنّ ءَ دیم داتگ۔ لیلہ! ھمے مردم ھکّی ئیں پلستینی اَنت آیاں شْرَپ بہ کن ءُ مھر بدئِے۔ چہ اے گپّاں پد اُستاد ءَ سیمرا ءَ تہ ءَ لوٹائینت ءُ مارا دست گِرگ ءِ گْوشت، پد ءَ ھم اُستاد ءَ گْوشت کہ برو سیمرا لیلہ ءَ ٹینٹ ءُ میتگ ءَ ببر وتی ھزاراں ھمبلانی گون ءَ دْروت بداریں۔ نوں من ءُ سمیرا ھوار بوت اِیں۔

وھدے کہ من بُنجل دیست گُڑا من مار اِت کہ ما ماڑی یے ءِ تہ ءَ زند گْوازیگ ءَ اِیں، نوں من مار اِت ءُ نرم دل بوتاں وتی دُرستیں ردیانی مارِشت بوت ءُ چو توپان ءِ وڑ ءَ من ءَ مارگ پرماھگ ءَ اَت۔ چہ ھمے جاہ ءَ منی تب ءِ بگیری منی مجگ ءِ بھرے بوت ءُ ھمے وڑ ءَ من مزن بوھان کرت۔ چاگردی رَوِشت ءُ کینگ زانت ءُ سما ءِ بھر بوھان بوت۔ نوں من مار اِت کہ مئے درد ھلاس بوت کن اَنت اگاں سوشلزم بیت۔ منی اُستاد سیمرا ءُ مئے تبک ءِ دگہ یک دزگْوھارے آمرہ ءِ ھیال اَت کہ بندات ءَ اُگبالانی آجوئی ءُ راستیں مردمگری ءِ وھد بیت، پد ءَ سوشلزم ءِ گپّ ءَ کن اِیں۔ من ءَ آیاں لھتیں ادارانی تہ ءَ ھما سرپدی دات کہ من ھزار کتاب بہ ونتیں در نہ برتگ اَت۔ من پلستینیانی اے بُنجل ءَ گُژن، تُنّ، کمشْرَپی، نادْراھی، دل آزاری، لاچاری، پادشپادی، زھگانی بُڈّ اِتگیں چمّ، سرجھلی ءُ دُرسیں ازابی دیست اَنت، اِد ءَ من ءَ نیزگاری ءُ گُژن ءِ راستیں بزانت دست کپت۔ من ھمے مار اِت کہ منی گوشت چہ ھڈاں گستا بیگ ءَ اَنت۔ نوں من ھرابیں گِدان ءُ مرتگیں مردمانی چم دیستگ اَنت بے تُرس ءُ بیمّ ءَ دُرستیں گِداناں ترّ ءُ گرد کناں ءُ مردُم گنداں کُرت اَنت۔ نوں واتر گِس ءَ آتکاں راستی منی ھونانی تہ ءَ ھوار اَت۔

ھپت لکّ باھوٹی ھمے باھوٹی بُنجل ءِ تہ ءَ جھمنند اَت۔ چہ آیاں لھتیں نزّیکیں ھنداں مزوری کنگ ءُ پہ وت لاپ درگیجگ ءَ اَت، آدگہ پنڈوک اِت اَنت چہ گُژن ءَ نادرس اِت اَنت۔ آ اکوام متھدہ ءِ داتگیں ھیرات ءِ سر ءَ گُزران کنگ ءَ ملامتیں زندے ءِ گْوازینگ ءَ لاچار اِت اَنت۔ آیاں نوں مار اِتگ اَت کہ شْرپ ءِ نان ارب ءَ پلستین ءِ آشوب ءَ اَبید رست نہ کنت۔ نوں من ءَ وتی ءُ وتی ھمبلانی بابت ءَ بیسّہ ءُ راجدوستی بوت۔

“بریام” ءِ شپ ءَ باز زھگ پہ یک ھپتگے ءِ موکلاں تیاری کنگ ءَ اِت اَنت۔ گیشتریں زھگ گڑی، پوشاک ءُ ٹیکیانی بارو ءَ گپ کنگ ءَ اِت اَنت کہ اے وھد ءَ آیان ءَ رسگ ءِ اُوست اَت، ھمود ءَ یک بے توار ءُ گمگیں زھگے نشتگ اَت، آئی گُد کْوھن ءُ دِرّتگ اِت اَنت آ بس ایوک ءَ نشتگ اَت۔ من گوں آئی ءَ دُرستی نہ اِت آں ءُ پمشکا من آئی ءَ جُست کرت نہ کت کہ آ ایوک ءَ نشتگ چے کنگ ءَ اِت ءُ چی ءَ انچو گمیگ اَت؟

روان اِنت ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔