غزل
۔۔۔
ھمے مئے درد ءِ کسّہ اِنت کہ واب دیدگاں نہ بنت
زِبھر چہ ندارگاں گُلاب دیدگاں نہ بنت

اے وھد ءِ کوریں رَھسراں کئی شوھاز ءَ درکپاں
کہ بَھر بَھر اَنت دوست مئے، ھِساب دیدگاں نہ بنت

پدءَ اے کُھنیں کِسّھاں نہ لوٹیت نوکیں دپترے
نہ لوٹ اَنت لَبز دَربَرَگ، کتاب دیدگاں نہ بنت

اے گِلّھانی ساھگ ءَ مَہ نِند ءُ زِندگی مکن
کروج کِشکاں پیسری گیاب دیدگاں نہ بنت

اے راست ءُ چَپّ ءِ جیڑہ اِنت ،کئے اِنت کہ راھے دَر بہ بارت
پہ متلبانی دوستی ءَ ثواب دیدگاں نہ بنت

من رُمبے ءَ گوں سر گِراں ءُ تھنا کایاں میتگ ءَ
بہ گند وشّی دیدگاں ازاب دیدگاں نہ بنت

ھمینچو رند ءَ دل وت ءَ بہ جن گوں سِنگ ءُ کُنٹگاں
نئیت خُمار داں سر ءَ ، شراب دیدگاں نہ بنت

اسحاق! وھد ءِ سنگتی کپان اِنت گْران کوپگاں
سوالاں شاہ ءُ بَر کُتگ ، جواب دیدگاں نہ بنت
اسحاق خاموش