لیلہ ھالد ءِ سر گْوست۔ منی مردم زندگ مان اَنت (ھشتمی بھر)
لیلہ ھالد ءِ سر گْوست۔ منی مردم زندگ مان اَنت (ھشتمی بھر)
رجانکار: سرباز وپاؔ
نبیل، مئے اُستاد اے زھگ ءِ ھیرانی ءَ زانگ ءَ اَت، آئی ءَ گّوشت کہ اے مئے شادمانی اِنت ما دُرستیں سوگات گریں، اے کُجام ھد ءَ مسلمانی کارے بیت کہ ما وتی شادمانی ءَ دومی ءَ شریدار مکن اِیں۔ اے گپّ من اِش کرت ءُ سک وش بوت آں۔ من ءَ انچوش گُمان بوت کہ وھد ھمیش اِنت سور ءِ سرکاری کارگس ءُ اکوام متھدہ ءِ کارگس سنگ جنگ لوٹ اَنت۔ اُستاد ءِ اے گپّ چو ھتوڑی ءِ وڑ ءَ منی سر ءَ لگ اِت کہ اگاں اے زھگ ءَ نوکیں گُد نہ رست گڑا مئے شادمانی بے مُز بیت، ایشی ءَ ایوک ءَ من نوکیں پوشاک زُرت ءُ دات نہ کن آں۔ مارا درسان ءَ پہ ایشی ءَ وڑے نہ وڑے کنگ لوٹ ایت۔
زھگ یک ءُ دومی ءِ نیمگ ءَ چارگ ءُ ھیران اِت اَنت، آ ھمے لوٹ ءِ پد ءَ ھیران اِت اَنت کہ چے بہ کن اَنت۔ بلے من ھیران نہ دلجم اِت آں۔ من سرپداں کہ باھوٹیانی گدانانی چے مانا اِنت ءُ نیزگاری اد ءَ چوں بادشاھی کنگ ءَ اِنت۔ من اُوشات ءُ گوں وشی ءَ جار جت کہ ایش اِنت منی کیسگ ءَ ھپتگ ءِ ھرچہ 5 پیاسٹر ھست منی گوشگ ھمیش اِنت کہ درسیں زھگ وتی کیسگ ءِ ھرچاں بہ کش اِت ءُ ما پہ شادمانی ءَ ھسنہ ءَ نوکیں گُد زوریں۔
من ءَ اُستاد نبیل ءِ سر ءَ مزنیں بیسّھے ھست اَت، من ءَ آئی مردی توکل ءُ مھکمیں کرد ءَ نیک نیتی ءِ گُمان بیگ ءَ اَت۔ آ من ءَ وتی کسانیں گْوھار سرپد بوتگ اَت۔ پانزدہ مئی 1953 ءَ وھدے کہ اسرائیل ءِ جوڑ بیگ ءِ پنچمی سالروچ اَت ما زھرشانی روانکے کش اِت آئی ءِ سروکی ءَ من ءُ اُستاد نبیل کنگ ءَ اَت اِیں۔ زھرشانی ءَ اُوگام ھمیش اَت کہ اَرب پلستین زندگ بات، پلستین مئیگ اَنت، ما پلستین ءَ واتر رویں۔ ھزارانی کَچ ءَ پیریں، ورنا ءُ زھگ پلستینی مُچ بوتگ اَت ءُ وست ءِ شھر ءَ استاد نبیل ءِ بیرک ءِ دیم ءَ دُرس کول کنگ ءَ اِت اَنت کہ ما پلستین ءَ آجو کن اِیں۔ اُستاد نبیل گْوشگ ءَ اَت کہ چہ مئے کماشاں پلستین پُلّگ بوتگ بلے آیوکیں پدرچ پلستین ءَ آجو کنت ءُ نوں دم کش اِیت۔ گْوَستانک ءَ پد اُستاد نبیل دُرسیں مردُمانی دیم ماں زِربار ءِ نیمگ ءَ دات ءُ اَھد کنگ ءُ پلستین ءَ واتر روگ ءِ کَول کنگ ءِ گْوشگ ءَ اَت، اے نیمگ ءَ ھما سرڈگار اَت آجو کنگ لوٹگ ءَ اَت۔ من نوں آشوب ءِ وشی ءَ سرپد بوت آں۔
چوناھا من چہ وتی پشی سارا ءَ آشوب دربرت آ ھم منی وڑ ءَ سْیاھینے اَت ءُ ما دوئیں یکجاہ اَت اِیں۔ من وتی درونت ونتگ ءُ آئی ءَ گُوش دارینتگ اَنت من آ زْرتگ ءُ تْیاب ءَ سواد ءَ شتگ آں۔ من پہ آئی ءَ گُد زْرتگ ءُ لھب شر کرتگ، من آئی ءَ شُشتگ ءُ آئی مود چو کسانیں زھگ ءِ وڑ ءَ لھم لھم ءَ بُرش جتگ اَنت۔ منی زھگ اَت، وھدے کہ آئی ءَ زھگ آؤرت من چو دینبو ءِ وڑ ءَ کار کرتگ۔ من ءَ آئی ءِ زھگ ھم دوست بوت اَنت۔ وھدے آئی یک زھگے مرت من پہ آئی جنازہ ءَ تیاری کرتگ ءُ کل کرتگ، ھمُک روچ آئی مانش ءِ سر ءَ پہ دُوا لوٹگ ءَ شتگ آں۔
من یکروچے دیست کہ یک مُرگ ءِ چورکے منی پشی ءِ زھگ ءِ کبر ءَ آتکگ ءُ کشتگیں پُلّاں پٹگ ءَ اِنت، من چہ وتی زھگی ءَ زھر ءَ کپت آں ءُ آئی ءِ گپت گردن تاب دات۔ تیوگیں گِس ءَ کوکار بوت ءُ گُڈّی ءَ ھمساھگ گْوشگ بوت کہ آئی چورُک ءَ منی کارانی تہ ءَ دزمانجی کُرتگ۔ نوں منی ماس ھم زھر ءَ کپت ءُ گْوش اِیت کہ پشی ءِ زھگاں کسے ءَ بدئِے یا یل اِش بہ کن۔۔۔۔۔۔ من ازاب بوتاں کہ ماس ءِ گپّ ھم رد کنگی نہ اَت، گُڈّی ءَ من انچیں گِسے پٹ اِت کہ اُود ءَ من اے پشی ءِ زھگ پہ ایمنی ایر کرت اَنت، نوں مئے جنگ ھلاس بوت۔
بلے انگت ءَ جیڑہ اِد ءَ کُجا ھلاس بوت منی پشی پد ءَ آپُس بوتگ اَت۔ ماس ءَ ھمے سْوَڑگ کرتگ اَت کہ آ گِس ءَ پشیانی بنجاہ بیگ ءَ نہ ھل ایت۔ ماس ءَ اَچ من بے تواری ءَ پشی گونی ءَ کرتگ ءُ منی ناکو ءَ داتگ کہ ایشاں چہ شھر دور یل بہ کن۔ من کہ وھدے سرپد بوت آں گریت ءُ چیھاڑ کرت بلے منی یک گپے گُوش دارگ نہ بوت داں آیوکیں سال ءَ منی کِر ءَ پشی نیست اَت۔
1954 ءَ گرم ءِ موسم ءَ منی اُمر ءَ دہ سال بوتگ اِت، من چہ وانگجاہ ءَ گِس ءَ پیداک اِت آں من راہ ءَ وتی پشی سارا دیست۔ آ یک دْراجیں ماڑی یے ءِ تہ ءَ اَت، من وھدے سارا دیست منی دم بند بوت، من ھمائی ءِ نیمگ ءَ تچان ءَ شُت آں۔ بلے من سرجم ءَ سدک نہ اِت آں کہ آ منی سارا اِنت۔ بلے آ سارا اَت۔ منی پُرشتگیں اُوست دوبر زندگ بوت۔ من آئی ءَ شر مھر دات۔ دُرسیں گِس ءِ مردُماں سارا دیستگ گل بوتگ اَنت۔ ھرکس ءَ سارا ءَ زْرتگ ءُ وتی کُٹّ ءَ ایر کرتگ۔
شمبے ءِ روچ ءَ اُستاد ءَ گْوشت کہ یک انچیں نبشتانکے بِہ نبیس آ وئیل تئی زِندمان ءِ گون ءَ ھمگْرنچ بہ بیت۔ من سارا ءِ کِسّہ نبشتہ کُرتگ ءُ گُڈّی ءَ ھمے گْوشت انچوش سارا واتر وتی گِس ءَ آتک کنت، ما ھم یکروچے پلستین ءَ وتی سرڈگار ءَ رو اِیں۔ منی اُستاد آ وت ھم پلستینی یے اَت۔ منی اندر ءَ پہ پلستین ءَ واتر روگ ءِ ارادہ گوں سائنسی روشت ءَ ھوار بوت۔ بلے اے گپّ نوں منی زانت ءُ سما ءِ بھرے بوتگ۔
روان اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔